ผิดไหมที่ไม่ชอบแม่ตัวเองแล้วก็ไม่อยากอยู่กับแม่อีกต่อไป

ตั้งแต่เด็กยายกับน้าจะเป็นคนเลี้ยงเรามาตลอด จะได้ไปหาพ่อแม่ก็แค่วันหยุดหรือวันที่พวกเขาว่างกันเลยมารับไป
นิสัยส่วนตัวของแม่เป็นคนอารมณ์ร้าย แม่เคยเล่าให้ฟังว่าเคยเข้ารพประสาท แต่ไม่เคยเป็นขั้นรุนแรง
อารมณ์ร้ายมากถึงขั้นที่สมัยเด็กเคยเอาไม้กวาดตี ถีบเราตกเก้าอี้แล้วก็กระทืบ โมโหก็กระชากคอเสื้อ ด่าคำหยาบคาย
และที่จำได้ขึ้นใจว่าพ่อไปมีแฟนใหม่แล้วตอนนั้นเราอยู่กับแม่ แม่ก็ทิ้งเราให้อยู่บ้านคนเดียวกลับมาอีกทีตอนดึก
ซึ่งครั้งนั้นจำฝังใจมาก จนมีความรู้สึกเกลียดแม่ตัวเองอยู่ในใจมาตลอด เราเหมือนเป็นที่ระบายอารมณ์ของแม่ในบางครั้ง
เวลาแม่ไม่พอใจก็จะด่าและขัดทุกเรื่องที่เราคิด พอโตมาหน่อยจากคำด่ากลายเป็นดราม่า กลัวเราจะไปรักคนอื่นมากกว่า
ซึ่งต้องบอกตรงนี้ว่าความรักที่มีให้แม่มันน้อยมาก เรารักตัวเองมากกว่า ตอนนี้อยากย้ายออกมาใช้ชีวิตคนเดียวโดยที่ไม่มีแม่
แต่ก็กลัวแม่จะไม่มีใคร ลึกๆแล้วก็ยังรักแม่ แต่เราก็รักตัวเอง อยากมีชีวิตที่ดีขึ้น ไม่ต้องมีคุณภาพชีวิตแย่ๆแบบนี้
บาปบุญไม่ต้องพูดถึงเพราะเราคิดว่าสิ่งที่แม่ทำกับเรามันเจ็บปวดมาก ตอนนี้ความรุนแรงและทุกการกระทำมันกลายเป็นปมชีวิตของเด็กคนหนึ่ง 
จะมีวิธีไหนบ้างที่พอจะทำให้เราพอห่างกับแม่ได้ โดยที่ไม่ต้องรู้สึกผิดมาก เคยคุยด้วยเหตุผลแล้วก็ไม่ยอม กลับดราม่าใส่
เราควรจะแก้ไขปัญหานี้อย่างไร