เราอายุ 26 รับราชการ ทำงานได้2ปี
แม่เราเลี้ยงน้องที่เป็น"ลูกของน้า" 2 คน
(ป.6 / อ.3)
เนื่องจากพ่อแม่เด็กแยกทางกัน
แม่เด็กไม่ส่งเสีย
พ่อเด็ก(น้องของแม่)ไปทำงาน
แต่งงานใหม่ มีลูกหลายคน
รับผิดชอบส่งเสียค่าเทอม ค่าอาหาร่
แต่ดูเหมือนว่า น้าเราจะเริ่มมีรายได้น้อยลง ตามเศรษฐกิจทุกวันนี้ หรืออย่างไรก็ไม่ทราบ
ช่วง2ปีมานี้ น้าเราแทบจะไม่ส่งค่าอาหารมาให้ลูก ทุกอย่างเป็นแม่เราจ่ายหมด
ที่จริงแล้ว ถ้าไม่มีน้อง 2 คนนี้
พ่อแม่เราสามารถที่จะหยุดทำงานได้เลย
เรามีกำลังที่จะเลี้ยงพ่อแม่ได้
แต่.....ก็นั่นแหละ ติดที่ต้องเลี้ยงดูน้อง เหมือนมีลูกเพิ่มมา2คน
เราก็รักน้องนะ แต่ไม่ได้อยากให้พ่อแม่เราก็ลำบาก ทั้งที่ควรจะสบาย
ส่วนเราถึงแม้จะทำงานแล้ว แต่เราก็มีภาระหนี้สินของพ่อแม่ที่ต้องจ่าย ต้องผ่อนรถด้วย เพราะที่ทำงานไกลบ้าน
*****และที่สำคัญ*****
เราว่า มันไม่ยุติธรรม ที่เราและพ่อแม่ไม่ใช่คนก่อปัญหา แต่ต้องมารับผิดชอบปัญหาที่น้าเราก่อขึ้น
มีความเป็นไปได้อย่างมากว่า
เราจะต้องส่งเสียน้องเรียนในระดับสูงขึ้นไปอีกด้วย อีกจนจะจนจบปริญญาตรี
ถ้าหากน้าเราไม่มีกำลังส่งเสีย
**ซึ่งนั่นก็ไม่ต่างจากการที่เรา มีลูก***
ทั้งๆที่เราวางแผนไม่แต่งงาน เพราะไม่อยากลำบากในการหาเงินส่งเสียลูกเรียน ค่าอุปโภค บริโภค ต่างๆ ทุกอย่างต้องใช้เงิน
และอีกอย่าง
เราก็มีความรู้สึกเหมือนกับคนทุกคน ที่อยากจะมีคนรัก มีสามี แต่...นั่นคือการแลกมาด้วยความทุกข์จากการหาเงินมาสร้างครอบครัว
และปัญหาต่างหมากมาย
เราเลือกแล้ว....เลือกมานานแล้ว
เลือกที่จะทิ้งความสุขนั่นไป เพื่อความสุขอีกรูปแบบหนึ่ง นั่นคือ การไร้ซึ่งพันธะใดๆ
ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเราไม่ได้ร่ำรวยพอ
((ถ้ารวยมาก ก็อีกเรื่องนึงนะ))
แต่...ในตอนนี้ ดูเหมือนว่า...ความฝันของเราสลาย ต้องมารับกรรมที่เราไม่ได้ก่อ
ไม่ยุติธรรม
ปล.ถ้าจะหวังว่าส่งเสียน้องไป เผื่ออนาคตน้องจะดูแลเรา ....อันนี้เราไม่หวัง และไม่เคยหวัง ไม่เคยต้องการให้ใครต้องมาตอบแทนอะไร ทุกคนควรมีชีวิตของตัวเอง
ผิดหรอ ที่ไม่อยากเลี้ยงลูกให้คนอื่น ในเมื่อเราวางแผนชีวิตของตัวเองมาแล้ว ว่าจะไม่แต่งงานมีลูก
แม่เราเลี้ยงน้องที่เป็น"ลูกของน้า" 2 คน
(ป.6 / อ.3)
เนื่องจากพ่อแม่เด็กแยกทางกัน
แม่เด็กไม่ส่งเสีย
พ่อเด็ก(น้องของแม่)ไปทำงาน
แต่งงานใหม่ มีลูกหลายคน
รับผิดชอบส่งเสียค่าเทอม ค่าอาหาร่
แต่ดูเหมือนว่า น้าเราจะเริ่มมีรายได้น้อยลง ตามเศรษฐกิจทุกวันนี้ หรืออย่างไรก็ไม่ทราบ
ช่วง2ปีมานี้ น้าเราแทบจะไม่ส่งค่าอาหารมาให้ลูก ทุกอย่างเป็นแม่เราจ่ายหมด
ที่จริงแล้ว ถ้าไม่มีน้อง 2 คนนี้
พ่อแม่เราสามารถที่จะหยุดทำงานได้เลย
เรามีกำลังที่จะเลี้ยงพ่อแม่ได้
แต่.....ก็นั่นแหละ ติดที่ต้องเลี้ยงดูน้อง เหมือนมีลูกเพิ่มมา2คน
เราก็รักน้องนะ แต่ไม่ได้อยากให้พ่อแม่เราก็ลำบาก ทั้งที่ควรจะสบาย
ส่วนเราถึงแม้จะทำงานแล้ว แต่เราก็มีภาระหนี้สินของพ่อแม่ที่ต้องจ่าย ต้องผ่อนรถด้วย เพราะที่ทำงานไกลบ้าน
*****และที่สำคัญ*****
เราว่า มันไม่ยุติธรรม ที่เราและพ่อแม่ไม่ใช่คนก่อปัญหา แต่ต้องมารับผิดชอบปัญหาที่น้าเราก่อขึ้น
มีความเป็นไปได้อย่างมากว่า
เราจะต้องส่งเสียน้องเรียนในระดับสูงขึ้นไปอีกด้วย อีกจนจะจนจบปริญญาตรี
ถ้าหากน้าเราไม่มีกำลังส่งเสีย
**ซึ่งนั่นก็ไม่ต่างจากการที่เรา มีลูก***
ทั้งๆที่เราวางแผนไม่แต่งงาน เพราะไม่อยากลำบากในการหาเงินส่งเสียลูกเรียน ค่าอุปโภค บริโภค ต่างๆ ทุกอย่างต้องใช้เงิน
และอีกอย่าง
เราก็มีความรู้สึกเหมือนกับคนทุกคน ที่อยากจะมีคนรัก มีสามี แต่...นั่นคือการแลกมาด้วยความทุกข์จากการหาเงินมาสร้างครอบครัว
และปัญหาต่างหมากมาย
เราเลือกแล้ว....เลือกมานานแล้ว
เลือกที่จะทิ้งความสุขนั่นไป เพื่อความสุขอีกรูปแบบหนึ่ง นั่นคือ การไร้ซึ่งพันธะใดๆ
ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเราไม่ได้ร่ำรวยพอ
((ถ้ารวยมาก ก็อีกเรื่องนึงนะ))
แต่...ในตอนนี้ ดูเหมือนว่า...ความฝันของเราสลาย ต้องมารับกรรมที่เราไม่ได้ก่อ
ไม่ยุติธรรม
ปล.ถ้าจะหวังว่าส่งเสียน้องไป เผื่ออนาคตน้องจะดูแลเรา ....อันนี้เราไม่หวัง และไม่เคยหวัง ไม่เคยต้องการให้ใครต้องมาตอบแทนอะไร ทุกคนควรมีชีวิตของตัวเอง