ไม่กล้าออกจากบ้าน รู้สึกขี้อายไปหมด กลัวคนมอง หาคนที่เป็นแบบนี้คุยปรึกษาด้วยครับ

ก็ตามหัวเรื่องเลยครับ....เป็นแบบนี้มา 2-3 ปีแล้ว ตอนนี้ก็อายุ 15 จะ 16 แล้ว...ไร้หนทางมากๆครับ ไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดี เมื่อก่อนก็เป็นเหมือนเด็กทั่วๆไปแต่ก่อนจะหดตัวอยู่แต่ในบ้านมันก็มีสาเหตหลายๆเรื่อง ตอนผมอายุ 13 ปี....เป็นเด็กที่เกลียดการไปโรงเรียนมากๆครับ อาทิตย์นึงมักจะไปแค่ 2-3 วัน แล้วก็มักจะทะเลาะกับพ่อแม่เรื่องเรียนตลอดเวลา ผมทำให้พ่อแม่เสียใจมากๆครับ หลังจบ ป.6 แน่นอนผมเรียนไม่จบ ป.6 พูดง่ายๆก็คือซ้ำชั้นครับตอนนี้เครียดมากๆเลย ก็เล่นไปอาทิตย์ 2-3 วันแบบนั้น....บางอาทิตย์ไม่โผล่หัวไปเลยก็ว่าได้ 555+ พอมาเรียนซ้ำชั้นกับรุ่นน้องมันก็จะเกร็งๆหน่อย รู้สึกเขินอาย เพราะมีคนมาถามว่า ทำไมพี่ถึงซ้ำชั้น พอโดนถามมาแบบนี้มันแทงใจดำกันชัดๆ แต่ผมก็กัดฟันเรียนจนจบ ป.6 จนได้ พอมาขึ้น ม.1 เพื่อนๆบางส่วนที่เคยเรียนมาด้วยกันก็ขึ้น ม.2 ไปกันหมดแล้ว ผมรู้สึกเสียดาย ที่ไม่ได้เรียนไปพร้อมกับเพื่อนๆ ทุกอย่างเหมือนกำลังจะไปได้สวย แต่มีอยู่วันนึงผมรู้สึกอาการมันกลับมาเหมือนเดิม ไม่อยากออกจากบ้านไปไหน... กลัวการอยู่ที่มีคนเยอะๆไม่กล้าสบตาใคร เอาเป็นว่าตั้งแต่วันนั้น ผมก็หยุดเรียนไปเลย จน รร.ส่งใบขอพบผู้ปกครองมาเ
ลย พ่อแม่ผมแน่นอนพวกท่านผิดหวังในตัวผมมากๆ... ผมทำให้แม่ร้องไห้ ตั้งแต่ตอนนั้นจิตใจผมมันด้านไปหมด ไม่รุ้สึกไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น หมกตัวอยู่แต่ในห้อง คุยกับเพื่อนที่เรียนมีการศึกษา ฟังเพลง เล่นเกมส์ ท่องอินเทอร์เน็ต ไปวันๆ จนมาถึงตอนนี้ ผมมีความคิดที่จะปรับปรุงตัวเองครับ เลยไม่รู้ว่าจะเริ่มจากจุดไหนก่อนดี เลยอยากหาเพื่อนสักคนที่เป็นอาการแบบเดียวกันกับผมที่อยากจะปรับปรุงตัวเองอยู่นะครับ ยังไงก็ลองมาคุยกันดูครับ ✌️✌️