เบื่องานจริงๆ หมดไฟ หรือขี้เกียจ กำลังถามตัวเอง ?

สวัสดีคะ จขกทอายุ 37 ปีเต็มคะ ไม่นานนี่เอง ขอเกริ่นก่อนคะ ชีวิตไม่ได้สวยหรูคะ แต่ก็ไม่ได้ลำบากมาก จบมหาลัยเอกชนชื่อดังมา ด้วยเอกอังกฤษ ช่วง  เรียนก็ทำงานด้วย ช่วยที่บ้าน จนจบมาก็มีหนี้ที่เรียนด้วย 80,000 บาท สมัย 15 ปีที่แล้วเยอะมาก ทำงานหัวโตเลย 555 เริ่มงานที่แรกบริษัททัวร์แห่งหนึ่ง ดีใจมาก เป็นประชาสัมพันธ์และแปลเอกสาร จร้า….ทำได้ไม่ถึงปีบริษัทมีปัญหา จขกท เป็นกลุ่มแรกเชิญให้ออก ตอนนั้นจำได้ร้องไห้เลย เด็กจบใหม่ไม่เคยเจอแบบนี้ ยังดียังได้ชดเชยมา 1 เดือน  จากนั้นก็ได้งานบริษัทน้ำมันชื่อดังแห่งนึงตราหอย เปลี่ยนสายการทำงานไปเลย ไปทำ Logistics ไม่รู้เรื่องแต่ก็ต้องอดทนพยายามเรียนรู้ให้ได้มากที่สุด แต่มันไม่ง่ายนะสิ….. เพื่อนร่วมงานที่สอนงานนี่ ที่สุดในสามโลกจริงๆ ทำเราร้องไห้ทุกวัน  ได้แต่คิดว่าทำไมต้องมาเจอคนบ้าไรว่ะเนี่ย กลัวคนอื่นเก่งกว่า เราก็ก็ต้องทน จนเวลาผ่านไปสิ่งที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้นอีกล่ะจร้า  ธุรกิจที่ทำได้ถูก Take over หรือพูดง่ายๆ ก็ถูกขายนี่แหล่ะ 555 ปีกว่าๆ เท่านั้น ได้แต่คิดเอาอีกแล้ว นายจะเอาตรูไปด้วยมั้ยนะ แต่ในความตกใจ ก็ยังมีอะไรดีๆ นะจร้า……  บริษัทจ่ายค่าตกใจให้จร้า และที่สำคัญมันสามารถใช้หนี้เรียนได้หมดด้วย หุหุหุ… และแถมยังให้เลือกว่าจะไปหรือไม่ได้ก็ได้  ไปสิคะรออะไร ขี้เกียจหางานใหม่ ไม่นานทุกคนก็ถูกย้ายไป อยู่บริษัทยักษ์ใหญ่แถว 5 แยกลาดพร้าว ตึก Energy อะไรประมาณนั้น แต่ก็ยังมีปัญหากับเพื่อนร่วมงานคนเดิมเช่นเดิม จนวันนึงมีตำแหน่งนึงว่าง และถูกย้ายไป คือโชคดีมาก คนที่ทำอยู่ก่อน ใจดีมากสอนงานให้เราหมด ได้ความรู้เยอะมาก จนพี่เค้าย้ายไป เราก็ทำแทนเต็มตัว ก็อยู่ได้ประมาณ 2 ปีกว่าๆ  ก็เริ่มอิ่มตัว หาเหาให้ตัวเองจนได้ ลองหางานใหม่จร้า…..  ไม่นานก็ได้จร้า ทำคล้ายๆ เดิม บริษัทอยู่แถวเอกมัย ทำจนได้ขึ้นเป็น Senior ชีวิตมีความสุขมาก เพื่อนร่วมงานก็ดี แต่ก็มีแอบเกี่ยงกันบ้าง จนวันนีงได้คุยกับแฟน ลืมบอกไปว่ามีแฟนตั้งแต่อายุ 22 ปัจจุบันแต่งงานแต่ไม่มีลูก….5555 ต่อๆๆๆ คร่า อยากหาเงินเพิ่ม ก็ได้ขายเสื้อผ้าตลาดนัด ส-อา จร้า ขายได้ 2 ปี ก็เลิก แฟนได้งาน ตปท ไม่มีคนช่วย  จขกท ก็ทำงานต่อไป ได้ 6 ปีกว่าๆ เริ่มรู้ว่าตัน ตำแหน่งไม่มีให้โตไปกว่านี้  แต่ ครั้งนี้เป็นการหางานที่ยาวนานมาก 2 ปีกว่าๆ ได้ ด้วยความที่หาที่ตำแหน่งโตขึ้น จนไปได้บริษัทนึง แถวพระราม 4 แม่เจ้าตอนแรกก็เออดีใจมากกกก งานก็คล้ายเดิม วันแรกไปทำงาน โห………. นี่หรือออฟฟิศ  ไม่ใช่ล่ะ คือจะบอกก่อนว่า ตอนที่เข้าาไปสัมภาษณ์ ไม่เห็นไง ห้องประชุมอยู่ด้านหน้า  มีที่ไหนโต๊ะทำงานนี่โบราณสถานชัดๆ มีแผ่นกระจกวางด้วย เหมือนสมัยโต๊ะทำงาน 30 ปีที่แล้ว ห้องก็สกปรก ไม่พอกลางวันพักเบรค มีคนนอนหลับล่ะกรนเป็นเรือเกลือเลยจร้า ได้แต่ถามตัวเอง นี่ตรูมาทำไรที่นี่ว่ะเนี่ย และที่แย่ไปกว่านั้น เจ้าของบริษัทแกเป็นอากงได้ล่ะ เรียกเข้าไปคุยจร้าวันแรก โอ้ย…. 2 ชม ไปฟังคนแก่บ่น อาทิตย์เดียวเท่านั้นเพ่นเลยจร้า รับไม่ได้จริง ไหนจะงานที่มั่วมาก เดือนกว่าๆ ต่อมาก็ได้งานอีกที่นึง จขกทได้เริ่มงานเลยหลังปีใหม่เป็นหัวหน้า  อะไรหลายๆ อย่างดีมาก แต่ที่เหนื่อยจริงๆ คือประชุมเยอะมากกกกก จนสติแตก ทำงาน 5 วัน ประชุมไป 3 วัน ล่ะเอกสารก็ต้องทำ ลูกน้องก็ต้องดู และที่สำคัญลูกน้องก็ลาป่วยบ่อยมาก อยู่ได้ 7 เดือนก็ออก ด้วยคุณแม่ต้องผ่าตัดและไม่มีคนดู  และก็ไม่มีความสุขเลยเวลาไปทำงาน พอวัน ศ เมื่อไหร่จะดีใจมาก จะได้หยุดแล้ววันถัดไป จากนั้นได้มาเปิดร้านอาหารเล็กๆ คือในใจกับแฟนคิดว่าเบื่องานประจำมากๆ แฟนก็กลับมาอยู่ไทยตั้งแต่ต้นปี สิ่งที่คิดสวยหรูมากกกกกกก ทำกัน 2 คน ล่ะก็จ้างเด็ก คิดว่าจะไปได้ดี ทำได้ 4 เดือน ต้องปิดตัวลง ไม่ไหวจริงๆ นี่ขนาด จขกท กับแฟนทำอาหารเองได้ แม่ครัวก็ทำได้อาทิตย์นึงลาซะแล้ว เด็กเสริฟมาวันเดียวไม่มาอีกเลย  คือ…. อะไรหว่า และก็พยายามหาใหม่ แต่สุดท้ายก็ท่าดีทีเหลว บอกก่อนว่าไม่ได้ให้น้อยเลยนะค่าแรงแถมกินอยู่ในร้าน จนคุยกับแฟนก็ทำกัน 2 คน แต่ไม่ไหว และแฟนก็รับงาน Freelance  Marketing ด้วย ช่วงนั้นเหนื่อยมาก ร่างกายพัง ผลสุดท้ายก็เลิก ได้งานไวมาก  พักได้ 2 อาทิตย์ ล่ะกลับมาสู่วังวนเดิม ตอนที่ได้พักมีความสุขมาก ได้ไปเที่ยวอยู่บ้านพักผ่อน ไม่อยากทำไร แต่มันไม่ได้ภาระก็มี  จขกทได้งานแถวบ้าน แต่ไม่มีความสุขเลย เบื่อที่จะมาทำงาน หรือหมดไฟแล้วจริงๆ พยายามคิดว่าโควิท มีแต่คนตกงาน จ้างออก เรานี่อยากจะลาออก บ้าไปแล้ว และแต่ล่ะทีก็ให้เงินเดือนไม่น้อย…… ขอบคุณที่อ่านจนจบคร่า