โมหาคติ

0 เมื่อจับยึดพฤตินัยคล้ายไม่เสมอ ต่างพบเจอ, ต่างจริต, ต่างคิดเห็น โลกพิสัยทัศนะหลากประเด็น รอยปริแยกก็เพียบเพ็ญในเส้นทาง 0 การตัดสินเกื้อหนุนให้คุณค่า ถ้วนบรรดาแวดล้อมนั้นย่อมสร้าง- ทั้งเขา-เรา .. ตั้

สุสานสรวง ร่วงโรย ดั่งโลกฝัน เงาจันทร์ส่อง ซึ้งซับ กับพฤกษา ดอกไม้โปรย กลบหลับ วิญญาณลา เสียงลมพา โหยหวน ครวญนิรันดร์ ใต้ป้ายหิน ผุพัง ดั่งอาณา ซากอุรา จ่อมจม ทิ้งฝอยฝัน ดินซ่อนร่าง รุ่ยลับ ดับตะวัน

ค่ำคืนนี้ฟ้าพราวด้วยแสงดาว ระยิบวาวดั่งเพชรเปี่ยมความหมาย เสียงเพลงแผ่วหวานซึ้งมิห่างคลาย ชวนใจกายร่วมลีลาศใต้เงาจันทร์ มือประสานแนบชิดสนิทใกล้ สายตาไหวพริบพราววาวความฝัน ก้าวเท้าเบาเคลื่อนคล้อยร้อยร

O นิ้วเรียวในอุ้งมือราวยื้อยุด ตรึงภาพฉุดฉวยฝ่า-โศกาสมัย ก้าวย่างจึงปวดร้าวทุกก้าวไป ด้านชาที่ด้านในฝ่าได้ฤา O ปวงแวดล้อมคล้ายเฉพาะจะเยาะเย้ย ให้คุ้นเคยแรงพิโยคที่โลกสื่อ แขนคล้องแขนรูปประโลมยิ่งโหมกร

สายลมแผ่วปลอบใจยามเหนื่อย ใบไม้เอื่อยยังไหวไม่หยุดเคลื่อน แม้นชีวิตต้องเจอทางเปื้อน แต่ทุกเรือนย่อมผ่านพายุไหว ตะวันลับยังกลับส่องฟ้า แม้ชีวาเคยเงียบเหงาใจ ทุกขุนเขายังเฝ้ายืนใหญ่ บอกว่าใครก็แข็งแรงไ