กินข้าวไม่ได้ (ไม่ได้เลย)

ผมเป็นคนที่กินข้าวไม่ได้ ทุกวันนี้ผมคิดว่าผมอาจจะกินรูปลักษณ์ของข้าวไม่ได้ (เม็ด) _{เพราะผมสามารถกินพวก} มาม่า ขนมปัง ก๋วยเตี๋ยว (ที่ได้แปรรูปมา)
ผมกลัวว่าการที่ผมกินข้าวไม่ได้นี่อาจเป็นสาเหตหลักๆที่อายหรือไม่กล้าเข้าสังคม ณ วันที่ได้ออกมาพูดนี้ ผมอายุ 14 ปี ผมคิดมาตลอดว่าการที่เรากินข้าวไม่ได้อาจส่งผลต่ออนาคตของเรา ถ้าผมไม่เรียนรด. ผมก็คิดว่าเมื่อโตขึ้นเราได้ไปเกณฑ์ทหาร ถ้าเกิดเราติด เราอาจจะตายอยู่ในนั้นเลยก็ได้ (ผมกินไม่ได้ คือไม่เอาเลย)  ในใจผมจริงๆ คืออยากเรียนรด.เผื่อที่จะได้ไม่ลำบากกว่า ทหารเกณฑ์ แต่ผมกลับว่าถ้าผมเรียนรด.เมื่อได้เข้าค่าย แล้วผมบอกครูฝึกว่า "ผมกินข้าวไม่ได้ครับ" ผมกลัวว่าเขาจะไม่เข้าใจเรา เพราะเมื่อผมเข้าค่ายตอนประถม ผมบอกว่ากินไม่ได้ แล้วเขาเข้าใจ ผมคิดว่าเขาอาจจะคิดว่าเรายังเด็กเลยเข้าใจได้
แต่ถ้าโตขึ้นแล้วผมเรียนรด. ผมกลัวที่จะบอก ตอนนี้ผมอยากให้ทุกคนได้เข้าใจผม ผมคิดว่าทุกคนที่มองผม อาจคิดว่าผมปัญญาอ่อนที่กินไม่ได้ แต่สำหรับผม การที่ผมกินไม่ได้ อาจจะส่งผลที่ทำให้ผม ไม่กล้าที่จะบอก กลัวที่จะเข้าสังคม กลัวคนอื่นไม่เข้าใจ และผมก็ขอบคุณที่เข้ามาฟังผมนะ ขอบคุณมากครับ