ตั้งแต่มัธยมปลาย จนถึงปัจจุบันกำลังศึกษาอยู่ปีสี่ และกำลังฝึกงานอยู่ ณ ตอนนี้
ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเป็นโรคซึมเศร้าอยู่เปล่า ซึ่งในการใช้ชีวิตในแต่ละวันของผม มันดูไร้ค่า
ไม่มีชีวิตชีวาเหมือนคนปกติทั่วไปเลย บางวันอยากนอน บางวันอยากอยู่เฉย ๆ ไม่อยากทำอะไรเลย
เวลาอยู่บ้านตัวผมเองชอบเก็บตัวอยู่ในห้อง ฟังเพลงเศร้าตลอดเวลา (พอฟังแล้วชอบร้องให้คนเดียว)
ไม่ชอบกับปัญหาที่ตัวเองกำลังพบเจอเลย มันไม่ทำให้ตัวผมเองมีความสุข ยิ่งแย่ด้วยซ้ำ
โดยเหตุการณ์นี้มันอาจจะเริ่มจากแต่ก่อน ตอนที่ผมอยู่มัธยม ผมเป็นคนที่หน้ามีสิวเยอะมาก เพราะมันมาจากกรรมพันธ์
ซึ่งผมเองก็ถูก Bully มาโดยตลอด ตั้งมัธยมปลายจนถึงปัจจุบัน ก็ยังมีเพื่อนแซว ๆ อยู่ ซึ่งตัวผมเองก็ได้
แต่ยิ้ม และปล่อยให้มันผ่านไป จนทำให้ตัวผมเองไม่กล้าที่จะแสดงออก ไม่กล้าที่จะแสดงความคิดเห็นในเรื่องต่าง ๆ
ในเวลาเรียน และอีกอย่างเวลาเรียนก็อยู่ข้างหลังสุดตลอด (แต่การเรียนของผมอยู่ในระดับดีนะครับ)
และมันก็เป็นแบบนี้มาโดยตลอด ผมเคยที่แสดงความคิดเห็น แต่ก็เหมือนลมพัดผ่านไป
ศูนย์เปล่า มันเลยทำให้ผมไม่อยากที่จะพูดอีกเลย
เวลามีอะไรผมชอบเก็บเอามาคิดคนเดียว ไม่เคยระบายให้ใครฟัง แม้แต่คนที่รักที่สุดอย่างพ่อแม่
ผมยังไม่กล้าจะเข้าไปปรึกษาเลย ตอนนี้ผมสงสารตัวเองมาก
อาการโรคซึมเศร้ามันเป็นยังไงครับ ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังพบเจอหรือเผชิญอยู่เปล่า (ไม่แน่ใจ)
ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเป็นโรคซึมเศร้าอยู่เปล่า ซึ่งในการใช้ชีวิตในแต่ละวันของผม มันดูไร้ค่า
ไม่มีชีวิตชีวาเหมือนคนปกติทั่วไปเลย บางวันอยากนอน บางวันอยากอยู่เฉย ๆ ไม่อยากทำอะไรเลย
เวลาอยู่บ้านตัวผมเองชอบเก็บตัวอยู่ในห้อง ฟังเพลงเศร้าตลอดเวลา (พอฟังแล้วชอบร้องให้คนเดียว)
ไม่ชอบกับปัญหาที่ตัวเองกำลังพบเจอเลย มันไม่ทำให้ตัวผมเองมีความสุข ยิ่งแย่ด้วยซ้ำ
โดยเหตุการณ์นี้มันอาจจะเริ่มจากแต่ก่อน ตอนที่ผมอยู่มัธยม ผมเป็นคนที่หน้ามีสิวเยอะมาก เพราะมันมาจากกรรมพันธ์
ซึ่งผมเองก็ถูก Bully มาโดยตลอด ตั้งมัธยมปลายจนถึงปัจจุบัน ก็ยังมีเพื่อนแซว ๆ อยู่ ซึ่งตัวผมเองก็ได้
แต่ยิ้ม และปล่อยให้มันผ่านไป จนทำให้ตัวผมเองไม่กล้าที่จะแสดงออก ไม่กล้าที่จะแสดงความคิดเห็นในเรื่องต่าง ๆ
ในเวลาเรียน และอีกอย่างเวลาเรียนก็อยู่ข้างหลังสุดตลอด (แต่การเรียนของผมอยู่ในระดับดีนะครับ)
และมันก็เป็นแบบนี้มาโดยตลอด ผมเคยที่แสดงความคิดเห็น แต่ก็เหมือนลมพัดผ่านไป
ศูนย์เปล่า มันเลยทำให้ผมไม่อยากที่จะพูดอีกเลย
เวลามีอะไรผมชอบเก็บเอามาคิดคนเดียว ไม่เคยระบายให้ใครฟัง แม้แต่คนที่รักที่สุดอย่างพ่อแม่
ผมยังไม่กล้าจะเข้าไปปรึกษาเลย ตอนนี้ผมสงสารตัวเองมาก