นิทานก่อนนอน 27

วันนี้เด็กคนนึงชื่อมานาได้กำเนิดขึ้น

ผู้เฒ่า "ตามคำทำนายเด็กคนนี้จะทำลายล้างพวกเราทั้งหมด"

พ่อแม่ "งั้นต้องฆ่าทิ้งสินะ ดี"

เพชฌฆาตจึงฆ่ามานาตายลง 30 ปีต่อมา

เพชฌฆาต "30 ปีมานี่เราลืมเรื่องนั้นไปแล้ว"

ผู้เฒ่า "เรื่องที่เจ้าได้ฆ่าเด็กชื่อมานาตายลงอะนะ"

เพชฌฆาต "อ่าว อุตสาห์ลืมไปแล้วท่านก็ยังมาฟื้นความจำอีก"

ผู้เฒ่า "ทุกวันนี้พ่อแม่เด็กมีลูกกันอีก 5 คน ก็อยู่ดีมีสุขดี"

เพชฌฆาต "พวกเขาไม่รู้สึกเสียใจที่ลูกตายเลยรึ ใช้ไม่ได้!"

เพชฌฆาตจึงตรงไปบ้านพ่อแม่มานาเพื่อจะไปว่าเสียหน่อย หลังจากเปิดประตูไปแล้ว

เพชฌฆาต "เสียใจซักหน่อยจะตายไม๊!"

พ่อ "อ้าว ท่านเพชฌฆาต มาได้จังหวะพอดี"

ในห้องล้อมวงกันอยู่ ลูกชายคนนึงได้แต่งงานมีสะใภ้เข้าบ้านพอดี

พ่อ "มันเป็นประเพณีของตระกูลเราว่ามีคนใหม่มาจะเล่นเกมกัน"

เพชฌฆาต "เลยจะให้เราร่วมเล่นด้วยสินะ ดี"

แม่ก็ยื่นกล่องไปให้สะใภ้ใหม่ของที่บ้าน

แม่ "กดเลือกไพ่ออกมาเพื่อจะได้ดูว่าได้เล่นเกมไร"

สะใภ้กดมากล่องก็คายไพ่เล่นซ่อนแอบมา

เจ้าบ่าว "ดี เราลุ้นให้ได้ใบนี้เลย"

พ่อ "กติกาคือสะใภ้ต้องไปซ่อนในบ้านหลังนี้จนถึงเช้า ถ้าสำเร็จก็ถือว่าชนะ"

ทุกคนก็รออยู่ในห้อง สะใภ้ก็ไปซ่อน ทั้งคืนก็ไม่มีใครหาเจอ จนเช้าสะใภ้ก็ออกมา

สะใภ้ "อ่อนงี้ เราเล่นกิ้งก่องแก้วกับเด็กยังยากกว่าเบย"

แต่สะใภ้เดินไปจนทั่วก็ไม่เจอใคร

เพชฌฆาต "พวกเขาทิ้งบ้านไปอยู่เกาะกันหมดแล้ว"

สะใภ้ "เพราะแพ้สินะ ดี บ้านนี้เป็นของเราแล้ว"

เพชฌฆาต "จงรับเราเป็นคนรับใช้ของบ้านด้วยเทอญ"

สะใภ้ "ดีมาก ต่อไปนี้เราจะเรียกเจ้าว่าขี้ข้านะ"

เพชฌฆาต "สามหาว!"