คือ เรื่องอ่ะ มันจากการที่เราทำไรไม่คิด แต่ก็ไม่ได้ตั้งใจให้เกิดขึ้น เพราะว่าเราเป็นซึมเศร้าด้วย และเจ็บขา ทั้งเป็นเมนส์ด้วย เหตุการณ์ที่เกิดจาก เพื่อนไม่ดูเรา หรือรอเรานิดนึงก็ยังดี ยืนรอเราคนนึงก็ได้ แต่นี่เดินไปเลย เราก็ทำได้แค่มอง ใจคือมันนอยแล้วอ่ะ สมองมันคิดไปแล้วอ่ะ คือแบบ ถ้าในวันที่เราเป็นไรไปหรือจะหนักไปกว่านี้ มันไม่มีใครช่วยเราเลย เรารู้ว่า มันไม่มีใครช่วยเราได้ตลอดหรอก แต่มันคิดไปแล้วอ่ะ สภาพจิตใจเราก่อนหน้านี้มันลบอยู่แล้ว คือมาเจอแบบนี้มันเศร้ามันนอยมันโกรธ ตอนนั้นคือแบบไม่ไหวอ่ะ จนขอครูกลับบ้าน คือแบบมันรับไม่ไหวจริง จนเราตัดสินใจคือการออกจากกลุ่ม เพื่อมาตั้งหลักกับตัวเอง คือแบบอยากออกตรงนั้น เรานอยไปหมด ร้องไห้วันละกี่รอบกี่ไม่รู้ แต่ร้องไห้ทุกวัน
เป็นคนมีปลงเรื่องเพื่อนอยู่แล้ว ตั้งแต่ประถมจนถึงมัธยมปลาย พอกลับมาอีก มันหนักมากกว่าที่เคยเป็น แบบแค่หายไปอาทิตย์พอกลับมาเจอแบบนี้ และก็ไล่ให้ใครมาดูแลเรา ทั้งๆที่ไม่เต็มใจ และก็เดินหนีเราไปหากลุ่มเพื่อน ส่วนเราก็โดนทิ้งอยู่คนเดียว พอเราออกมาจากตรงนั้น บางคนก็ตกใจเราเป็นไรไป ทำไมถึงออก เราแค่บอกเพื่อนว่า รอเราหายก่อนนะ เพราะเราไม่พร้อม เราเหนื่อยมากๆเลย เดี๋ยวกลับไปหา จะบอกเอง
พอถึงบอกนั้นแหละ ผ่านไปอาทิตย์นึง เราก็มาเรียนเหมือนเดิม แต่พวกนั้นไม่เหมือนเดิม ตอนนั้นเราคิดอยากไปหาแต่เป็นคนเข้าหาคนไม่เก่ง ได้แต่มอง พอถึงตอนเรียนเท่านั้นละ ครูถาม ว่า มีเพื่อนสนิทไหม ตอนนั้นแบบทั้งจุกทั้งเจ็บอ่ะ ก็บอกไม่ตอบ จนครูเดินมาหา และถามอีกรอบ เราก็บอกไปว่าไม่มี คือน้ำตาคลอแล้วอ่ะ ครูก็ถามอีก ใครนั่งข้างเรา เราก็ไม่ตอบ จนเราร้องไห้ออกมา ครูก็ถามว่า ที่เราไม่มาเรียนไม่ได้เจ็บขาแต่ไม่มีเพื่อนใช่ไหม ใช่ คือแบบร้องไห้หนักมาก แต่ก็ต้องเก็บไว้เพราะเพื่อนพวกนั้นนั่งข้างหลัง เรานั่งข้างหน้าคนเดียว ครูก็ให้เราไปอยู่กับคนอื่นไปก่อน เราก็อยู่ไป
ตอนเย็นเราเลย ทักไปหาเพื่อนคนนึงในกลุ่ม คนนั้นเขาเข้าใจเรา แต่ไม่มาเรียนนะ ก็บ่นๆตามประสาคนไม่มีเพื่อนอ่ะเนอะ เราเลยลองถามว่า เรางี่เง่าไหม เพื่อนก็ตามมางี่เง่าอ่ะ มันก็อธิบายของมัน มันบอกว่า เพื่อนอ่ะ มันไม่ได้ช่วยเราได้ตลอด คือแบบเราก็คิดอีกว่า เฮ้ยเราเป็นปัญหาในชีวิตพวกมันมากเลยหรอ ใช่เรามันงี่เง่า ไร้เหตุผลทุกอย่าง ผิดตลอด เราเลยแบบอยากกลับหาพวกนั้น เพื่อนก็เลยบอกว่าไปขอโทษ เราก็ขอโทษ จนมีประโยคที่ทำให้เราเศร้า กลับมาทำไม สตั้นอ่ะ คือแบบตั้งใจจะมาขอโทษที่ทำตัว และก็คนนึง ก็บอก กูไม่ได้อะไรกับแล้วนะ คือในหัวเราแบบหมายความว่าไง คือไม่ได้สนใจเราอยู่แล้วใช่ไหม คือไม่มาก็ไม่อะไร เราตายไปก็ไม่อะไรใช่ไหม คือเป็นเพื่อนสนิทมากๆ อยู่ด้วยกันมา4ปี พอมาพูดแบบนี้มันแบบเศร้าอ่ะ เพื่อนสนิทสำหรับเรา แต่มันคงไม่ใช่สำหรับมันเนอะ
เราขอโทษทุกคน ดูเหมือนไม่มีใครให้อภัยเราหรอก ใช่สิ เราเข้ากับใครไม่ได้ มันคงเป็นที่เรา จนตอนนี้เพื่อนคนนั้นก็ไม่คุยกับเราที่บอกให้เราไปขอโทษ และก็บอกว่าเราไปใส่ร้าย จนเพื่อนคนอื่นมาถามว่าเราออกจากกลุ่มอ่อ แล้วทำให้พวกนั้นดูแย่ดูเลวไปเลย ไปทิ้งคนแบบ เออเราผิดเอง ใครอยากเป็นแบบนี้ละ เรารู้ว่าตัวเองงี่เง่า ไร้เหตุผลมากๆ และน้อยใจด้วย
ปัจจุบัน ไม่รู้ทำอย่างไรให้กับมาเป็นเหมือนเดิม แต่รู้ว่ามันไม่เหมือนเดิมหรอก ความรู้สึกอ่ะ ทำไมถึงยังอยากกลับไป ก็ยังรักพวกมันอยู่ ถึงมันไม่เคยรักเราเป็นเพื่อนเลยก็เถอะ เพราะมันต้องอยู่ด้วยกันอีก3ปี มันหนีไม่พ้นอ่ะ
; เราอยากปรึกษาว่าเราควรทำอย่างไรกับตัวเองบ้าง หรือจัดการกับปัญหา
คิดยังไง กับ เรื่องเพื่อนสนิท
เป็นคนมีปลงเรื่องเพื่อนอยู่แล้ว ตั้งแต่ประถมจนถึงมัธยมปลาย พอกลับมาอีก มันหนักมากกว่าที่เคยเป็น แบบแค่หายไปอาทิตย์พอกลับมาเจอแบบนี้ และก็ไล่ให้ใครมาดูแลเรา ทั้งๆที่ไม่เต็มใจ และก็เดินหนีเราไปหากลุ่มเพื่อน ส่วนเราก็โดนทิ้งอยู่คนเดียว พอเราออกมาจากตรงนั้น บางคนก็ตกใจเราเป็นไรไป ทำไมถึงออก เราแค่บอกเพื่อนว่า รอเราหายก่อนนะ เพราะเราไม่พร้อม เราเหนื่อยมากๆเลย เดี๋ยวกลับไปหา จะบอกเอง
พอถึงบอกนั้นแหละ ผ่านไปอาทิตย์นึง เราก็มาเรียนเหมือนเดิม แต่พวกนั้นไม่เหมือนเดิม ตอนนั้นเราคิดอยากไปหาแต่เป็นคนเข้าหาคนไม่เก่ง ได้แต่มอง พอถึงตอนเรียนเท่านั้นละ ครูถาม ว่า มีเพื่อนสนิทไหม ตอนนั้นแบบทั้งจุกทั้งเจ็บอ่ะ ก็บอกไม่ตอบ จนครูเดินมาหา และถามอีกรอบ เราก็บอกไปว่าไม่มี คือน้ำตาคลอแล้วอ่ะ ครูก็ถามอีก ใครนั่งข้างเรา เราก็ไม่ตอบ จนเราร้องไห้ออกมา ครูก็ถามว่า ที่เราไม่มาเรียนไม่ได้เจ็บขาแต่ไม่มีเพื่อนใช่ไหม ใช่ คือแบบร้องไห้หนักมาก แต่ก็ต้องเก็บไว้เพราะเพื่อนพวกนั้นนั่งข้างหลัง เรานั่งข้างหน้าคนเดียว ครูก็ให้เราไปอยู่กับคนอื่นไปก่อน เราก็อยู่ไป
ตอนเย็นเราเลย ทักไปหาเพื่อนคนนึงในกลุ่ม คนนั้นเขาเข้าใจเรา แต่ไม่มาเรียนนะ ก็บ่นๆตามประสาคนไม่มีเพื่อนอ่ะเนอะ เราเลยลองถามว่า เรางี่เง่าไหม เพื่อนก็ตามมางี่เง่าอ่ะ มันก็อธิบายของมัน มันบอกว่า เพื่อนอ่ะ มันไม่ได้ช่วยเราได้ตลอด คือแบบเราก็คิดอีกว่า เฮ้ยเราเป็นปัญหาในชีวิตพวกมันมากเลยหรอ ใช่เรามันงี่เง่า ไร้เหตุผลทุกอย่าง ผิดตลอด เราเลยแบบอยากกลับหาพวกนั้น เพื่อนก็เลยบอกว่าไปขอโทษ เราก็ขอโทษ จนมีประโยคที่ทำให้เราเศร้า กลับมาทำไม สตั้นอ่ะ คือแบบตั้งใจจะมาขอโทษที่ทำตัว และก็คนนึง ก็บอก กูไม่ได้อะไรกับแล้วนะ คือในหัวเราแบบหมายความว่าไง คือไม่ได้สนใจเราอยู่แล้วใช่ไหม คือไม่มาก็ไม่อะไร เราตายไปก็ไม่อะไรใช่ไหม คือเป็นเพื่อนสนิทมากๆ อยู่ด้วยกันมา4ปี พอมาพูดแบบนี้มันแบบเศร้าอ่ะ เพื่อนสนิทสำหรับเรา แต่มันคงไม่ใช่สำหรับมันเนอะ
เราขอโทษทุกคน ดูเหมือนไม่มีใครให้อภัยเราหรอก ใช่สิ เราเข้ากับใครไม่ได้ มันคงเป็นที่เรา จนตอนนี้เพื่อนคนนั้นก็ไม่คุยกับเราที่บอกให้เราไปขอโทษ และก็บอกว่าเราไปใส่ร้าย จนเพื่อนคนอื่นมาถามว่าเราออกจากกลุ่มอ่อ แล้วทำให้พวกนั้นดูแย่ดูเลวไปเลย ไปทิ้งคนแบบ เออเราผิดเอง ใครอยากเป็นแบบนี้ละ เรารู้ว่าตัวเองงี่เง่า ไร้เหตุผลมากๆ และน้อยใจด้วย
ปัจจุบัน ไม่รู้ทำอย่างไรให้กับมาเป็นเหมือนเดิม แต่รู้ว่ามันไม่เหมือนเดิมหรอก ความรู้สึกอ่ะ ทำไมถึงยังอยากกลับไป ก็ยังรักพวกมันอยู่ ถึงมันไม่เคยรักเราเป็นเพื่อนเลยก็เถอะ เพราะมันต้องอยู่ด้วยกันอีก3ปี มันหนีไม่พ้นอ่ะ
; เราอยากปรึกษาว่าเราควรทำอย่างไรกับตัวเองบ้าง หรือจัดการกับปัญหา