พ่อเราเสียชีวิตประมาณ 2 ปีแล้ว
พ่อเป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต
เราไม่อยากเล่าเรื่องที่แม่ทำกับเราเพราะมันเยอะมากๆ และเราจะต้องนึกทุกเหตุการณ์มันทำให้เราอยากร้องไห้
แต่แม่คือคนที่ทำให้พ่อเราพูดกับเราว่า
"รู้งี้น่าจะเชื่อย่า ไม่น่าเอาผญคนนี้เลย แต่ยังน้อยก็มีข้อดีคือมีเรากับน้องให้พ่อ"
ทุกครั้งที่แม่ด่าหยาบคายหรือโมโหเรา
ทุกทีพ่อจะคอยอยู่ข้างๆ คอยพาเราไปหาไรกินข้างนอกเพื่อไม่ต้องเจอแม่ สมัยก่อนเรายังอยู่กับพ่อได้แม้เราจะทุกข์ใจแค่ไหน แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว ไม่มีจริงๆ
เรารู้สึกโดดเดี่ยว น้องเรามันก็ทนแม่ไม่ค่อยได้ มันไปอยู่บ้านแฟน ส่วนเราอยากจะหนีไปให้พ้นจากบ้าน แต่ติดที่เราเป็นห่วงแมวที่บ้าน เพราะแม่ชอบเมาและทิ้งแมวเราสงสารมัน และ จนบางครั้งเราคิดว่าทางเดียวที่หนีพ้นคือเราต้องตาย เราเก็บกด เราจิกขาแขนตัวเอง จนช้ำ เขียว เป็นแผล เพราะเราไม่รู้จะทำยังไง เราอยากตายไม่ใช่แค่หนีจากแม่ แต่เราอยากให้แม่รู้สึกผิดในสิ่งที่ทำกับเรา อยากให้รู้และจดจำไว้ ว่าแม่เป็นคนทำมันทั้งหมด ชาตินี้และชาติไหน อย่ามีลูกอีก
เราไม่อยากให้ใครต้องพบเจอกับความทรมานแบบนี้อีก
อยากตายเพราะแม่
พ่อเป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต
เราไม่อยากเล่าเรื่องที่แม่ทำกับเราเพราะมันเยอะมากๆ และเราจะต้องนึกทุกเหตุการณ์มันทำให้เราอยากร้องไห้
แต่แม่คือคนที่ทำให้พ่อเราพูดกับเราว่า
"รู้งี้น่าจะเชื่อย่า ไม่น่าเอาผญคนนี้เลย แต่ยังน้อยก็มีข้อดีคือมีเรากับน้องให้พ่อ"
ทุกครั้งที่แม่ด่าหยาบคายหรือโมโหเรา
ทุกทีพ่อจะคอยอยู่ข้างๆ คอยพาเราไปหาไรกินข้างนอกเพื่อไม่ต้องเจอแม่ สมัยก่อนเรายังอยู่กับพ่อได้แม้เราจะทุกข์ใจแค่ไหน แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว ไม่มีจริงๆ
เรารู้สึกโดดเดี่ยว น้องเรามันก็ทนแม่ไม่ค่อยได้ มันไปอยู่บ้านแฟน ส่วนเราอยากจะหนีไปให้พ้นจากบ้าน แต่ติดที่เราเป็นห่วงแมวที่บ้าน เพราะแม่ชอบเมาและทิ้งแมวเราสงสารมัน และ จนบางครั้งเราคิดว่าทางเดียวที่หนีพ้นคือเราต้องตาย เราเก็บกด เราจิกขาแขนตัวเอง จนช้ำ เขียว เป็นแผล เพราะเราไม่รู้จะทำยังไง เราอยากตายไม่ใช่แค่หนีจากแม่ แต่เราอยากให้แม่รู้สึกผิดในสิ่งที่ทำกับเรา อยากให้รู้และจดจำไว้ ว่าแม่เป็นคนทำมันทั้งหมด ชาตินี้และชาติไหน อย่ามีลูกอีก
เราไม่อยากให้ใครต้องพบเจอกับความทรมานแบบนี้อีก