ขอแชร์โลกของผมก่อน
เรื่องราวของผมเกิดจากที่เดินเข้าไปหาใครบางคน จากความสัมพันธ์แบบพี่น้อง อยากดูแลเขา ช่วยเหลือเขา ซัพพอร์ตเขา ในทุกเรื่อง ทุกวัน วาง position ตัวเอง ในทุกๆที่ที่จะไปใกล้ๆเขาได้ เช่น ที่ทำงานตอนเย็น ที่มหาลัยทุกวันศุกร์ตอนเย็น ไปหาซื้อขนมไปฝาก หาเรื่องไปเจอ และไปทุกเวลาที่ไปได้ ตอนที่เรารู้สึกว่าเขาอ่อนแอ อ่อนล้า ต้องการใครสักคนข้างๆ ไว้คอยระบายปัญหา คอยปลอบ หรือคอยอยู่เป็นเพื่อน ให้กำลังใจ และค่อยๆเปลี่ยน เป็นความรู้สึกชอบ มากขึ้นไป ตามลำดับเมื่อเวลาที่ได้อยู่ใกล้ๆเขา
โลกที่เปลี่ยนไปของเรา คือ ใจเราพองขึ้น เวลานึกถึงเขา หรือมีเขาอยู่ด้วย ตื่นเต้นบ่อยๆจนรู้สึกได้ เวลามีช่วงเวลาดีๆอยู่กัน 2 คน อยากจะดูแลเอาใจใส่ อยู่ใกล้ๆ หรือไกลแต่ ติดต่อกันได้ตลอดเวลา ทุกๆเรื่อง
การเปิดใจให้ใครบางคน เข้ามาเป็นชีวิตประจำวันของเรา บอกเล่าเรื่องราวต่างๆทั้งสุข ทุกข์ เศร้า ดีใจ เสียใจ เรื่องงาน เรื่องครอบครัว เกือบทุกเรื่อง มันดีจริงๆนะ
โลกที่ผ่านมาของผมไม่เคยเป็นแบบนี้ เป็นโลกที่ เรียบง่ายแสนจะธรรมดา
แต่วันนี้โลกใบนี้เปลี่ยนไปอีกครั้ง โดยเป็นโลกที่จะไม่มีเขาคนนั้นอีกแล้ว
เพราะการตัดสินใจบางอย่างที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ก่อนที่จะเจอเขา เป็นจุดเริ่มต้นของสาเหตุของการลาจาก ที่เราไม่ต้องการให้มันเกิดขึ้น หรืออย่างน้อย มีเวลาด้วยกันนานกว่านี้ ก่อนจะถึงเวลาของแต่ละคน
วันนัผมรู้ว่าเขาต้องถอยออกไปด้วยความเสียใจ เพื่อพักใจตัวเอง ให้ชินกับการจากลา ที่จะต้องเกิดขึ้นเมื่อไหร่ เร็วช้าไม่รู้
ส่วนผมเองก็เสียใจไม่แพ้กัน ที่สิ่งที่เกิดขึ้น มันทำลายเวลาของเรา ความรู้สึกดีๆของเรา ที่เพิ่งเริ่มต้น และดำเนินมาไม่นาน ให้สลายลงไปต่อหน้าต่อตา ขณะที่ไออุ่นจากตัวเขาที่ผมรู้สึกได้ ยังไม่จากหายออกไปจากความทรงจำเลย กลิ่นหอมเย็นๆจางๆจากตัวเขา ยังคงติดอยู่ ตรงปลายผม
เราคงไม่ได้ถูกเลือก ให้ได้มาคู่กัน
การที่เราได้มาพบกัน เป็นเรื่องบังเอิญหรือเปล่า หรือมีใครจงใจ นำพาเรามา
ความกลัว ที่จะพูดสารภาพความรักที่กำลังก่อตัวขึ้นช้าๆแต่ละวันที่มีเขาอยู่ข้างๆ ทำให้สถานภาพที่เขาจะอยู่ต่อ เดินต่อ ไม่หนักแน่นพอ และต้องเลือกการจากลา เพราะสาเหตุนั้น
แม้ในวันนี้ ผมจะได้พูดบอกออกไปแล้ว แต่ทุกอย่าง มันช้าเกินไปสายเกินไป ไม่ทันเวลา
ตอนนี้เรายังได้พบเจอกัน ได้มองเห็นกัน ด้วยภาพในอนาคตที่ต่างคนต่างรู้ว่าต้องลาจาก มันจะมีทางไหนที่ดีกว่านี้ ให้เราทั้งคู่เจ็บน้อยลง ทรมานน้อยลงบ้างไหม?
โลกของคุณที่เปลี่ยนแปลงไปล่ะ เป็นอย่างไร?
โลกของเราที่เปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ตลอดกาล ของคุณๆ เกิดจากเรื่องอะไรบ้าง
เรื่องราวของผมเกิดจากที่เดินเข้าไปหาใครบางคน จากความสัมพันธ์แบบพี่น้อง อยากดูแลเขา ช่วยเหลือเขา ซัพพอร์ตเขา ในทุกเรื่อง ทุกวัน วาง position ตัวเอง ในทุกๆที่ที่จะไปใกล้ๆเขาได้ เช่น ที่ทำงานตอนเย็น ที่มหาลัยทุกวันศุกร์ตอนเย็น ไปหาซื้อขนมไปฝาก หาเรื่องไปเจอ และไปทุกเวลาที่ไปได้ ตอนที่เรารู้สึกว่าเขาอ่อนแอ อ่อนล้า ต้องการใครสักคนข้างๆ ไว้คอยระบายปัญหา คอยปลอบ หรือคอยอยู่เป็นเพื่อน ให้กำลังใจ และค่อยๆเปลี่ยน เป็นความรู้สึกชอบ มากขึ้นไป ตามลำดับเมื่อเวลาที่ได้อยู่ใกล้ๆเขา
โลกที่เปลี่ยนไปของเรา คือ ใจเราพองขึ้น เวลานึกถึงเขา หรือมีเขาอยู่ด้วย ตื่นเต้นบ่อยๆจนรู้สึกได้ เวลามีช่วงเวลาดีๆอยู่กัน 2 คน อยากจะดูแลเอาใจใส่ อยู่ใกล้ๆ หรือไกลแต่ ติดต่อกันได้ตลอดเวลา ทุกๆเรื่อง
การเปิดใจให้ใครบางคน เข้ามาเป็นชีวิตประจำวันของเรา บอกเล่าเรื่องราวต่างๆทั้งสุข ทุกข์ เศร้า ดีใจ เสียใจ เรื่องงาน เรื่องครอบครัว เกือบทุกเรื่อง มันดีจริงๆนะ
โลกที่ผ่านมาของผมไม่เคยเป็นแบบนี้ เป็นโลกที่ เรียบง่ายแสนจะธรรมดา
แต่วันนี้โลกใบนี้เปลี่ยนไปอีกครั้ง โดยเป็นโลกที่จะไม่มีเขาคนนั้นอีกแล้ว
เพราะการตัดสินใจบางอย่างที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ก่อนที่จะเจอเขา เป็นจุดเริ่มต้นของสาเหตุของการลาจาก ที่เราไม่ต้องการให้มันเกิดขึ้น หรืออย่างน้อย มีเวลาด้วยกันนานกว่านี้ ก่อนจะถึงเวลาของแต่ละคน
วันนัผมรู้ว่าเขาต้องถอยออกไปด้วยความเสียใจ เพื่อพักใจตัวเอง ให้ชินกับการจากลา ที่จะต้องเกิดขึ้นเมื่อไหร่ เร็วช้าไม่รู้
ส่วนผมเองก็เสียใจไม่แพ้กัน ที่สิ่งที่เกิดขึ้น มันทำลายเวลาของเรา ความรู้สึกดีๆของเรา ที่เพิ่งเริ่มต้น และดำเนินมาไม่นาน ให้สลายลงไปต่อหน้าต่อตา ขณะที่ไออุ่นจากตัวเขาที่ผมรู้สึกได้ ยังไม่จากหายออกไปจากความทรงจำเลย กลิ่นหอมเย็นๆจางๆจากตัวเขา ยังคงติดอยู่ ตรงปลายผม
เราคงไม่ได้ถูกเลือก ให้ได้มาคู่กัน
การที่เราได้มาพบกัน เป็นเรื่องบังเอิญหรือเปล่า หรือมีใครจงใจ นำพาเรามา
ความกลัว ที่จะพูดสารภาพความรักที่กำลังก่อตัวขึ้นช้าๆแต่ละวันที่มีเขาอยู่ข้างๆ ทำให้สถานภาพที่เขาจะอยู่ต่อ เดินต่อ ไม่หนักแน่นพอ และต้องเลือกการจากลา เพราะสาเหตุนั้น
แม้ในวันนี้ ผมจะได้พูดบอกออกไปแล้ว แต่ทุกอย่าง มันช้าเกินไปสายเกินไป ไม่ทันเวลา
ตอนนี้เรายังได้พบเจอกัน ได้มองเห็นกัน ด้วยภาพในอนาคตที่ต่างคนต่างรู้ว่าต้องลาจาก มันจะมีทางไหนที่ดีกว่านี้ ให้เราทั้งคู่เจ็บน้อยลง ทรมานน้อยลงบ้างไหม?
โลกของคุณที่เปลี่ยนแปลงไปล่ะ เป็นอย่างไร?