สวัสดีค่ะ นี่คือกระทู้แรกของเรา เรามีเรื่องที่แบบมันทำให้เราเหนื่อยท้ออึดอัดมากๆ ขอใช้พื้นที่ตรงนี้เป็นที่ระบายหน่อยนะคะ
เราอยากตายมากๆเลยค่ะ ทั้งเรื่องที่บ้านที่โรงเรียนมันฝังใจมาตั้งแต่ตอนเด็กๆ เรามีความสุขนับครั้งได้ เราแทบไม่มีเพื่อนเลยค่ะ เหมือนไม่มีใครจริงใจกับเราเลย กลับมาที่บ้านก็จะทะเลาะกับตาอยู่บ่อยๆ ตอนนี้คือเรากรีดแขนจนถึงข้อพับแล้ว ก็เลยใส่เสื้อกันหนาวอยู่ตลอด ทุกคนก็ถามนะคะว่าจะใส่เสื้อกันหนาวทำไมทั้งๆที่มันร้อนมาก เราก็เลี่ยงที่จะไม่ตอบเพราะเราอายค่ะ เพราะเราเป็นคนที่ใครพูดหรือติอะไรนิดหน่อยก็จะร้องไห้แล้ว เราไม่เข้าใจเราทำเต็มที่ของเราแล้วอ่ะ มันเป็นสิ่งที่เราแบบ..ทำเต็มที่แล้ว เราอยู่ม.3ค่ะ แล้วที่บ้านขายก๋วยเตี๋ยว เวลาลูกค้ามาทีไรเราก็ช่วยเต็มที่ แต่ตาเราไม่เคยเข้าใจเลยค่ะเหมือนเค้าไม่เห็นในสิ่งที่เราทำ เค้าพูดทำร้ายจิตใจเราแทบทุกวัน จนวันนี้เราฟิลขาดเค้าบอกว่า "ถ้าไม่ช่วยก็ถอยไปห่างๆทั้งๆที่ตอนนั้นเราเช็ดโต๊ะอยู่ อย่าเพิ่งกินข้าวทั้งๆที่ไม่มีลูกค้าเพราะวันนี้ตั้งแต่11โมงยัน2ทุ่มเรายังไม่กินข้าวเลย" เราอยากหนีไปอยู่ที่อื่นมากๆเลยค่ะ เรานอนร้องไห้ทุกวัน เราพยายามที่จะไม่คิดอะไรแล้ว เราเหนื่อยมากๆ มีอยู่ครั้งนึงเอาเชือกมาห้อยคอตัวเอง จังหวะที่เรากำลังจะปล่อยตัวหน้าพ่อกับแม่ก็ลอยมาอะ เราไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ ไม่ใช่แค่ตาหรอกทุกๆอย่างรอบข้างมันเป็นใจจริงๆ
เราพูดกับตัวเองให้กำลังตัวเองทุกวัน จนเริ่มคิดเเล้วว่าเราเป็นโรคซิมเศร้ารึเปล่านะ555 พอจะมีวิธีช่วยเรามั้ยคะ วิธีทำยังไงให้ตายไม่ทรมาณมาก อย่าว่าเราว่าคิดน้อยเลยนะคะ เราคิดมามากแล้ว
เหนื่อท้อ จนไม่อยากมีชีวิตอยู่เเล้ว
เราอยากตายมากๆเลยค่ะ ทั้งเรื่องที่บ้านที่โรงเรียนมันฝังใจมาตั้งแต่ตอนเด็กๆ เรามีความสุขนับครั้งได้ เราแทบไม่มีเพื่อนเลยค่ะ เหมือนไม่มีใครจริงใจกับเราเลย กลับมาที่บ้านก็จะทะเลาะกับตาอยู่บ่อยๆ ตอนนี้คือเรากรีดแขนจนถึงข้อพับแล้ว ก็เลยใส่เสื้อกันหนาวอยู่ตลอด ทุกคนก็ถามนะคะว่าจะใส่เสื้อกันหนาวทำไมทั้งๆที่มันร้อนมาก เราก็เลี่ยงที่จะไม่ตอบเพราะเราอายค่ะ เพราะเราเป็นคนที่ใครพูดหรือติอะไรนิดหน่อยก็จะร้องไห้แล้ว เราไม่เข้าใจเราทำเต็มที่ของเราแล้วอ่ะ มันเป็นสิ่งที่เราแบบ..ทำเต็มที่แล้ว เราอยู่ม.3ค่ะ แล้วที่บ้านขายก๋วยเตี๋ยว เวลาลูกค้ามาทีไรเราก็ช่วยเต็มที่ แต่ตาเราไม่เคยเข้าใจเลยค่ะเหมือนเค้าไม่เห็นในสิ่งที่เราทำ เค้าพูดทำร้ายจิตใจเราแทบทุกวัน จนวันนี้เราฟิลขาดเค้าบอกว่า "ถ้าไม่ช่วยก็ถอยไปห่างๆทั้งๆที่ตอนนั้นเราเช็ดโต๊ะอยู่ อย่าเพิ่งกินข้าวทั้งๆที่ไม่มีลูกค้าเพราะวันนี้ตั้งแต่11โมงยัน2ทุ่มเรายังไม่กินข้าวเลย" เราอยากหนีไปอยู่ที่อื่นมากๆเลยค่ะ เรานอนร้องไห้ทุกวัน เราพยายามที่จะไม่คิดอะไรแล้ว เราเหนื่อยมากๆ มีอยู่ครั้งนึงเอาเชือกมาห้อยคอตัวเอง จังหวะที่เรากำลังจะปล่อยตัวหน้าพ่อกับแม่ก็ลอยมาอะ เราไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ ไม่ใช่แค่ตาหรอกทุกๆอย่างรอบข้างมันเป็นใจจริงๆ
เราพูดกับตัวเองให้กำลังตัวเองทุกวัน จนเริ่มคิดเเล้วว่าเราเป็นโรคซิมเศร้ารึเปล่านะ555 พอจะมีวิธีช่วยเรามั้ยคะ วิธีทำยังไงให้ตายไม่ทรมาณมาก อย่าว่าเราว่าคิดน้อยเลยนะคะ เราคิดมามากแล้ว