สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา ถ้าทำให้งงหรือผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะคะ
เราคุยกับผู้ชายคนนึงมาได้เกือบปี ตลอดเวลาที่ผ่านมา ความสัมพันธ์ไปได้ดีและไปเร็วมากๆเลย แต่คงจะผิดที่เราเองที่ไม่ได้ขีดเส้นให้ชัดกว่านี้ คือทำทุกอย่างเหมือนแฟน ให้เขาทำได้หมดเลย เหมือนแฟนทั้งๆที่ไม่มีสถานะให้ เขาพาไปเจอที่บ้าน พาไปเจอเพื่อนๆ คุยกันทุกวัน ให้กำลังใจ บอกคิดถึง พูดคุยกันแทบทุกเรื่อง ทำเรื่องที่คนเป็นแฟนทำกันทุกเรื่องจริงๆค่ะ รวมทั้งแฟนเก่าเค้า เราก็ได้เห็นได้ฟังจากปากของเค้าเองตลอด พอหลังๆมาเค้าก็เริ่มเปลี่ยนไป เราก็ตามทำให้เค้าหงุดหงิด และเริ่มตะคอก ถอยห่างเราออกไป
วันที่ถามถึงสถานะแต่ละครั้งที่ได้คือ เป็นเพื่อนที่รู้จักกัน เป็นพี่น้องที่สนิทกัน เราก็คิดว่าเค้าคงต้องการเวลาดูกันอีกหน่อย เพราะก็ยังทำตัวดีกับเรามาก หลังๆก็บอก ไม่ต้องพูดคนอื่นเขาก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้ว เราก็เลยเสียใจเงียบๆคนเดียว เพระกลัวถามอีกก็กลัวเค้าจะไม่พอใจ เราทะเลาะกันเรื่องนี้ประมาณ 2 ครั้งได้ใน 1 ปี จนครั้งสุดท้ายที่เริ่มเปลี่ยนไป บอกเราคือ ยังไงก็ไม่เอาเรา ไม่คบด้วย กลัวทำเราเสียใจต่อไป ยังอยากเลือก ยังอยากอยู่คนเดียว
เรารู้ในใจลึกๆว่าเค้าคงมีคนใหม่แล้ว แต่เค้าก็ยังยืนยันว่าไม่มี เราคิดไปเอง เราได้ยินที่เค้าพูดก็เสียใจมาก ไม่มีการยื้อแบบทุกครั้ง ไม่ง้อ วันสุดท้ายกับวันที่เค้าอยากให้มีเราในชีวิตมันต่างราวฟ้ากับนรกเลย เหมือนคนละคน เราเลยขอเดินออกมาเอง ตลอดเวลาที่มีกันมาเรามีความสุขมากที่ได้เจอกับเค้า มีความสุขที่ได้ทำเพื่อเค้า ยอมแทบทุกอย่างเลยดูไม่มีค่าอะไรเลย
แต่วันสุดท้ายที่เราเลือกออกมา เลิกติดต่อ เราคิดว่าเราได้ทำเพื่อตัวเองจะได้ไม่ต้องเสียใจมากกว่านี้ ถึงเราจะไม่สุข แต่เราก็จะไม่ทุกข์กับเค้าอีก ไม่เสียตัวตน ไม่เหนื่อยที่จะตามง้อ ไม่ต้องดูไร้ค่าในสายตาเค้าอีกแล้ว
จากวันนั้นจนถึงตอนนี้จะครึ่งปีแล้ว เรากลับคิดว่าเราน่าจะอดทนอีกสักหน่อย เราน่าจะทำตัวดีๆกว่านี้ จะได้กลับไปมีค่าสำหรับเค้าอีกครั้ง หรือถ้าย้อนกลับไปได้ เราก็อยากกลับไปแก้ไข เราจะเชื่อทุกอย่างที่เค้าพูดมันคงจะดีกว่านี้แน่ๆ เราเสียใจร้องไห้แทบทุกวัน ยิ่งรู้ว่าเค้ากำลังจะทำตัวน่ารักกับคนใหม่แบบที่เคยทำกับเรา เราก็ยิ่งรู้สึกใจสลาย ร้องไห้งมงาย อีกในนึงเราก็เกลียดตัวเองที่ไม่ยอมไปไหนสักที เสียใจอยู่ทุกวัน ระบายให้เพื่อนฟังก็แล้ว เที่ยวก็แล้ว ก็ยังลืมไม่ได้
ช่วยบอกเราทีว่าเราคิดถูก ทำถูกแล้วใช่มั้ยที่เดินออกมา หรือถ้าเราพยายามกว่านี้มันคงจะดีกว่านี้ เราคิดถึงและยังรักเขาอยู่เลยค่ะ
(ช่วยบอกเราทีค่ะ)เราตัดสินใจเดินออกมาจากความสัมพันธ์ที่ไม่มีปลายทาง แต่ยังเสียใจอยู่ทุกวัน เราทำถูกแล้วใช่มั้ย
เราคุยกับผู้ชายคนนึงมาได้เกือบปี ตลอดเวลาที่ผ่านมา ความสัมพันธ์ไปได้ดีและไปเร็วมากๆเลย แต่คงจะผิดที่เราเองที่ไม่ได้ขีดเส้นให้ชัดกว่านี้ คือทำทุกอย่างเหมือนแฟน ให้เขาทำได้หมดเลย เหมือนแฟนทั้งๆที่ไม่มีสถานะให้ เขาพาไปเจอที่บ้าน พาไปเจอเพื่อนๆ คุยกันทุกวัน ให้กำลังใจ บอกคิดถึง พูดคุยกันแทบทุกเรื่อง ทำเรื่องที่คนเป็นแฟนทำกันทุกเรื่องจริงๆค่ะ รวมทั้งแฟนเก่าเค้า เราก็ได้เห็นได้ฟังจากปากของเค้าเองตลอด พอหลังๆมาเค้าก็เริ่มเปลี่ยนไป เราก็ตามทำให้เค้าหงุดหงิด และเริ่มตะคอก ถอยห่างเราออกไป
วันที่ถามถึงสถานะแต่ละครั้งที่ได้คือ เป็นเพื่อนที่รู้จักกัน เป็นพี่น้องที่สนิทกัน เราก็คิดว่าเค้าคงต้องการเวลาดูกันอีกหน่อย เพราะก็ยังทำตัวดีกับเรามาก หลังๆก็บอก ไม่ต้องพูดคนอื่นเขาก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้ว เราก็เลยเสียใจเงียบๆคนเดียว เพระกลัวถามอีกก็กลัวเค้าจะไม่พอใจ เราทะเลาะกันเรื่องนี้ประมาณ 2 ครั้งได้ใน 1 ปี จนครั้งสุดท้ายที่เริ่มเปลี่ยนไป บอกเราคือ ยังไงก็ไม่เอาเรา ไม่คบด้วย กลัวทำเราเสียใจต่อไป ยังอยากเลือก ยังอยากอยู่คนเดียว
เรารู้ในใจลึกๆว่าเค้าคงมีคนใหม่แล้ว แต่เค้าก็ยังยืนยันว่าไม่มี เราคิดไปเอง เราได้ยินที่เค้าพูดก็เสียใจมาก ไม่มีการยื้อแบบทุกครั้ง ไม่ง้อ วันสุดท้ายกับวันที่เค้าอยากให้มีเราในชีวิตมันต่างราวฟ้ากับนรกเลย เหมือนคนละคน เราเลยขอเดินออกมาเอง ตลอดเวลาที่มีกันมาเรามีความสุขมากที่ได้เจอกับเค้า มีความสุขที่ได้ทำเพื่อเค้า ยอมแทบทุกอย่างเลยดูไม่มีค่าอะไรเลย
แต่วันสุดท้ายที่เราเลือกออกมา เลิกติดต่อ เราคิดว่าเราได้ทำเพื่อตัวเองจะได้ไม่ต้องเสียใจมากกว่านี้ ถึงเราจะไม่สุข แต่เราก็จะไม่ทุกข์กับเค้าอีก ไม่เสียตัวตน ไม่เหนื่อยที่จะตามง้อ ไม่ต้องดูไร้ค่าในสายตาเค้าอีกแล้ว
จากวันนั้นจนถึงตอนนี้จะครึ่งปีแล้ว เรากลับคิดว่าเราน่าจะอดทนอีกสักหน่อย เราน่าจะทำตัวดีๆกว่านี้ จะได้กลับไปมีค่าสำหรับเค้าอีกครั้ง หรือถ้าย้อนกลับไปได้ เราก็อยากกลับไปแก้ไข เราจะเชื่อทุกอย่างที่เค้าพูดมันคงจะดีกว่านี้แน่ๆ เราเสียใจร้องไห้แทบทุกวัน ยิ่งรู้ว่าเค้ากำลังจะทำตัวน่ารักกับคนใหม่แบบที่เคยทำกับเรา เราก็ยิ่งรู้สึกใจสลาย ร้องไห้งมงาย อีกในนึงเราก็เกลียดตัวเองที่ไม่ยอมไปไหนสักที เสียใจอยู่ทุกวัน ระบายให้เพื่อนฟังก็แล้ว เที่ยวก็แล้ว ก็ยังลืมไม่ได้
ช่วยบอกเราทีว่าเราคิดถูก ทำถูกแล้วใช่มั้ยที่เดินออกมา หรือถ้าเราพยายามกว่านี้มันคงจะดีกว่านี้ เราคิดถึงและยังรักเขาอยู่เลยค่ะ