สวัสดีค่ะ
เราเป็นคนติดบ้าน ตอนเรียนค่อนข้างมีคนเข้าหาเยอะเพราะหัวดี เรียนเก่ง (ได้ยินคนว่ามางี้) ส่วนมากก็จะมาขอลอกงาน ขอให้ช่วยติว แรก ๆ ก็ช่วยได้ แต่นาน ๆ ไปเราเริ่มรู้สึกเหมือนพอทำงานเสร็จหรือสอบเสร็จ เรากลายเป็นคนไม่มีตัวตน ส่วนนึงคือเราทำตัวเองแหละ คือเราไม่เคยทะเลาะกับเพื่อนนะ แต่พอจะรู้ตัวอยู่ค่ะว่าที่เพื่อนเฟดตัวออกห่างเพราะเราพูดน้อย (มาก) คือเหมือนนึกไม่ออกว่าจะพูดอะไรเลยไม่อยากพูดอ่ะค่ะ
เรารู้สึกว่าเราได้นิสัยพ่อแม่มาเยอะคือชอบอยู่แต่บ้าน เพื่อนชวนไปไหนก็ไม่อยากไป เวลาไปก็อยู่แต่กับตัวเอง รู้สึกเหนื่อยเวลาที่ต้องพยายามเข้าสังคม ชวนคนอื่นคุย หรือพูดกับคนอื่น มันรู้สึกฝืนมาก ๆ จนอยากเดินออกมาอยู่คนเดียวเพราะรู้สึกเหมือนเรากับเค้าคิดคนละแบบ คุยคนละเรื่อง คือเค้าพูดอะไรมาในหัวเรามักจะแย้งตลอด เช่น เค้าพูดถึงเรื่อง ๆ นึง สิ่งที่เราควรตอบคือสนับสนุนคำพูดเค้า แต่ในหัวเราคือ แบบนั้นไม่โอเคนะ แต่ไม่ได้พูดออกไปนะคะเพราะรู้ว่าถ้าพูดต้องมีปัญหาแน่ หรือบางทีเหมือนเค้าพูดอะไรมาเราก็ไม่รู้จะตอบอะไรกลับไป มันยากไปหมดเวลาที่ต้องคิดว่าจะตอบอะไรดี สมองมันเครียดแล้วก็คิดเยอะมาก ๆ
แล้วก็อีกอย่างคือเวลาเจอคนรู้จักหรือเพื่อนนอกบ้าน เราจะเดินไปหลบหรือไม่ก็ทำเป็นไม่เห็นเค้า คือไม่ได้ตั้งใจนะคะแต่เหมือนเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติที่หลบไปแล้วเพิ่งนึกได้ว่าทำไปเพื่ออะไร หรือบางทีเพื่อนมาทักเราก็ใจเต้น ตื่นเต้นออกแนวตกใจ แล้วก็ทำได้แค่ยิ้มแล้วเดินหนี
แต่เรามีเพื่อนสนิทคนนึงนะคะ คบกันได้นานเพราะมันรู้ว่าเราเป็นคนแบบนี้
เราควรทำยังไงดีคะ คือเราอยากทำอะไรก็ได้ที่ไม่ต้องพูดหรือคุยกับใครเยอะแต่มันเป็นไปไม่ได้หรอก แล้วแม่เราก็มองว่ามันจะเป็นปัญหาตอนทำงานด้วย เพราะตอนนี้เรียนอยู่ปีสองแล้ว
มีวิธีที่จะทำให้เรามีเทคนิคการพูดหรือชวนคนอื่นคุยดี ๆ ข้างมั้ยคะ หรืออาการแบบนี้จิตแพทย์รักษาได้มั้ยคะ
เหนื่อยจังเลยค่ะ เข้ากับใครไม่ค่อยได้ ทำยังไงดี
เราเป็นคนติดบ้าน ตอนเรียนค่อนข้างมีคนเข้าหาเยอะเพราะหัวดี เรียนเก่ง (ได้ยินคนว่ามางี้) ส่วนมากก็จะมาขอลอกงาน ขอให้ช่วยติว แรก ๆ ก็ช่วยได้ แต่นาน ๆ ไปเราเริ่มรู้สึกเหมือนพอทำงานเสร็จหรือสอบเสร็จ เรากลายเป็นคนไม่มีตัวตน ส่วนนึงคือเราทำตัวเองแหละ คือเราไม่เคยทะเลาะกับเพื่อนนะ แต่พอจะรู้ตัวอยู่ค่ะว่าที่เพื่อนเฟดตัวออกห่างเพราะเราพูดน้อย (มาก) คือเหมือนนึกไม่ออกว่าจะพูดอะไรเลยไม่อยากพูดอ่ะค่ะ
เรารู้สึกว่าเราได้นิสัยพ่อแม่มาเยอะคือชอบอยู่แต่บ้าน เพื่อนชวนไปไหนก็ไม่อยากไป เวลาไปก็อยู่แต่กับตัวเอง รู้สึกเหนื่อยเวลาที่ต้องพยายามเข้าสังคม ชวนคนอื่นคุย หรือพูดกับคนอื่น มันรู้สึกฝืนมาก ๆ จนอยากเดินออกมาอยู่คนเดียวเพราะรู้สึกเหมือนเรากับเค้าคิดคนละแบบ คุยคนละเรื่อง คือเค้าพูดอะไรมาในหัวเรามักจะแย้งตลอด เช่น เค้าพูดถึงเรื่อง ๆ นึง สิ่งที่เราควรตอบคือสนับสนุนคำพูดเค้า แต่ในหัวเราคือ แบบนั้นไม่โอเคนะ แต่ไม่ได้พูดออกไปนะคะเพราะรู้ว่าถ้าพูดต้องมีปัญหาแน่ หรือบางทีเหมือนเค้าพูดอะไรมาเราก็ไม่รู้จะตอบอะไรกลับไป มันยากไปหมดเวลาที่ต้องคิดว่าจะตอบอะไรดี สมองมันเครียดแล้วก็คิดเยอะมาก ๆ
แล้วก็อีกอย่างคือเวลาเจอคนรู้จักหรือเพื่อนนอกบ้าน เราจะเดินไปหลบหรือไม่ก็ทำเป็นไม่เห็นเค้า คือไม่ได้ตั้งใจนะคะแต่เหมือนเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติที่หลบไปแล้วเพิ่งนึกได้ว่าทำไปเพื่ออะไร หรือบางทีเพื่อนมาทักเราก็ใจเต้น ตื่นเต้นออกแนวตกใจ แล้วก็ทำได้แค่ยิ้มแล้วเดินหนี
แต่เรามีเพื่อนสนิทคนนึงนะคะ คบกันได้นานเพราะมันรู้ว่าเราเป็นคนแบบนี้
เราควรทำยังไงดีคะ คือเราอยากทำอะไรก็ได้ที่ไม่ต้องพูดหรือคุยกับใครเยอะแต่มันเป็นไปไม่ได้หรอก แล้วแม่เราก็มองว่ามันจะเป็นปัญหาตอนทำงานด้วย เพราะตอนนี้เรียนอยู่ปีสองแล้ว
มีวิธีที่จะทำให้เรามีเทคนิคการพูดหรือชวนคนอื่นคุยดี ๆ ข้างมั้ยคะ หรืออาการแบบนี้จิตแพทย์รักษาได้มั้ยคะ