เรื่องมีอยู่ว่า
ก็คือผมมีผู้มีพระคุณกับผมมากๆคนนึงครับ เขามีพระคุณกับผมมากๆเลย แต่ไม่ใช่คนในครอบครัวนะครับ เชิงประมาณว่าคนรู้จัก นั่นแหละครับ ผมนับถือเขามากๆ เขาช่วยเหลือผมไว้หลายอย่างเลย ผมรู้จักกับเขามานานแล้วครับ แต่พึ่งจะมาสนิทได้ 2 - 3 เดือน ผมบอกไว้ก่อนนะครับ ผมไม่เคยคิดเรื่องนี้หรืออะไรมาก่อนเลย มันเป็นเรื่องที่เซอร์ไพรส์มากๆสำหรับผม
ก็คือมาวันนี้ครับ ผู้มีพระคุณคนนี้ของผมอ่ะ เขามาสารภาพรักกับผมครับ คือผมหนักใจมากๆ ด้วยความห่างของอายุก็ส่วนนึง ผมอายุ 14 ครับ ส่วนเขาอายุ 25 ขึ้น ผมจำไม่ได้ว่าเท่าไหร่ นั่นล่ะครับ เขามาสารภาพรักกับผม ซึ่งผมหนักใจในเรื่องนี้ตรงที่ว่า ผมไม่ได้คิดอะไรกับเขาครับ แต่ความที่ว่าเขามีบุญคุณ ผมก็เลยไม่กล้าอะไรมากมาย ผมยอมรับว่าผมมันเหมือนไปโง่เลยครับ ถ้าเราไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขา เราก็ควรที่จะปฏิเสธไปดีๆใช่มั้ยล่ะครับ เรื่องนั้นผมรู้ครับ แต่ประเด็นเลยที่อยากจะปรึกษาทุกๆคน ผมปฏิเสธไม่ได้ครับ ผมอยากจะปฏิเสธมากๆ แต่มันทำไม่ได้ครับ ผมก็ไม่แน่ใจว่ามันเป็นเพราะอะไร แต่ผมไม่กล้าเลย ผมตอบตกลงไป ทั้งๆที่ผมไม่ได้รู้สึกอะไรด้วย ผมรู้สึกแย่กับเขาจริงๆครับ วินาทีนั้นผมคิดอะไรไม่ออกแล้วจริงๆ ผมสับสน ผมต้องการคนปรึกษามากๆ และเขาก็ยังบอกผมอีกว่าห้ามบอกใครเลย ทีนี้ผมก็เลยไม่กล้าจะปรึกษาใคร เลยมาลงหาคำปรึกษาดีๆนี่แหละครับ จะว่าหรือติเตียนอะไรผมก็ได้ครับ เพราะผมก็สมควรโดนอยู่ แต่ผมแค่ต้องการคำปรึกษาก็แค่นั้น
ผมไม่รู้ว่าผมจะต้องทำยังไงต่อไปครับ ทางผมก็ไม่อยากให้มันบานปลายไปมากกว่านี้ แต่ก็ไม่กล้าหรือปฏิเสธอะไรเขาเลย เขาเป็นคนใกล้ตัวผมเลยล่ะครับ แค่ไม่ใช่คนในครอบครัวหรือเป็นญาติ ประมาณว่าคนรู้จักที่เจอกันทุกวันอ่ะครับ
ผมขอคำแนะนำด้วยครับ ขอบคุณครับ
มีปัญหาเกี่ยวกับชีวิตครับ ไม่รู้จะปรึกษาใครดี หรือปรึกษาไม่ได้นั่นแหละครับ
ก็คือผมมีผู้มีพระคุณกับผมมากๆคนนึงครับ เขามีพระคุณกับผมมากๆเลย แต่ไม่ใช่คนในครอบครัวนะครับ เชิงประมาณว่าคนรู้จัก นั่นแหละครับ ผมนับถือเขามากๆ เขาช่วยเหลือผมไว้หลายอย่างเลย ผมรู้จักกับเขามานานแล้วครับ แต่พึ่งจะมาสนิทได้ 2 - 3 เดือน ผมบอกไว้ก่อนนะครับ ผมไม่เคยคิดเรื่องนี้หรืออะไรมาก่อนเลย มันเป็นเรื่องที่เซอร์ไพรส์มากๆสำหรับผม
ก็คือมาวันนี้ครับ ผู้มีพระคุณคนนี้ของผมอ่ะ เขามาสารภาพรักกับผมครับ คือผมหนักใจมากๆ ด้วยความห่างของอายุก็ส่วนนึง ผมอายุ 14 ครับ ส่วนเขาอายุ 25 ขึ้น ผมจำไม่ได้ว่าเท่าไหร่ นั่นล่ะครับ เขามาสารภาพรักกับผม ซึ่งผมหนักใจในเรื่องนี้ตรงที่ว่า ผมไม่ได้คิดอะไรกับเขาครับ แต่ความที่ว่าเขามีบุญคุณ ผมก็เลยไม่กล้าอะไรมากมาย ผมยอมรับว่าผมมันเหมือนไปโง่เลยครับ ถ้าเราไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขา เราก็ควรที่จะปฏิเสธไปดีๆใช่มั้ยล่ะครับ เรื่องนั้นผมรู้ครับ แต่ประเด็นเลยที่อยากจะปรึกษาทุกๆคน ผมปฏิเสธไม่ได้ครับ ผมอยากจะปฏิเสธมากๆ แต่มันทำไม่ได้ครับ ผมก็ไม่แน่ใจว่ามันเป็นเพราะอะไร แต่ผมไม่กล้าเลย ผมตอบตกลงไป ทั้งๆที่ผมไม่ได้รู้สึกอะไรด้วย ผมรู้สึกแย่กับเขาจริงๆครับ วินาทีนั้นผมคิดอะไรไม่ออกแล้วจริงๆ ผมสับสน ผมต้องการคนปรึกษามากๆ และเขาก็ยังบอกผมอีกว่าห้ามบอกใครเลย ทีนี้ผมก็เลยไม่กล้าจะปรึกษาใคร เลยมาลงหาคำปรึกษาดีๆนี่แหละครับ จะว่าหรือติเตียนอะไรผมก็ได้ครับ เพราะผมก็สมควรโดนอยู่ แต่ผมแค่ต้องการคำปรึกษาก็แค่นั้น
ผมไม่รู้ว่าผมจะต้องทำยังไงต่อไปครับ ทางผมก็ไม่อยากให้มันบานปลายไปมากกว่านี้ แต่ก็ไม่กล้าหรือปฏิเสธอะไรเขาเลย เขาเป็นคนใกล้ตัวผมเลยล่ะครับ แค่ไม่ใช่คนในครอบครัวหรือเป็นญาติ ประมาณว่าคนรู้จักที่เจอกันทุกวันอ่ะครับ
ผมขอคำแนะนำด้วยครับ ขอบคุณครับ