มันเป็นเรื่องปกติที่อยู่ๆเรารู้สึกเฉยๆกับคนรัก ที่อาจใช้ว่าคนเคยรักตอนนี้ก็ยังได้

เราอายุ 28 แต่งงานมีครอบครัวมา 6 เข้า 7 ปี มีลูกด้วยกัน 2 คน เรากับแฟนช่วยกันดูแลเรื่องค่าใช้จ่ายของลูกคนละครึ่ง แต่สำหรับเรื่องการเลี้ยงดูต่างๆเป็นฟน้าที่เราคนเดียว เค้าจะไม่สนใจลูกเท่าไหร่ ส่วนใหญ่จะสนใจโทรศัพท์เสียมากกว่า เวลาว่างส่วนใหญ่หมดไปกับการจับมือถือจนลูกไม่ติดพ่อออกแนวจะไม่เอาพ่อสะด้วยซ้ำ เรียกได้ว่าไม่ได้แบ่งเบาภาระเรื่องการดูแลลูกเท่าที่ควรนอกจากใช้เงินจ่ายนู้นนี่ของลูก เอาง่ายๆลูกป่วยคือเป็นหน้าที่เราคนเดียว น้ำว่าคนเดียวที่ต้องดูแล ส่วนเค้าก็นอนหลับสบาย จนบางทีเราต้องใช้คำว่าขอร้องให้ช่วยทำนู้นนี่ให้ลูกบ้าง ก็จะเจอโมโหใส่ ซึ่งเราก็ไม่ได้โกรธ เราจะเฉยๆกับคนทีไม่ใช่สติ เรียกว่าไม่ถือสาก็ว่าได้ แต่ความอดทนมันก็มีขีดจำกัดแหละเนอะ พักหลังมานี้ เราเริ่มไม่มีความรู้สึกรักหรือเป็นห่วงอะไรเค้าเท่าที่ควร แต่คิดในแง่ดีเราอาจจะห่วงลูกมากกว่า เอาเวลาไปดูแลลูกมากกว่า เรารู้ตัวว่าเราเริ่มคิดว่าเราอยู่ได้สบายถึงไม่มีเค้า ทะเลาะกันบ้างแต่เราก็ไม่ได้สนใจว่าจะต้องคุยกันเครียกันให้จบ เราจะปล่อยไปแบบนั้น มันอาจจะผิดตรงนี้ไม่อยากแก้ตัวว่าเราเหนื่อย อยากรู้ว่าครอบครัวอื่นๆเป็นแบบเรามั้ย มันผิดปกติมั้ย แล้วดราควรทำอย่างไร ตรงนี้ต้องขอบอกก่อนนะว่าเราไม่ได้มีคนอื่นนะคะ