มันยาวและอาจจะหน้าเบื่อนะครับ กับการที่ต้องมานั่งอ่านอะไรแบบนี้ ผมไม่ได้ต้องการอะไรครับ แค่อยากพิมพ์เล่าเรื่องชีวิตตนเองก็เท่านั้น ใครจะอ่านไม่อ่านผมก็ไม่ได้ว่าอะไร
ผมเกิดที่กรุงเทพ โรงพยาบาลภูมิพล แต่ด้วยคามที่พ่อแม่ไม่มีเวลาเลี้ยง ญาติฝั่งแม่ที่อยู่พิจิตรก็เลยรับไปเลี้ยงตั้งแต่เกิด ลืมบอกไป แม่ผมเป็นคนพิจิตร พ่อผมเป็นคนอุตรดิตถ์ แต่ไปเจอกันที่กรุงเทพ ตั้งแต่เด็กจนโตผมก็ถามตัวเองมาตลอดว่าผมเป็นคนที่ไหน พิจิตรหรอ? หรือกรุงเทพ? หรือลูกครึ่งพิจิตร-อุตรดิตถ์? แต่ผมก็ไม่ได้สนใจเพราะมันไร้สาระ ชีวิตวัยเด็กผมถูกเลี้ยงด้วยการดูTV ห้ามออกไปไหน ห้ามเล่นกันเพื่อน เสาร์-อาทิตย์เล่นคนเดียวในบ้าน ปิดเทอมผมก็จะไปเที่ยวหาแม่ที่กรุงเทพ แล้วครั้งแรกที่ไปก็ได้เจอเพื่อนใหม่ที่ผมคบมาจนถึงปัจจุบัน (มันจริงใจกับผม และเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมผมถึงไม่เอาเพื่อนแถวบ้านหรือแถวโรงเรียนเลย) ชีวิตผมก็ไม่ได้มีอะไรน่าตื่นเต้นเท่าไหร่ ยกเว้นแต่ ดูป้ากับลุงทะเลาะกัน แล้วก็พี่สาว(ลูกพี่ลูกน้อง)ทะเลาะกับแฟน ไม่รู้เป็นไรนะ คนรอบตัวผมมักมีปัญหากับแฟนทุกคู่ แต่ถึงแม้ผมจะโดนไล่ให้ไปนอนในห้อง ผมก็ยังนอนฟังด้วยความมันส์ ตัดภาพมาที่ฝั่งแม่ ตอนนั้นแม่กับพ่อก็เลิกกัน แล้วผมก็เริ่มถามตัวเองละว่าครอบครัวดีๆมันเป็นยังไง จะเป็นไปได้ไหมนะ ถ้าเราจะสร้างครอบครัวด้วยตัวเอง แต่ตอนนั้นก็เด็กมากเลยไม่ได้จริงจังอะไรแค่คิดเล่นๆแบบผ่านมาก็ผ่านไป จนผมเริ่มเข้าปวช. ผมเริ่มทนความบ้านแตกของครอบครัวนี้ไม่ไหว แม่ผมก็เริ่มสร้างบ้านแล้วด้วย (เขาใกล้เกษียรเลยสร้างไว้อนาคต) ตอนบ้านสร้างเสร็จผมก็ขอแม่ไปอยู่ก่อน แม่ก็ซื้อของ ใช้ให้ครบเลย รถมอไซค์ คอมดีๆเอาไว้เล่นเกม แอร์เย็นๆ เน็ตFiber และอีกมากมายคือพร้อมอยู่สบายๆอ่ะ แต่อยู่คนเดียวนะ หลายๆคนบอกว่าถ้าเป็นผมนะ จะเที่ยวกินเหล้า เมา จะพาคนมาบ้าน แต่ด้วยความที่ผมถูกเลี้ยงไว้กับบ้าน บวกกับไม่มีเพื่อนก็เลยไม่รู้จะไปไหน ผมก็เลยขังตัวเองไว้ในบ้านคนเดียว อ๋อๆลืมบอกไปเพื่อนสมัยนั้นของผมมีแต่ผู้หญิง ก็ผมเรียนคอมธุรกิจอ่ะก็เลยไม่มีผู้ชาย การจะมีเพื่อนสมัยเรียนผมเลยยาก แต่ผมก็ไม่ได้แคร์ แล้วก็ด้วยความเหงาของผมนี่แหละ ผมเลยมำอะไรบ้าๆบอกแบบไม่รู้ตัวเหมือนเรียกร้องความสนใจอ่ะ แหกปากลั่นวิลัย ต่อยตีทั้งในวิลัยและนอกวิลัย คือทำอะไรให้มันดูเอิกเกริกเข้าไว้ก่อนอ่ะ ก็ใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการแก้กิจกรรมแล้วก็กลับบ้าน ตอนผมจบปวส. ผมก็ต้องไปเรียนที่พิโลก เพราะพิจิตรไม่มีมหาลัย ผมได้ไปเจอสังคมใหญ่ขึ้น เนี๊ยบขึ้น ความบ้าบิ่นของผมก็ลดลง ช่วงนั้นผมเองก็ทำงานหาเงินเล่นด้วยนะ ก็พ่อไม่อยู่แล้ว มีแต่แม่เป็นเสาหลักก็เลยอยากได้อะไรต้องหาเอง ตอนนั้นผมก็เริ่มจริงจังกับครอบครัวละ เพราะเริ่มเหงา ถามว่าทำไมเรียนมหาลัยถึงเหงา เคยมีเพื่อนผมคนหนึ่งเคยบอกว่า "ถ้าเลือกได้ จะไม่เอาเพื่อนที่มหาลัยเลย" ผมได้เจอกับตัวถึงได้เข้าใจ เพราะมันต่างคนต่างมาต่างคนต่างอยู่ อันนี้คือที่ผมเจอนะ ที่อื่นเป็นยังไงผมไม่รู้ ผมก็ใช้ชีวิตแบบตื่นตี5 แต่งตัวกินข้าวเพื่อขึ้นรถไฟรอบ6โมงไปมหาลัย (ไม่อยู่หอเพราะผมมีอาการทางจิตที่ไม่เหมาะจะอยู่หอ) ตอนเย็นก็ขึ้นรถไฟรอบ5โมงครึ่งกลับบ้าน กลับบ้านก็นั่งทำงานๆ จนเที่ยงคืนแล้วก็หลับ ไม่นานหลังจากเข้ามหาลัยผมก็ได้มีแฟนคนแรก แล้วตั้งแต่คนแรกจนคนปัจจุบัน ผมก็โดนหลอกโดนทิ้ง บั่นทอนทั้งเงินและความรู้สึกมาตลอด บอกได้เลยว่าทุกคนอ่ะ แล้วแม่กลับมาอยู่บ้านเพราะเกษียร แม่ก็เป็นโรคชรา หลงๆลืมๆ ทำของในบ้านพังไปเยอะมาก ผมก็เหมือนเจอปัญหาทุกด้าน สุดท้ายโรคซึมเศร้าจ้าาาา ผมรักษามาตั้งแต่ปี3 จนตอนนี้เรียนปี4ละ ก็1ปีกว่าๆ มีแค่สิ่งเดียวที่ทำให้ผมยิ้มได้ในทุกๆครั้งที่เจอคือ "อ้าวมาละหรอเพื่อน เข้าเกมๆ รอนานละ" มันเหมือนผมได้อยู่ในจุดที่มีคนต้องการอ่ะ มันมีความสุขแบบที่ไม่ต้องถามเลยวาสเป็นไงบ้าง จนกระทั่งแฟนมันโทรหา-แฟนมันไปหาที่บ้าน ผมโกรธแฟนเพื่อนนะที่มาแย่งแสงอันเดียวของผมไป แต่ตอนนี้เพื่อนผมก็ติดทหารกันยกแก๊งเลย แฟนพวกมันก็ร้องไห้ ผมก็แอบสะใจนะ ให้รู้บ้างว่าถูกคนใกล้ตัวทิ้งให้ห่างมันรู้สึกยังไง แม้ผมเองก็เช่นกัน ทุกวันนี้ผมก็ใช้ชิวิตแบบ กินยา นอน ทำงาน ล่าสุดก็พึ่งเกรดออก โล่งใจที่ไม่มีF เพราะผมประคับประคองหลายหน้าที่ ผมก็เหลืออีก1เทอม กับซัมเมอร์อีก2-3วิชา เพราะช่วงโควิดเลยไม่ได้ซัมเมอร์ ผมก็มีแผนนะ ที่จะหางานทำไปเรื่อย และก็จะสอบราชการ อาจจะได้ไปทำงานกับเพื่อนที่กรุงเทพเพราะผมเรียนจบ มันก็ออกค่ายพอดี เรื่องชีวิตคู่ผมเองก็อยากมีเหมือนเพื่อนบางคนนะ กินนอนด้วยกันไปทำงานพร้อมกัน ช่วยกันเก็บเงินแต่งงาน แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก ผมสู้มาตัวคนเดียว22ปี ต่อให้ต้องดูแลแม่จนไม่มีโอกาสมีชีวิตคู่เหมือนคนอื่น ผมก็ต้องจำใจ เอาล่ะ เรื่องที่อยากเล่าก็เล่าไปเยอะละ ถ้าใครอ่านจนจบก็ขอขอบคุณนะครับ
นี่เป็นกระทู้คำถามนี่เนอะ งั้นถามสักหน่อยละกัน อืมมมมมมถามอะไรดี อ๋อ จากที่อ่านมาคิดว่าขีวิตผมเป็นไงบ้าง 555 คำถามสิ้นคิด
ผมอยากลองเล่าประวัติชีวิตที่ผ่านมาของผม
ผมเกิดที่กรุงเทพ โรงพยาบาลภูมิพล แต่ด้วยคามที่พ่อแม่ไม่มีเวลาเลี้ยง ญาติฝั่งแม่ที่อยู่พิจิตรก็เลยรับไปเลี้ยงตั้งแต่เกิด ลืมบอกไป แม่ผมเป็นคนพิจิตร พ่อผมเป็นคนอุตรดิตถ์ แต่ไปเจอกันที่กรุงเทพ ตั้งแต่เด็กจนโตผมก็ถามตัวเองมาตลอดว่าผมเป็นคนที่ไหน พิจิตรหรอ? หรือกรุงเทพ? หรือลูกครึ่งพิจิตร-อุตรดิตถ์? แต่ผมก็ไม่ได้สนใจเพราะมันไร้สาระ ชีวิตวัยเด็กผมถูกเลี้ยงด้วยการดูTV ห้ามออกไปไหน ห้ามเล่นกันเพื่อน เสาร์-อาทิตย์เล่นคนเดียวในบ้าน ปิดเทอมผมก็จะไปเที่ยวหาแม่ที่กรุงเทพ แล้วครั้งแรกที่ไปก็ได้เจอเพื่อนใหม่ที่ผมคบมาจนถึงปัจจุบัน (มันจริงใจกับผม และเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมผมถึงไม่เอาเพื่อนแถวบ้านหรือแถวโรงเรียนเลย) ชีวิตผมก็ไม่ได้มีอะไรน่าตื่นเต้นเท่าไหร่ ยกเว้นแต่ ดูป้ากับลุงทะเลาะกัน แล้วก็พี่สาว(ลูกพี่ลูกน้อง)ทะเลาะกับแฟน ไม่รู้เป็นไรนะ คนรอบตัวผมมักมีปัญหากับแฟนทุกคู่ แต่ถึงแม้ผมจะโดนไล่ให้ไปนอนในห้อง ผมก็ยังนอนฟังด้วยความมันส์ ตัดภาพมาที่ฝั่งแม่ ตอนนั้นแม่กับพ่อก็เลิกกัน แล้วผมก็เริ่มถามตัวเองละว่าครอบครัวดีๆมันเป็นยังไง จะเป็นไปได้ไหมนะ ถ้าเราจะสร้างครอบครัวด้วยตัวเอง แต่ตอนนั้นก็เด็กมากเลยไม่ได้จริงจังอะไรแค่คิดเล่นๆแบบผ่านมาก็ผ่านไป จนผมเริ่มเข้าปวช. ผมเริ่มทนความบ้านแตกของครอบครัวนี้ไม่ไหว แม่ผมก็เริ่มสร้างบ้านแล้วด้วย (เขาใกล้เกษียรเลยสร้างไว้อนาคต) ตอนบ้านสร้างเสร็จผมก็ขอแม่ไปอยู่ก่อน แม่ก็ซื้อของ ใช้ให้ครบเลย รถมอไซค์ คอมดีๆเอาไว้เล่นเกม แอร์เย็นๆ เน็ตFiber และอีกมากมายคือพร้อมอยู่สบายๆอ่ะ แต่อยู่คนเดียวนะ หลายๆคนบอกว่าถ้าเป็นผมนะ จะเที่ยวกินเหล้า เมา จะพาคนมาบ้าน แต่ด้วยความที่ผมถูกเลี้ยงไว้กับบ้าน บวกกับไม่มีเพื่อนก็เลยไม่รู้จะไปไหน ผมก็เลยขังตัวเองไว้ในบ้านคนเดียว อ๋อๆลืมบอกไปเพื่อนสมัยนั้นของผมมีแต่ผู้หญิง ก็ผมเรียนคอมธุรกิจอ่ะก็เลยไม่มีผู้ชาย การจะมีเพื่อนสมัยเรียนผมเลยยาก แต่ผมก็ไม่ได้แคร์ แล้วก็ด้วยความเหงาของผมนี่แหละ ผมเลยมำอะไรบ้าๆบอกแบบไม่รู้ตัวเหมือนเรียกร้องความสนใจอ่ะ แหกปากลั่นวิลัย ต่อยตีทั้งในวิลัยและนอกวิลัย คือทำอะไรให้มันดูเอิกเกริกเข้าไว้ก่อนอ่ะ ก็ใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการแก้กิจกรรมแล้วก็กลับบ้าน ตอนผมจบปวส. ผมก็ต้องไปเรียนที่พิโลก เพราะพิจิตรไม่มีมหาลัย ผมได้ไปเจอสังคมใหญ่ขึ้น เนี๊ยบขึ้น ความบ้าบิ่นของผมก็ลดลง ช่วงนั้นผมเองก็ทำงานหาเงินเล่นด้วยนะ ก็พ่อไม่อยู่แล้ว มีแต่แม่เป็นเสาหลักก็เลยอยากได้อะไรต้องหาเอง ตอนนั้นผมก็เริ่มจริงจังกับครอบครัวละ เพราะเริ่มเหงา ถามว่าทำไมเรียนมหาลัยถึงเหงา เคยมีเพื่อนผมคนหนึ่งเคยบอกว่า "ถ้าเลือกได้ จะไม่เอาเพื่อนที่มหาลัยเลย" ผมได้เจอกับตัวถึงได้เข้าใจ เพราะมันต่างคนต่างมาต่างคนต่างอยู่ อันนี้คือที่ผมเจอนะ ที่อื่นเป็นยังไงผมไม่รู้ ผมก็ใช้ชีวิตแบบตื่นตี5 แต่งตัวกินข้าวเพื่อขึ้นรถไฟรอบ6โมงไปมหาลัย (ไม่อยู่หอเพราะผมมีอาการทางจิตที่ไม่เหมาะจะอยู่หอ) ตอนเย็นก็ขึ้นรถไฟรอบ5โมงครึ่งกลับบ้าน กลับบ้านก็นั่งทำงานๆ จนเที่ยงคืนแล้วก็หลับ ไม่นานหลังจากเข้ามหาลัยผมก็ได้มีแฟนคนแรก แล้วตั้งแต่คนแรกจนคนปัจจุบัน ผมก็โดนหลอกโดนทิ้ง บั่นทอนทั้งเงินและความรู้สึกมาตลอด บอกได้เลยว่าทุกคนอ่ะ แล้วแม่กลับมาอยู่บ้านเพราะเกษียร แม่ก็เป็นโรคชรา หลงๆลืมๆ ทำของในบ้านพังไปเยอะมาก ผมก็เหมือนเจอปัญหาทุกด้าน สุดท้ายโรคซึมเศร้าจ้าาาา ผมรักษามาตั้งแต่ปี3 จนตอนนี้เรียนปี4ละ ก็1ปีกว่าๆ มีแค่สิ่งเดียวที่ทำให้ผมยิ้มได้ในทุกๆครั้งที่เจอคือ "อ้าวมาละหรอเพื่อน เข้าเกมๆ รอนานละ" มันเหมือนผมได้อยู่ในจุดที่มีคนต้องการอ่ะ มันมีความสุขแบบที่ไม่ต้องถามเลยวาสเป็นไงบ้าง จนกระทั่งแฟนมันโทรหา-แฟนมันไปหาที่บ้าน ผมโกรธแฟนเพื่อนนะที่มาแย่งแสงอันเดียวของผมไป แต่ตอนนี้เพื่อนผมก็ติดทหารกันยกแก๊งเลย แฟนพวกมันก็ร้องไห้ ผมก็แอบสะใจนะ ให้รู้บ้างว่าถูกคนใกล้ตัวทิ้งให้ห่างมันรู้สึกยังไง แม้ผมเองก็เช่นกัน ทุกวันนี้ผมก็ใช้ชิวิตแบบ กินยา นอน ทำงาน ล่าสุดก็พึ่งเกรดออก โล่งใจที่ไม่มีF เพราะผมประคับประคองหลายหน้าที่ ผมก็เหลืออีก1เทอม กับซัมเมอร์อีก2-3วิชา เพราะช่วงโควิดเลยไม่ได้ซัมเมอร์ ผมก็มีแผนนะ ที่จะหางานทำไปเรื่อย และก็จะสอบราชการ อาจจะได้ไปทำงานกับเพื่อนที่กรุงเทพเพราะผมเรียนจบ มันก็ออกค่ายพอดี เรื่องชีวิตคู่ผมเองก็อยากมีเหมือนเพื่อนบางคนนะ กินนอนด้วยกันไปทำงานพร้อมกัน ช่วยกันเก็บเงินแต่งงาน แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก ผมสู้มาตัวคนเดียว22ปี ต่อให้ต้องดูแลแม่จนไม่มีโอกาสมีชีวิตคู่เหมือนคนอื่น ผมก็ต้องจำใจ เอาล่ะ เรื่องที่อยากเล่าก็เล่าไปเยอะละ ถ้าใครอ่านจนจบก็ขอขอบคุณนะครับ
นี่เป็นกระทู้คำถามนี่เนอะ งั้นถามสักหน่อยละกัน อืมมมมมมถามอะไรดี อ๋อ จากที่อ่านมาคิดว่าขีวิตผมเป็นไงบ้าง 555 คำถามสิ้นคิด