มีความกตัญญู แต่ใจมันไม่เต็มที่

ก่อนอื่นขอเล่าพื้นฐานยาวหน่อยนะคะ คุณแม่เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว ตั้งแต่เราอายุห้าขวบ พี่สิบขวบ แม่ไม่มีอาชีพ มีรายได้จากค่าเช่าบ้านที่เป็นสมบัติพ่อทิ้งไว้ แม่ขายทุกอย่างเพื่อเลี้ยงดูลูกทั้งสอง จนมรดกทึ่พ่อทิ้งไว้ไม่เหลือ แม่ใจดี พี่ชายอยากได้อะไรก็ซื้อให้ กลับต่างจังหวัดก็จ่ายทีมือใหญ่มือโต มีแต่ใช้ไม่มีเพิ่ม จนเริ่มขัดสนตอนเราเริ่มจะมัธยม มีหยิบยืม จำนำของ ขายที่ประทังไปเรื่อยมา พี่ชายเรียนไม่จบ ออกตอนปวส ออกมาเล่นเกม แม่ไม่ว่าอะไร ตามใจ เพราะพี่บอกจะไปเรียนต่อกรุงเทพ ฐานะที่บ้านไม่ดี แม่ก็กัดฟันส่งพี่ไปเรียนกรุงเทพ แต่สุดท้ายก็ไม่เรียน ส่วนเรากำลังจะเข้ามหาวิทยาลัย ก็กลัวจะไม่ได้เรียน เลยพยายามสอบเข้าของรัฐบาล ที่ต่างจังหวัดเพื่อประหยัดคจช แม่ด้วย แม่ก็หาเงินมาให้เรียนจนจบ ส่วนพี่ชายกลับมาหางานทำที่บ้านเกิด ทำบ้างออกบ้างแล้วแต่อารม มีรายได้ก็ไม่เคยให้ครอบครัวสักบาท ตอนออกงาน ก็มาเบียดเบียนแม่ จนเราเรียนจบ เราโชคดีที่แม่ขายที่แปลงสุดท้ายเล็กๆได้ ไม่กี่แสน เราจึงขอเงินแม่แสนนึงไม่เรียนภาษาต่างประเทศ และบอกว่าจะไม่ขออีกเลยชีวิตนี้ พอเราไปก็หางานพิเศษทำทุกอย่าง และส่งเงินกลับมาให้แม่เดือนละเกือบสองหมื่น หวังให้แม่ได้เก็บ และกินอย่างสบาย แต่หาไม่ แม่เอาเงินไปให้พี่เทินรถใหม่ ความแตกเพราะพี่ออกจากงาน และรถกำลังขาดีส่งเลยโทมาขอเงิน ซึ่งระหว่างอยู่ที่เมืองนอก แม่จะไม่ค่อยโทมา เพราะท่านเกรงใจเวลามันต่างกัน เราไม่ค่อยสนิทกันด้วย แต่จำเป็นละจะโทมา ซึ่งก็คือโทมาขอเงิน เราจะหลอนทุกครั้งที่แม่โทมา ต้องมีอะไรแน่ และมีทุกครั้ง เค้าไม่เคยเห็นใจเราเลยทั้งๆที่เราบอกเราทำงานหนัก ทำงานมากกว่าวันละ12ชม.หกวัน แต่เค้ากลับมีเยอะใช้เยอะ นี่คือความเจ็บครั้งแรกที่รู้สึกได้เด่นชัดตอนโต แต่พอย้อนกลับไปทำไมเรามีความรู้สึกไม่ดีกับแม่เลยตั้งแต่อดีตจนปัจจุบัน 
- ตั้งแต่ประถม พี่เราชอบตบตีเรามาก พูดอะไรไม่เข้าหูก็จะจบแรงๆจนเป็นเด็กเก็บกด ทุกครั้งที่โดนตี เรามองดูแม่ หวังให้เค้าเข้ามาช่วย แต่แม่กลับเฉย และมาบอกเราว่า ทีหลังก็อย่าไปสู้จะโดนหนัก เราต้องไปนั่งร้องไห้ข้างเครื่องซักผ้าในห้องครัวประจำ ญาติมาเห็นแผลตามตัวก็ถามแม่ว่าปล่อยให้พี่ตีน้องอย่างนี้ได้ยังไง แม่ก็ไม่ตอบ มันว้าเหว่บอกไม่ถูก 
- พอพ่อเสีย ไม่กี่ปีแม่มีแฟน ผู้ชายคนนั้นชอบพูดกับเราว่าเราเป็นภาระ น่ารำคาญที่ต้องไปรับที่โรงเรียน พอส่งเราข้ามถนนก็กระชากและผลักเราเดิน เราบอกแม่ว่าเราไม่อยากกลับกับเค้าแล้ว แม่ไม่ฟัง ดีที่ไม่นานก็เลิกกัน
- พี่ชายไม่เคยจุนเจือครอบครัว แต่แม่ได้เงินจากเราเอาไปให้เค้า ตอนไม่ทำงาน ออกจากงานเพราะไม่ชอบก็ไม่ว่า ส่วนเราต้องอดทนทำไป เพราะอยากได้เงินมาส่งให้ที่บ้าน พอพี่มาขอเงิน เราบ่นให้ฟังก็บอกว่าพี่น้องต้องช่วยกัน แต่เค้าไม่เคยช่วยเราจะเรียกช่วยกันยังไง เค้าอยากได้อะไร แม่ให้ตลอด เราปิดปากเงียบ บอกไม่เอา เพราะเห็นสายตาเค้ามีความลำบากใจ เราสงสาร
- รายได้ของแม่คือเรา แต่เค้าชอบฝันจะไปเป็นนายหน้า ติดโทรศัพท์ ค่าโทรศัพท์เป็นพัน ห้ามไม่ได้ บอกว่าจะได้แล้วมาเป็นสิบปี ถึงขั้นนาดบอกพี่ว่า ออกจากงานเลย เดี๋ยวแม่ได้เงินแล้ว สุดท้าย ออกมาเก้อ เราต้องมาหาเลี้ยงทั้งสองคนอีก จุกอกมากพูดไม่ออกทำได้ไง จนตอนนี้ ไปทำงานออนไลน์โฆษณาว่าแจกเงินฟรี แต่ต้องหาคนเข้ากลุ่ม ยิ่งติดโทรศัพท์มากไปอีก พูดไม่ได้เลย จนเคยถามว่าที่ให้มันไม่พอหรอ ทำทำไม มันหลอกลวง แม่พูดตะคอกกลับมาว่าอย่ายุ่ง เออที่ให้มันไม่พอ เรานี่น้ำตาตกเลย ทั้งความหมายและพูดจาหยาบกับเราตั้งแต่เด็กเลย เราไม่ชอบจริงๆ เค้าก็ไม่ฟังบอกเรื่องของเค้า แค่เราไม่ชอบพูดหยาบผิดตรงไหน
- เรามีครอบครัว และอยากซื้อบ้านให้เค้ามาอยุ่ด้วยกัน ตอนเลือกก็เอาขนาดใหญ่ กัดฟันผ่อน เพราะปกติจ่ายค่าเช่าบ้านให้แม่ที่ต่างจังหวัด ถ้าย้ายมาก็จะได้ดูแล และประหยัดทางนึง เค้าไม่พูดอะไรทำปกติมาก พอเราบอกซื้อแอร์ ซื้อเฟอร์นิเจอร์ติดที่ห้องนอนแล้วละ เค้ามาบอกว่า ไม่ไป อย่ามาบังคับนะ ซื้อความสุขให้แม่ไม่ได้หรอ จะอยู่ที่นี่สบายใจ แต่ไม่บอกแต่แรกด้วยนะ ซื้อของหมดแล้ว คือเราแทบหมดตัวแล้วจริงๆ เหมือนเค้าจะแกล้งเราเลย ร้องไห้หนักมาก
- แม่ชอบบอกว่ากินประหยัดมาก กับข้าว ทำทีนึงกินสองวัน ดูอนาถามาก แต่เก็บเงินไปจ่ายค่าโทรศัพท์ ชอบขอไปทริปสายยุญ ห้ามไม่ได้ บอกเรี่องบุญไม่เข้าใจอย่าห้าม ทั้งที่เราคิดละนะว่าที่เราให้กินอย่างเดียวมันพอ อยากได้อะไรก็โทมาขอเพิ่มได้ เราเคยอยากให้เพิ่ม แต่เรารู้นิสัยแม่ มีเยอะใช้เยอะ ให้ทองแม่ใส่ เคยขอแล้วว่า ถ้าจะใช้เงิน ให้บอกห้ามเอาไปขาย เพราะแม่เองไม่มีภาระอะไรแล้ว หนี้เราก็ใช้ให้แกจนหมด สุดท้าย เค้าโกหก ขายไปแล้ว พอถาทก็โมโหใส่บอก ไม่รู้ๆๆๆๆ จุกจริงๆ
- ตอนนี้เรากำลังจะเป็นแม่คน เราอยากให้เค้ามาเลี้ยงหลาน และประหยัดค่าเช่าที่โน้นไป หวังว่าเค้าจะเห็นใจ เค้ากลับบอกเราว่า อย่ามาถามจะไปตอนไหน จะไปแล้วจะบอกเอง มาเอาคำตอบอะไรตอนนี้ไม่รู้ๆๆ เราเองก็หนัก ส่งให้แม่ ค่าใช้จ่ายคลอดอีก ต้องขาดงานอีก ค่าใช้จ่ายในบ้านเราออกส่วนใหญ่เพราะแฟนมีผลกระทบรายได้น้อยลง แต่ปกติเค้าได้น้อยกว่าเราอยู่แล้ว พี่ชายก็โทมาขออีก 
ตอนนี้เรารู้สึกมันเต็มที่แล้ว เรารู้คุณที่เค้าให้ เราก็ตอบแทนมาตลอด ไม่ได้ให้เยอะมากแต่ก็ไม่น้อย ไม่เคยคิดถึงตัวเอง ห่วงแต่คนอื่นก่อน คลอดชีวิตไม่เคยทำให้แม่ทุกข์ใจ ไม่เคยร้องขอของเล่น ไม่เคยอยากได้อะไรเกินตัว แม่ก็ไม่ค่อยใส่ใจเรา ให้เรากลับบ้านเองตั้งแต่ประถมทั้งๆที่คนอื่นมีพ่อแม่มารับ แม่ชอบหนีไปเที่ยวกรุงเทพกับพี่ แล้วเอาเรามาฝากกับญาติ เราเกลียดมาก อึดอัด พอโตขึ้นเราได้ดี มาบอกกับเราว่า นี่ไงแม่เลี้ยงแบบอิสระให้เราทำอะไรเอง เป็นข้อดีที่เราดูแลตัวเองได้เก่ง เรานี่คิด ยังคิดว่าเป็นความดีตัวเองอีก เค้าไม่เคยรู้เลยว่าต้องเยียวยาตัวเองจากการถูกทำร้ายตอนเด็กได้ยังไง ที่เราคิดดีได้มันเป็นความโชคดีที่เราคิดได้จริงๆ ถ้าเป็นบางคนอาจหาข้ออ้างในการเสียคนไปแล้ว เราทุกข์ใจมาก อยากตัดขาดกับแม่ไปเลย ยิ่งคิดก็รู้สึกกลัวบาป ยิ่งเราจะเป็นแม่เราก็กลัว แต่ใจเรามันทนไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ถึงเราจะเป็นแม่ เราจะไม่เป็นภาระให้เค้า เยากให้เค้าได้มีชีวิตของตัวเอง จะรักและปกป้องเค้า ให้ต่างจากเราที่เคยถูดทอดทิ้ง พอเราทะเลาะกับแม่ เราบอกเค้าถึงความในใจมาตลอดอนากให้เค้ารู้ส่าทำไมเราถึงห่างเหินเค้า เค้ากลับไม่ฟังแบะไม่เห็นว่าเค้าทำผิดอะไร ก็ตอกกลับมาว่า จะพูดทำไม เรื่องเก่าๆ ไม่อยากฟัง ไม่ต้องพูด เหมือนเค้าไม่เคยรู้สึกอะไรและไม่อยากรู้ว่าเรารู้สึกยังงไง ขอถามความเห็นหน่อยได้ไหมคะ ถ้าเราไม่อยากคุยกับแม่ และรู้สึกไม่ดีกับเค้าแบบนี้ มันบาปมากไหมคะ แล้วต้องทำยังไงต่อไปคะ ทำอย่างงที่ใจอยากทำได้ไหม ไม่อยากเจอเค้าจะทำได้ไหม เราเองก็เจ็บเหมือนกัน