สวัสดีทุกคน เราอยากจะมาเล่าชีวิตของเราให้ฟัง เราหวังว่าคนในพันทิบจะมีคนที่เข้าใจและเคยเป็นแบบเรา ซึ่งเรื่องมันยาวมากๆ
คืองี้ก่อนอื่นตั้งแต่เด็กเล็กที่เป็นวัยกำลังเริ่มพูด เราเป็นเด็กคนนึงที่สดใส และพูดมาก มากๆเรียกอีกอย่างว่าโม้ได้เลย ผู้ใหญ่ก็จะชอบจะรัก เพราะความน่ารักสดใสของเราตอนนั้น แต่พอโตมาอายุสิบกว่าๆตอนนั้นเราเริ่มพูดน้อยลง ไม่รู้ว่าเป็นอะไรกลายเป็นคนที่ก่อนจะพูดอะไรจะคิดนานขึ้น คิดเยอะขึ้น กลายเป็นคิดไปคิดมาไม่พูดเลยจะดีกว่า และยิ่งหนักๆขึ้นเมื่อเราโต เราเริ่มรู้ตัวเองเป็นคนที่เปลี่ยนไปเยอะมากกว่าตอนเด็ก พูดน้อย อยากพูดแต่พูดไม่ได้ มันส่งผลกระทบต่อเรามากโดยเฉพาะเวลาที่จะต้องไปทำงาน ถ้าเราไม่พูดถ้าเรายังคิดมากแบบนี้ จะใช้ชีวิตยากในสังคม เพราะคนอื่นจะไม่เข้าใจเรา ติดว่าเราหยิ่งหรือไม่อยากคุยด้วย และที่สำคัญมันจะทำให้สุขภาพจิตเราแย่มาก เราเคยคิดว่าทำไมเราต้องเกิดมาเป็นคนแบบนี้ด้วย เราเคยเปลี่ยนแปลงตัวเองหลายครั้งให้พูดมากกว่าเดิม เข้าไปทำความรู้จักกับคนอื่นก่อนแต่มันก็ทำได้แค่ไม่กี่วัน เวลาเราทำแบบนั้นรู้สึกไม่เป็นธรรมชาติแล้วก็จะปวดหัวเหมือนไมเกรน ก็กลับมาเป็นเราคนเดิม
เราเคยรู้สึกว่านิสัยของเราแบบนี้มันต้องอยู่ได้สิ ถ้าเราเชื่อแบบนั้น แต่เอาเข้าจริงพอได้มาใช้ชีวิต พอได้โตขึ้น มันไม่ได้เป็นแบบนั้นเพราะ เราต้องรู้จักพูดรู้จักเข้าหาคน รู้จักที่จะมีวาทศิลป์ รู้จักคนอื่นบ้างนอกจากตัวเอง ควรคิดอะไรที่ตื้นๆอย่าคิดมากคิดละเอียดอ่อนมากเกินไปเราจะถึงอยู่ในโลกนี้ได้ เราคือคนที่โลกส่วนตัวสูงมากๆๆๆๆ แต่ด้วยในช่วงชีวิตนึงหน้าตาเราพีคๆในช่วงนั้นทำให้มีโอกาสมีแฟนซึ่งตอนนั้นเราดีใจมากเพราะมีคนที่มาชอบที่เราเป็นเราแล้ว(เราเรียนที่เดียวกันแล้วเขารู้นิสัยเราว่าเป็นคนยังไง) และคิดว่าเราอาจจะมีครอบครัวได้แล้ว แต่นั่นแหละคบได้ไม่นานสุดท้ายก็เลิกรากันไป ด้วยความที่เราไม่พูด แล้วก็แสดงออกไม่เป็น และเหมือนจะรักใครไม่เป็นด้วย ทำให้ความรักครั้งนั้นไปกันไม่รอด แต่ดีที่ว่าตอนเรียนมหาลัยมีเพื่อนที่เข้าใจความเป็นแบบนี้ของเราทำให้ชีวิตเราดูไม่หมดหวังเกินไป แต่เพื่อนก็ต้องมีแฟน ถูกไหมคะ ซึ่งเพื่อนก็ต้องไปอยู่กับแฟน ซึ่งเราเหงามากกกกก ร้องไห้เพราะเหงาบ่อยมากช่วงนั้น แต่เราไม่เคยโกรธหรือไปว่าอะไรเพื่อนเลย เพราะเราเข้าใจว่าเพื่อนก็ต้องให้เวลากับแฟนของเขา สักวันเพื่อนต้องแยกไปมีครอบครัว บางครั้งเพื่อนอยู่กับแฟนแต่ต้องโทรมาชวนเราไปด้วยตลอด ตอนแรกเราก็ไปแต่หลังๆเรารู้สึกว่ามันไม่ใช่ เราไม่อยากให้เพื่อนมาเป็นห่วงเราอีกแล้ว อยากให้เพื่อนได้ใช้ชีวิตของเพื่อนได้เต็มที่ ไม่ต้องมาคอยเป็นห่วงเรา ว่าเราจะเหงาไหม? อยู่คนเดียวได้หรือป่าว? แบบนี้อะ เราไม่อยากให้เพื่อนมาเป็นห่วงเลย อยากเป็นคนที่พูดมากมีเพื่อนคนอื่นๆ หรือมีสังคมเยอะๆ
บางครั้งตื่นมาเราไม่รู้ว่าจะทำอะไรด้วยซ้ำ ตื่นมาทำไมนะ? เรามีชีวิตต่อไปเพื่ออะไร? มันเป็นถามทุกครั้งที่เราตื่น สงสัยว่าทำไมโลกต้องสร้างคนนิสัยแบบนี้มาด้วย แต่สิ่งที่เรายังพยายามใช้ชีวิตอยู่ต่อคือแม่ คนเดียว เพราะไม่อยากให้เขาเสียใจหรือลำบากมากไปกว่านี้ นั่นคือเหตุผลเดียวที่เราอยู่ เราดสียดายความสามารถของเราที่ต้องถูกปิดกั้นเพราะความคิดว่า คนอื่นเขาจะคิดอะไรกับเรานะ? ทำแบบนี้จะดีเหรอ? คนอื่นจะเกลียดไหมนะ?
คือเราอยากหายมากทุกคนพอจะมีคำแนะนำหรือวิธีแก้ไขปัญหานี้ได้ไหม เราอยากจะตั้งใจเปลี่ยนตัวเองอีกสักครั้งนึง ขอบคุณมากๆ
อยากหายเป็นคนเงียบ คิดมาก แคร์ความรู้สึกของคนทำยังไงดี?
คืองี้ก่อนอื่นตั้งแต่เด็กเล็กที่เป็นวัยกำลังเริ่มพูด เราเป็นเด็กคนนึงที่สดใส และพูดมาก มากๆเรียกอีกอย่างว่าโม้ได้เลย ผู้ใหญ่ก็จะชอบจะรัก เพราะความน่ารักสดใสของเราตอนนั้น แต่พอโตมาอายุสิบกว่าๆตอนนั้นเราเริ่มพูดน้อยลง ไม่รู้ว่าเป็นอะไรกลายเป็นคนที่ก่อนจะพูดอะไรจะคิดนานขึ้น คิดเยอะขึ้น กลายเป็นคิดไปคิดมาไม่พูดเลยจะดีกว่า และยิ่งหนักๆขึ้นเมื่อเราโต เราเริ่มรู้ตัวเองเป็นคนที่เปลี่ยนไปเยอะมากกว่าตอนเด็ก พูดน้อย อยากพูดแต่พูดไม่ได้ มันส่งผลกระทบต่อเรามากโดยเฉพาะเวลาที่จะต้องไปทำงาน ถ้าเราไม่พูดถ้าเรายังคิดมากแบบนี้ จะใช้ชีวิตยากในสังคม เพราะคนอื่นจะไม่เข้าใจเรา ติดว่าเราหยิ่งหรือไม่อยากคุยด้วย และที่สำคัญมันจะทำให้สุขภาพจิตเราแย่มาก เราเคยคิดว่าทำไมเราต้องเกิดมาเป็นคนแบบนี้ด้วย เราเคยเปลี่ยนแปลงตัวเองหลายครั้งให้พูดมากกว่าเดิม เข้าไปทำความรู้จักกับคนอื่นก่อนแต่มันก็ทำได้แค่ไม่กี่วัน เวลาเราทำแบบนั้นรู้สึกไม่เป็นธรรมชาติแล้วก็จะปวดหัวเหมือนไมเกรน ก็กลับมาเป็นเราคนเดิม
เราเคยรู้สึกว่านิสัยของเราแบบนี้มันต้องอยู่ได้สิ ถ้าเราเชื่อแบบนั้น แต่เอาเข้าจริงพอได้มาใช้ชีวิต พอได้โตขึ้น มันไม่ได้เป็นแบบนั้นเพราะ เราต้องรู้จักพูดรู้จักเข้าหาคน รู้จักที่จะมีวาทศิลป์ รู้จักคนอื่นบ้างนอกจากตัวเอง ควรคิดอะไรที่ตื้นๆอย่าคิดมากคิดละเอียดอ่อนมากเกินไปเราจะถึงอยู่ในโลกนี้ได้ เราคือคนที่โลกส่วนตัวสูงมากๆๆๆๆ แต่ด้วยในช่วงชีวิตนึงหน้าตาเราพีคๆในช่วงนั้นทำให้มีโอกาสมีแฟนซึ่งตอนนั้นเราดีใจมากเพราะมีคนที่มาชอบที่เราเป็นเราแล้ว(เราเรียนที่เดียวกันแล้วเขารู้นิสัยเราว่าเป็นคนยังไง) และคิดว่าเราอาจจะมีครอบครัวได้แล้ว แต่นั่นแหละคบได้ไม่นานสุดท้ายก็เลิกรากันไป ด้วยความที่เราไม่พูด แล้วก็แสดงออกไม่เป็น และเหมือนจะรักใครไม่เป็นด้วย ทำให้ความรักครั้งนั้นไปกันไม่รอด แต่ดีที่ว่าตอนเรียนมหาลัยมีเพื่อนที่เข้าใจความเป็นแบบนี้ของเราทำให้ชีวิตเราดูไม่หมดหวังเกินไป แต่เพื่อนก็ต้องมีแฟน ถูกไหมคะ ซึ่งเพื่อนก็ต้องไปอยู่กับแฟน ซึ่งเราเหงามากกกกก ร้องไห้เพราะเหงาบ่อยมากช่วงนั้น แต่เราไม่เคยโกรธหรือไปว่าอะไรเพื่อนเลย เพราะเราเข้าใจว่าเพื่อนก็ต้องให้เวลากับแฟนของเขา สักวันเพื่อนต้องแยกไปมีครอบครัว บางครั้งเพื่อนอยู่กับแฟนแต่ต้องโทรมาชวนเราไปด้วยตลอด ตอนแรกเราก็ไปแต่หลังๆเรารู้สึกว่ามันไม่ใช่ เราไม่อยากให้เพื่อนมาเป็นห่วงเราอีกแล้ว อยากให้เพื่อนได้ใช้ชีวิตของเพื่อนได้เต็มที่ ไม่ต้องมาคอยเป็นห่วงเรา ว่าเราจะเหงาไหม? อยู่คนเดียวได้หรือป่าว? แบบนี้อะ เราไม่อยากให้เพื่อนมาเป็นห่วงเลย อยากเป็นคนที่พูดมากมีเพื่อนคนอื่นๆ หรือมีสังคมเยอะๆ
บางครั้งตื่นมาเราไม่รู้ว่าจะทำอะไรด้วยซ้ำ ตื่นมาทำไมนะ? เรามีชีวิตต่อไปเพื่ออะไร? มันเป็นถามทุกครั้งที่เราตื่น สงสัยว่าทำไมโลกต้องสร้างคนนิสัยแบบนี้มาด้วย แต่สิ่งที่เรายังพยายามใช้ชีวิตอยู่ต่อคือแม่ คนเดียว เพราะไม่อยากให้เขาเสียใจหรือลำบากมากไปกว่านี้ นั่นคือเหตุผลเดียวที่เราอยู่ เราดสียดายความสามารถของเราที่ต้องถูกปิดกั้นเพราะความคิดว่า คนอื่นเขาจะคิดอะไรกับเรานะ? ทำแบบนี้จะดีเหรอ? คนอื่นจะเกลียดไหมนะ?
คือเราอยากหายมากทุกคนพอจะมีคำแนะนำหรือวิธีแก้ไขปัญหานี้ได้ไหม เราอยากจะตั้งใจเปลี่ยนตัวเองอีกสักครั้งนึง ขอบคุณมากๆ