เช้าตรู่หลังจากที่เราลงเครื่องบินที่ท่าอากาศยานแม่ฟ้าหลวง ก็สัมผัสถึงลมเย็นเบาๆ ที่พัดมา เดินออกมาปุ๊บก็เห็นป้ายชี้ทางไปรอรถ CR bus ให้เดินตามไปได้อย่างง่ายดายมากๆ เดินเลี้ยวขวาไปสุดอาคาร ก็พบรถม่วงจอดรอพร้อมป้ายเวลาออกเห็นกันแต่ไกล คุณลุงคนขับอัธยาศัยดีมากๆ ไต่ถามยืนยันจุดหมายที่ลงเป็นอย่างดี ค่ารถ 20 บาทตลอดสาย คนมานั่งรอพอสมควร (ติดตามรอบเวลาได้จากเพจ CR BUS และ GPS realtime แอพ via bus)
       รถแล่นและทยอยส่งคนไปเรื่อยๆ จนพอถึงกิ่วสะไตก็เหลือเพียงนักท่องเที่ยวที่จะไปแม่สลอง รถพักที่กิ่วสะไตครึ่งชั่วโมงก่อนขึ้นเส้นทางอันคดเคี้ยวลาดชันอีก 15 กิโลจึงถึงจุดหมาย

       ด่านหน้าที่พบก่อนก็จะเป็นตัวตลาด แหล่งซื้อขายของฝาก ซึ่งก็มีร้านที่แปะป้ายร่วมโครงการเราเที่ยวด้วยกันอย่างชัดเจน และยังขึ้นอีกหนึ่งโค้งลาดเพื่อไปถึงจุดจอดรถสองแถวหน้าโรงแรมลิตเติ้ลเพลช แต่ที่พักที่จองไว้นั้นไปไกลกว่านั้น ฉันได้ว่าจ้างให้พี่คนขับสองแถวไปส่งถึงหน้าโรงแรม โดยได้คิดเพิ่มอีก 20 บาท 
        หมู่บ้านบนดอยแม่สลอง มีที่มาจากกองพล 93 กองกำลังก๋กมินตั๋งได้มาตั้งรกรากบนแผ่นดินไทยภายใต้การนำของนายพลต้วนซีเหวิน ในอดีตเคยมีการทำการค้าฝิ่นยังชีพ หากต่อมาได้เปลี่ยนสองข้างทางเป็นไร่ชาเขียวขจี และหมู่บ้านก็ได้รับชื่อ สันติคีรี ซึ่งปัจจุบันได้กลายมาเป็นแหล่งท่องเที่ยว ด้วยอากาศที่เย็นสบาย อาหารจีนฉบับยูนนานที่เอร็ดอร่อยและทิวทัศน์ที่สวยงาม มีที่พักผุดขึ้นมากมาย ลูกหลานนายพลต้วนเองก็ทำกิจการรีสอร์ตที่ชื่อว่า คุ้มนายพล สามารถไปใช้บริการกันได้
     ตามแผนที่ท่องเที่ยวหมู่บ้าน จุดท่องเที่ยวไม่ใช่ใกล้เลย โดยเฉพาะทางไม่ใช่ทางราบ แต่เป็นถนนที่มีทั้งขึ้นลง ความชันไม่น้อย  ไร่ชา 101 คือที่ที่ใครหลายคนแวะเมื่อมาเยือนแม่สลอง แต่ในครั้งนี้ซึ่งตกบ่ายแก่ๆ ประกอบกับไม่มีรถ เราจึงเดินเที่ยวชมในบริเวณใกล้ๆ   อากาศกำลังเย็นสบายๆ แต่ไม่ถึงกับหนาว  
        แสงเริ่มลดระดับลง ฉันแวะกินบะหมี่ยูนนานเป็นอาหารเย็น เจ้าของร้านสนทนากับลูกค้าที่เพิ่งเข้าเป็นภาษาจีน ให้บรรยากาศไปอีกแบบ
บะหมี่ร้อนๆ มาเสิร์ฟ ฉันกินด้วยความหิว แต่พอตักไปหนึ่งคำกลับหยุดไม่ได้ เส้นมันอร่อยมากกก นุ่มและหนึบ บอกเลยว่าไม่ธรรมดา ให้ปริมาณไม่น้อยด้วยจริงๆ เกี๊ยวก็แป้งอร่อย ปกติไม่ชอบกินเกี๊ยวหมูเลย แต่อันนี้คือลื่นคอ ซุปก็กลมกล่อมมาก ร้านปิดเร็วอยู่แค่ห้าโมงครึ่งเท่านั้น
        หลังจากกินเสร็จ ก็ออกเดินต่อไปยังวัดสันติคีรีบนยอดเขานู่น ผ่านสามแยกที่ลงรถ ผ่านตลาดสดแม่สลอง

     และบอกเลยว่า ทางมันคือขึ้นและขึ้น คือแฮ่กๆ แต่รถขึ้นได้ไม่ต้องเมื่อยนะสำหรับใครที่ขับขี่มา
      บนวัดเหงาๆ มีชาวบ้านขายของที่ระลึกรูปแบบชาวเขา ก็เลยอุดหนุนเสียหน่อย  20 บาทเท่านั้น  ขาลงนี่รีบหน่อยกลัวมันมืดเกินไปจะน่ากลัวไม่น้อย

          เพิ่มเติมคือร้านชา เปิดไฟสว่างเอาตอนดึก แลน่าเข้ากว่ากลางวัน แต่จิบชาตอนกลางคืนก็ยังไงอยู่จึงเดินผ่านไป 

        กลับถึงโรงแรม ซึ่งเข้าร่วมเราเที่ยวด้วยกัน ทำให้ได้คูปองลดค่าอาหารและซื้อของด้วย มาทั้งทีจะไม่ลองอาหารขึ้นชื่อได้รึ 
ตื่นเช้า เก็บของลงไปกินข้าวเข้าที่มีเป็นข้าวต้ม และเช็คเอาท์
          มาแบบยังไม่ค่อยได้เที่ยวหมู่บ้าน แต่ก็ต้องไปต่อกับสถานที่ต่อไป รอรถสองแถวจุดที่เขามาส่ง ไปก่อนเวลานะ เขาลงไปจอดที่ตลาดและออกเป๊ะ ตรงนั้น ขาลงนี่ก็ไม่ต่างกับขาขึ้น แวะรับรายทางคือ รวมๆแล้วคือทั้งหมด 20 คน (นึกสภาพสองแถว คือจริงๆ ฝั่งละ 6 คนผู้ใหญ่ก็เต็มๆ ละนะ)  คนขนาดนี้เปลี่ยนเป็นมินิบัสได้แล้วมั้งนี้ ไม่ได้ขยับเลยจ้า
        ลงแม่จันเรารอรถเขียวคันเดิมเพื่อไปแม่สาย รอประมาณนึงก็มา เราไปถึง บขส แม่สาย เร็วกว่าที่นัดรถที่พักมารับ จึงนั่งสองแถวไปชายแดนไปหาข้าวเที่ยงก่อน 
       
              หลังจากขึ้นสองแถวไปเยี่ยมชายแดนที่ปิดเงียบก็เดินหาร้านข้าวแรมฟืน อาหารพื้นถิ่นแถบนี้กิน ตามกูเกิ้ลไปถึงร้านในตรอกในซอย 
        ก็งงๆ ว่าอะไรคือข้าวแรมฟืน มันคือแป้งๆนุ่มนิ่ม มาเป็นแผ่นก้อนแล้วตัดเอา สีเหลืองสีขาว ทำจากถั่วเหลืองกะอะไรอีก จำไม่ได้ จะเอาไปปรุงแบบไหนก็สุดแล้วแต่ ความเด็ดคือ แบบทอดที่กรอบ กัดแล้วมีความละลายยย ดีเลย แต่อมน้ำมันไปหน่อย และอิ่มแล้ว เมื่อถึงเวลาคิดตัง "ซาวบาท"  นึกไม่ถึงจริงๆ และปริมาณไม่น้อยด้วย คืออิ่มเลย ถูกจนงงงัน 
       
        คุณป้าคนขายกำลังสนทนากับลูกค้าอีกสองคนพอดีว่า ช่วงนี้เงียบมากตั้งแต่โครงการคนละครึ่ง ก็มีคนมาถามว่าร่วมไหม ป้าก็บ่นว่า นี่ขายแค่ซาวบาทนะ ยังจะต้องมาคนละครึ่งอีกรึโอ้หนอ ละร้านก็เลยเงียบมาก จนขายทุกอย่างเพิ่มเลยตอนนี้ ทั้งสุกี้ข้าวซอย ขายหมด 5&5 ใครผ่านตลาดแม่สายเดินลัดเลาะไปอุดหนุนป้าได้ 

      ใกล้ได้เวลาก็กลับไปขนส่งตามนัด เนื่องจาก ที่นั่นไม่สามารถไปโดยรถสาธารณะใดๆ ได้ แต่มีบริการรับจ้างรถจากคนในหมู่บ้านมารับส่ง จึงจำใจต้องเหมา (ซึ่งอัตราไม่น้อยจริงๆ สำหรับไปคนเดียวอย่างเรา) เดือนนี้ นทท เยอะมาก หนุ่มผู้มารับเรากล่าว  ที่เราจะไปก็คือหมู่บ้านผาฮี้