พอเวลาผ่านไปทำไมเราถึงเกิดคำถามในใจมากมายเต็มไปหมด -"-
มันใช่ความรักหรอว่ะ หรือเราแค่เหนื่อยแล้วอยากพักสักแปปนึง (เคยรู้สึกถึงการโดนหักหลังซ้ำๆไหม) ถ้าการหักหลังแต่ละครั้งมันเกิดจากเพื่อนหรือคนใกล้ชิดที่ไม่ใช่คนรักยังพอเข้าใจได้ รู้ว่าหลายคนเคย แต่การหักหลังของเราเกิดจากคนรัก คนที่เราเชื่อใจไว้ใจมาก
ครั้งที่ 1 โอเคไม่เป็นไรคนเราผิดผลาดได้ (ถอยออกมาก 1 ก้าวเผื่อจะมองอะไรได้ชัดขึ้น) ครั้งที่ 2 อืมมมเค้าคงลืมบอกมั้ง (ลองคิดทบทวนกับตัวเองอีกครั้งว่า อืมมมจริงๆเค้าลืมบอกหรือเค้าตั้งใจว่าจะไม่บอก) ครั้งที่ 3 เราว่าเราควรถอยออกมาจากตรงนั้นก่อนไหม (แล้วตั้งสติก่อน ลองมองดูจริงๆอีกครั้งซิ ว่าเรารักกันจริงๆหรอว่ะ) แล้วครั้งนี้เรารู้สึกว่าเราไม่โกรธ ไม่เกลียด ไม่ให้อภัย เฉยๆ ทำใมครั้งนี้มันรู้สึก (ว่างเปล่า) ไม่อะไรอีกแล้ว !!!! !
#แค่ถามใจตัวเองตอนนี้ว่า รักไหม? ตอบได้นะ เอาจริงรักก็ได้ ไม่รักก็ไม่เสียใจอะไร จะไปเลยก็ได้หรือจะอยู่ต่อไปก็ได้ อารมณ์แบบยังไงก็ได้ จะไปก็ไม่เสียใจอีกแล้วจะอยู่ก็รักเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว ความไว้ใจมันให้ได้คนละ 1 ครั้งจริงๆนะ ไม่ได้ใจแคบไม่ได้เห็นแก่ตัวให้โอกาสนะแต่ความรู้สึกของแต่ละครั้งมันเเหมือนมีเส้นกันอะ เคยให้เกิน 100 นะให้แบบคือใจแรกใจอะ พอโดนหักหลังครั้งแรก ก็ให้โอกาสนะแต่ความรู้สึกมันมีขีดจำกัดวะ เช่นเคยให้เกิดร้อย มันก็เหลือแค่ 70-80 เกินนี้ไม่ได้ ไม่ได้ฝืนนะแต่เหมือนเราระวังใจตัวเองอัตโนมัตอ่า
เคยรู้สึกไหม ? เราคิดว่าเรารู้จักคนๆนึงมากๆ รู้จักกว่าที่คนอื่นรู้จัก เข้าใจว่าเขาคิดอะไรรู้สึกยังไง บางทีการที่เรารู้สึกอย่างนั้นเพราะเราโฟกัสแค่จุดที่เราอยากรู้จักเขาในมุมนี้มากกว่า พอก้าวออกมาก ก็เริ่มชัดเจนขึ้นว่าสิ่งที่เกิดขึ้นสิ่งที่เราเข้าใจ มันไม่ได้มีแค่นี้นะ มันเหมือนเราไม่ได้รุ้จักเขาจริง หรือจริงๆแล้ว เหมือนเราไม่รุ้จักเขาเลยด้วยซ้ำ ยิ่งรุ้จักยิ่งเหมือนไม่รุ้จัก คน2คนที่เจอกันแล้วหมั่นใจในกันและกัน ตอนนี้ทำไมถึงถึงรู้สึกว่า เราแค่คนสองคนที่เดินสวนกันไปเฉยๆ โดยที่ไม่มีอะไรสามารถสะกิตให้เราหันมามองหน้ากันแล้วยิ้มให้กันเลย เหมือนใครก็ไม่รู้ เหมือนคนที่ไม่เคยมีเรื่องราวหรือความทรงจำต่อกัน เหมือนคนที่ไม่รู้จักกันและไม่อยากทำความรู้จักกัน #ใช่แล้ว มันย้อนเวลาไม่ได้ จริงๆ เรา.. ไม่น่าเจอกันเลย หรือถ้าเจอกัน ก็แค่เดินผ่านกันไปได้ไหม ?? (
ทำไมถึงรู้สึก (ว่างเปล่า) กับคนรัก ?
มันใช่ความรักหรอว่ะ หรือเราแค่เหนื่อยแล้วอยากพักสักแปปนึง (เคยรู้สึกถึงการโดนหักหลังซ้ำๆไหม) ถ้าการหักหลังแต่ละครั้งมันเกิดจากเพื่อนหรือคนใกล้ชิดที่ไม่ใช่คนรักยังพอเข้าใจได้ รู้ว่าหลายคนเคย แต่การหักหลังของเราเกิดจากคนรัก คนที่เราเชื่อใจไว้ใจมาก
ครั้งที่ 1 โอเคไม่เป็นไรคนเราผิดผลาดได้ (ถอยออกมาก 1 ก้าวเผื่อจะมองอะไรได้ชัดขึ้น) ครั้งที่ 2 อืมมมเค้าคงลืมบอกมั้ง (ลองคิดทบทวนกับตัวเองอีกครั้งว่า อืมมมจริงๆเค้าลืมบอกหรือเค้าตั้งใจว่าจะไม่บอก) ครั้งที่ 3 เราว่าเราควรถอยออกมาจากตรงนั้นก่อนไหม (แล้วตั้งสติก่อน ลองมองดูจริงๆอีกครั้งซิ ว่าเรารักกันจริงๆหรอว่ะ) แล้วครั้งนี้เรารู้สึกว่าเราไม่โกรธ ไม่เกลียด ไม่ให้อภัย เฉยๆ ทำใมครั้งนี้มันรู้สึก (ว่างเปล่า) ไม่อะไรอีกแล้ว !!!! !
#แค่ถามใจตัวเองตอนนี้ว่า รักไหม? ตอบได้นะ เอาจริงรักก็ได้ ไม่รักก็ไม่เสียใจอะไร จะไปเลยก็ได้หรือจะอยู่ต่อไปก็ได้ อารมณ์แบบยังไงก็ได้ จะไปก็ไม่เสียใจอีกแล้วจะอยู่ก็รักเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว ความไว้ใจมันให้ได้คนละ 1 ครั้งจริงๆนะ ไม่ได้ใจแคบไม่ได้เห็นแก่ตัวให้โอกาสนะแต่ความรู้สึกของแต่ละครั้งมันเเหมือนมีเส้นกันอะ เคยให้เกิน 100 นะให้แบบคือใจแรกใจอะ พอโดนหักหลังครั้งแรก ก็ให้โอกาสนะแต่ความรู้สึกมันมีขีดจำกัดวะ เช่นเคยให้เกิดร้อย มันก็เหลือแค่ 70-80 เกินนี้ไม่ได้ ไม่ได้ฝืนนะแต่เหมือนเราระวังใจตัวเองอัตโนมัตอ่า
เคยรู้สึกไหม ? เราคิดว่าเรารู้จักคนๆนึงมากๆ รู้จักกว่าที่คนอื่นรู้จัก เข้าใจว่าเขาคิดอะไรรู้สึกยังไง บางทีการที่เรารู้สึกอย่างนั้นเพราะเราโฟกัสแค่จุดที่เราอยากรู้จักเขาในมุมนี้มากกว่า พอก้าวออกมาก ก็เริ่มชัดเจนขึ้นว่าสิ่งที่เกิดขึ้นสิ่งที่เราเข้าใจ มันไม่ได้มีแค่นี้นะ มันเหมือนเราไม่ได้รุ้จักเขาจริง หรือจริงๆแล้ว เหมือนเราไม่รุ้จักเขาเลยด้วยซ้ำ ยิ่งรุ้จักยิ่งเหมือนไม่รุ้จัก คน2คนที่เจอกันแล้วหมั่นใจในกันและกัน ตอนนี้ทำไมถึงถึงรู้สึกว่า เราแค่คนสองคนที่เดินสวนกันไปเฉยๆ โดยที่ไม่มีอะไรสามารถสะกิตให้เราหันมามองหน้ากันแล้วยิ้มให้กันเลย เหมือนใครก็ไม่รู้ เหมือนคนที่ไม่เคยมีเรื่องราวหรือความทรงจำต่อกัน เหมือนคนที่ไม่รู้จักกันและไม่อยากทำความรู้จักกัน #ใช่แล้ว มันย้อนเวลาไม่ได้ จริงๆ เรา.. ไม่น่าเจอกันเลย หรือถ้าเจอกัน ก็แค่เดินผ่านกันไปได้ไหม ?? (