อย่างแรกเราต้องออกตัวก่อนนะว่าเราเป็นเลสเบี้ยน แน่นอนว่าในชีวิตรักแต่ผู้มาตลอด
เริ่มเรื่องกันเลยละกันค่ะเพื่อไม่ให้เสียเวลา ในชีวิตเรามีแฟนที่เรียกว่าแฟน 3 คน ทุกคนน่ารัก แสนดี และดีกว่าเราในทุกด้าน
คนที่ 1 สวย หุ่นดี เรียนเก่ง บ้านรวย ดูแลเราดีมาก เอาใจใส่เราดี แบบมากๆ อายุเท่ากัน (เพราะบ้านรวยจนทางบ้านคิดว่าเราจะไปหลอกเงินลูกสาวเค้า) แต่เราก็ผ่าฝันอุปสรรคมาได้อย่างดี ทะเลาะกันบ้าง ตีกันบ้าง บอกเลิกกันก็บ่อย แต่ไม่เคยเลิกกัน จนวันนึง (ครบ 5 ปีของการคบกัน) เค้าเจอเด็กสาวนักศึกษาฝึกงาน สวยกว่า เด็กกว่า รวยกว่า อันที่จริงดีกว่าเราทุกทาง เค้าก็รักกับน้องคนนั้นและเราสองคนก็เลิกกัน (ขอไม่เล่ารายละเอียดนะคะมันผ่านมานานมากแล้ว ) สำหรับคนที่จนวันนี้ ครบ 10 ปี ที่เราเลิกกันแต่หลังจากเราเลิกกันได้ไม่กี่เดือน เค้าก็ปิดทุกช่องทางการติดต่อเราจนทุกวันนี้ เมื่อปีที่แล้วเคยเฟซไปถามเพื่อนเค้าว่าขอคุยกับเค้าหน่อย เราเป็นโรคซึมเศร้า (จริงๆอยากจะพูดต่อว่าช่วยมาแก้ปมให้เราหน่อย ) แต่ไม่ทัน เพื่อนเค้าพิมมาว่าเค้าบอกว่าแต่ลิกกันไปแล้ว ไม่มีอะไรต้องคุยกัน และใช่ เราหยุด
คนที่ 2 สวย หุ่นดี เรียนเก่ง บ้านรวย แอบติดขี้วีนไปหน่อย แต่ก็น่ารักและดีกับเรามากๆๆ ก็เช่นเคย เรารักกัน (อันนี้ไม่ได้บอกทางบ้านเค้ารู้) เพราะบ้านเค้ารับไม่ได้ เราใช้ชีวิตด้วยกัน ทำงานด้วยกัน อ้อลืมบอกไป เค้าอายุน้อยกว่าเรานิดหน่อย น้องเข้ามาหลังจากที่เลิกกับแฟนคนแรกสักพัก หมายถึง เข้ามาเยียวยาหัวใจ ช่วงนั้นเราร้อนรุ่น เจ็บปวดเพราะการอกหักจนไม่เป็นอันทำงานทำงาน เราทำงานไม่ได้เลย สั่นทุกวัน ร้องไห้ทุกวันกินเหล้า ไม่ก็ยานอนหลับทุกวันเพื่อลืมเธอ แต่ทำไม่ได้ จนน้องเค้าเข้ามา เธอไม่ได้มาปลอบอะไรนะ แต่แค่เตือนสติเรา และเราก็เริ่มสนิทกันและรักกันในที่สุด จนเราคบกันมาถึงปีที่ 5 น้องก็บอกเลิกเรา แต่เรายังคงติดต่อกัน อยู่ด้วยกัน และทำทุกอย่างเหมือนเดิม ยกเว้น ความสัมพันธ์ทางกาย ซึ่งเราให้เกียรติความรู้สึกกัน เราแยกย้ายที่ทำงาน และน้องเค้าก็เจอผู้ชายที่เค้ารัก และตอนนี้เค้ากำลังจะแต่งงานกัน
คนที่ 3 คนนี้อาจจะไม่สวยเท่าสองคนแรก แต่แน่นอน เค้าเรียนเก่ง (ใช่สิเค้าเป็นถึงแพทย์) และบ้านรวยเช่นเคย (อันนี้ก็ทางบ้านเค้าไม่รุ้เช่นเคย) เราคบกันได้ 1 ปี แต่เราเข้ากันไม่ได้ เค้าเป็นคนดี และตอนนั้นเราก็รักเค้าจริงๆ แต่เรามองไม่เห็นอนาคตใดร่วมกับเค้าได้เลย เราทะเลาะกันบ่อย และมันค่อนข้างอธิบายยากว่าไม่คลิกตกไหน เค้าเป็นคนดี และดีกับเรามากเหมือนสองคนแรก แต่... คนนี้เราบอกเลิกเค้า และเค้าเลือกวิธีเหมือนแฟนเราคนแรกคือ หายออกจากชีวิตกันไปเหมือนคนไม่รู้จักกัน
จนตอนนี้เวลานี้ เราไม่เคยลืมพวกเค้าได้เลย ความทรงจำในแต่ละคนมันทำให้เราเจ็บปวด มันเหมือนฆ่าเราทั้งเป็น ไม่ใช่เพราะพวกเค้าไม่ดี เรากลับรู้สึกว่าพวกเค้าเป็นสิ่งมีชีวิตที่วิเศษในชีวิตเราเลยล่ะ แต่เรากลับมีแต่คำถาม ว่าเราแย่ขนาดที่ไม่ใช่คนถูกเลือกเลยหรือ หรือเราทำไมไม่รั้งเค้าไว้ สักทาง
เราได้แต่บอกตัวเอง ว่าเราไม่คู่ควรกับสักคน ด้วยคุณสมบัติของแต่ละคน เราบอกได้เลย ว่าเราตรงข้ามทุกอย่างอย่างสิ้นเชิง ที่นี่พวกคุณรู้แล้วใช่ไหมว่าทำไมเราถึงคิดว่าตัวเองเป็นคนที่โชคดีที่สุดและโชคร้ายที่สุดเช่นกัน
ใครที่ไม่เคยลืมแฟนเก่าได้บ้าง เหมือนเราที่รู้สึกว่าเรื่องราวต่างๆเหมือนมันเพิ่งผ่านไปเมื่อวานนี่เอง.......
เลิกกับแฟนมาแต่ละคนไม่เคยลทมได้เลย
เริ่มเรื่องกันเลยละกันค่ะเพื่อไม่ให้เสียเวลา ในชีวิตเรามีแฟนที่เรียกว่าแฟน 3 คน ทุกคนน่ารัก แสนดี และดีกว่าเราในทุกด้าน
คนที่ 1 สวย หุ่นดี เรียนเก่ง บ้านรวย ดูแลเราดีมาก เอาใจใส่เราดี แบบมากๆ อายุเท่ากัน (เพราะบ้านรวยจนทางบ้านคิดว่าเราจะไปหลอกเงินลูกสาวเค้า) แต่เราก็ผ่าฝันอุปสรรคมาได้อย่างดี ทะเลาะกันบ้าง ตีกันบ้าง บอกเลิกกันก็บ่อย แต่ไม่เคยเลิกกัน จนวันนึง (ครบ 5 ปีของการคบกัน) เค้าเจอเด็กสาวนักศึกษาฝึกงาน สวยกว่า เด็กกว่า รวยกว่า อันที่จริงดีกว่าเราทุกทาง เค้าก็รักกับน้องคนนั้นและเราสองคนก็เลิกกัน (ขอไม่เล่ารายละเอียดนะคะมันผ่านมานานมากแล้ว ) สำหรับคนที่จนวันนี้ ครบ 10 ปี ที่เราเลิกกันแต่หลังจากเราเลิกกันได้ไม่กี่เดือน เค้าก็ปิดทุกช่องทางการติดต่อเราจนทุกวันนี้ เมื่อปีที่แล้วเคยเฟซไปถามเพื่อนเค้าว่าขอคุยกับเค้าหน่อย เราเป็นโรคซึมเศร้า (จริงๆอยากจะพูดต่อว่าช่วยมาแก้ปมให้เราหน่อย ) แต่ไม่ทัน เพื่อนเค้าพิมมาว่าเค้าบอกว่าแต่ลิกกันไปแล้ว ไม่มีอะไรต้องคุยกัน และใช่ เราหยุด
คนที่ 2 สวย หุ่นดี เรียนเก่ง บ้านรวย แอบติดขี้วีนไปหน่อย แต่ก็น่ารักและดีกับเรามากๆๆ ก็เช่นเคย เรารักกัน (อันนี้ไม่ได้บอกทางบ้านเค้ารู้) เพราะบ้านเค้ารับไม่ได้ เราใช้ชีวิตด้วยกัน ทำงานด้วยกัน อ้อลืมบอกไป เค้าอายุน้อยกว่าเรานิดหน่อย น้องเข้ามาหลังจากที่เลิกกับแฟนคนแรกสักพัก หมายถึง เข้ามาเยียวยาหัวใจ ช่วงนั้นเราร้อนรุ่น เจ็บปวดเพราะการอกหักจนไม่เป็นอันทำงานทำงาน เราทำงานไม่ได้เลย สั่นทุกวัน ร้องไห้ทุกวันกินเหล้า ไม่ก็ยานอนหลับทุกวันเพื่อลืมเธอ แต่ทำไม่ได้ จนน้องเค้าเข้ามา เธอไม่ได้มาปลอบอะไรนะ แต่แค่เตือนสติเรา และเราก็เริ่มสนิทกันและรักกันในที่สุด จนเราคบกันมาถึงปีที่ 5 น้องก็บอกเลิกเรา แต่เรายังคงติดต่อกัน อยู่ด้วยกัน และทำทุกอย่างเหมือนเดิม ยกเว้น ความสัมพันธ์ทางกาย ซึ่งเราให้เกียรติความรู้สึกกัน เราแยกย้ายที่ทำงาน และน้องเค้าก็เจอผู้ชายที่เค้ารัก และตอนนี้เค้ากำลังจะแต่งงานกัน
คนที่ 3 คนนี้อาจจะไม่สวยเท่าสองคนแรก แต่แน่นอน เค้าเรียนเก่ง (ใช่สิเค้าเป็นถึงแพทย์) และบ้านรวยเช่นเคย (อันนี้ก็ทางบ้านเค้าไม่รุ้เช่นเคย) เราคบกันได้ 1 ปี แต่เราเข้ากันไม่ได้ เค้าเป็นคนดี และตอนนั้นเราก็รักเค้าจริงๆ แต่เรามองไม่เห็นอนาคตใดร่วมกับเค้าได้เลย เราทะเลาะกันบ่อย และมันค่อนข้างอธิบายยากว่าไม่คลิกตกไหน เค้าเป็นคนดี และดีกับเรามากเหมือนสองคนแรก แต่... คนนี้เราบอกเลิกเค้า และเค้าเลือกวิธีเหมือนแฟนเราคนแรกคือ หายออกจากชีวิตกันไปเหมือนคนไม่รู้จักกัน
จนตอนนี้เวลานี้ เราไม่เคยลืมพวกเค้าได้เลย ความทรงจำในแต่ละคนมันทำให้เราเจ็บปวด มันเหมือนฆ่าเราทั้งเป็น ไม่ใช่เพราะพวกเค้าไม่ดี เรากลับรู้สึกว่าพวกเค้าเป็นสิ่งมีชีวิตที่วิเศษในชีวิตเราเลยล่ะ แต่เรากลับมีแต่คำถาม ว่าเราแย่ขนาดที่ไม่ใช่คนถูกเลือกเลยหรือ หรือเราทำไมไม่รั้งเค้าไว้ สักทาง
เราได้แต่บอกตัวเอง ว่าเราไม่คู่ควรกับสักคน ด้วยคุณสมบัติของแต่ละคน เราบอกได้เลย ว่าเราตรงข้ามทุกอย่างอย่างสิ้นเชิง ที่นี่พวกคุณรู้แล้วใช่ไหมว่าทำไมเราถึงคิดว่าตัวเองเป็นคนที่โชคดีที่สุดและโชคร้ายที่สุดเช่นกัน
ใครที่ไม่เคยลืมแฟนเก่าได้บ้าง เหมือนเราที่รู้สึกว่าเรื่องราวต่างๆเหมือนมันเพิ่งผ่านไปเมื่อวานนี่เอง.......