สวัสดีค่ะ ปกติเป็นคนชอบอ่านกระทู้ของคนอื่นไม่ค่อย เขียนกระทู้ของตัวเองขึ้นมา เพราะคิดว่าการพูดเรื่องของเราไปมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้น หรือเกิดประโยชน์ขึ้นมา แต่วันนี้มันไม่ไหวแล้วค่ะ อยากหาพื้นที่ระบายความรู้สึกของตนเองออกมาบ้าง
คือเราเป็นลูกคนโตของที่บ้าน คุณพ่อทำงานคนเดียวภายในบ้านมาตั้งแต่ยังไม่มีเราเลยค่ะ เราเคยถามแม่ว่าทำไมแม่ไม่ทำงาน แม่ตอบว่าก็กูท้องไง เลยต้องมาแต่งงานกับพ่อ พอท้องก็เลยไม่ได้ทำ พอคลอดก็เลี้ยงอีก เลี้ยงยังไม่ทันโตก็มีน้องมาอีก คือเรากับน้องคนที่สองห่างกัน 4 ปีค่ะ เขาเลยบอกว่าเลยไม่ได้ทำงานมาตั้งแต่มีเรา เอาง่ายๆคือเรียนจบก็ท้องเลย ตลอดเวลาที่เราโตมาจำได้เลยว่าทุกๆครั้งที่อยู่กับแม่ แม่จะหงุดหงิดใส่ทุกครั้งทำให้เราเป็นคนไม่กล้าทำอะไรเลย สมมุติว่าถ้าเราทำเสื้อนักเรียนเลอะแม่ก็จะด่ากลับมาว่า เลอะอีกและกูขี้เกียจจะซักละนะ อยู่นิ่งแบบเด็กคนอื่นไม่เป็นหร้อ ตอนเด็กๆจนโตมาเรามักจะถูกเลี้ยงโดยยายค่ะ เพราะเมื่อก่อนพ่อทำงานกรุงเทพ แม่ต้องไปอยู่ด้วย เอาน้องไปด้วยบางครั้ง เพราะแม่กลัวว่าพ่อจะมีเด็กๆไรงี้ ตอนเด็กๆเราจะอยู่บ้านกับยายตลอดยายจะชอบให้ทำนู้นั้นนี่ พวกกับข้าว ปลูกผัก ซักผ้า คือเราได้วิชามาจากยายทั้งหมดเลยค่ะ แต่ยายเราก็ไม่ใช่คนใจดีนะคะ แต่เค้าเป็นคนมีเหตุผลมากกว่านึกภาพ คุณยายที่ยังไม่เคยแต่งงานออกมั้ยคะ จะประมานนั้น คือยายเราไม่ใช่แม่แท้ๆของแม่เราค่ะ คือแม่เราเป็นลูกคนจีนแล้วเค้าเอามาเลี้ยงค่ะ เพราะยายแท้ๆ ไม่ชอบเด็กผู้หญิงค่ะ แม่เราทำกับข้างไม่เป็น ซักผ้าได้ค่ะ แต่เรานับครั้งได้เลย เราซักเสื้อผ้าของตัวเองกับพ่อแม่ตั้งแต่อยู่ประถมรวมถึงของน้องด้วยค่ะ เป็นคนทำกับข้าว หุงข้าว ล้างจาน ทำงานทุกอย่างให้บ้านเอง กับยายมาตลอด แม่ไม่เคยแตะเลยค่ะ จะถามใช่มั้ยคะ ว่าแล้ววันๆแม่ทำอะไร แม่ไปเล่นไพ่ ตั้งแต่นี้อยู่ประถมเลย จนนี้เริ่มเข้ามัธยมมีประชุมผปค.พ่อไปทำงานนี้ก็เลยขอค่าเทอมพ่อไว้ จำไม่ได้ว่ากี่บามเราเรียนรร.รัฐบาลค่ะ ประมาน 1000กว่าบาท แต่แม่บอกพ่อว่า 2000กว่า เราก็ไม่ได้บอกพ่อไปนะว่าจริงๆ กี่บาท วันรุ่งขึ้นแม่ก้ขับรถพาเราไป แต่ไม่ถึงรร.ค่ะ แม่แวะบ้านคนเล่นไพ่ แล้วให้เราขับรถต่อไปรร.เอง แล้วก็บอกว่าให้ไปเอาแม่เพื่อนเป็นผปค.เอา ในใจเราก็เสียใจละ ทำไมแม่ไม่สนใจเราแต่มากไปกว่านั่นคือแม่บอกเราว่าไปทำเรื่องผ่อนผันที่รรไว้ก่อนด้วย เดี๋ยววันจันทร์เอาไปจ่ายเอง สรุปวันนั้นเราไปทำเรื่องเองทั้งหมดเลยค่ะ แต่ทำผ่อนผ่อนผันไม่ได้ต้องมีผปค. ต่อมาแม่เราก็ไปที่รร.แล้วบอกกับครูว่าหมุนไม่ทัน ครูก็เลยให้ทุน แต่ต้องให้ผปค.มารับเงินด้วยตนเองวันนั้นคือจะมอบเงินให้เด็กแล้วให้เด็กส่งให้ผปค.เลย อาจารย์บอกว่าจะไปหักค่าเทอมจากตรงนั้นก้ได้ วันรับทุนแม่เรามาจริงๆ ค่ะ แต่พอได้เงินเสร็จแม่เรารีบเดินจะกลับบ้านเราบอกว่าเอาเงินไปให้ครูก่อน แม่เราบอกว่าเดี๋ยวค่อยมาจ่าย สักพักอาจารย์เรียกชื่อเรา แม่เราหยุด อาจารย์คว้าเงินในมือแม่เราไปจ่ายเอาส่วนที่เหลือคืนมา พอคุยกันเสร็จอาจารย์เดินไป แม่พลักหัวเราแรงมากแล้วพูดว่าไอเด็กเหี้*นี่
เราร้องไห้แล้วยังจำได้ขึ้นใจเลย จากนั้นมา เรากับแม่ก็เหมือนเป็นอริกันมาตลอดเพราะเวลาแม่เป็นหนี้ใครไม่จ่ายเงินค่าอะไรเราฟ้องพ่อหมดเลยพอขึ้นม.6เราต้องเรียนมหาลัย เรากู้เงินกยศเพื่อมาจ่ายค่าสมัครสอบทุกสนามเลยค่ะ ตอนนั้นเราเครียดมากเพราะกลัวไม่ติดอะไรเลย ก็เลยลงพยบ.แถวๆบ้านไว้เป็นโควต้ารับตรงพื้นที่ พอผลออกว่าเราได้ เราไปสัมภาษณ์ผ่าน แม่พูดกับเราว่าเรียนที่นี้ละ ดี ไม่พยาบาลก็ครู เลือกเอา เราบอกเราไม่อยากเป็นทั้งสองอย่าง แม่เราพูดว่าถ้าไม่เรียนสองอย่างนี้กูไม่ส่งเรียนแน่ เราก็ไม่สนใจ พอช่วงสอบพวก gat-pat เราต้องไปสอบ ตอนเช้าตื่นขึ้นมาอาบน้ำ กำลังจะออกจากบ้านไปขอเงินแม่ แม่พูดกลับมาว่ากูไม่ให้ ต้องเรียนที่นี่ละ ถ้าติดที่อื่นกูก็ไม่ส่งเรียนดูสิ้จะมีปัญญาไปเรียนที่อื่นมั้ย เราเสียใจมาก สรุปเราไม่ได้ไปสอบค่ะเพราะไม่มีเงินไป ทุกคนคงถามว่าทำไมเราถึงไม่มีเงินเก็บ แม่ให้เงินไปรร.วันละ50บาทค่ะ กินช้าวเช้ากับเที่ยวก็หมดแล้ววันไหนเราทำอะไรไม่พอใจก็ไม่ให้ค่ะ พวกของใช้ส่วนตัว ครีมผ้าอนามันเราใช้ตัวเองซื้อหมดจากกยศ. พวกค่าสมัครสอบ ค่าหนังสือต่างๆเราออกเองหมด พ่อไม่ค่อยได้ให้เหมือนกันเพราะแม่ถือกระเป๋าเงินพ่อเองก็ได้เงินวันละ300ไปทำงานค่ะ พ่อเราทำงานเดือนละ 40000 กว่านะคะ เลยยพอเลี้ยงทั้งครอบครัว
ปัจจุบันเราเรียนพยาบาลอยู่ค่ะ ค่าเทอมค่ากินเราออกเองหมดเลยค่ะ จากกยศ.ทั้งนั้น ทุกครั้งที่เราบ่นเหนื่อย หรือเราเล่าเรื่องที่เราทำได้ไม่ดีเช่นสอบตกเค้าก็จะตอบกลับมาว่าไม่เรียนเองละ สับเพร่าเอง ตั้งใจหน่อยดิ แล้วเขาก็ชอบขอตังเราบ่อยๆ ชอบถามว่าเงินกยศออกยัง จะขออยู่เรื่อยๆพอเราไม่ให้เค้าก็จะด่าว่ากูเลี้ยงมา ตั้งแต่เด็กๆให้ไม่ได้นะ คำด่าเค้าเยอะมากๆ เลยค่ะ เช่นเเบบ รู้แบบนี้กูไมาเบ่งออกมาให้เจ็บ....หรอก เป็นแบบนี้ไม่เจริญหรอก เรารู้สึกเหมือนเป็นคนที่เค้าไม่ต้องการถึงเราจะทำอะไรให้เค้ามากมายก็ตามเค้าก็จะยินดีกับเราแค่สองวัน หลังจากนั้นเค้าก็เหมือนเดิม เราท้อนะเรียนพยาบาลมันเหนื่อย เราบอกเพราะเค้าละเราถึงมาเรียนเค้าบอกว่าเพราะตัวเองนั้นละไม่เรียนแล้วจะไปเรียนอะไร จบกูก้ไม่ได้ใช้เงินมีงหรอก แต่ทุกวันนี้เค้าขอเงินเราตลอดเค้ารู้หมดเราได้เงินจากตรงไหนเท่าไหร่
พิมผิดมากหน่อยขออภัยนะคะ เราพิมในมือถือ ขอโทษด้วยจริงๆค่ะ
อิจฉาคนที่เป็นที่ต้องการของแม่...
คือเราเป็นลูกคนโตของที่บ้าน คุณพ่อทำงานคนเดียวภายในบ้านมาตั้งแต่ยังไม่มีเราเลยค่ะ เราเคยถามแม่ว่าทำไมแม่ไม่ทำงาน แม่ตอบว่าก็กูท้องไง เลยต้องมาแต่งงานกับพ่อ พอท้องก็เลยไม่ได้ทำ พอคลอดก็เลี้ยงอีก เลี้ยงยังไม่ทันโตก็มีน้องมาอีก คือเรากับน้องคนที่สองห่างกัน 4 ปีค่ะ เขาเลยบอกว่าเลยไม่ได้ทำงานมาตั้งแต่มีเรา เอาง่ายๆคือเรียนจบก็ท้องเลย ตลอดเวลาที่เราโตมาจำได้เลยว่าทุกๆครั้งที่อยู่กับแม่ แม่จะหงุดหงิดใส่ทุกครั้งทำให้เราเป็นคนไม่กล้าทำอะไรเลย สมมุติว่าถ้าเราทำเสื้อนักเรียนเลอะแม่ก็จะด่ากลับมาว่า เลอะอีกและกูขี้เกียจจะซักละนะ อยู่นิ่งแบบเด็กคนอื่นไม่เป็นหร้อ ตอนเด็กๆจนโตมาเรามักจะถูกเลี้ยงโดยยายค่ะ เพราะเมื่อก่อนพ่อทำงานกรุงเทพ แม่ต้องไปอยู่ด้วย เอาน้องไปด้วยบางครั้ง เพราะแม่กลัวว่าพ่อจะมีเด็กๆไรงี้ ตอนเด็กๆเราจะอยู่บ้านกับยายตลอดยายจะชอบให้ทำนู้นั้นนี่ พวกกับข้าว ปลูกผัก ซักผ้า คือเราได้วิชามาจากยายทั้งหมดเลยค่ะ แต่ยายเราก็ไม่ใช่คนใจดีนะคะ แต่เค้าเป็นคนมีเหตุผลมากกว่านึกภาพ คุณยายที่ยังไม่เคยแต่งงานออกมั้ยคะ จะประมานนั้น คือยายเราไม่ใช่แม่แท้ๆของแม่เราค่ะ คือแม่เราเป็นลูกคนจีนแล้วเค้าเอามาเลี้ยงค่ะ เพราะยายแท้ๆ ไม่ชอบเด็กผู้หญิงค่ะ แม่เราทำกับข้างไม่เป็น ซักผ้าได้ค่ะ แต่เรานับครั้งได้เลย เราซักเสื้อผ้าของตัวเองกับพ่อแม่ตั้งแต่อยู่ประถมรวมถึงของน้องด้วยค่ะ เป็นคนทำกับข้าว หุงข้าว ล้างจาน ทำงานทุกอย่างให้บ้านเอง กับยายมาตลอด แม่ไม่เคยแตะเลยค่ะ จะถามใช่มั้ยคะ ว่าแล้ววันๆแม่ทำอะไร แม่ไปเล่นไพ่ ตั้งแต่นี้อยู่ประถมเลย จนนี้เริ่มเข้ามัธยมมีประชุมผปค.พ่อไปทำงานนี้ก็เลยขอค่าเทอมพ่อไว้ จำไม่ได้ว่ากี่บามเราเรียนรร.รัฐบาลค่ะ ประมาน 1000กว่าบาท แต่แม่บอกพ่อว่า 2000กว่า เราก็ไม่ได้บอกพ่อไปนะว่าจริงๆ กี่บาท วันรุ่งขึ้นแม่ก้ขับรถพาเราไป แต่ไม่ถึงรร.ค่ะ แม่แวะบ้านคนเล่นไพ่ แล้วให้เราขับรถต่อไปรร.เอง แล้วก็บอกว่าให้ไปเอาแม่เพื่อนเป็นผปค.เอา ในใจเราก็เสียใจละ ทำไมแม่ไม่สนใจเราแต่มากไปกว่านั่นคือแม่บอกเราว่าไปทำเรื่องผ่อนผันที่รรไว้ก่อนด้วย เดี๋ยววันจันทร์เอาไปจ่ายเอง สรุปวันนั้นเราไปทำเรื่องเองทั้งหมดเลยค่ะ แต่ทำผ่อนผ่อนผันไม่ได้ต้องมีผปค. ต่อมาแม่เราก็ไปที่รร.แล้วบอกกับครูว่าหมุนไม่ทัน ครูก็เลยให้ทุน แต่ต้องให้ผปค.มารับเงินด้วยตนเองวันนั้นคือจะมอบเงินให้เด็กแล้วให้เด็กส่งให้ผปค.เลย อาจารย์บอกว่าจะไปหักค่าเทอมจากตรงนั้นก้ได้ วันรับทุนแม่เรามาจริงๆ ค่ะ แต่พอได้เงินเสร็จแม่เรารีบเดินจะกลับบ้านเราบอกว่าเอาเงินไปให้ครูก่อน แม่เราบอกว่าเดี๋ยวค่อยมาจ่าย สักพักอาจารย์เรียกชื่อเรา แม่เราหยุด อาจารย์คว้าเงินในมือแม่เราไปจ่ายเอาส่วนที่เหลือคืนมา พอคุยกันเสร็จอาจารย์เดินไป แม่พลักหัวเราแรงมากแล้วพูดว่าไอเด็กเหี้*นี่
ปัจจุบันเราเรียนพยาบาลอยู่ค่ะ ค่าเทอมค่ากินเราออกเองหมดเลยค่ะ จากกยศ.ทั้งนั้น ทุกครั้งที่เราบ่นเหนื่อย หรือเราเล่าเรื่องที่เราทำได้ไม่ดีเช่นสอบตกเค้าก็จะตอบกลับมาว่าไม่เรียนเองละ สับเพร่าเอง ตั้งใจหน่อยดิ แล้วเขาก็ชอบขอตังเราบ่อยๆ ชอบถามว่าเงินกยศออกยัง จะขออยู่เรื่อยๆพอเราไม่ให้เค้าก็จะด่าว่ากูเลี้ยงมา ตั้งแต่เด็กๆให้ไม่ได้นะ คำด่าเค้าเยอะมากๆ เลยค่ะ เช่นเเบบ รู้แบบนี้กูไมาเบ่งออกมาให้เจ็บ....หรอก เป็นแบบนี้ไม่เจริญหรอก เรารู้สึกเหมือนเป็นคนที่เค้าไม่ต้องการถึงเราจะทำอะไรให้เค้ามากมายก็ตามเค้าก็จะยินดีกับเราแค่สองวัน หลังจากนั้นเค้าก็เหมือนเดิม เราท้อนะเรียนพยาบาลมันเหนื่อย เราบอกเพราะเค้าละเราถึงมาเรียนเค้าบอกว่าเพราะตัวเองนั้นละไม่เรียนแล้วจะไปเรียนอะไร จบกูก้ไม่ได้ใช้เงินมีงหรอก แต่ทุกวันนี้เค้าขอเงินเราตลอดเค้ารู้หมดเราได้เงินจากตรงไหนเท่าไหร่
พิมผิดมากหน่อยขออภัยนะคะ เราพิมในมือถือ ขอโทษด้วยจริงๆค่ะ