สวัสดีค่ะ หนูขอคำปรึกษาหน่อยนะคะ

เมื่อกี้หนูร้องไห้ค่ะ จะเล่าให้ฟังนะคะ คือหนูทำการบ้านอยู่ค่ะ แล้วหนูหิว หนูเลยไปหาอะไรกิน หนูก็เดินเข้าครัว หนูจะทำพุ้ดดิ้งกิน แล้วแม่เดินมาบอกหนูว่า มีขนมอะไรสักอย่างที่เป็นนมสดนี่แหละค่ะ แม่เขาก็จำชื่อไม่ได้ พอแม่บอกเสร็จ แม่ก็บอกอีกว่า เดี๋ยวอุ่นข้าวให้น้องก่อน แล้วแม่ก็บอกอีกว่า เอาจานไปล้างด้วย และให้ดูข้าวน้องที่อุ่นด้วย  พอข้าวน้องอุ่นเสร็จหนูก็ทำพุ้ดดิ้งต่อ ทำเสร็จหนูก็ไปแกะขนมที่แม่บอกมาใส่ชาม แล้วแบ่งให้แม่กับหนูคนละชาม หลังจากนั้นหนูก็เดินเอาไปให้แม่ แล้วแม่ก็บอกว่ายกข้าวน้องมาให้ด้วย หนูเลยเดินกลับเข้ามาในครัว นั่งกินขนมที่แบ่งกับแม่คนละครึ่งก่อน คิดไว้ว่าทานเสร็จจะเดินเอาข้าวน้องไปให้ ขณะที่กิน ป๊าเขาก็พูดขึ้นมาว่า ข้างบนบ้านก็มีอยู่ชามนึง ซึ่งชามนี้หนูเป็นคนกินไว้ มันเหลือแต่ถั่วดำ หนูจะลงเอาไปให้แม่ก็ไม่ได้ เพราะตอนนั้นหนูทำงานอยู่ หนูเลยเอาไปแช่ตู้เย็นไว้ เพราะถ้าไม่แช่เดี๋ยวมดจะขึ้น จะทิ้งก็เสียดายด้วย 
      มาต่อปัจจุบันนะคะ แล้วแม่ก็บอกว่าไปหยิบมา หนูก็บอกไม่ เพราะตู้เย็นมันอยู่บนบ้าน ซึ่งหนูกินข้าวอยู่อีกบ้านนึง แม่เขาก็ย้ำว่าไปเอาลงมาๆ แล้วเหมือนเขาไม่พอใจหนูที่หนูไม่ไปเอา เขาก็ขึ้นเสียงใส่ หนูเลยร้องไห้แล้วขึ้นไปบนบ้านแล้วเดินลงมา หนูก็เททิ้ง แล้วเอาจานไปแช่ พอแช่เสร็จหนูก็กลับมาทานต่อ แล้วแม่เขาก็ถามเอาลงมายัง หนูเลยตอบไปว่าเอาลงมาแล้ว และทิ้งไปแล้ว แม่ก็เงียบไปแล้วป๊าก็พูดขึ้นมาว่า ไม่รู้จักคุณค่าของอาหาร กินทิ้งกินขว้าง เดี๋ยวอนาคตข้างหน้าจะไม่มีกิน พอป๊าพูดจบหนูก็ร้องไห้ แล้วลุกขึ้นตักพุดดิ้งใส่จาน แล้วเดินเอาชามขนมนมสดกับข้าวน้องไปให้แม่ แล้วเดินขึ้นบ้าน แล้วเก็บของที่ทำงานไว้ เพราะตรงที่หนูทำงานอยู่มันอยู่ในครัวของบ้านข้างบน เก็บเสดหนูก็เข้ามาในห้อง มานั่งร้องไห้ ตอนที่ร้องไห้ หนูเศร้าและน้อยในมากค่ะ ทุกๆครั้งที่หนูร้องไห้จิตใจจะย่ำแย่ขึ้นทุกครั้งค่ะ เหมือนจิตใจมันค่อยๆบางลงๆ ทำให้หนูคิดจะเอาคัดเตอร์กีดข้อมือ หนูลองแล้วแต่คัดเตอร์มันไม่คม เลยไม่เข้าค่ะ หนูเลยหยุด กำคัดเตอร์สั่นๆแล้วร้องไห้สะอื้น สักพักหนูก็เฟี้ยงคัดเตอร์ใส่กำลังและตามด้วยหนังสือ มันยิ่งทำให้หนูสะอื้นหนักกว่าเดิม หนูเลยต่อยขาตัวเองไป 1 ที มันเจ็บค่ะ คาดว่าน่าจะช้ำในวันพรุ่งนี้ แล้วตามด้วยตบหน้าตัวเองไป 10 กว่าทีค่ะ แล้วหนูก็หยุด พยายามทำให้ตัวเองใจเย็นลง แล้วก็เปิดหาอะไรดูเพื่อให้ดีขึ้น แต่มันไม่ดีขึ้นค่ะ หนูยังร้องไห้เหมือนเดิม หนูเลยเข้าพันทิป เพราะหนูชอบพิมพ์ระบายความรู้สึก มันทำให้หนูหยุดร้องไห้และไม่คิดฟุ้งซ่านได้ แล้วที่หนูเลือกที่จะระบายในนี้เพราะ หนูอยากรู้ความเห็นของคนอื่น อยากได้กำลังใจ อยากได้ที่ปรึกษา หนูไม่อยากเอาความคิดของตัวเองเป็นที่ตั้ง เพราะสำหรับหนูหนูคิดว่าความคิดหนูถูกเสมอ แต่ถ้าหนูคิดผิด หนูยอมรับ และขอโทษค่ะ เพราะบางครั้ง บางเรื่องต้องใช้ความรู้ ซึ่งความสามารถหนูมีไม่พอ
   
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ใส่ข้อความ
พิมพ์มาถึงตรงนี้ หนูอยากบอกความรู้สึกหนูและเนื้อหาข้างบนที่หนูพิมพ์ไม่ละเอียดให้รู้ค่ะ
-ตอนที่ป๊าพูดขึ้นมา ป๊าได้พูดว่าตู้เย็นมันรก และบอกว่าขนมอยู่ตู้เย็นข้างบน ซึ่งเหมือนแม่จะฟังแต่เรื่องขนม ไม่ได้ฟังที่ป๊าบอกว่าอยู่ตู้เย็นข้างบน อันนี้หนูน้อยใจมากค่ะ น้อยใจที่แม่ไม่ฟังให้ดีก่อน
-แม่ให้หนูไปหยิบขนม ซึ้งขณะนั่นหนูกำลังกินอยู่ ซึ่งแม่คิดว่าขนมมันอยู่ตู้เย็นข้างล่าง ทุกคนคงคิดว่า เออ แค่ไปหยิบแค่นี้เองทำไมทำไม่ได้ใช่มั้ยคะ หนูน้อยใจตรงนี้แหละค่ะ แม่นั่งอยู่หน้าตู้เย็น ซึ่งหนูอยู่ในครัว แม่แค่ลุกไปเปิดตู้เย็นที่เดินไม่ถึง 3 ก้าวเองไม่ได้หรอ เข้าใจว่าแม่อุ้มน้องอยู่ แต่แม่วางน้องไว้แป๊บนึงก็ได้ น้องไม่กลิ้งตกพื้นหรอก เพราะป๊าก็อยู่ข้างน้อง หนูน้อยใจในจุดนี้ค่ะ
-ครัวที่หนูกิน อยู่อีกบ้านค่ะ ซึ่งต้องลงจากบ้านไปอีกบ้าน 
-ที่ป๊าบอกหนูกินทิ้งกินขว้าง หนูจะเคลียให้เข้าใจก่อนนะคะ หนูไม่ได้เป็นคนอย่างนั้นเลย ข้าวทุกเม็ดหนูกินหมดทุกครั้ง น้ำซุบหนูซดหมดที่กิน อันนี้ไม่เกี่ยวกับในเรื่องแต่หนูอยากอธิบายค่ะ ขนมที่หนูกินหนูเหลือแค่ถั่วดำไว้ น้ำหนูก็ซดหมด หนูไม่ได้เป็นคนกินทิ้งกินขว้าง ที่หนูไม่กินเพราะหนูไม่ชอบ จะให้หนูกินแล้วคายทิ้งมันก็ไม่ใช่ แล้วเรื่องที่หนูเอาถั่วดำไปทิ้งไม่ใช่ว่าหนูไม่เห็นคุณค่า แต่ตอนนั้นหนูน้อยใจ หนูเลยประชดด้วยการเอาไปทิ้ง
     สุดท้ายค่ะ สำหรับคนที่เข้ามาอ่านกระทู้หนู ถ้าหนูพิมพ์คำตกหรือพิมพ์คำผิดไป หนูขอโทษด้วยค่ะ ที่หนูพิมพ์ไปข้างบนบางความรู้สึก บางความคิดอาจไม่ได้ถ่ายทอดไป เพราะหนูพิมพ์เยอะ ในระหว่างที่พิมพ์เวลาล่วงเลยมาเป็นชั่วโมง แล้วต้องตรวจคำที่พิมพ์และใช้คำที่เข้าใจง่ายเพื่อให้ทุกคนเข้าใจ 
     ขอบคุณที่เข้ามาอ่านความรู้สึกของเด็กคนนึงนะคะ ขอบคุณค่ะ