-ไม่ได้ตั้งกระทู้ที่นี่นานแล้ว อ่านกระทู้ของสมาชิกต่างๆ แล้ว ก็ขอแปะกระทู้ทิ้งไว้บ้าง เผื่อมีคนอ่าน
-แล้วก็นึกถึงตนเองว่า แม้จะกำลังศึกษาพระธรรมด้วยการอ่าน การฟังธรรมจากยูตูบ และการปฏิบัตินั่งดูหายใจเข้าออกในยามค่ำคืนไม่เป็นการประจำ
-แม้จะนอนหลับแล้วฝัน
-เมื่อมีอารมณ์ภายนอกมากระทบ หรือ ธัมมารมณ์มากระทบ แล้วพอมีสติบ้างตอนนั้นว่า เสียงเป็นรูป สีเป็นรูป เป็นต้น ก็มีสัดส่วนของเวลาจะมีสติอย่างนั้นได้น้อยมากในปริมาณไม่มีสติในแต่ละวัน
-ข้อดีของการศึกษาพระธรรมในศาสนาพุทธ ศึกษาจากเว็บไซด์ ด้วยความยากและลึกซึ้งเกินกว่าจะจดจำ จึงพยายามนำมาใช้ในชีวิตประจำวัน เช่น พอข้างบ้านทำเสียงดัง ก็นึกได้บ้างไม่ได้บ้างว่า ก็เป็นเพียงแค่เสียงที่ได้ยิน เป็นต้น หรือเห็นคนกราบไหว้สิ่งต่างๆ เช่น หัวงูหิน ก็นึกถึงว่า ถ้าผมไม่ได้ศึกษาพระธรรมมาจนถึงตอนนี้ ก็คงตามไปกราบไหว้แบบเขาด้วยความเชื่อๆตามๆกัน
-ตอนนี้ ขี้เกียจศึกษาพระธรรม แต่กำลังบันทึก คำสอนของพระอาจารย์ที่สนใจ และ กำลังบันทึกเสียงอ่านพระไตรปิฎกเอาไว้ฟัง และสนใจคลิปใดก็บันทึกเอาไว้เผื่อในตอนที่ไม่มีเน็ต จะได้เปิดแบบออฟไลน์อยากฟังตอนไหนก็ได้ที่ไหนก็ได้
-มีธรรมะ เป็นกิจกรรมหนึ่งในแต่ละวัน แต่ด้วยความแก่ชราสิ่งที่ทำในแต่ละวันไม่ค่อยสนใจแล้วว่าจะมีสาระหรือไม่ เป็นแต่ว่าพึงใจทำเท่านั้น
-ในตอนนี้แก่แล้ว รู้แต่ว่า แม้จะขี้เกียจแสนขี้เกียจ แต่เมื่อใดได้ฟังธรรมะ ได้ศึกษาธรรมะ อย่างตั้งใจเล็กๆในแต่ละวัน รู้สึกได้ถึงคุณค่าชีวิตที่มีมากขึ้นและมีความสุขใจเกิดขึ้น
-เพราะมีความรู้บ้างในพระธรรม จึงระวัง กาย วาจา ใจ ให้ทุจริตได้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ก็ยังมีปริมาณน้อยในปริมาณเต็มต่อวัน
-นี่ถ้าไม่ศึกษาเลย ชาติหน้าไม่รอดอย่างแน่นอน ขนาดศึกษาอย่างนี้ทำอย่างนี้ ยังไม่ค่อยมั่นใจเลยว่าจะรอดจากอบายในชาติต่อไป แต่อย่างไรก็ตามก็คงเป็นไปตามเหตุและปัจจัย ชาตินี้โชคดีที่ได้ศึกษาพระธรรมบ้างแล้วเข้าใจบ้างแล้ว ก็ถือว่าชาตินี้สอบผ่านแล้ว ส่วนชาติหน้าไม่รู้และไม่ขอคาดเดา แต่ถ้ามีโอกาสได้พบเจอพระธรรมอีก ก็จะขอศึกษาอีก ปฏิบัติอีกเล็กๆน้อยตามกำลังอีก
-โลภะ โทสะ โมหะ นี้น่ากลัวยิ่ง
-ขออภัยถ้าไม่มีสาระนะครับ เพราะเป็นคนแก่แล้วครับ บ่นพึมพัมไปตามประสาครับ
-ขอบพระคุณที่เข้ามาอ่านจนจบ
วันหนึ่งๆ มีแต่ โลภะ โทสะ โมหะ ทั้งวัน
-แล้วก็นึกถึงตนเองว่า แม้จะกำลังศึกษาพระธรรมด้วยการอ่าน การฟังธรรมจากยูตูบ และการปฏิบัตินั่งดูหายใจเข้าออกในยามค่ำคืนไม่เป็นการประจำ
-แม้จะนอนหลับแล้วฝัน
-เมื่อมีอารมณ์ภายนอกมากระทบ หรือ ธัมมารมณ์มากระทบ แล้วพอมีสติบ้างตอนนั้นว่า เสียงเป็นรูป สีเป็นรูป เป็นต้น ก็มีสัดส่วนของเวลาจะมีสติอย่างนั้นได้น้อยมากในปริมาณไม่มีสติในแต่ละวัน
-ข้อดีของการศึกษาพระธรรมในศาสนาพุทธ ศึกษาจากเว็บไซด์ ด้วยความยากและลึกซึ้งเกินกว่าจะจดจำ จึงพยายามนำมาใช้ในชีวิตประจำวัน เช่น พอข้างบ้านทำเสียงดัง ก็นึกได้บ้างไม่ได้บ้างว่า ก็เป็นเพียงแค่เสียงที่ได้ยิน เป็นต้น หรือเห็นคนกราบไหว้สิ่งต่างๆ เช่น หัวงูหิน ก็นึกถึงว่า ถ้าผมไม่ได้ศึกษาพระธรรมมาจนถึงตอนนี้ ก็คงตามไปกราบไหว้แบบเขาด้วยความเชื่อๆตามๆกัน
-ตอนนี้ ขี้เกียจศึกษาพระธรรม แต่กำลังบันทึก คำสอนของพระอาจารย์ที่สนใจ และ กำลังบันทึกเสียงอ่านพระไตรปิฎกเอาไว้ฟัง และสนใจคลิปใดก็บันทึกเอาไว้เผื่อในตอนที่ไม่มีเน็ต จะได้เปิดแบบออฟไลน์อยากฟังตอนไหนก็ได้ที่ไหนก็ได้
-มีธรรมะ เป็นกิจกรรมหนึ่งในแต่ละวัน แต่ด้วยความแก่ชราสิ่งที่ทำในแต่ละวันไม่ค่อยสนใจแล้วว่าจะมีสาระหรือไม่ เป็นแต่ว่าพึงใจทำเท่านั้น
-ในตอนนี้แก่แล้ว รู้แต่ว่า แม้จะขี้เกียจแสนขี้เกียจ แต่เมื่อใดได้ฟังธรรมะ ได้ศึกษาธรรมะ อย่างตั้งใจเล็กๆในแต่ละวัน รู้สึกได้ถึงคุณค่าชีวิตที่มีมากขึ้นและมีความสุขใจเกิดขึ้น
-เพราะมีความรู้บ้างในพระธรรม จึงระวัง กาย วาจา ใจ ให้ทุจริตได้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ก็ยังมีปริมาณน้อยในปริมาณเต็มต่อวัน
-นี่ถ้าไม่ศึกษาเลย ชาติหน้าไม่รอดอย่างแน่นอน ขนาดศึกษาอย่างนี้ทำอย่างนี้ ยังไม่ค่อยมั่นใจเลยว่าจะรอดจากอบายในชาติต่อไป แต่อย่างไรก็ตามก็คงเป็นไปตามเหตุและปัจจัย ชาตินี้โชคดีที่ได้ศึกษาพระธรรมบ้างแล้วเข้าใจบ้างแล้ว ก็ถือว่าชาตินี้สอบผ่านแล้ว ส่วนชาติหน้าไม่รู้และไม่ขอคาดเดา แต่ถ้ามีโอกาสได้พบเจอพระธรรมอีก ก็จะขอศึกษาอีก ปฏิบัติอีกเล็กๆน้อยตามกำลังอีก
-โลภะ โทสะ โมหะ นี้น่ากลัวยิ่ง
-ขออภัยถ้าไม่มีสาระนะครับ เพราะเป็นคนแก่แล้วครับ บ่นพึมพัมไปตามประสาครับ
-ขอบพระคุณที่เข้ามาอ่านจนจบ