.
บอสเข้าเรียนมัธยมปีแรกต้องปรับตัวในหลาย ๆ เรื่อง ครูที่สอนก็ต้องเรียกอาจารย์ ไม่มีใครแทนครูว่าครู เหมือนตอนประถม การบ้านก็ยากเพิ่มมากขึ้นเป็นสองเท่าตัว
การเข้าเรียน ม.1 ที่ไม่มีพี่สาวฝาแฝดและจ๋อมมันช่างหดหู่เสียจริง เธอคิดถึงเพื่อน คิดถึงเอามาก ๆ คิดถึงจนอดรนทนไม่ไหวต้องกดโทรศัพท์โทรหาพิมพ์ ในช่วงพักเที่ยง คุยกันแค่ไม่กี่นาทีมันก็ช่วยให้เธอหายคิดถึงได้ในระดับหนึ่ง
บอสปรับตัวในเรื่องที่ต้องห่างเพื่อนซี้ยังไม่ได้ อาทิตย์แรกเธอมาเรียนแบบซึม ๆ น้ำตาจะซึมทุกทีเมื่อนึกถึงเพื่อนซี้สามคน ตอนนี้จะทำอะไรอยู่ และไม่นานเธอก็ปรับตัวได้
ไม่ช้าไม่นานเธอก็ปรับตัวได้ โหยหาสองฝาแฝดและจ๋อมน้อยลง ในที่สุดความรู้สึกนั้นก็หายไป เพราะว่าเลิกเรียนกลับมาบ้านก็เจอกันอยู่ดี ทุกอย่างลงตัว
บอสและเพื่อน ๆ ต่างตื่นเต้นกับการแลกเบอร์โทรศัพท์กัน เพื่อนบางคนก็ยังไม่มี ยิ่งใครมีโทรศัพท์ถ่ายรูปได้ยิ่งเป็นที่หมายปองของเพื่อน ๆ ในกลุ่ม ยิ่งใครมีโทรศัพท์กล้องหน้าถ่ายรูปได้ คนนั้นเป็นสุดยอดของเพื่อน ๆ ทั้งห้อง
เธอและเพื่อน ๆ ในห้องทำความรู้จักกันเร็วมาก รวมทั้งเพื่อน ๆ ห้องอื่นด้วย การเรียนมัธยมมันสนุกแบบนี้นี่เอง มีเพื่อนมากหน้าหลายตา ตอนนี้เธอลืมสองฝาแฝดไปเสียสนิทใจ
ถ้าไม่ติดว่ากลับไปเจอกันที่บ้าน หรือถ้าไม่ติดว่าเป็นญาติกัน ก็คงจะไม่ได้เจอกันเลย ตอนนี้เพื่อนรุ่นเดียวกันที่แยกย้ายมาเรียนโรงเรียนตำบล ต่างเลิกเล่นกับเพื่อนที่เข้าไปเรียนในตัวจังหวัดกันหมด มีเพียงเธอที่กึ่ง ๆ กลาง ๆ จะให้ทำไงได้ ก็นั่นมันญาติของเธอนี่ เพราะไม่ค่อยมีเวลาเจอกันเลย จึงไม่ค่อยได้คุยกันระหว่างเพื่อนสองกลุ่มนี้
พอขึ้นมัธยมก็ทำให้ได้เจอญาติ ๆ โดยบังเอิญ นามสกุลเดียวกันเยอะเลย แต่ก็เท่านั้นแหละ ไม่ได้ลึกซึ้งอะไรมาก ไม่เคยรู้จักกัน ในห้องเรียนของเธอก็มีถึงสองคนที่นามสกุลเดียวกัน รวมเธอก็เป็นสาม ก็เป็นเพื่อนกันไป
วันนี้เธอได้เรียนรู้เรื่องการเขียนรายงาน อาจารย์วิชาภาษาไทยสั่งให้เขียนรายงาน เป็นรายงานเล่มแรก ให้เขียนเกี่ยวกับสัตว์ที่ชอบ วัฏจักรของมัน ตั้งแต่เกิดจนตาย และออกมานำเสนอหน้าชั้น
เป็นเรื่องที่ท้าทาย บอสไม่เคยเขียนรายงาน ไม่รู้จักการพรีเซ้นต์ จนวันนี้อาจารย์สั่งให้ทำ ส่งอาทิตย์หน้า ใครไม่ส่งไม่มีคะแนน
และอาจารย์ก็ไม่อธิบายวิธีเขียนรายงานด้วย เขียนใส่อะไร ใส่สมุดหรืออะไร โอ้ย! เธองง เพื่อนอีกหลาย ๆ คนก็งง ไม่เป็นไรเธอมีพี่สาวพี่ชายตั้งสี่คนกลัวอะไร พอนึกได้อย่างนั้นก็สบายใจ เอาเวลามาคิดดีกว่าว่าจะเขียนรายงานเกี่ยวกับตัวอะไร
แต่! นอกเหนือจากรายงานวิชาภาษาไทย สังคม วิทยาศาสตร์ก็ตามมาเยอะแยะ สำคัญส่งอาทิตย์เดียวกันด้วย บางเล่มส่งวันเดียวกัน
พระเจ้า! แล้วเธอจะทำมันได้อย่างไร บอสนึกสยองพองขนกับการบ้านที่คุณครูแต่ละวิชาสั่ง วันนี้เป็นวันศุกร์กะจะไม่ให้เล่นเลยเสาร์อาทิตย์ และเธอได้เรียนรู้จากการเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาอีกระดับคือ การให้เครดิตที่มาที่ไปของข้อมูลรายงานที่นำมาอ้างอิง
นับว่าเธอเป็นเด็กที่ตั้งใจเรียนคนหนึ่ง ไม่ถึงกับได้ฉายาเด็กเรียนมาครอง แต่ว่าเธอก็ไม่ได้ล่ะเลยหน้าที่ ไม่เคยคิดจะโดดเรียน เรื่องนี้ไม่มีในหัวเลย
แต่วัยรุ่นก็คือวัยรุ่นอยู่วันยังค่ำ วันหยุดเสาร์อาทิตย์บอสจะไม่ค่อยไปหาสองฝาแฝดเหมือนแต่ก่อน หันมาเล่นกับเพื่อน ๆ อีกกลุ่มที่เรียนโรงเรียนประจำตำบลด้วยกัน ใช้เวลากับกลุ่มนี้มากกว่า
คนที่เธอสนิทด้วยมากที่สุดนั่นก็คือนินกับจอย เสาร์อาทิตย์บอสจะไปบ้านของนินเสมอ ไปเล่นด้วยกัน เนื่องจากบ้านของเธอสมาชิกเยอะ ไหนจะพวกพี่ ๆ ก็สี่คนแล้ว ดังนั้นเธอจึงชอบไปเล่นที่บ้านของนิน และจอยก็ชอบขับมอเตอร์ไซค์มาเล่นด้วยเช่นกัน ทั้งสามคนนั่งพูดเรื่องนู่นเรื่องนี้กันไปตามประสา
นินมีรุ่นพี่ ม.5 เข้ามาจีบแล้ว ตั้งแต่เข้าเรียน ม.1 ยังไม่ถึงเดือนเลย นินถือว่าเป็นสาวแรกรุ่นที่หน้าตาดีพอสมควร
พวกเธอมีโทรศัพท์เป็นของตัวเองคนล่ะเครื่อง พวกเธอนั่งเล่นที่หน้าบ้านของนิน พวกเธอนำเสื่อมาปูนั่งคุยกันบนรถไถนาเดินตาม ทั้งที่ก็มีแคร่อยู่ก็ไม่ยอมนั่ง นั่งตรงนี้มันสนุกกว่า
บอสนำโทรศัพท์มือถือของตนเปิดเพลงเอ็มพีสามฟัง นินคุยโทรศัพท์กับรุ่นพี่ จอยนั่งเล่นเกมในโทรศัพท์มือถือของตน พวกเธอทั้งสามคนมาเล่นด้วยกัน แต่ว่าไม่ค่อยคุยกัน อยู่มุมใครมุมมัน
“มืงขับรถไปเล่นบ้านพี่ตั้งปะ” นินชวนเมื่อคุยโทรศัพท์เสร็จ จอยเห็นดีเห็นงามด้วย แต่เธอลังเลจะไปดีหรือเปล่า กลัวยายตามหาไม่เจอกลับมาโดนซักถามอีก
แต่ความอยากไปมันมีมากกว่าความกลัว เธอโตแล้วจะไปไหนมาไหนก็ได้ตามใจชอบ ไม่ได้ทำอะไรเสียหายสักหน่อย แค่ขับรถไปอีกหมู่บ้านเฉย ๆ
“ไปก็ไปมืง” บอสตอบตกลงทันที “แต่ไม่ไปคุ้มทางวัดนะ บ้านป้ากูอยู่ตรงนั้น เดี๋ยวโทรไปฟ้องแม่กู ว่าเห็นกูที่นั้น” บอสทำข้อตกลงกับเพื่อนให้เป็นอันเข้าใจเสียก่อน
“เค” เมื่อตกลงกันได้แล้ว ก็นั่งมอเตอร์ไซค์ของจอยออกไป เธอนั่งด้านหน้า จอยเป็นคนขับ และนินเป็นคนนั่งซ้อนด้านหลัง
เวลาไปไหนมาไหนเธอจะได้นั่งหน้าเสมอเพราะตัวเล็ก ขับไปหมู่บ้านของแฟนนิน พวกเธอไม่ได้จอดคุยกัน แค่ขับผ่านเฉย ๆ ขับวนสองรอบแล้วก็ขับกลับมาบ้านเหมือนเดิม
“พี่บอสยายเรียกหา ไปไหนมา!” น้องบีมเดินมาตามเธอที่บ้านของนิน น้องบีมคงไปตามเธอที่บ้านสองฝาแฝดแล้วไม่เจอก็เลยมาตามเธอที่นี่ “บีมมาหาที่บ้านพี่นินแล้วไม่เจอหายไปไหนมา”
“ยายเรียกไปทำอะไร” บอสรู้สึกหัวใจเต้นเร็ว กลัวว่ายายตามเรื่องอะไร ทั้งที่เธอก็ไม่ได้ทำอะไรผิด จะผิดก็แค่ช่วงน้องบีมมาตามรอบแรกแล้วไม่เจอนี่แหละ จะแก้ตัวว่าอย่างไรดี ยิ่งคิดหัวใจก็ยิ่งเต้นเร็ว ตัวสั่นเบา ๆ ด้วยซ้ำ “เรียกนานยัง”
“เรียกนานแล้ว น้องบีมมาตามสองรอบแล้วไม่เจอ”
“พวกมืงกูกลับก่อนนะ” บอสไม่รีรอ ล่ำลาเพื่อนแล้วก็รีบวิ่งกลับไปบ้านทันที ไม่รอแม้กระทั่งน้องบีม
“ยาย! ยายเรียกหาบอสทำไม บอสอยู่บ้านอี่นิน” มาถึงบ้านเธอรีบอ้อนยายก่อนเลย เป็นการโยนหินถามทางว่าจะโดนอะไร ยายเรียกหาทำไม
“ไปเล่นบ้านคนอื่นทำไม บ้านตัวเองไม่อยู่ นึกว่าไปบ้านย่ามืงหนิ บีมไปตามไม่เจอ” บ้านย่าก็เช่นกัน พอโตมาอีกระดับ เธอก็ไม่ค่อยจะไป ถ้าไม่จำเป็น
“อยู่บ้านยายสวย อยู่บ้านนิน” เป็นความจริงกึ่งหนึ่ง เธอก็เล่นอยู่แค่บ้านนินจริง ๆ แค่บางช่วงขับรถออกไปเที่ยวเฉย ๆ “ยายเรียกหามีอะไรเหรอ”
“ก็ไม่มีอะไรหรอก เห็นออกจากบ้านแต่เช้า ข้าวเที่ยวก็ไม่มากิน”
“อ่อ!” บอสโล่งอกไปที น่าตีไอ้บีมนักวิ่งมาตามหน้าตาจริงจังเชียว ก็คิดว่ายายมีเรื่องอะไร ส่วนเรื่องที่เธอขับมอเตอร์ไซค์ออกนอกหมู่บ้านมันจะต้องเป็นความลับต่อไป บอสนึกพลางแสยะยิ้มเล็กน้อย
น้องบีมน้องสาวของเธอก็โตพอสมควร ไม่ตามเธอไปไหนทุกที่อีกแล้ว แต่ว่าก็ยังสนิทกันเหมือนเดิม บอสจะเป็นคนสอนการบ้านให้น้องเสมอในตอนเย็น ต่างคนต่างโต ต่างมีเพื่อน แต่ทว่าหากโดนยายใช้ หรือพี่ ๆ ใช้น้องบีมจะต้องไปเป็นเพื่อนเธอเสมอ ปฏิเสธไม่ได้
“บอสมืงเที่ยวขับรถไปเล่นหมู่บ้านนู้นหมู่บ้านนี้นะ คนเค้านินทามันไม่ดีนะลูก” บอสกะอุกกะอักพูดอะไรไม่ออก จะแก้ตัวว่าอย่างไร แม่พูดมาแบบนี้แม่ต้องรู้อะไรแน่
เมื่อวานเธอก็พึ่งไปหมู่บ้านของป้ามา ป้าคนนี้เป็นลูกสาวคนโตของยาย หรือว่าป้าเห็นเธอแล้วโทรไปเล่าให้แม่ฟัง เป็นไปไม่ได้ เธอไม่ได้ผ่านเส้นหน้าบ้านของป้าเลย “เมื่อวานไปเล่นไหน”
“บ้านนิน” เธอตอบเพียงเท่านี้ ยั่งเชิงว่าแม่จะพูดอะไรต่อ ตั้งแต่เธอมีโทรศัพท์เป็นของตัวเอง แม่โทรหาทุกวันเลย หลังหนึ่งทุ่มแม่จะชอบโทรมาคุยด้วย
“ป้าว่าเห็นเราที่บ้าน” นั่นไงว่าแล้ว เธอแก้ตัวกับแม่ แต่สมองกำลังครุ่นคริดว่าป้ารู้ได้อย่างไร กำลังไล่เรียงลำดับเหตุการณ์เมื่อวาน
อ้อ! โถ่เอ้ย! เมื่อวานลุงเห็น เธอขับรถผ่านลุง ก็ลุงเป็นผู้ชาย ไม่คิดว่าจะสนใจ...
“พี่บอสคุยกับแม่เสร็จยัง น้องบีมจะเล่นเกมงู!” น้องบีมตะโกนมาจากข้างหลัง
“แม่อี่บีมจะเอาโทรศัพท์! บีมมาคุยกับแม่ก่อน” น้องบีมมาทันเวลาพอดี เธอรีบปัดไปให้น้องบีม ไม่อยากโดนซักถามอะไรไปมากกว่านี้
...
เช้า ๆ วันทำงาน เธอตื่นก่อนเวลานาฬิกาปลุกมานั่งจิบกาแฟ ดูสื่อออนไลน์ เลื่อนดูข่าวสารต่าง ๆ เห็นนินถ่ายรูปคู่กับแฟน แฟนใหม่ อดนึกถึงสมัยสิบสามสิบสี่ไม่ได้ ไหนบอกจะรักกับพี่ตั้งตลอดไปไง ฮา เธอแซวเพื่อนแล้วก็ขำอยู่คนเดียว
“หวานจังเพื่อน มดขึ้นแล้ว ปีใหม่กลับบ้านป่าว” บอสคอมเม้นใต้โพสต์ของนิน เธอถามไปอย่างนั้นแหละ ปีใหม่ตนเองจะได้หยุดหรือเปล่าก็ไม่รู้
คิดถึง! ยิ่งนึกถึงวันวานมันก็ยิ่งคิดถึง อยากกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง อยากกลับไปแก้ไขอะไรหลาย ๆ เรื่องราว
จบบท...
คิดถึง ภาค 2 บทที่ 2
.
บอสเข้าเรียนมัธยมปีแรกต้องปรับตัวในหลาย ๆ เรื่อง ครูที่สอนก็ต้องเรียกอาจารย์ ไม่มีใครแทนครูว่าครู เหมือนตอนประถม การบ้านก็ยากเพิ่มมากขึ้นเป็นสองเท่าตัว
การเข้าเรียน ม.1 ที่ไม่มีพี่สาวฝาแฝดและจ๋อมมันช่างหดหู่เสียจริง เธอคิดถึงเพื่อน คิดถึงเอามาก ๆ คิดถึงจนอดรนทนไม่ไหวต้องกดโทรศัพท์โทรหาพิมพ์ ในช่วงพักเที่ยง คุยกันแค่ไม่กี่นาทีมันก็ช่วยให้เธอหายคิดถึงได้ในระดับหนึ่ง
บอสปรับตัวในเรื่องที่ต้องห่างเพื่อนซี้ยังไม่ได้ อาทิตย์แรกเธอมาเรียนแบบซึม ๆ น้ำตาจะซึมทุกทีเมื่อนึกถึงเพื่อนซี้สามคน ตอนนี้จะทำอะไรอยู่ และไม่นานเธอก็ปรับตัวได้
ไม่ช้าไม่นานเธอก็ปรับตัวได้ โหยหาสองฝาแฝดและจ๋อมน้อยลง ในที่สุดความรู้สึกนั้นก็หายไป เพราะว่าเลิกเรียนกลับมาบ้านก็เจอกันอยู่ดี ทุกอย่างลงตัว
บอสและเพื่อน ๆ ต่างตื่นเต้นกับการแลกเบอร์โทรศัพท์กัน เพื่อนบางคนก็ยังไม่มี ยิ่งใครมีโทรศัพท์ถ่ายรูปได้ยิ่งเป็นที่หมายปองของเพื่อน ๆ ในกลุ่ม ยิ่งใครมีโทรศัพท์กล้องหน้าถ่ายรูปได้ คนนั้นเป็นสุดยอดของเพื่อน ๆ ทั้งห้อง
เธอและเพื่อน ๆ ในห้องทำความรู้จักกันเร็วมาก รวมทั้งเพื่อน ๆ ห้องอื่นด้วย การเรียนมัธยมมันสนุกแบบนี้นี่เอง มีเพื่อนมากหน้าหลายตา ตอนนี้เธอลืมสองฝาแฝดไปเสียสนิทใจ
ถ้าไม่ติดว่ากลับไปเจอกันที่บ้าน หรือถ้าไม่ติดว่าเป็นญาติกัน ก็คงจะไม่ได้เจอกันเลย ตอนนี้เพื่อนรุ่นเดียวกันที่แยกย้ายมาเรียนโรงเรียนตำบล ต่างเลิกเล่นกับเพื่อนที่เข้าไปเรียนในตัวจังหวัดกันหมด มีเพียงเธอที่กึ่ง ๆ กลาง ๆ จะให้ทำไงได้ ก็นั่นมันญาติของเธอนี่ เพราะไม่ค่อยมีเวลาเจอกันเลย จึงไม่ค่อยได้คุยกันระหว่างเพื่อนสองกลุ่มนี้
พอขึ้นมัธยมก็ทำให้ได้เจอญาติ ๆ โดยบังเอิญ นามสกุลเดียวกันเยอะเลย แต่ก็เท่านั้นแหละ ไม่ได้ลึกซึ้งอะไรมาก ไม่เคยรู้จักกัน ในห้องเรียนของเธอก็มีถึงสองคนที่นามสกุลเดียวกัน รวมเธอก็เป็นสาม ก็เป็นเพื่อนกันไป
วันนี้เธอได้เรียนรู้เรื่องการเขียนรายงาน อาจารย์วิชาภาษาไทยสั่งให้เขียนรายงาน เป็นรายงานเล่มแรก ให้เขียนเกี่ยวกับสัตว์ที่ชอบ วัฏจักรของมัน ตั้งแต่เกิดจนตาย และออกมานำเสนอหน้าชั้น
เป็นเรื่องที่ท้าทาย บอสไม่เคยเขียนรายงาน ไม่รู้จักการพรีเซ้นต์ จนวันนี้อาจารย์สั่งให้ทำ ส่งอาทิตย์หน้า ใครไม่ส่งไม่มีคะแนน
และอาจารย์ก็ไม่อธิบายวิธีเขียนรายงานด้วย เขียนใส่อะไร ใส่สมุดหรืออะไร โอ้ย! เธองง เพื่อนอีกหลาย ๆ คนก็งง ไม่เป็นไรเธอมีพี่สาวพี่ชายตั้งสี่คนกลัวอะไร พอนึกได้อย่างนั้นก็สบายใจ เอาเวลามาคิดดีกว่าว่าจะเขียนรายงานเกี่ยวกับตัวอะไร
แต่! นอกเหนือจากรายงานวิชาภาษาไทย สังคม วิทยาศาสตร์ก็ตามมาเยอะแยะ สำคัญส่งอาทิตย์เดียวกันด้วย บางเล่มส่งวันเดียวกัน
พระเจ้า! แล้วเธอจะทำมันได้อย่างไร บอสนึกสยองพองขนกับการบ้านที่คุณครูแต่ละวิชาสั่ง วันนี้เป็นวันศุกร์กะจะไม่ให้เล่นเลยเสาร์อาทิตย์ และเธอได้เรียนรู้จากการเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาอีกระดับคือ การให้เครดิตที่มาที่ไปของข้อมูลรายงานที่นำมาอ้างอิง
นับว่าเธอเป็นเด็กที่ตั้งใจเรียนคนหนึ่ง ไม่ถึงกับได้ฉายาเด็กเรียนมาครอง แต่ว่าเธอก็ไม่ได้ล่ะเลยหน้าที่ ไม่เคยคิดจะโดดเรียน เรื่องนี้ไม่มีในหัวเลย
แต่วัยรุ่นก็คือวัยรุ่นอยู่วันยังค่ำ วันหยุดเสาร์อาทิตย์บอสจะไม่ค่อยไปหาสองฝาแฝดเหมือนแต่ก่อน หันมาเล่นกับเพื่อน ๆ อีกกลุ่มที่เรียนโรงเรียนประจำตำบลด้วยกัน ใช้เวลากับกลุ่มนี้มากกว่า
คนที่เธอสนิทด้วยมากที่สุดนั่นก็คือนินกับจอย เสาร์อาทิตย์บอสจะไปบ้านของนินเสมอ ไปเล่นด้วยกัน เนื่องจากบ้านของเธอสมาชิกเยอะ ไหนจะพวกพี่ ๆ ก็สี่คนแล้ว ดังนั้นเธอจึงชอบไปเล่นที่บ้านของนิน และจอยก็ชอบขับมอเตอร์ไซค์มาเล่นด้วยเช่นกัน ทั้งสามคนนั่งพูดเรื่องนู่นเรื่องนี้กันไปตามประสา
นินมีรุ่นพี่ ม.5 เข้ามาจีบแล้ว ตั้งแต่เข้าเรียน ม.1 ยังไม่ถึงเดือนเลย นินถือว่าเป็นสาวแรกรุ่นที่หน้าตาดีพอสมควร
พวกเธอมีโทรศัพท์เป็นของตัวเองคนล่ะเครื่อง พวกเธอนั่งเล่นที่หน้าบ้านของนิน พวกเธอนำเสื่อมาปูนั่งคุยกันบนรถไถนาเดินตาม ทั้งที่ก็มีแคร่อยู่ก็ไม่ยอมนั่ง นั่งตรงนี้มันสนุกกว่า
บอสนำโทรศัพท์มือถือของตนเปิดเพลงเอ็มพีสามฟัง นินคุยโทรศัพท์กับรุ่นพี่ จอยนั่งเล่นเกมในโทรศัพท์มือถือของตน พวกเธอทั้งสามคนมาเล่นด้วยกัน แต่ว่าไม่ค่อยคุยกัน อยู่มุมใครมุมมัน
“มืงขับรถไปเล่นบ้านพี่ตั้งปะ” นินชวนเมื่อคุยโทรศัพท์เสร็จ จอยเห็นดีเห็นงามด้วย แต่เธอลังเลจะไปดีหรือเปล่า กลัวยายตามหาไม่เจอกลับมาโดนซักถามอีก
แต่ความอยากไปมันมีมากกว่าความกลัว เธอโตแล้วจะไปไหนมาไหนก็ได้ตามใจชอบ ไม่ได้ทำอะไรเสียหายสักหน่อย แค่ขับรถไปอีกหมู่บ้านเฉย ๆ
“ไปก็ไปมืง” บอสตอบตกลงทันที “แต่ไม่ไปคุ้มทางวัดนะ บ้านป้ากูอยู่ตรงนั้น เดี๋ยวโทรไปฟ้องแม่กู ว่าเห็นกูที่นั้น” บอสทำข้อตกลงกับเพื่อนให้เป็นอันเข้าใจเสียก่อน
“เค” เมื่อตกลงกันได้แล้ว ก็นั่งมอเตอร์ไซค์ของจอยออกไป เธอนั่งด้านหน้า จอยเป็นคนขับ และนินเป็นคนนั่งซ้อนด้านหลัง
เวลาไปไหนมาไหนเธอจะได้นั่งหน้าเสมอเพราะตัวเล็ก ขับไปหมู่บ้านของแฟนนิน พวกเธอไม่ได้จอดคุยกัน แค่ขับผ่านเฉย ๆ ขับวนสองรอบแล้วก็ขับกลับมาบ้านเหมือนเดิม
“พี่บอสยายเรียกหา ไปไหนมา!” น้องบีมเดินมาตามเธอที่บ้านของนิน น้องบีมคงไปตามเธอที่บ้านสองฝาแฝดแล้วไม่เจอก็เลยมาตามเธอที่นี่ “บีมมาหาที่บ้านพี่นินแล้วไม่เจอหายไปไหนมา”
“ยายเรียกไปทำอะไร” บอสรู้สึกหัวใจเต้นเร็ว กลัวว่ายายตามเรื่องอะไร ทั้งที่เธอก็ไม่ได้ทำอะไรผิด จะผิดก็แค่ช่วงน้องบีมมาตามรอบแรกแล้วไม่เจอนี่แหละ จะแก้ตัวว่าอย่างไรดี ยิ่งคิดหัวใจก็ยิ่งเต้นเร็ว ตัวสั่นเบา ๆ ด้วยซ้ำ “เรียกนานยัง”
“เรียกนานแล้ว น้องบีมมาตามสองรอบแล้วไม่เจอ”
“พวกมืงกูกลับก่อนนะ” บอสไม่รีรอ ล่ำลาเพื่อนแล้วก็รีบวิ่งกลับไปบ้านทันที ไม่รอแม้กระทั่งน้องบีม
“ยาย! ยายเรียกหาบอสทำไม บอสอยู่บ้านอี่นิน” มาถึงบ้านเธอรีบอ้อนยายก่อนเลย เป็นการโยนหินถามทางว่าจะโดนอะไร ยายเรียกหาทำไม
“ไปเล่นบ้านคนอื่นทำไม บ้านตัวเองไม่อยู่ นึกว่าไปบ้านย่ามืงหนิ บีมไปตามไม่เจอ” บ้านย่าก็เช่นกัน พอโตมาอีกระดับ เธอก็ไม่ค่อยจะไป ถ้าไม่จำเป็น
“อยู่บ้านยายสวย อยู่บ้านนิน” เป็นความจริงกึ่งหนึ่ง เธอก็เล่นอยู่แค่บ้านนินจริง ๆ แค่บางช่วงขับรถออกไปเที่ยวเฉย ๆ “ยายเรียกหามีอะไรเหรอ”
“ก็ไม่มีอะไรหรอก เห็นออกจากบ้านแต่เช้า ข้าวเที่ยวก็ไม่มากิน”
“อ่อ!” บอสโล่งอกไปที น่าตีไอ้บีมนักวิ่งมาตามหน้าตาจริงจังเชียว ก็คิดว่ายายมีเรื่องอะไร ส่วนเรื่องที่เธอขับมอเตอร์ไซค์ออกนอกหมู่บ้านมันจะต้องเป็นความลับต่อไป บอสนึกพลางแสยะยิ้มเล็กน้อย
น้องบีมน้องสาวของเธอก็โตพอสมควร ไม่ตามเธอไปไหนทุกที่อีกแล้ว แต่ว่าก็ยังสนิทกันเหมือนเดิม บอสจะเป็นคนสอนการบ้านให้น้องเสมอในตอนเย็น ต่างคนต่างโต ต่างมีเพื่อน แต่ทว่าหากโดนยายใช้ หรือพี่ ๆ ใช้น้องบีมจะต้องไปเป็นเพื่อนเธอเสมอ ปฏิเสธไม่ได้
“บอสมืงเที่ยวขับรถไปเล่นหมู่บ้านนู้นหมู่บ้านนี้นะ คนเค้านินทามันไม่ดีนะลูก” บอสกะอุกกะอักพูดอะไรไม่ออก จะแก้ตัวว่าอย่างไร แม่พูดมาแบบนี้แม่ต้องรู้อะไรแน่
เมื่อวานเธอก็พึ่งไปหมู่บ้านของป้ามา ป้าคนนี้เป็นลูกสาวคนโตของยาย หรือว่าป้าเห็นเธอแล้วโทรไปเล่าให้แม่ฟัง เป็นไปไม่ได้ เธอไม่ได้ผ่านเส้นหน้าบ้านของป้าเลย “เมื่อวานไปเล่นไหน”
“บ้านนิน” เธอตอบเพียงเท่านี้ ยั่งเชิงว่าแม่จะพูดอะไรต่อ ตั้งแต่เธอมีโทรศัพท์เป็นของตัวเอง แม่โทรหาทุกวันเลย หลังหนึ่งทุ่มแม่จะชอบโทรมาคุยด้วย
“ป้าว่าเห็นเราที่บ้าน” นั่นไงว่าแล้ว เธอแก้ตัวกับแม่ แต่สมองกำลังครุ่นคริดว่าป้ารู้ได้อย่างไร กำลังไล่เรียงลำดับเหตุการณ์เมื่อวาน
อ้อ! โถ่เอ้ย! เมื่อวานลุงเห็น เธอขับรถผ่านลุง ก็ลุงเป็นผู้ชาย ไม่คิดว่าจะสนใจ...
“พี่บอสคุยกับแม่เสร็จยัง น้องบีมจะเล่นเกมงู!” น้องบีมตะโกนมาจากข้างหลัง
“แม่อี่บีมจะเอาโทรศัพท์! บีมมาคุยกับแม่ก่อน” น้องบีมมาทันเวลาพอดี เธอรีบปัดไปให้น้องบีม ไม่อยากโดนซักถามอะไรไปมากกว่านี้
...
เช้า ๆ วันทำงาน เธอตื่นก่อนเวลานาฬิกาปลุกมานั่งจิบกาแฟ ดูสื่อออนไลน์ เลื่อนดูข่าวสารต่าง ๆ เห็นนินถ่ายรูปคู่กับแฟน แฟนใหม่ อดนึกถึงสมัยสิบสามสิบสี่ไม่ได้ ไหนบอกจะรักกับพี่ตั้งตลอดไปไง ฮา เธอแซวเพื่อนแล้วก็ขำอยู่คนเดียว
“หวานจังเพื่อน มดขึ้นแล้ว ปีใหม่กลับบ้านป่าว” บอสคอมเม้นใต้โพสต์ของนิน เธอถามไปอย่างนั้นแหละ ปีใหม่ตนเองจะได้หยุดหรือเปล่าก็ไม่รู้
คิดถึง! ยิ่งนึกถึงวันวานมันก็ยิ่งคิดถึง อยากกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง อยากกลับไปแก้ไขอะไรหลาย ๆ เรื่องราว
จบบท...