✌️👔😈THE GLOVES 2020 ถุงมือเรื่องสั้น#86 Week#21, 16 - 20 พ.ย. / จักรยานสีแดง - ถุงมือ ถ้าวันนั้น😈👔✌️

ถุงมือเรื่องสั้น เรื่องที่ 2 ประจำสัปดาห์ที่ 21 ครับ... ^^

เรื่องนี้จะมีลักษณะแบบเรื่องซ้อนเรื่องเดียวกัน และมีปริศนากับ "หนทางเลือก" ที่ทิ้งท้ายให้ผู้อ่านคิด ว่าสุดท้ายจะลงเอยแบบไหน

เป็นเรื่องเกี่ยวกับครอบครัว ซึ่งมีหัวหน้าครอบครัวเป็นคนซื่อสัตย์สุจริต ไม่ยอมรับสินบาทคาดสินบน กินเงินใต้โต๊ะ หรืออะไรก็ตามที่เป็นแบบนั้น

แถมยังกล้าปฏิเสธต่อหน้าผู้ที่มาเสนอหยิบยื่นให้เสียด้วย

จะมีคนสักกี่คนกล้าหาญชาญชัยแบบนี้ ซึ่งผลลัพธ์ที่เลวร้าย อาจเกิดขึ้นกับครอบครัวได้

แล้ว "จักรยานสีแดง" เกี่ยวอะไรด้วย ?

ต้องลองอ่านดูครับ (ถ้าอ่านจบแล้วยังไม่เก็ต ก็รอฟังเฉลยจาก จขถม.คนเขียนก็แล้วกัน) ^^ 

.....คุณชอบปั่นจักรยานไหม ผมไม่รู้หรอก แต่สำหรับผม การปั่นจักรยานหมายถึงการไปให้ถึงจุดมุ่งหมายและได้ชื่นชมกับความสุขที่รายล้อมอยู่รอบตัวไปในเวลาเดียวกัน  เปล่า..ผมไม่ได้เข้ากลุ่มนักปั่นที่ไหน  ผมปั่นของผมเงียบ ๆ คนเดียว กับจักรยานคันเก่าของแม่  มันเป็นสีแดง  แต่ตอนนี้สีถลอกร่อนไปเยอะจนเหลือแต่เหล็กและเนื้อสนิมสีน้ำตาล  แต่มันยังเป็นจักรยานสีแดงในใจผมเสมอ

    ทุกเช้าผมต้องปั่นจักรยานไปโรงเรียน  เป็นระยะทางไกลพอดู  ไม่ชอบเลยเวลาผ่านบ้านที่มีหมาแล้วมันออกมาเพ่นพ่าน  แยกเขี้ยว เห่ากวดไล่ทั้งจักรยาน มอเตอร์ไซด์ คนเดินถนน เสียวน่องวาบ ๆ ว่าจะโดนงับเอาวันไหน  ได้แต่ภาวนาขอให้วันนี้รอดปลอดภัยก็พอ

    บางทีผมก็ปั่นจักรยานไปตลาด  พาแม่นั่งซ้อนท้าย  เอาผักที่ปลูกหลังบ้านไปขาย  เพื่อนบ้านทักทายเกือบตลอดทาง บางทีไปไม่ถึงตลาดผักก็ขายหมดแล้ว  แม่ปลูกผักหลายอย่าง ผักบุ้ง คะน้า ต้นหอม ผักชี พริกขี้หนู ใบกะเพรา แล้วก็ยังมีกล้วยน้ำว้าผลอวบ ผมชอบกินมากที่สุดเลยล่ะ

    วันนี้ผมปั่นจักรยานกลับบ้านช้าหน่อย  เพราะทำเวรที่โรงเรียน มีกันแค่สอนคนกับไอ้ปั้น  คนอื่น ๆ หนีเวรกันไปหมด  ผมก็อยากหนีนะ  แต่พอเห็นขยะล้นออกมาจากถัง กระดานดำยังไม่ได้ลบ  และฝุ่นเกรอะกรังในรางที่วางชอล์กและแปรงลบกระดาน  ก็อดไม่ได้ที่จะทำความสะอาด  ไม่ได้กลัวครูตีหรือหักคะแนน  แต่ทำไปเพราะสำนึกในหน้าที่ว่าเป็นสิ่งที่ควรช่วยกันทำ  ส่วนไอ้ปั้นมันบอก ถ้าผมทำ มันก็ทำด้วย ช่วยกันทำเป็นเพื่อนกัน  แบบนี้หรือเปล่านะ ที่เขาเรียกว่าเพื่อนแท้

      พอกลับมาถึงบ้าน เห็นรถคันใหญ่แปลกตาจอดหน้าบ้าน  นึกสงสัยในใจไม่ได้ว่าใครมา เพราะไม่เคยเห็นมาก่อน เมื่อเข้าบ้าน พบกับชายกลางคนใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวพับแขนขึ้นครึ่งนึง  ดูเนื้อผ้าหรูหรา ราคาแพง ทั้งเสื้อและกางเกง  กำลังนั่งคุยกับพ่ออยู่ด้วยสีหน้าท่าทางเคร่งเครียด   แม่เรียกให้ผมเข้าไปในครัว ช่วยยกน้ำมาเสิร์ฟแขก

   “ นะครับ คุณชาตรี  ถือว่าช่วย ๆ กัน  โรงงานของผมถ้าผ่านการอนุมัติเร็ว จะสร้างงานสร้างรายได้ให้กับคนในท้องถิ่นเป็นจำนวนมาก  วันนี้ผมมีของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ มาฝากท่านด้วย ” ไม่พูดเปล่า ชายคนนั้นยื่นซองสีน้ำตาลหนาปึก ดูก็พอจะรู้ข้างในใส่ธนบัตรจำนวนมากไว้

   “ คุณเอากลับไปเถอะครับ  ทุกอย่างผมดำเนินการตามขั้นตอนของทางราชการ อย่างไรเสีย ถ้าโรงงานของคุณไม่มีปัญหาอะไร ย่อมได้รับการอนุมัติอยู่แล้ว ”

   “ แหม..ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ  สมัยนี้ใคร ๆ เขาก็รับกัน  นี่ผมใส่มาให้ท่านมากเป็นพิเศษกว่าหัวหน้าหน่วยงานอื่นสามเท่าเลยนะครับ  วันหน้าวันหลัง   เผื่อมีอะไร  ผมจะได้ฝากเนื้อฝากตัวขอให้ท่านช่วย ”

     “ ผมยืนยันคำเดิม ว่าไม่ขอรับเงินของคุณ  ถ้าคุณไม่มีอะไรแล้ว เชิญครับ ช่วงเย็นเป็นเวลาของครอบครัว ผมต้องการความเป็นส่วนตัว ”

   “ เอ๊ะ ! คุณนี่ยังไงนะ  มีคนเอาเงินมาให้ฟรี ๆ ถึงบ้านแต่ไม่ยอมรับไว้  โง่หรือเปล่า”

   “ โง่ไหมผมไม่รู้ครับ  ผมรู้แต่ว่าหากประเทศมีคนไม่โง่ รับเงินของคุณไว้เยอะ ๆ  ไม่ช้าไม่นาน ประเทศเราอาจใกล้ล้มละลายเหมือนอย่างที่การบินไทยกำลังจะล้มละลาย  ตอนนี้เลยต้องลำบากเข้าสู่กระบวนการก่อนล้มละลาย ต้องยื่นแผนฟื้นฟูกิจการต่อคณะกรรมการฯ   เพราะหันหน้าไปทางไหนก็เจอกับคนโกง โกงกันทุกระดับตั้งแต่หัวหน้ายันลูกน้อง คุณว่าไหมครับ ”

   “ คุณชาตรี นี่มันจะมากไปแล้วนะ คุณหาว่าผมเป็นพวกคดโกงเหรอ !  เปล่าเลย ทุกอย่างผมทำอย่างถูกต้อง  เพียงแต่ที่มาหาในครั้งนี้   เพื่ออยากขอให้ช่วยเร่งรัดขั้นตอนการดำเนินงานให้รวดเร็วขึ้นเท่านั้น เอาล่ะ ผมกลับก็ได้ แต่เราจะได้เห็นดีกัน ! ” ชายคนนั้นพูดอย่างมีอารมณ์ทิ้งท้าย ก่อนขับรถออกจากบ้านไป

   เราสามคนพ่อแม่ลูก  เพิ่งเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้เป็นครั้งแรก  เมื่อชายคนนั้นกลับไป พ่อได้แต่นั่งนิ่งงันตกอยู่ในภวังค์ความคิด  จนกระทั่งแม่เดินเข้าไปนั่งข้างๆจับมือแล้วถามว่า

   “ พ่อ..ไม่เป็นไรนะจ๊ะ ” 

   พ่อยิ้มบาง ๆ ตอบกลับด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ “ อืม..จ้ะแม่..พ่อไม่เป็นไรหรอก เย็นแล้ว..แม่ไปยกสำรับกับข้าวมาดีกว่า ”

   ผมจำได้ว่ากับข้าวมื้อนั้นมี น้ำพริกกะปิ ปลาทูทอด และแกงจืดแตงกวา  ปกติผมเคยชอบมาก  แต่ทำไมไม่รู้  ข้าวมื้อนั้นมันไม่อร่อยเลย
  
   พอหัวค่ำ ผมได้ยินเสียงหมาบ้านตรงข้ามเห่ากันเกรียว  ไม่นานนักรถกะบะสีดำคันใหญ่ของหัวหน้าพ่อ  ผมจำได้ดี เพราะเคยมาที่บ้านหลายครั้งแล้วแล่นมาจอดหน้าบ้าน
  
   หัวหน้าของพ่อเดินหน้ามุ่ยลงมาจากรถ  ยังไม่ทันที่พ่อจะพูดอะไร  เขาก็พูดขึ้นมาก่อนว่า “ คุณทำแบบนี้ได้ยังไงคุณชาตรี  เสี่ยธงเขาเสียความรู้สึกเรื่องคุณมากรู้ไหม ”

   พ่อได้แต่ยืนอึ้ง  สักพัก  พอปะติดปะต่อเรื่องราวได้ว่าอะไรเป็นอะไร  พ่อก็ตอบหัวหน้ากลับไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า

   “ ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับ  เพียงแต่ไม่รับเงินของเขาเท่านั้นเอง ”

   “ นั่นแหละ  คุณจะทำตัวให้มันมีปัญหา เรื่องมากไปทำไม  ใคร ๆ เขาก็รับกัน ”

   “ ใคร ๆ นั่นรวมถึงหัวหน้าด้วยหรือเปล่าครับ ”

   คำถามของพ่อ  ทำเอาหัวหน้าสะอึก โกรธจนพูดอะไรไม่ออก หุนหันพลันแล่นออกไป เค่นเขี้ยวเคี้ยวฟันบอกว่า “ งั้นก็ได้..เราจะได้เห็นดีกัน ”

   หลังจากนั้นไม่นาน...พ่อได้รับคำสั่งย้ายให้ไปช่วยงานที่หน่วยงานอื่น  พ่อไปไกลถึงทางใต้  แม่ไม่ได้ย้ายตามไปด้วยเพราะที่นี่เป็นบ้านของเรา  นาน ๆ พ่อจะกลับบ้านมาสักที พร้อมสีหน้าระโหยโรยแรง  

   ผมสงสารพ่อมาก เมื่อไหร่พ่อจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งนะ  เป็นคำถามที่ผมเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน

   ทางเลือกที่ 1

   วันนี้ผมไม่ได้ปั่นจักรยาน   เพราะขายจักรยานคันเก่าคันนั้นไปแล้ว  พ่อออกจากงาน  และบอกให้แม่ขายบ้านเพื่อเอาเงินไปทำธุรกิจ  ซึ่งแม่ก็ยอมแต่โดยดี  ครอบครัวของเราเริ่มเปิดร้านขายก๋วยเตี๋ยวเล็ก ๆ ในตัวจังหวัด  แม้ไม่ได้มีรายได้มากมายเหมือนก่อน  แต่สีหน้าพ่อกับแม่ดูมีความสุขขึ้นกว่าเดิม  ซึ่งนั่นทำให้ผมพลอยมีความสุขไปด้วย

   ทางเลือกที่ 2

   พ่อกลับมาอยู่กับเราแล้ว...แต่กลับมาเพียงรูปถ่าย และโกฏิใส่กระดูก

   ทางเลือกที่ 3

   พ่อไม่อยู่กับเราแล้ว  หลังพ่อย้ายไปทำงานต่างจังหวัดได้สามปี  พ่อก็ไปมีครอบครัวใหม่ที่นั่น  ทิ้งให้ผมกับแม่อยู่กันตามลำพัง  โชคดีหน่อยที่ผมได้ทุนเรียนต่อระดับมหาวิทยาลัย  และป้าเป้าข้างบ้านชวนแม่ไปทำงานสหกรณ์ชุมชน  ผมมุมานะตั้งใจเรียน  หวังอย่างยิ่งว่ากลับไปจะสามารถดูแลแม่ได้

   ทางเลือกที่ 4

   พ่อรับเงิน..และไม่ได้ย้ายไปไหน  ครอบครัวของเรายังคงปกติสุขดี

   ผมหยุดเขียนเรื่องสั้นไว้เพียงเท่านี้  ใช้มือปาดน้ำตาทิ้ง    ตอนนี้ ไม่มีพ่อ  ไม่มีแม่  ไม่มีผม  หลังจากคืนนั้นที่หัวหน้ากลับไป  บ้านเราก็ถูกขโมยขึ้นบ้าน  พ่อกับแม่ถูกยิงตายเพราะขัดขืนต่อสู้...  ผมเองก็ไม่รอดเหมือนกัน

    พอหัวค่ำ ผมได้ยินเสียงหมาบ้านตรงข้ามเห่ากันเกรียว  ไม่นานนักรถกะบะสีดำคันใหญ่ของหัวหน้าพ่อ  ผมจำได้ดี เพราะเคยมาที่บ้านหลายครั้งแล้ว แล่นมาจอดหน้าบ้าน

   หัวหน้าของพ่อเดินหน้ามุ่ยลงมาจากรถ  ยังไม่ทันที่พ่อจะพูดอะไร  เขาก็พูดขึ้นมาก่อนว่า “ คุณทำแบบนี้ได้ยังไงคุณชาตรี  เสี่ยธงเขาเสียความรู้สึกเรื่องคุณมากรู้ไหม ”

   พ่อได้แต่ยืนอึ้ง  สักพัก  พอปะติดปะต่อเรื่องราวได้ว่าอะไรเป็นอะไร  พ่อก็ตอบหัวหน้ากลับไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า

   “ ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับ  เพียงแต่ไม่รับเงินของเขาเท่านั้นเอง ”

   “ นั่นแหละ  คุณจะทำตัวให้มันมีปัญหา เรื่องมากไปทำไม  ใคร ๆ เขาก็รับกัน ”

   “ ใคร ๆ นั่นรวมถึงหัวหน้าด้วยหรือเปล่าครับ ”

   คำถามของพ่อ  ทำเอาหัวหน้าสะอึก  ก่อนจะหัวเราะเสียงดังฮ่า ๆ ๆ ด้วยความชอบใจ

   “ คุณรู้ไหมว่าคุณเป็นลูกน้องในอุดมคติของผมเลยนะ  ไม่เคยมีใครกล้าปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมาแบบคุณมาก่อน เยี่ยมจริง ๆ ”

    ปีนั้นพ่อได้เลื่อนขั้น และได้รับมอบหมายให้ดูแลงานสำคัญที่เกี่ยวข้องกับเงินงบประมาณแผ่นดิน ซึ่งเป็นโครงการต่อเนื่องระยะยาว 10 ปี