หนูรู้สึกว่าตัวเองโดนแกล้งและโดนบูลลี่ทุกวันที่ไปทำงาน ส่วนตัวหนูเป็นคนไม่ชอบโดนแกล้งและไม่เคยแกล้งคนอื่น เพราะตอนเด็กช่วงประถมหนูจะโดนแกล้งร้องไห้จากเด็กที่เป็นหัวโจกกลับบ้านตลอดทุกวันโดนขยำการบ้านโดนแอบถ่ายตอนเข้าห้องน้ำโดนสั่งไม่ให้เพื่อนทั้งห้องไม่เล่นด้วยบ้าง เอากระเป๋าไปซ่อนหนูจำได้หมดเลยค่ะเหมือนมันเป็นปมในใจไปแล้ว พอขึ้นม.ต้นหนูก็ได้หลุดพ้นจากการโดนแกล้งเพราะเจอเพื่อนใหม่ที่มีความคิดนิสัยดีและสังคมใหม่ๆมันก็ทำให้หนูรู้สึกอยากใช้ชีวิตรู้สึกหลุดพ้นขึ้นมาบ้างตลอดจนจบ ม.ปลาย หนูก็ใช้ชีวิตแบบปกติปราศจากการโดนแกล้งจากคนอื่น หนูมีเพื่อนเยอะค่ะแต่ไม่มีใครที่คิดจะแกล้งหนูเลยเป็นช่วงที่รู้สึกว่าเจอเพื่อนดีชีวิตไม่ได้ทุกข์อะไร จนหนูเรียนจบไม่ได้เรียนต่อมหาวิทยาลัยก็ได้มาหางานทำที่กรุงเทพ หนูมาเช่าห้องที่กรุงเทพคนเดียว 2-3วันต่อมาก็หางานได้เป็นงานเซเว่น หลังจากทำงานหนูก็เริ่มโดนแกล้งจากเจ้าของร้านหรือพนักงานบางคน เจ้าของร้านหนูเขาเป็นเกย์ออกสาวค่ะ เขาจะเข้ามาที่ร้านเพื่อมาคอยคุมงานตลอด เวลาหนูทำงานอยู่เขาจะพูดเฮ้ยเสียงดังๆใส่ให้หนูตกใจ หนูเข้าห้องน้ำอยู่เขาก็ทำเสียงหลอนๆหนะค่ะให้หนูรู้สึกกลัว แล้วมีครั้งหนึ่งที่หนูซื้อข้าวกล่องแล้วเอาไปวางที่แคชเชียร์เพื่อจ่ายเงินและให้พี่เขาคิดให้ซึ่งตอนนั่นหนูคุยเรื่องตลกๆกับพี่ที่ทำงานคนอื่นแล้วหัวเราะ เจ้าของร้านคนนี้เขาก็หัวเราะล้อเลียนหนู แล้วข้าวที่ต้องเวฟต้องกดเบอร์5แต่เขากดเบอร์หนึ่งให้หนู หนูก็ได้แต่ทำหน้างงๆไม่รู้จะตอบโต้เขายังไงหนูก็คิดนะคะว่าเค้าคงแหย่เล่น แต่ความรู้สึกหนูไม่โอเคเหมือนมันมากไป มากไปในที่นี้คือทุกวันประจำมันบั่นทอนจนบางทีหนูก็ร้องไห้ออกมาเลย เขาจะชอบเรียกหนูว่าสาวเอ๋อ อ๊อง หนูเดินผ่านก็จะจ้อง ไม่รู้จะมาจ้องทำไม หนูอยากลาออกมากเลยค่ะแต่ติดที่หนูเป็นหนี้เขาเพราะหนูขอกู้เงินเขามา5000เพื่อที่จะเช่าห้องอยู่แล้วทำการหักเดือนละ1000บาทแทน แต่หนูก็คิดอีกว่าถ้าหนูทนการโดนแกล้งแค่นี้ไม่ได้ก็คงอยู่ที่อื่นไม่ได้เหมือนกัน หนูไม่รู้ว่าเป็นเพราะนิสัยและบุคลิกของหนูทำให้โดนเขาแกล้งง่ายๆรึป่าว หนูออกจะซื่อบื่อค่ะ พี่ที่ทำงานเขาว่าหนูโก๊ะ เฉิ่มเบ้อะ ซื่อบื่อ ไม่รู้เรื่องอะไร ไม่ทันคน ถ้าให้ลองพูดเกี่ยวกับตัวเอง หนูเล่นมุขไม่เป็น ไม่ทันมุขคนอื่น หนูเป็นคนหัวช้าเข้าใจอะไรยากนิดนึง ไม่ชอบเม้ามอยอะไรมากด้วยแต่ก็ใช่ว่าจะไม่พูดเลยนะคะ อะไรพอคุยกับคนอื่นได้รู้เรื่องหนูก็พูด หนูเป็นคนsensitiveไวต่อความรู้สึกมากๆค่ะส่วนนี้แม่และเพื่อนๆก็เคยบอกหนู หัวเราะเก่งแต่ก็ร้องไห้เก่งเหมือนกัน แคร์คำพูดคนอื่นเอามาคิดแล้วก็หนักใจ หนูพยายามหูทวนลมไม่คิดไม่ตอบโต้ นิ่งใส่ แต่ไม่ได้ดีขึ้นนะคะก็โดนเหมือนเดิม กลับห้องมาก็รู้สึกดิ่ง จะโทรคุยกับแม่ก็กลัวเขาจะไม่สบายใจ  หนูไม่มีวิธีจัดการกับเขาเลยค่ะ เหมือนทำอะไรไม่ได้ด้วย ได้แต่รู้สึกแย่กลับบ้าน หนูคิดนะคะเช้าวันใหม่ก็คงดีขึ้น แต่เหมือนมันสะสมและบั่นทอนส่ะมากกว่า จนหลายครั้งหนูคิดว่าการที่เราอยากหัวเราะในสิ่งอยากหัวเราะ การที่เล่นมุขไม่เก่ง การนิ่งเฉย การที่ซุ่มซ่าม การที่เป็นตัวเองแบบนี้ ทำให้เขายิ่งอยากที่จะแกล้งเราหรอ เราควรที่จะเลิกเป็นตัวเองแบบนี้ใช่มั้ย ต้องร้ายใช่มั้ยถึงจะอยู่ได้ ซึ่งหนูก็ทำไม่ได้ยังไงหนูก็คือหนูที่เป็นแบบนี้อยู่ดี คนที่เขาเอ็นดูเราก็มีนะคะหนูก็พยายามเข้าหาแค่คนที่เขาไม่ไม่คิดที่จะแกล้งเรา แต่ก็เลี่ยงคนที่แกล้งไม่ได้อีกเหมือนกัน ปรึกษาไม่ได้ด้วยเพราะกล้องวงจรปิดมันบันทึกเสียงคงไม่มีใครกล้าพูด ตอนนี้หนูเริ่มไม่อยากเป็นตัวเองแล้วค่ะ เริ่มไม่อยากที่จะออกไปไหนนอกจากห้องแล้วด้วย