นี่เป็นกระทู้เรื่องแรกเลยที่อยากจะเล่าให้ทุกคนได้อ่าน
สวัสดีค่ะเรามีเรื่องอยากจะระบาย คือเราอยากได้ความเท่าเทียมจากแม่บ้าง มันมีหลายเหตุการณ์มากที่เราไม่ได้รับความเท่าเทียม เช่น พี่ของเรา(ผช)
มากินข้าวช้า แม่ก็จะเหลืออาหารไว้ให้ แต่เมื่อไหร่ที่เรามาช้า แม่ไม่เคยเหลืออะไรให้เราเลย แถมยังบอกอีกว่า ก็มาช้าเองจะเหลือไว้ให้ทำไม ไม่ใช่แค่แม่ที่พูดยายก็ด้วย เวลาที่เราตื่นสาย แม่ก็จะด่าเราเหมือนไปฆ่าใครมา บางครั้งก็ขึ้นกูใส่เราด้วย พอพี่ตื่นสายแม่ไม่เคยขึ้นกู แถมยังไม่ด่าด้วย เวลาแม่ไปซื้อของแม่ก็จะถามพี่ว่าเอาอะไรมั้ย แต่ไม่เคยถามเราเลย เวลาพี่ขอเงินไปซื้อขนม แม่ให้เป็น100 แต่เราขอแค่40 บ่นเหมือนควายหาย เวลาที่พี่อยากกินกะเพรา แม่ก็จะทำให้ พอเราขอบ้าง แม่บอกไปทำเอง บางครั้งก็ถามพี่ว่าจะเอาด้วยมั้ย แต่ตอนที่พี่ขอไม่เคยจะถามเรา ว่าเราอยากกินมัย บางทีเราก็เก็บไปคิดและร้องไห้คนเดียวบ่อยๆ พี่เราเป็นคนไม่ค่อยพูด เวลาที่แม่ถาม ก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง พอแม่ถามเรา เราแค่ไม่ตอบประโยคเดียวก็ด่า หาว่านิสัยเสีย ตั้งแต่นั้นมาเราเลยไม่อยากตอบใครอีก เราเลยกลายเป็นคนนิสัยไม่ดีในสายตาแม่ แต่เราคิดว่าที่เราเป็นอย่างนี้ก็เพราะใคร ใครที่ทำให้เราแอบร้องไห้เกือบทุกวัน
เราควรทำยังไงดี บางทีก็คิดว่าถ้าไม่มีเราแม่จะดีใจมั้ย? แต่เราก็คิดนะว่าอนาคตถ้าเราโตขึ้นเราก็อยากจะดูแลครอบครัวให้ดีที่สุด แต่ถ้าแม่ยังเป็นแบบนี้ เราอาจจะทนไม่ไหวแล้วก็ได้
ปล.เราไม่ได้คุยกับพี่3ปีแล้ว เหมือนต่างคนต่างอยู่มากกว่า เหมือนไร้ตัวตนไปเลย
ความเท่าเทียมของแม่อยู่ที่ไหน?
สวัสดีค่ะเรามีเรื่องอยากจะระบาย คือเราอยากได้ความเท่าเทียมจากแม่บ้าง มันมีหลายเหตุการณ์มากที่เราไม่ได้รับความเท่าเทียม เช่น พี่ของเรา(ผช)
มากินข้าวช้า แม่ก็จะเหลืออาหารไว้ให้ แต่เมื่อไหร่ที่เรามาช้า แม่ไม่เคยเหลืออะไรให้เราเลย แถมยังบอกอีกว่า ก็มาช้าเองจะเหลือไว้ให้ทำไม ไม่ใช่แค่แม่ที่พูดยายก็ด้วย เวลาที่เราตื่นสาย แม่ก็จะด่าเราเหมือนไปฆ่าใครมา บางครั้งก็ขึ้นกูใส่เราด้วย พอพี่ตื่นสายแม่ไม่เคยขึ้นกู แถมยังไม่ด่าด้วย เวลาแม่ไปซื้อของแม่ก็จะถามพี่ว่าเอาอะไรมั้ย แต่ไม่เคยถามเราเลย เวลาพี่ขอเงินไปซื้อขนม แม่ให้เป็น100 แต่เราขอแค่40 บ่นเหมือนควายหาย เวลาที่พี่อยากกินกะเพรา แม่ก็จะทำให้ พอเราขอบ้าง แม่บอกไปทำเอง บางครั้งก็ถามพี่ว่าจะเอาด้วยมั้ย แต่ตอนที่พี่ขอไม่เคยจะถามเรา ว่าเราอยากกินมัย บางทีเราก็เก็บไปคิดและร้องไห้คนเดียวบ่อยๆ พี่เราเป็นคนไม่ค่อยพูด เวลาที่แม่ถาม ก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง พอแม่ถามเรา เราแค่ไม่ตอบประโยคเดียวก็ด่า หาว่านิสัยเสีย ตั้งแต่นั้นมาเราเลยไม่อยากตอบใครอีก เราเลยกลายเป็นคนนิสัยไม่ดีในสายตาแม่ แต่เราคิดว่าที่เราเป็นอย่างนี้ก็เพราะใคร ใครที่ทำให้เราแอบร้องไห้เกือบทุกวัน
เราควรทำยังไงดี บางทีก็คิดว่าถ้าไม่มีเราแม่จะดีใจมั้ย? แต่เราก็คิดนะว่าอนาคตถ้าเราโตขึ้นเราก็อยากจะดูแลครอบครัวให้ดีที่สุด แต่ถ้าแม่ยังเป็นแบบนี้ เราอาจจะทนไม่ไหวแล้วก็ได้
ปล.เราไม่ได้คุยกับพี่3ปีแล้ว เหมือนต่างคนต่างอยู่มากกว่า เหมือนไร้ตัวตนไปเลย