ซิ่วดีไหม จากใจเด็กปี2

(สปอยกระทู้นี้ยาวมากขอให้เพื่อนๆอย่าพึ่งเบื่อนะ 55 เราอยากได้คำเเนะนำจริงๆ) เราจะทำเป็นตอนๆในช่องสปอยเอาไว้นะจะได้ไม่ลายตามาก
(เเนะนำตัว+บ่น+ระบายความในใจ)
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ขอเเนะนำตัวเองนิดนึง ตอนนี้เราเรียนอยู่ที่ ม.ชื่อไม่ดัง เเห่งหนึ่ง (ในภาคอีสานจังหวัดใหญ่ๆอะ) คือตอน ม.6 อะเราไม่รู้จะเรียนอะไร อยากเป็นอะไร เเล้วกลัวไม่มีที่เรียน เลยตัดสินใจกระทันหัน 1สัปดาห์ก่อนปิดรอบ Port เราเลยยื่นพอร์ตคณะมนุษย์สาขาวิชาอิงค์ โดยที่เราเป็นคนที่เรียนสายวิทย์เเต่อ่อนด้านคณิตมาก เพราะพื้นฐานเเย่มากมาตั้งเเต่ ประถม ม.ต้น เเล้วคือเราไม่ชอบตัวเลขด้วย วิชาอื่นๆในสายวิทย์ เช่น เคมี ชีวะ พวกนี้ก็เรียนพอได้ เเต่บทไหนที่มีคำนวณคือตายเลย คือรู้ตัวเลยเเหละว่าคงไม่เรียนต่อด้านที่ใช้คณิตศาสตร์เเน่นอน วิศวะ เเพทย์ เคมี ชีวะ บลาๆ ที่คนส่วนใหญ่ชอบกัน คือเราตัดไปเลย ที่นี้เลยคิดเลยว่าคงมาต่อเกี่ยวกับสายศิลป์เเหละ ทีนี้มีตัวเลือก สถาปัตย์ นิเทศ นักข่าว ภาษาอิงค์ เชฟ ครู คือมั่วสะเปะสะปะมาก เเล้วบางอย่างก็ยังใช้คณิตศาสตร์อยู่เลย เราก็ไม่รู้ตอนนั้นคิดอะไร คือเหมือนไม่จริงจังกับชีวิตอะ จะบอกเครียดก็เครียดอะ เเต่ก็ไม่ได้ทำอะไรจริงๆจังๆเลย เเล้วทีนี้คือเราไม่ได้มีฐานะอะไรมาก เลยไม่มีตังไปเรียน ม.ที่ชอบต่างจังหวัด ทุนอะไรพวกนี้คือเราก็ไม่ได้เรียนดีระดับที่จะได้ทุนไปเรียน เเล้วมีปัญหาเรื่องสุขภาพมากๆเเบบขนาดเรียน ไป-กลับบ้านทุกวันมีเเม่คอยดูเเลตลอดยัง ร่อเเร่ จะไม่รอด คิดว่าถ้าเราไปเรียน ตจว. คนเดียว ถ้าเกิดเราเป็นอะไรขึ้นมาใครจะดูเเล เราจะเอาตัวรอดยังไง เลยตัดสินใจเรียน ม.ใกล้บ้านนี่ละครอบครัวจะได้ดูเเลง่ายๆ เเล้วเราก็ไม่ได้เก่งภาษาอังกฤษเลย พื้นฐานคือเเต่มาก คือขอโทษจริงๆที่ต้องพูดเเบบนี้คือ ที่ รร.เราอะการสอนวิชาภาษาอังกฤษคือ....มาก ขนาดคนที่เก่งท็อปๆห้องยังเเบบ อิหยังกับการสอนของครูทั้งเทอมคือสอนวนอยู่เรื่องเดียวเป็นเเบบนี้ทุกชั้นจนจบ เเล้วมันทำให้เราไม่ได้สนใจอะไรภาษาอังกฤษเลย จนกระทั่งวันยื่นพอร์ต คิดได้ว่า งั้นก็เรียนอิงค์ละกัน ตอนนั้นก็ไม่รู้มั่นหน้ามาจากไหน ที่จะเข้าไปเรียนอิงค์ทั้งที่พื้นฐานได้เเค่ เขียน-อ่านได้ เเต่เเปลไม่ได้ เเกรมม่าไม่มี เเล้วผลงานก็ไม่มี ก็เข้ามาได้เเบบงูๆปลาๆเลย เรายอมรับว่าเราเข้ามาได้เเบบไม่มีคุณภาพเลย
เรียนตอนเเรกๆก็ตื่นเต้นเเหละเเบบฉันจะเก่งภาษาอังกฤษไหมนะ พอเรียนไปเรียนมา คือบางวิชาก็พอได้ เเต่บางวิชาคือเเบบ....เช่นวิชาการอ่าน กับการเขียน คือไม่ชอบเลย
(วิชาที่เรียน)
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ หนังสือที่ให้มาคือมีเเต่ตัวหนังสือกับตาราง คืออ่านเเล้วลาตายมาก อาจาร์ยที่สอนวิชานี้คืออ่านตามหนังสือ only เเล้วก็สอนไปเหมือนพูดกับตัวเองเเล้วทุกคนในห้องก็มองหน้ากันเเล้วก็งงๆ พอตอนสอบก็ไม่เคยติวหรือชี้เเนะอะไรเลย ขนาดวันเวลาสอบยังไม่เเจ้ง (เป็นสอบเเบบนัด) คือเอาตรงๆเราไม่ชอบอาจาร์ยคนนี้มากๆ เรียนมาทั้งเทอมเเต่ไม่เคยมีอะไรให้ฝึกทำเกี่ยวกับเรื่องที่เรียนเลย ไม่ได้อะไรเลย คือต้องฝึกเองหมด เเล้วเนื้อหามันเป็นเเบบหลักการหมด อ่านไปก็ไม่เห็นภาพถ้าไม่ได้ทำเอง จะทำเองก็ทำไม่ได้ไม่เข้าใจจะเริ่มยังไง พอจะตั้งใจกับวิชานี้คือหมด passion กับวิชานี้จริงๆ
เเละด้วยความที่เรามาเรียนเเบบไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไรจริงๆ เหมือนหลอกตัวเองว่าเราคงชอบอิงค์เเหละ เเต่ก็ไม่รู้ว่าจริงๆเเล้วเราชอบจริงๆหรือเปล่า เเล้วถ้าซิ่วไปจะไปเรียนอะไร ทางเลือกคือไปสายวิทย์ไม่ได้เเล้ว เเล้วจะเรียนอะไรต่อดี จริงๆก็ไม่ได้เกลียดภาษาอังกฤษเพราะคิดว่าถ้าเราเก่งเอาไปใช้ได้คงเป็นอะไรที่ดูดี ดูพึ่งพาได้ เเต่ถามว่าเรียนเเล้วมีความสุขไหม ก็รู้สึกว่าเฉื่อยๆ รู้สึกผิดกับตัวเองตรงที่เหมือนเป็นคนจะจริงจังเเต่พอทำจริงๆคือไม่เคยทำอะไรได้เป็นชิ้นเป็นอันเลยสักอย่าง จะอ่านหนังสือก็อ่านๆหยุดๆ รู้สึกหมด passion มาก
(สังคม)
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เรื่องสังคมคือมันก็ไม่ได้เเย่นะ เเต่รู้สึกว่าในคณะในสาขาคือรู้สึกห่างเหินทุกคนดูอยู่ใครอยู่มัน เรียนจบกลับหอ กลับบ้าน นานๆเจอกันในห้องทีนึงเจอครั้งนึงก็ไม่กี่ ชม. คือพยายามเเบบชวนนู้นนั่นนี่เเล้วเเต่ทุกคนดูเฉยฉามาก ถ้าเทียบกับเพื่อนมัธยมคือ เรียนเสร็จก็นั่งเล่นกันชวนกันไปนู้นั่นนี่ คือมีเรื่องที่อยากให้อยู่ด้วยกันตลอดทุกวัน อยากอยู่ด้วยทุกเวลา เเต่พอเรามาเรียน ใน มหาลัยเเล้วรู้สึกมันไม่ได้เจออะไรเเบบนั้น ตั้งเเต่เข้ามาคือรู้สึกอ้างว้าง ตอนเเรกเราคิดว่ามันเป็นที่เเล้วเเหละ เเต่เพื่อนจากมัธยมที่มาต่อที่นี่เหมือนกัน เเต่เขาเรียนคณะอื่นคือมันก็ดูอบอุ่นดี คือดูเขารักกันสนิทเเน่นเเฝ้งกันมาก ก็เลยคิดทำไมสาขาเราไม่เป็นเเบบนั้นบ้าง
เรากำลังคิดว่าจะเรียนอิงค์ต่อ เเต่อยากย้ายไปครุศาสตร์ดีไหม เพราะเคยคิดอยากเป็นครูอยู่ หรือจะไป ม. ที่ชอบเราก็ไม่มีตัง+ปัญหาสุขภาพอีก ทำไงดีนี่ก็ปี2เเล้วซิ่วตอนนี้จะสายไปไหม
(ขอคำเเนะนำ+บอกปัญหาความในใจต่างๆ)
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ถ้าใครอ่านมาถึงตรงนี้ก็ขอขอบคุณมากๆ ที่มาอ่านเราบ่นได้ขนาดนี้ เรารู้สึกเป็นคนที่ล้มเหลวกับชีวิตมาก เรียนก็ไม่มีเป้าหมาย เก่งก็ไม่เก่งอะไรสักอย่าง พยายามก็ไม่เคยทำได้จริงๆจังๆเหมือนคนอื่นเขา การเข้าสังคมต่างๆคือพังพินาศมาก รู้สึกว่างเปล่า ไม่รู้จะไปไหน ทำอะไรต่อ เคยไปดูเรื่องการซิ่วของคนอื่นเขายังเเบบมีวิชาที่ตัวเองเก่ง ถนัด หรือไปได้ทุกๆสาย เเต่เราคือไม่ได้อะไรเลย ถ้าเราซิ่วมาเเล้วเราจะต้องใช้เวลาเเค่ไหนในการปรับพื้นฐานใหม่ ในการหาสิ่งที่ชอบ เเล้วไหนจะเรื่องค่าใช้จ่ายที่ทุกวันนี้ก็กู้เรียน จะย้ายทีคือลำบากมาก คือเหมือนถ้าเราถอนตัวมาตอนนี้คืออ้างว้าง ไร้จุดหมายจริงๆ จะมีคนคอยชี้เเนะไหม อะไรยังไง อย่างตอน ม.6ยังมีเเบบพาไปดูคณะต่างๆ ยังมีรุ่นพี่มาเเนะเเนว เเต่ตอนนี้คือไม่มีอะไรเลย จะออกมาไปเรียนพิเศษกับน้อง ม.4-5-6 ใหม่เลยดีไหม เเล้วก็ค่อยมาสอบ เพราะอ่านเองไม่รอดเเน่ๆ เเล้วตกลงที่ทำมันดีเเล้วจริงๆหรอ คนอื่นๆที่ซิ่วเขาทำเเบบเราหรอ คำถามมากมายเต็มไปหมด เพราะไปดูมาไม่มีเคสไหนเหมือนเราสักคน เพราะเราเริ่มมาจากไม่มีจุดหมาย พื้นฐานที่เเย่ ไม่ได้เตรียมตัวมาเลย คือง่ายๆคือบุคคลที่ล้มเหลว เหมือนจะกลับตัวก็ไม่ได้จะไปต่อก็ไม่ไหว ถ้าเราจะเรียนเเล้วเป็นคนที่ไม่ได้เรื่องเเบบนี้ ยอมกลับมาเริ่ม 1 ใหม่ดีไหม เเล้วถ้าเราเลือกผิดละ ชีวิตจะเป็นยังไง คือเราไม่ได้มีดีพอที่ซิ่วมาเเล้วจะหาทางไปต่อได้เหมือนคนอื่น  ซิ่วมาเเล้วถ้าไปสอบเข้าใหม่เเล้วไม่ติดละ กลับไปอ่าน GAT-PAT ใหม่จะรอดไหมจะติวกับใคร เหมือนเราอยากพยายามทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งเเต่เราไม่มั่นใจว่าทางที่เลือกนั้นดีเเล้วจริงๆหรอ หรือควรเรียนต่อให้จบไปเลยเพราะกู้เรียนมาก็เยอะเเล้ว เรียนจบเเล้วจะเสียเวลาเรียนใหม่อีกทีดีไหม ทางบ้านเราไม่เคยค้านเลยว่าอยากทำอะไร จบมาทำงานพลางๆเรียนใหม่ไปด้วยดีไหม เรียนจนกว่ามันจะเจอ ถึงจบมาเเล้วเเก่ เเต่คือยังไงเราก็ไม่คิดจะสร้างครอบครัวหรือมีภาระหน้าที่อะไรเพิ่มอยู่เเล้ว เเค่ขอเลี้ยงดูครอบครัวตอนนี้ให้ได้ เเบบนี้คิดว่าโอเคไหม
ปล.ใครอยากให้เรารีวิวที่เราเรียนอยู่เเบบละเอียดทักมาส่วนตัวได้นะ