การใช้ชีวิตการศึกษาในต่างจังหวัด ไม่ใช่หัวเมืองใหญ่ของจังหวัด
อยากจะอ่านหนังสือภาษาอังกฤษสำหรับการเสริมความรู้ ด้านเทคโนโลยี ด้านการเงิน ด้านการบัญชี มันก็ยากนัก มันไม่มีให้อ่านนะคะ
จะหารุ่นพี่ที่ช่วยสอนการบ้าน เทคนิคโจทย์เลข และวิชาคอมพิวเตอร์ ที่เก่งๆก็ย้ายเข้าไปทำงานในกรุงเทพฯกันหมด
กรุงเทพฯอยู่ห่างไกลชนบทมากนะคะ
กว่าจะขึ้นรถ ต่อรถ นั่งรถทัวร์สองแถว เพื่อเข้ามาเรียนพิเศษช่วงปิดเทอม หรือการสอบเข้าเรียนปริญญาตรี
ทำไมคนต่างจังหวัด ต้องพยายามไขว่คว้ามากมายอย่างนี้
ต้องแยกครอบครัว ห่างจากอกพ่ออกแม่ เพื่อจะหาเรียนในโรงเรียนในกรุงเทพสักแห่ง
ชีวิตคนต่างจังหวัดที่อยู่ในกรุงเทพเยอะแยะมากมาย บางคนก็เริ่มตั้งแต่ม.1 บางคนก็ตอนเรียนปริญญาตรี
ทุกคนต่างผ่านวันผ่านคืนที่เหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า จากการดิ้นรนชีวิต เพื่อหวังอนาคตที่จะมีเงินเดือนหล่อเลี้ยงชีวิตและครอบครัวได้
เพื่อหวังความสุขสบาย เลี้ยงตัวเอง และครอบครัว เพื่อให้อยู่รอดในสังคมไทย
หวย สลาก หุ้น บ่อนพนัน เข้าหมด
อาชีพเสริม ขี่มอเตอไซค์ ขับ grap ขับ foodpanda ร้องเพลง เล่นดนตรี บางคนก็ถึงขั้นขายตัว เมียน้อย ผัวน้อย ได้หมด
ทำมันทุกอย่าง ก็ได้แต่พอเดือนนี้ เดือนหน้า อีก 3-4 เดือนก็ลุ้นต่อไป เก็บไว้ก็พอแค่ระยะสั้นๆ ไม่มีเก็บพอใช้ทั้งชีวิตไป100ปี1,000ปี
ถ้าการเมืองที่ดี
มีโรงเรียนที่ดี มีการศึกษาที่ดี มีครูอาจารย์ที่ดี เด็กๆก็ได้อยู่กับครอบครัว เรียนและทำงานในจังหวัดตัวเองได้
ขอแค่ให้พวกเราได้อุปกรณ์การเรียนฟรี เสื้อผ้ารองเท้าก็มีให้ใส่ และทุนเล่าเรียนฟรีต่อไปถึงปริญญาตรี
มีอาหารกลางวันกินฟรี
แต่ทำไมทุกอย่างมันยากเย็นแสนเข็ญขนาดหนอ งบลงมาไม่ถึงพวกเราซะที งบมันหายไปหมด หายไปไหนหมด......
ตอนนี้ แค่โรงเรียนระดับประถมศึกษาก็ยังพอส่งไหวอยู่
แต่ระดับโรงเรียนมัธยม และปริญญาตรี ก็คงหมดปัญญาเรียนแล้ว
เพราะพ่อแม่ที่อยู่โรงงาน ถูกเลิกจ้างหมด เหลือเงินเก็บในบัญชีไม่กี่แสนบาท
พวกเราก็คงหมดสิทธิ์เรียนหนังสือแล้ว เหลือแค่ขายที่นาที่ไร่ จำนองให้กับนายทุน
ชีวิตแสนยากจน ลำบาก ไม่มีหนทางในชีวิต ยังมีอีกเยอะในประเทศนี้
ไม่เคยมีใครเหลียวแลพวกเราเลย ทิ้งให้อยู่อย่างโดดเดี่ยว ทนกับน้ำท่วม ทนกับความจนเหลือหลาย
ถ้ายังต้องทนอยู่ คนรอบนอก คนจังหวัดยากจนรายได้เดือนเดือนหนึ่งไม่กี่พัน ตายก่อนแล้วเด้อ...น้ำท่วมสวนไร่นา สัตว์เลี้ยง เมล็ดก็ต้องหาซื้อใหม่
นายทุนรวยข้าว คนทำนาอดตาย ทนโดนเหยียบ ขูดรีด ขูดไถ กัน หน้านาก็เงินหมดแล้ว ได้เงินเป็นกอบเป็นกำก็ใช้หนี้เขาหมด ไม่มีเงินส่งลูกหลานเรียน
ไม่มีใครรับฟังคนจนเลย
เสียงมันไม่ดัง
ส่งเสียงออกไป ก็ไร้การเหลียวแล
freeyouth_ด้านการศึกษา (หมดพลังจะเป็นผู้ใหญ่ในอนาคตที่มีอนาคตทางการศึกษา)
อยากจะอ่านหนังสือภาษาอังกฤษสำหรับการเสริมความรู้ ด้านเทคโนโลยี ด้านการเงิน ด้านการบัญชี มันก็ยากนัก มันไม่มีให้อ่านนะคะ
จะหารุ่นพี่ที่ช่วยสอนการบ้าน เทคนิคโจทย์เลข และวิชาคอมพิวเตอร์ ที่เก่งๆก็ย้ายเข้าไปทำงานในกรุงเทพฯกันหมด
กรุงเทพฯอยู่ห่างไกลชนบทมากนะคะ
กว่าจะขึ้นรถ ต่อรถ นั่งรถทัวร์สองแถว เพื่อเข้ามาเรียนพิเศษช่วงปิดเทอม หรือการสอบเข้าเรียนปริญญาตรี
ทำไมคนต่างจังหวัด ต้องพยายามไขว่คว้ามากมายอย่างนี้
ต้องแยกครอบครัว ห่างจากอกพ่ออกแม่ เพื่อจะหาเรียนในโรงเรียนในกรุงเทพสักแห่ง
ชีวิตคนต่างจังหวัดที่อยู่ในกรุงเทพเยอะแยะมากมาย บางคนก็เริ่มตั้งแต่ม.1 บางคนก็ตอนเรียนปริญญาตรี
ทุกคนต่างผ่านวันผ่านคืนที่เหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า จากการดิ้นรนชีวิต เพื่อหวังอนาคตที่จะมีเงินเดือนหล่อเลี้ยงชีวิตและครอบครัวได้
เพื่อหวังความสุขสบาย เลี้ยงตัวเอง และครอบครัว เพื่อให้อยู่รอดในสังคมไทย
หวย สลาก หุ้น บ่อนพนัน เข้าหมด
อาชีพเสริม ขี่มอเตอไซค์ ขับ grap ขับ foodpanda ร้องเพลง เล่นดนตรี บางคนก็ถึงขั้นขายตัว เมียน้อย ผัวน้อย ได้หมด
ทำมันทุกอย่าง ก็ได้แต่พอเดือนนี้ เดือนหน้า อีก 3-4 เดือนก็ลุ้นต่อไป เก็บไว้ก็พอแค่ระยะสั้นๆ ไม่มีเก็บพอใช้ทั้งชีวิตไป100ปี1,000ปี
ถ้าการเมืองที่ดี
มีโรงเรียนที่ดี มีการศึกษาที่ดี มีครูอาจารย์ที่ดี เด็กๆก็ได้อยู่กับครอบครัว เรียนและทำงานในจังหวัดตัวเองได้
ขอแค่ให้พวกเราได้อุปกรณ์การเรียนฟรี เสื้อผ้ารองเท้าก็มีให้ใส่ และทุนเล่าเรียนฟรีต่อไปถึงปริญญาตรี
มีอาหารกลางวันกินฟรี
แต่ทำไมทุกอย่างมันยากเย็นแสนเข็ญขนาดหนอ งบลงมาไม่ถึงพวกเราซะที งบมันหายไปหมด หายไปไหนหมด......
ตอนนี้ แค่โรงเรียนระดับประถมศึกษาก็ยังพอส่งไหวอยู่
แต่ระดับโรงเรียนมัธยม และปริญญาตรี ก็คงหมดปัญญาเรียนแล้ว
เพราะพ่อแม่ที่อยู่โรงงาน ถูกเลิกจ้างหมด เหลือเงินเก็บในบัญชีไม่กี่แสนบาท
พวกเราก็คงหมดสิทธิ์เรียนหนังสือแล้ว เหลือแค่ขายที่นาที่ไร่ จำนองให้กับนายทุน
ชีวิตแสนยากจน ลำบาก ไม่มีหนทางในชีวิต ยังมีอีกเยอะในประเทศนี้
ไม่เคยมีใครเหลียวแลพวกเราเลย ทิ้งให้อยู่อย่างโดดเดี่ยว ทนกับน้ำท่วม ทนกับความจนเหลือหลาย
ถ้ายังต้องทนอยู่ คนรอบนอก คนจังหวัดยากจนรายได้เดือนเดือนหนึ่งไม่กี่พัน ตายก่อนแล้วเด้อ...น้ำท่วมสวนไร่นา สัตว์เลี้ยง เมล็ดก็ต้องหาซื้อใหม่
นายทุนรวยข้าว คนทำนาอดตาย ทนโดนเหยียบ ขูดรีด ขูดไถ กัน หน้านาก็เงินหมดแล้ว ได้เงินเป็นกอบเป็นกำก็ใช้หนี้เขาหมด ไม่มีเงินส่งลูกหลานเรียน
ไม่มีใครรับฟังคนจนเลย
เสียงมันไม่ดัง
ส่งเสียงออกไป ก็ไร้การเหลียวแล