พ่อแม่ไม่ปล่อย เหตุผลคืออะไรกันแน่

ตามนี้เลยค่ะ พ่อแม่ไม่ปล่อย คือเรื่องมีอยู่ว่าเราอายุประมาณ 16 ปีนี่ล่ะค่ะ คือเราขอพ่อกับแม่ไปค่ายเก็บเกียรติบัตรมาสะสมยื่นพอร์ตเข้ามหาลัยน่ะค่ะ แล้วเราไปกับเพื่อนกันสองคน โดยที่ตกลงไว้ว่าจะที่ๆใกล้บ้านสุดคือเชียงใหม่ประมาณ 200 กิโลเมตร แต่พอเพื่อนเราไปขอพ่อกับแม่ พ่อแม่ของเพื่อนบอกให้ที่ชลบุรี เพราะที่นั่นมันมีญาติของเพื่อนอยู่ด้วย มีที่พักฟรีอะไรฟรีหมดเลย แล้วเวลาไปพ่อของเพื่อนจะมารับแล้วก็มาส่งถึงบ้าน ก็เลยตกลงกันไว้ว่าจะไปที่ชลบุรี แล้วพอเราไปขอแม่ แม่เราบอกว่ามันยังไม่ถึงเวลา ยังเป็นใช่เรื่องที่จะต้องไป ตัวแค่นี้จะไปทำไมตั้งชลบุรี(บ้านเราอยู่โซนเหนือ) ถ้าโตแล้วจะไม่ว่าหรือไม่ห้ามอะไรสักคำ เราก็บอกเหตุผลไปว่าจะไปเก็บเกียรติบัตร แม่ก็มาบอกอีกว่าเอามาอ้างตลอด ถ้าอยากไปมากก็ไปขอพ่อ ซึ่งพอเราไปขอพ่อ พ่อเหมือนจะให้นะคะ แต่แม่ดันไปบอกพ่อว่าไม่ต้องให้เราไป แล้วเราก็อธิบายเหตุผลว่าจะไปทำไม ไปเพื่ออะไร เราไปตรงนั้นเราปลอดภัยแน่นอนเพราะมีพ่อมีแม่ของเพื่อนมาคอยดูแลเราด้วย _{แต่ก็
ไม่เป็นผลเลยค่ะ} พูดอะไรไปไม่เคยฟังเลย เขายอกว่าเราจะเที่ยว ซึ่งเวลาเที่ยวจริงคือเราไม่มีเลย ถ้าไปจริงๆก็คงถึงตอนกลางคืนแล้วก็นอน เช้ามาก็ไปค่าย แล้วก็กลับเลย มันไม่มีเวลาเที่ยวอะไรเลย แล้วเราก็ยังอธิบายไปอีกแต่เขาก็ไม่ฟังอะไรเราสักนิดเลยล่ะค่ะ คือเราเองก็เข้าใจว่าเป็นห่วงแล้วก็หวงเรา แต่ในทางกลับกัน ในอนาคตเราก็ไม่มีอะไรมารองรับได้เลยว่าพ่อกับแม่จะอยู่กับเราตลอด(อันนี้ไม่ได้แข่งนะคะ) ยังไงสักวันนึงชีวิตเราก็ต้องเดินต่อไป นั่นคือคำสอนของแม่เราค่ะ แล้วคือให้เราเดินต่อไปโดยที่เราไม่มีประสบการณ์ ไม่มีความมั่นใจในการตัดสินใจ ไม่มีความสามรถในการเอาชีวิตรอด แบบนี้หรอคะ คือมันก็ได้หรือเปล่าเอ่ย ถ้าทำอะไรไม่เป็นมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรอยู่แล้ว ปล่อยให้เราออกไปหาประสบการณ์ใหม่ๆไม่ดีกว่าหรอ บางทีนะคะ การห้ามมันเหมือนเป็นการทำร้ายตัวเราเองเหมือนกันนะคะ เราเอาแต่คิดน้อยใจว่าทำไม ทั้งๆที่โลกนี้ก็เปลี่ยนไปแล้ว
ปล.เราไม่ได้อยากมีความทรงจำแบบนี้ในชีวิต ม.ปลาย