ก่อนอื่น ขอออกตัวก่อนว่า ถ้าอ่านเนื้อหาเสร็จอาจจะอยากด่าเรา ด่าได้ เราเข้าใจ แต่อย่าแรงมาก เปราะบางนิดนึงค่ะ
เราเป็นแม่ลูกอ่อน คลอดน้องได้ 2 เดือนนิดๆ กำลังจะกลับไปทำงานอีกไม่กี่วันนี้
ช่วงเวลาตั้งแต่คลอดน้อง จนถึงตอนนี้ อารมณ์ ความรู้สึกมันค่อนข้างไปทางลบมาก มากๆ
เริ่มจากปัญหาเรื่องการเอาน้องเข้าเต้า เราหัวนมสั้น บอด มีปัญหาเยอะอยู่ เจ็บ แตก เลือดสาด (ไม่ใช่แค่ซึมนะ เลือดกระฉูดเลย) ตอนนั้นทุกครั้งที่ถึงรอบการเข้าเต้าเหมือนเป็นฝันร้าย แค่นึกถึงความเจ็บปวด น้ำตาก็จะไหล แต่ต้องกัดฟันทน เจ็บจนแขนขาสั่น แชทไปคุยกับเพื่อนก็พอได้ระบาย แต่ก็ยังเจ็บเหมือนเดิม ทาน้ำนม ทาบีแพนเทนก็ไม่ช่วยอะไรเท่าไหร่ อาศัยว่าถึกทน ใช้เวลาประมาณ 2 สัปดาห์ถึงจะค่อยๆดีขึ้น แต่ยังเจ็บทุกครั้งที่น้องเข้าเต้า แม้กระทั่งทุกวันนี้ แต่ไม่มีเลือดแล้ว
เราจะไปคลินิกนมแม่อยู่ มันเจ็บทุกครั้งที่ดูดมันไม่น่าจะปกติละ
พอปัญหาเรื่องเข้าเต้าดีขึ้น เรื่องต่อมาคือ การตื่นกลางดึกบ่อยๆ สถานการณ์ที่แม่ทุกคนบนโลกนี้ต้องเจอ ก่อนหน้านี้เราก็ไม่เคยฝึกรับมือการต้องตื่นมากลางดึกทุก 2-3 ชั่วโมงมาก่อน แล้วเราเป็นคนขี้เซา ชอบนอน นอนเยอะ มาเจอแบบนี้คือพังมาก ช่วงหัวค่ำของแต่ละวัน พอรู้ว่าจะใกล้ถึงช่วงเวลาที่เราต้องตื่นขึ้นมาเป็นระยะๆ ก็จะมีความนอยด์เกิดขึ้น เป็นฝันร้ายอีกระลอก จนไม่อยากเข้านอน
ยิ่งตอนช่วงแรกที่ยังไม่หายเจ็บเต้า ต้องตื่นมากลางดึก เพื่อมาเจ็บเต้า มันเหมือนเป็นนรก พอเวลาผ่านไปมันก็ชินมากขึ้นนิดนึง แต่ตอนนี้มันก็ยังไม่โอเคกับการตื่นมากลางดึกอยู่ดี เพราะมันสางผลให้ตอนเช้าเรางัวเงีย ไม่สดใส เลี้ยงลูกไม่ได้เต็มที่ เค้าก็จะร้องให้เราอุ้ม กลายเป็นวงจรอุบาทว์ไปเลย
แค่ 2 เรื่องนี้ มันก็ทำให้เราร้องไห้ มีน้ำตาบ่อยมากๆๆๆ พยายามจะไม่ร้อง เพราะกลัวน้ำนมหด แต่ความรู้สึกมันไม่ไหวจริงๆ มันรู้สึกว่าเราทรมาน รู้สึกว่าไม่น่ามีลูกเลย รู้สึกพลาด และเป็นความพลาดที่ย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว
ช่วงเดือนแรกเหมือนเราสติแตกไปเลย แต่เราไม่กล้าบอกความรู้สึกนี้กับใคร
เรารู้สึกเสียดายเวลาที่จะได้มีความสุขกับสามี เรารู้สึกโหยหาการอยู่กับสามี 2 ต่อ 2 ทั้งที่เราเจอกันทุกวันหลังเลิกงาน และนอนอยู่บนเตียงข้างๆกันทุกคืน แต่เหมือนกับว่าพอมีลูก ช่วงเวลาตรงนี้มันหายวับไปไหนก็ไม่รู้ กู่ไม่กลับ มันยิ่งทำให้เราร้องบ่อยมากขึ้นไปอีก
ลูกเราก็ไม่ได้ถือว่าเลี้ยงยาก แค่ให้กินอิ่มท้อง เอาลงเปลไกวแล้วไกวตลอด ก็จบ บางทีอาจจะมีร้องให้อุ้ม ก็ต้องอุ้ม ไม่งั้นก็ไม่หยุดร้อง เอาลงเปลก็ไม่หยุด ลูกเราก็มีแค่นี้
ช่วง 2-3 สัปดาห์แรกที่ยังไม่นอนเปล เค้านอนบนตัวเราและเราหลับไปพร้อมเค้าได้ แต่พอเค้าต้องนอนเปล เราหลับไม่ได้แล้วเพราะมือเราต้องไกวตลอด เราทรมานจากความง่วงจริงๆ
บางทีกินข้าวน้อยมันทำให้เราไม่ค่อยมีแรง (มันกินไม่ลงจริงๆ กังวล คิดมากไปหมด ช่วยเข้าใจเราหน่อยนะคะ) พอเราไม่มีแรงแล้วเราต้องอุ้มเค้าเดิน มันทำให้เราอุ้มไม่ไหว แต่ก็วางไม่ได้ ร่างกายรู้สึกทรมานจริงๆ
เรายังโชคดีที่มีแม่กับน้องมาช่วยผลัดมือบ้าง แต่ทุกคนก็มีงานหลักของตัวเอง แม่เรายังทำงานอยู่ก็มาช่วยดูตลอดไม่ได้ งานบ้านแม่ก็ต้องทำให้เรา วันหยุดสามีก็ทำงานบ้าน ทำกับข้าวให้
เรารู้ว่าเรายังโชคดีกว่าหลายๆคน บางคนเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว 24 ชม. บางคนมีปัญหาชีวิตอื่นๆรุมเร้า
มันอาจจะดูเห็นแก่ตัวที่เราจะบอกว่า ก็เราเหนื่อยของเราอ่ะ โอเค เราโชคดีกว่าหลายคน แต่เราเหนื่อยอยู่
ล่าสุดเมื่อวานพาลูกไปฉีดวัคซีน เราเลยเล่าเรื่องนี้ให้หมอฟัง หมอเข้าใจดี มาซักประวัติและส่งต่อไปหาจิตแพทย์ เรายินดีมากๆ เราต้องการหมอ เราต้องการจิตแพทย์ด่วนๆ แต่กว่าจะได้นัดหมอก็อีก 1 เดือนแน่ะ เรากะว่าจะไปหานอกเวลาเอา เราคงรอ 1 เดือนไม่ไหว
ตอนนี้เราอยากระบาย และอยากขอกำลังใจ มันจะผ่านไปได้ด้วยดีใช่มั้ยคะ ใช้เวลานานมั้ยกว่าทุกอย่างมันจะดีและมีความสุข
ถ้าอ่านแล้วงงต้องขอโทษด้วย
ช่วยกลับไปอ่านใหม่ให้หน่อยนะ เราไม่มีอารมณ์ edit อะไรแล้วค่ะ
มีสภาวะซึมเศร้าหลังคลอด ขอกำลังใจหน่อยค่ะ
เราเป็นแม่ลูกอ่อน คลอดน้องได้ 2 เดือนนิดๆ กำลังจะกลับไปทำงานอีกไม่กี่วันนี้
ช่วงเวลาตั้งแต่คลอดน้อง จนถึงตอนนี้ อารมณ์ ความรู้สึกมันค่อนข้างไปทางลบมาก มากๆ
เริ่มจากปัญหาเรื่องการเอาน้องเข้าเต้า เราหัวนมสั้น บอด มีปัญหาเยอะอยู่ เจ็บ แตก เลือดสาด (ไม่ใช่แค่ซึมนะ เลือดกระฉูดเลย) ตอนนั้นทุกครั้งที่ถึงรอบการเข้าเต้าเหมือนเป็นฝันร้าย แค่นึกถึงความเจ็บปวด น้ำตาก็จะไหล แต่ต้องกัดฟันทน เจ็บจนแขนขาสั่น แชทไปคุยกับเพื่อนก็พอได้ระบาย แต่ก็ยังเจ็บเหมือนเดิม ทาน้ำนม ทาบีแพนเทนก็ไม่ช่วยอะไรเท่าไหร่ อาศัยว่าถึกทน ใช้เวลาประมาณ 2 สัปดาห์ถึงจะค่อยๆดีขึ้น แต่ยังเจ็บทุกครั้งที่น้องเข้าเต้า แม้กระทั่งทุกวันนี้ แต่ไม่มีเลือดแล้ว
เราจะไปคลินิกนมแม่อยู่ มันเจ็บทุกครั้งที่ดูดมันไม่น่าจะปกติละ
พอปัญหาเรื่องเข้าเต้าดีขึ้น เรื่องต่อมาคือ การตื่นกลางดึกบ่อยๆ สถานการณ์ที่แม่ทุกคนบนโลกนี้ต้องเจอ ก่อนหน้านี้เราก็ไม่เคยฝึกรับมือการต้องตื่นมากลางดึกทุก 2-3 ชั่วโมงมาก่อน แล้วเราเป็นคนขี้เซา ชอบนอน นอนเยอะ มาเจอแบบนี้คือพังมาก ช่วงหัวค่ำของแต่ละวัน พอรู้ว่าจะใกล้ถึงช่วงเวลาที่เราต้องตื่นขึ้นมาเป็นระยะๆ ก็จะมีความนอยด์เกิดขึ้น เป็นฝันร้ายอีกระลอก จนไม่อยากเข้านอน
ยิ่งตอนช่วงแรกที่ยังไม่หายเจ็บเต้า ต้องตื่นมากลางดึก เพื่อมาเจ็บเต้า มันเหมือนเป็นนรก พอเวลาผ่านไปมันก็ชินมากขึ้นนิดนึง แต่ตอนนี้มันก็ยังไม่โอเคกับการตื่นมากลางดึกอยู่ดี เพราะมันสางผลให้ตอนเช้าเรางัวเงีย ไม่สดใส เลี้ยงลูกไม่ได้เต็มที่ เค้าก็จะร้องให้เราอุ้ม กลายเป็นวงจรอุบาทว์ไปเลย
แค่ 2 เรื่องนี้ มันก็ทำให้เราร้องไห้ มีน้ำตาบ่อยมากๆๆๆ พยายามจะไม่ร้อง เพราะกลัวน้ำนมหด แต่ความรู้สึกมันไม่ไหวจริงๆ มันรู้สึกว่าเราทรมาน รู้สึกว่าไม่น่ามีลูกเลย รู้สึกพลาด และเป็นความพลาดที่ย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว
ช่วงเดือนแรกเหมือนเราสติแตกไปเลย แต่เราไม่กล้าบอกความรู้สึกนี้กับใคร
เรารู้สึกเสียดายเวลาที่จะได้มีความสุขกับสามี เรารู้สึกโหยหาการอยู่กับสามี 2 ต่อ 2 ทั้งที่เราเจอกันทุกวันหลังเลิกงาน และนอนอยู่บนเตียงข้างๆกันทุกคืน แต่เหมือนกับว่าพอมีลูก ช่วงเวลาตรงนี้มันหายวับไปไหนก็ไม่รู้ กู่ไม่กลับ มันยิ่งทำให้เราร้องบ่อยมากขึ้นไปอีก
ลูกเราก็ไม่ได้ถือว่าเลี้ยงยาก แค่ให้กินอิ่มท้อง เอาลงเปลไกวแล้วไกวตลอด ก็จบ บางทีอาจจะมีร้องให้อุ้ม ก็ต้องอุ้ม ไม่งั้นก็ไม่หยุดร้อง เอาลงเปลก็ไม่หยุด ลูกเราก็มีแค่นี้
ช่วง 2-3 สัปดาห์แรกที่ยังไม่นอนเปล เค้านอนบนตัวเราและเราหลับไปพร้อมเค้าได้ แต่พอเค้าต้องนอนเปล เราหลับไม่ได้แล้วเพราะมือเราต้องไกวตลอด เราทรมานจากความง่วงจริงๆ
บางทีกินข้าวน้อยมันทำให้เราไม่ค่อยมีแรง (มันกินไม่ลงจริงๆ กังวล คิดมากไปหมด ช่วยเข้าใจเราหน่อยนะคะ) พอเราไม่มีแรงแล้วเราต้องอุ้มเค้าเดิน มันทำให้เราอุ้มไม่ไหว แต่ก็วางไม่ได้ ร่างกายรู้สึกทรมานจริงๆ
เรายังโชคดีที่มีแม่กับน้องมาช่วยผลัดมือบ้าง แต่ทุกคนก็มีงานหลักของตัวเอง แม่เรายังทำงานอยู่ก็มาช่วยดูตลอดไม่ได้ งานบ้านแม่ก็ต้องทำให้เรา วันหยุดสามีก็ทำงานบ้าน ทำกับข้าวให้
เรารู้ว่าเรายังโชคดีกว่าหลายๆคน บางคนเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว 24 ชม. บางคนมีปัญหาชีวิตอื่นๆรุมเร้า
มันอาจจะดูเห็นแก่ตัวที่เราจะบอกว่า ก็เราเหนื่อยของเราอ่ะ โอเค เราโชคดีกว่าหลายคน แต่เราเหนื่อยอยู่
ล่าสุดเมื่อวานพาลูกไปฉีดวัคซีน เราเลยเล่าเรื่องนี้ให้หมอฟัง หมอเข้าใจดี มาซักประวัติและส่งต่อไปหาจิตแพทย์ เรายินดีมากๆ เราต้องการหมอ เราต้องการจิตแพทย์ด่วนๆ แต่กว่าจะได้นัดหมอก็อีก 1 เดือนแน่ะ เรากะว่าจะไปหานอกเวลาเอา เราคงรอ 1 เดือนไม่ไหว
ตอนนี้เราอยากระบาย และอยากขอกำลังใจ มันจะผ่านไปได้ด้วยดีใช่มั้ยคะ ใช้เวลานานมั้ยกว่าทุกอย่างมันจะดีและมีความสุข
ถ้าอ่านแล้วงงต้องขอโทษด้วย
ช่วยกลับไปอ่านใหม่ให้หน่อยนะ เราไม่มีอารมณ์ edit อะไรแล้วค่ะ