⬅️❔➡️ THE GLOVES 2020 ถุงมือเรื่องสั้น#106 Week#24 FINAL : "ทางเลือก" - ถุงมือ Nice to meet you ⬅️❔➡️

ถุงมือเรื่องสั้น เรื่องที่ 5 ครับ ^^

นี่ก็เรื่องของ "คนกำพร้า" อีกคนหนึ่ง...

และคนนี้ไม่โชคดีเหมือนคนในเรื่องที่ 4 ที่สุดท้ายได้เข้าสู่ร่มกาสาวพัสตร

เพราะชีวิตของคนๆ นี้ และเพื่อนๆ ของเขา ในสถานที่ๆ อยู่นั้น อยู่เพื่อเป็น "หนูทดลอง"

ทดลองอะไร ? เพื่ออะไร ?

มีโอกาสจะหลุดรอดออกไปสู่อิสรภาพได้ไหม ?

ตามไปดูกันครับ.......

ชีวิตเด็กกำพร้าอย่างผม  การโตเป็นผู้ใหญ่นั้นไม่ง่ายเลย 

         แม่คลอดผมแล้วนำไปทิ้งไว้หน้าคฤหาสน์คหบดีผู้หนึ่ง ซึ่งเป็นผู้มีหน้ามีตาของจังหวัด  โดยหวังจะได้รับความเมตตาจากผู้ร่ำรวย เพี่อชีวิตที่ไม่ประสงค์จะให้เกิดมา มีชะตากรรมเลวร้ายเกินไปนัก
      
         แต่นั่นดูจะไม่ใช่เส้นทางชีวิตของผม
  
        หลังจากนั้นไม่นานคนในบ้านโทรแจ้งตำรวจ และสคช.จังหวัด จึงทำให้ผมมาอยู่ที่นี่ “ สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าเอื้ออารุณ”  

        หากคุณมองเข้ามาจากภายนอก  จะพบอาคารใหญ่สามชั้นสองอาคาร และตึกอำนวยการชั้นเดียวอยู่ด้านข้าง  สนามเด็กเล่นที่มีของเล่นเก่าคร่ำคร่าตั้งอยู่ที่มุมหนึ่งด้านซ้าย  แน่นอน  ทุกอย่างเรียบร้อย สวยงาม และมีความเป็นระเบียบ  เพียงแต่นั่นเป็นแค่หน้าฉากเพื่อต้อนรับผู้มาบริจาคเงิน  เจ้าหน้าที่จากองค์กรรัฐ  และผู้อุปถัมภ์เท่านั้น  คุณจินตนาการไม่ได้หรอกถึงวิถีชีวิตของพวกเราข้างในนั้น

        ชีวิตของผมเติบโตขึ้นมากับโปรแกรมการศึกษาออนไลน์ของรัฐ  และอีกสถานะหนึ่งที่สังคมภายนอกไม่รับรู้นั่นคือ “หนูทดลอง”ของบริษัทผลิตสินค้ารายยักษ์หลายแห่งจากทั่วโลกที่หมุนเวียนรับเป็นผู้อุปถัมภ์โดยจ่ายเงินพิเศษให้กับผู้อำนวยการ นั่นก็ฟังดูไม่น่าจะมีอะไร  แต่ขอให้คุณอย่าข้ามย่อหน้าต่อจากนี้

        ผมไม่รู้ว่าชีวิตในบ้านเด็กกำพร้าแห่งอื่นเป็นอย่างไร  แต่ที่นี่ทุกคนต้องตื่นตั้งแต่ตีสี่ แล้วมุ่งตรงเข้าแล็บ   เด็กจะถูกจัดเป็นกลุ่มตัวอย่างด้วยจำนวนพอเหมาะเข้ารับโปรแกรมการใช้ทดลองใช้ผลิตภัณฑ์ต่างๆเกือบตลอดทั้งวัน  แน่นอน พวกเราเป็น ”มนุษย์กลุ่มแรก” ได้รับเกียรติให้ใช้สินค้านั้นก่อนใครในโลก  หมายความว่า  ต่อจากการทดลองในห้องปฏิบัติการ  และสัตว์ทดลอง  ซึ่งอาจเป็นหนู ลิง หรือเซลล์โคลนนิ่งของมนุษย์ 
 
        ผลข้างเคียงก่อนนำผลิตภัณฑ์ออกขายจริงเป็นอย่างไรไม่มีใครรู้  จึงจำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องมีตัวอย่างกลุ่มทดลอง และนั่นก็คือพวกผม...ไม่แปลกเลยถ้าวันหนึ่งคุณเข้ามาในแล็บแล้วพบว่าพวกเราถูกทดลองให้ใช้ยาสีฟันสูตรใหม่  ฟันขาวสะอาดกว่าใคร  ผมหอมเงาสลวย ผิวพรรณเปล่งปลั่งด้วยครีมราคาแพงที่ใครต่อใครต่างพากันถวิลหา นั่นฟังดูดีใช่ไหมล่ะ   แต่มันไม่ได้รวมถึงความพินาศและยับเยินของอวัยวะภายในที่ต้องรับสารเคมีมากเกินกว่าปริมาณมนุษย์ธรรรมดาจะได้รับ ในกรณีของผลการทดสอบไม่เป็นที่น่าพอใจและยังต้องมีการนำผลิตภัณฑ์กลับไปปรับปรุงใหม่อีกครั้ง

        บางวันผมและเพื่อนทั้งแสบผิว  ปั่นป่วนมวนท้อง  เวียนหัวจากการรับสารเคมีที่มากเกินไป ซึ่งนั่นก็ไม่ได้ทำให้การทำหน้าที่เป็นหนูทดลองหยุดลง   ใครต่อใครก็พากันพูดว่า  ไม่ต้องกังวล  ความทุกข์เหล่านี้ไม่ยาวนานนักหรอก  เพราะผลของการถูกทดลองอย่างหนัก  ทำให้อายุเฉลี่ยของพวกเราทุกคนต่ำกว่าคนปกติถึงสี่เท่า  หมายความว่า พวกผมมีสิทธิจะอยู่มองโลกใบนี้เพียงยี่สิบปี

        จึงเป็นเหตุที่ทำให้ผมต้องคิดถึงอนาคตอย่างจริงจัง  จะอยู่และตายอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้จริงๆหรือ แม้ใจหนึ่งจะตอบว่าไม่  หากหนทางสู่อิสรภาพมันไม่ง่ายเลย แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นไปไม่ได้

       และแล้ววันที่พระเจ้าคงไม่โหดร้ายกับผมจนเกินไปก็มาถึง  วันนั้นผมจำได้ว่าหลังจากหน้าแข้งเหวอะหวะไปด้วยความแสบผิวจากครีมถอนขนและปรับสภาพผิวสูตรต่างๆที่ถูกทาหน้าแข้งจนขนหลุดร่วง รูขุมขนเห่อแดง และสีผิวไม่สม่ำเสมอตามความแรงของครีมซึ่งถูกทาลงบนแผ่นปลาสเตอร์สีขาวก่อนแปะลงตามบริเวณส่วนต่างๆของขาทั้งสองข้าง พอกลับเข้ามาในห้องไอ้โบ้ก็ปราดเข้ามากระซิบอะไรบางอย่าง

       “ที่เตรียมไว้เสร็จเรียบร้อยแล้วนะ  พวกเราจะไปกันในคืนนี้”  

        ผมตาโต  รู้มาสักระยะหนึ่งแล้วว่าโบ้พร้อมเพื่อนตัวแสบอีกหลายคนค้นพบช่องทางลับซึ่งอาจช่วยให้เราหนีไปจากนรกบนดินแห่งนี้ได้  ผมไม่เคยไปดูด้วยตาตัวเอง  แต่ไอ้โบ้เคยร่างแผนผังคร่าวๆแล้วอธิบายให้ผมฟัง

        ผมกำกระดาษแผ่นนั้นในมือ หัวใจอ้างว้าง ดวงตาเหม่อลอย...อิสรภาพภายนอกกับเวลาในชีวิตที่เหลืออีกไม่ถึงยี่สิบสี่ชม.  ไม่รู้ว่าอย่างไหนจะมาถึงก่อนกัน