สวัสดีค่ะทุกคนกระทู้นี้เราอยากจะระบายความทุกข์ในใจของเราตลอดปีนี้ให้ทุกคนได้อ่าน
ตั้งแต่โควิดเริ่มระบาดแรกๆตอนที่ยังไม่รุนแรงมากเรากำลังจะไปฝึกงานช่วงมิถุนายนแต่ก็ต้องมาเลื่อนไปฝึกเทอมสองเพราะน้องโควิดระบาดแบบรุนแรงมากเราจึงต้องลงเรียนออนไลน์ช่วงเทอมแรกเรื่องเรียนเราก็ค่อนข้างยุ่งมากอาจารย์สั่งงานกันเก่งจนไม่ค่อยได้มีเวลาโทรคุยกะแม่ ต้องบอกก่อนว่าเราอยู่กะพ่อค่ะไม่ได้อยู่กะแม่แม่เราป่วยตอนนั้นไม่ทราบว่าเป็นอะไรเวลาโทรไปคุยด้วยเค้าก็จะเหนื่อยเจ็บออดๆแอดๆก็เลยใช้เป็นการพิมพ์คุยกันแทนค่ะพอเราสอบกลางภาคของเทอมหนึ่งกำลังอ่านหนังสือสอบเพื่อนแม่ก็โทรมาบอกว่าแม่เราเสียแล้ว เราช็อคไปเลยค่ะไม่มีกระจิตกระใจอ่านหรือทำอะไรทั้งนั้นเราอยากไปงานแม่ของเรามากเพราะเรากะแม่ไม่ได้เจอกันมาตั้งแต่เรา 5 ขวบเจอกันครั้งสุดท้ายตอนเรา 15 แม่มาหย่ากะพ่อค่ะ เราไม่สามารถไปงานของแม่ได้เพราะพ่อเราไม่ให้ไปเค้าบอกว่าถ้าเค้าไม่ไปเราก็ไปไม่ได้ญาติฝั่งนั้นไม่รู้จักเราพ่อจึงส่งน้องชายเราไปแค่คนเดียวค่ะแล้วญาติฝั่งนั้นมีแต่ผู้ชายพ่อไม่ไว้ใจค่ะ (น้องชายเราเพิ่งย้ายมาอยู่กะเราได้ไม่นานค่ะ) เราเสียใจมาจนถึงทุกวันนี้แม้แต่ไปส่งแม่ครั้งสุดท้ายก็ไม่ได้ไป เราคิดถึงแม่เราทุกวันเลยค่ะช่วงงานศพแม่อันนี้ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่าแอบได้กลิ่นเหม็นเน่าลอยมาจางๆช่วง 2-3 วันพอผ่านไปเดือนนึงฝันว่าแม่มาหามาบ่นว่า ไม่มีคนทำบุญให้เลย วันต่อมาเราเลยไปทำให้เลยค่ะ ทุกวันนี้เราก็คุยกะแม่ทุกวันนะคะหนักขวาเลยเพราะคนที่คุยด้วยไม่ได้อยู่คอยให้กำลังใจเหมือนแต่ก่อนแล้ว เรารู้สึกด้านชาไปหมดเลยค่ะตั้งแต่วันที่รู้ว่าตัวเองไม่มีแม่จริงๆแล้ว เดือนสิงหาเป็นเดือนวันแม่แต่เราต้องมาเสียแม่ไปทุกวันนี้เราก็ยังไม่ชินค่ะคิดถึงทุกวัน อยากให้ทุกคนรักแม่หรือพ่อหรือคนที่เลี้ยงดูเราให้มากๆนะคะทำดีกะเค้าให้มากใช้เวลาด้วยกันให้มากที่สุดเพราะเราไม่รู้เลยว่าพวกเค้าจะจากเราไปเมื่อไร ทุกวันนี้ก็กลัวค่ะกลัวว่าถ้าเกิดวันนึงไม่มีพ่อขึ้นมาเราคงอยู่ไม่ได้แน่ๆ
2020 พรากคนที่เรารักไปตลอดกาล
ตั้งแต่โควิดเริ่มระบาดแรกๆตอนที่ยังไม่รุนแรงมากเรากำลังจะไปฝึกงานช่วงมิถุนายนแต่ก็ต้องมาเลื่อนไปฝึกเทอมสองเพราะน้องโควิดระบาดแบบรุนแรงมากเราจึงต้องลงเรียนออนไลน์ช่วงเทอมแรกเรื่องเรียนเราก็ค่อนข้างยุ่งมากอาจารย์สั่งงานกันเก่งจนไม่ค่อยได้มีเวลาโทรคุยกะแม่ ต้องบอกก่อนว่าเราอยู่กะพ่อค่ะไม่ได้อยู่กะแม่แม่เราป่วยตอนนั้นไม่ทราบว่าเป็นอะไรเวลาโทรไปคุยด้วยเค้าก็จะเหนื่อยเจ็บออดๆแอดๆก็เลยใช้เป็นการพิมพ์คุยกันแทนค่ะพอเราสอบกลางภาคของเทอมหนึ่งกำลังอ่านหนังสือสอบเพื่อนแม่ก็โทรมาบอกว่าแม่เราเสียแล้ว เราช็อคไปเลยค่ะไม่มีกระจิตกระใจอ่านหรือทำอะไรทั้งนั้นเราอยากไปงานแม่ของเรามากเพราะเรากะแม่ไม่ได้เจอกันมาตั้งแต่เรา 5 ขวบเจอกันครั้งสุดท้ายตอนเรา 15 แม่มาหย่ากะพ่อค่ะ เราไม่สามารถไปงานของแม่ได้เพราะพ่อเราไม่ให้ไปเค้าบอกว่าถ้าเค้าไม่ไปเราก็ไปไม่ได้ญาติฝั่งนั้นไม่รู้จักเราพ่อจึงส่งน้องชายเราไปแค่คนเดียวค่ะแล้วญาติฝั่งนั้นมีแต่ผู้ชายพ่อไม่ไว้ใจค่ะ (น้องชายเราเพิ่งย้ายมาอยู่กะเราได้ไม่นานค่ะ) เราเสียใจมาจนถึงทุกวันนี้แม้แต่ไปส่งแม่ครั้งสุดท้ายก็ไม่ได้ไป เราคิดถึงแม่เราทุกวันเลยค่ะช่วงงานศพแม่อันนี้ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่าแอบได้กลิ่นเหม็นเน่าลอยมาจางๆช่วง 2-3 วันพอผ่านไปเดือนนึงฝันว่าแม่มาหามาบ่นว่า ไม่มีคนทำบุญให้เลย วันต่อมาเราเลยไปทำให้เลยค่ะ ทุกวันนี้เราก็คุยกะแม่ทุกวันนะคะหนักขวาเลยเพราะคนที่คุยด้วยไม่ได้อยู่คอยให้กำลังใจเหมือนแต่ก่อนแล้ว เรารู้สึกด้านชาไปหมดเลยค่ะตั้งแต่วันที่รู้ว่าตัวเองไม่มีแม่จริงๆแล้ว เดือนสิงหาเป็นเดือนวันแม่แต่เราต้องมาเสียแม่ไปทุกวันนี้เราก็ยังไม่ชินค่ะคิดถึงทุกวัน อยากให้ทุกคนรักแม่หรือพ่อหรือคนที่เลี้ยงดูเราให้มากๆนะคะทำดีกะเค้าให้มากใช้เวลาด้วยกันให้มากที่สุดเพราะเราไม่รู้เลยว่าพวกเค้าจะจากเราไปเมื่อไร ทุกวันนี้ก็กลัวค่ะกลัวว่าถ้าเกิดวันนึงไม่มีพ่อขึ้นมาเราคงอยู่ไม่ได้แน่ๆ