คืออันนี้ประสบการณ์จากตัวเราเองเลยค่ะ คือบางครั้งเราก็คิดนะว่าเราไม่เข้าใจผู้ใหญ่ หรือผู้ใหญ่ไม่เข้าใจเรา
คนที่บ้านมักจะชอบบอกกับเรา ต่อว่าเราว่าเราไม่รักครอบครัว ตอนเขาแก่ตัวไปเราคงไม่เลี้ยง เราไม่เคยเป็นห่วงเขา เราไม่เคยสนใจเขา ซึ่งเราเบื่อมากค่ะกับคำพูดพวกนี้ คือเราไม่เข้าใจอะค่ะว่าอะไรที่ทำให้เขาเป็นแบบนั้นกัน เป็นกันทั้งบ้าน ยกเว้นแม่เราค่ะ เพราะเเม่คือคนที่เข้าใจเรามากที่สุด แต่กับคนอื่นในบ้านคือไม่ใช่ เราเองเป็นคนที่พูดตรง(มาก)ค่ะ ซึ่งบางครั้งยอมรับว่ามันแรงและอาจจะทำร้ายจิตใจเขา แต่เราพูดความจริงเสมอ และเป็นคนที่มีเหตุผลค่ะ เราไม่เคยใช้อารมณ์เวลาพูดคุยเลยค่ะ เพราะงั้นเวลาเรามีปัญหากับที่บ้านเราก็จะพูดอย่างตรงไปตรงมาด้วยเหตุผล อยากให้เขายอมรับว่าสิ่งที่เขาคิดหรือสิ่งที่เขาทำมันผิด แต่กลับกลายเป็นว่าเขาหาว่าเราไม่รักเขา เราก้าวร้าว และหลายครั้งจะจบว่าเราไม่รักครอบครัว แล้วก็จะมานั่งนอยด์ว่าแก่ตัวไปเราคงไม่เลี้ยงเขาซึ่งถ้าพูดตามตรงมันทำร้ายจิตใจเรามากค่ะ และไม่ใช่แค่กับเรา น้องสาวเราเองก็โดนเหมือนกันค่ะ น้องเรามาร้องไห้กับเราและแม่บ่อยมาก ว่าโดนคนอื่นในบ้านด่ามาด้วยเรื่องเดิมๆ
คือเราและน้องไม่เคยออกนอกลู่นอกทางเลยค่ะ เรียนเก่งทั้งคู่เราเรียนจนเกือบได้เกียรตินิยม เพิ่งจบมาและมีงานทำสตาร์ทก็ค่อนข้างสูง และก็ยังส่งเงินให้ที่บ้านใช้ แต่ส่งให้แม่คนเดียว แต่ก็ให้ร่วมกัน น้องเราก็เรียนเก่งมากค่ะ เก่งกว่าด้วยซ้ำกำลังจะเข้ามหาลัย
หลายครั้งที่เราตั้งคำถามค่ะ ว่าอะไรที่ทำให้ผู้ใหญ่คิดแบบนั้น คือมันไร้เหตุผลและไม่เม็คเซนส์มากๆอะค่ะ เราเคยเปิดอกคุยกับที่บ้านนะคะเรื่องนี้ และได้ประเด็นหลักว่า "เพราะเรากับน้องไม่เคยแสดงความรักกับคนในครอบครัวเลย" ซึ่งนี่แหละค่ะ เหตุผลหลักที่เรามาตั้งกระทู้ในครั้งนี้
เขาบอกว่าเราไม่เคยทักแชทหรือโทรมาถามสารทุกข์คนที่บ้านเลย เขารู้สึกไม่ได้รับความรักความสนใจจากเราและน้อง พอกลับบ้านมาก็ไม่สนใจเขา (เราทำงานต่างจังหวัด ส่วนน้องเรียนหนังสือ ยังอยู่ที่บ้านค่ะ) ไม่ชวนเขาคุย ทำเหมือนไม่มีเขาอยู่ในบ้าน
ที่เราคิดคือ แบบนี้เรียกว่าไม่รักหรอ?
คือเรื่องทักแชทอันนี้พูดตามตรงนะคะ เราไม่ใช่คนติดโซเชี่ยลค่ะ ร้อยวันพันปีจะเข้ามาเช็คเฟส หรือไลน์ที แม้แต่เพื่อนสนิทหรือคนในที่ทำงาน เรายังแทบไม่ได้แชทหรือโทรคุยกับใครเลยค่ะ ไม่ใช่ไม่ว่างนะคะ แต่ไม่ค่อยได้จับแอพพวกนี้ คือเราทำงานเป็นอาจารย์อะค่ะ เวลาสอนมันก็ต้องปิดเสียงโทรศัพท์ และส่วนใหญ่ก็สอนเต็มวัน เลยปิดโทรศัพท์ไว้ตลอดเวลา จนเป็นเรื่องปกติ พอทักแชทไปก็เป็นกรณีแบบด้านล่างค่ะ (ขีดเส้นใต้ไว้ให้ค่ะ)
ส่วนเรื่องอยู่บ้านทำไมไม่คุย ง่ายๆ สั้นๆเลยนะคะ
ก็เพราะคุยแล้วก็ชอบจบด้วยการหาเรื่องทะเลาะนี่แหละค่ะ เราเลยเบื่อที่จะคุย ด้วยความที่อายุต่างกันและคนที่บ้านเราหัวโบราณมาก เรื่องศาสนา เรื่องการเมืองนี่คุยไม่ได้เลยค่ะ อยากจะบ้า คุยด้วยแล้วปวดหัว แต่เราก็ไม่เคยไปแสดงอาการโมโหโทสะใส่นะคะ อย่างที่บอกเราเป็นคนไม่ใช่อารมณ์ค่ะ หลายครั้ง ถ้ามันไม่ไหว เราจะเงียบและเมินค่ะ เพราะพูดไปก็มีแต่ไม่เข้าใจกัน เราไม่เคยเปิดรับอะไรเลยค่ะ เชื่อแต่ตัวเอง ทัศนคติก็ไม่ตรงกัน
และที่เราเกลียดที่สุดเลยคือ บ่อยครั้งนะคะที่เราอยากชวนคุย เราเลยเปิดบทสนทนาด้วยการถามเรื่องบางเรื่อง และคำตอบที่ได้รับคือ "กูเกิ้ลก็มี ทำไมไม่รู้จักเปิด โตมากับเทคโนโลยีแต่ไม่รู้จักใช้" ก็เป็นซะเเบบนี้แล้วใครจะอยากชวนคุยอะค่ะ และนี่คือเหตุผลที่ทำไมเราและน้องถึงเลือกที่จะไม่คุยกับคนที่บ้านค่ะ
ถามว่าเรารักเขาไหม ก็รักและเคารพเหมือนเดิมค่ะ แต่ที่เลือกที่จะไม่คุยด้วยเเละเมินเพราะ ถ้าคุยกันก็มีแต่จะชวนทะเลาะนี่แหละค่ะ มีแต่จะเสียความรู้สึกเสียเปล่าๆ และสาบานตรงนี้เลยค่ะ ว่าไม่เคยเลยที่เราจะชวนหาเรื่องทะเลาะก่อน
เราอยากรู้ค่ะว่าที่บ้านหรือครอบครัวของทุกคนมีเคสนี้ไหมคะ และแก้ไขยังไง เราทนมาจนจะครึ่งชีวิตแล้วค่ะ ไม่รู้จะเปลี่ยนตัวเองยังไงแล้ว
ขอขอบคุณคนที่เข้ามาแนะนำและแลกเปลี่ยนประสบการณ์ล่วงหน้านะคะ
นิยามคำว่า "รักครอบครัว" และการแสดงออกถึงคำว่ารักของแต่ละครอบครัวเป็นแบบไหนหรอคะ? ***ปัญหาครอบครัวค่ะ เราเครียดมาก
คนที่บ้านมักจะชอบบอกกับเรา ต่อว่าเราว่าเราไม่รักครอบครัว ตอนเขาแก่ตัวไปเราคงไม่เลี้ยง เราไม่เคยเป็นห่วงเขา เราไม่เคยสนใจเขา ซึ่งเราเบื่อมากค่ะกับคำพูดพวกนี้ คือเราไม่เข้าใจอะค่ะว่าอะไรที่ทำให้เขาเป็นแบบนั้นกัน เป็นกันทั้งบ้าน ยกเว้นแม่เราค่ะ เพราะเเม่คือคนที่เข้าใจเรามากที่สุด แต่กับคนอื่นในบ้านคือไม่ใช่ เราเองเป็นคนที่พูดตรง(มาก)ค่ะ ซึ่งบางครั้งยอมรับว่ามันแรงและอาจจะทำร้ายจิตใจเขา แต่เราพูดความจริงเสมอ และเป็นคนที่มีเหตุผลค่ะ เราไม่เคยใช้อารมณ์เวลาพูดคุยเลยค่ะ เพราะงั้นเวลาเรามีปัญหากับที่บ้านเราก็จะพูดอย่างตรงไปตรงมาด้วยเหตุผล อยากให้เขายอมรับว่าสิ่งที่เขาคิดหรือสิ่งที่เขาทำมันผิด แต่กลับกลายเป็นว่าเขาหาว่าเราไม่รักเขา เราก้าวร้าว และหลายครั้งจะจบว่าเราไม่รักครอบครัว แล้วก็จะมานั่งนอยด์ว่าแก่ตัวไปเราคงไม่เลี้ยงเขาซึ่งถ้าพูดตามตรงมันทำร้ายจิตใจเรามากค่ะ และไม่ใช่แค่กับเรา น้องสาวเราเองก็โดนเหมือนกันค่ะ น้องเรามาร้องไห้กับเราและแม่บ่อยมาก ว่าโดนคนอื่นในบ้านด่ามาด้วยเรื่องเดิมๆ
คือเราและน้องไม่เคยออกนอกลู่นอกทางเลยค่ะ เรียนเก่งทั้งคู่เราเรียนจนเกือบได้เกียรตินิยม เพิ่งจบมาและมีงานทำสตาร์ทก็ค่อนข้างสูง และก็ยังส่งเงินให้ที่บ้านใช้ แต่ส่งให้แม่คนเดียว แต่ก็ให้ร่วมกัน น้องเราก็เรียนเก่งมากค่ะ เก่งกว่าด้วยซ้ำกำลังจะเข้ามหาลัย
หลายครั้งที่เราตั้งคำถามค่ะ ว่าอะไรที่ทำให้ผู้ใหญ่คิดแบบนั้น คือมันไร้เหตุผลและไม่เม็คเซนส์มากๆอะค่ะ เราเคยเปิดอกคุยกับที่บ้านนะคะเรื่องนี้ และได้ประเด็นหลักว่า "เพราะเรากับน้องไม่เคยแสดงความรักกับคนในครอบครัวเลย" ซึ่งนี่แหละค่ะ เหตุผลหลักที่เรามาตั้งกระทู้ในครั้งนี้
เขาบอกว่าเราไม่เคยทักแชทหรือโทรมาถามสารทุกข์คนที่บ้านเลย เขารู้สึกไม่ได้รับความรักความสนใจจากเราและน้อง พอกลับบ้านมาก็ไม่สนใจเขา (เราทำงานต่างจังหวัด ส่วนน้องเรียนหนังสือ ยังอยู่ที่บ้านค่ะ) ไม่ชวนเขาคุย ทำเหมือนไม่มีเขาอยู่ในบ้าน
ที่เราคิดคือ แบบนี้เรียกว่าไม่รักหรอ?
คือเรื่องทักแชทอันนี้พูดตามตรงนะคะ เราไม่ใช่คนติดโซเชี่ยลค่ะ ร้อยวันพันปีจะเข้ามาเช็คเฟส หรือไลน์ที แม้แต่เพื่อนสนิทหรือคนในที่ทำงาน เรายังแทบไม่ได้แชทหรือโทรคุยกับใครเลยค่ะ ไม่ใช่ไม่ว่างนะคะ แต่ไม่ค่อยได้จับแอพพวกนี้ คือเราทำงานเป็นอาจารย์อะค่ะ เวลาสอนมันก็ต้องปิดเสียงโทรศัพท์ และส่วนใหญ่ก็สอนเต็มวัน เลยปิดโทรศัพท์ไว้ตลอดเวลา จนเป็นเรื่องปกติ พอทักแชทไปก็เป็นกรณีแบบด้านล่างค่ะ (ขีดเส้นใต้ไว้ให้ค่ะ)
ส่วนเรื่องอยู่บ้านทำไมไม่คุย ง่ายๆ สั้นๆเลยนะคะ
ก็เพราะคุยแล้วก็ชอบจบด้วยการหาเรื่องทะเลาะนี่แหละค่ะ เราเลยเบื่อที่จะคุย ด้วยความที่อายุต่างกันและคนที่บ้านเราหัวโบราณมาก เรื่องศาสนา เรื่องการเมืองนี่คุยไม่ได้เลยค่ะ อยากจะบ้า คุยด้วยแล้วปวดหัว แต่เราก็ไม่เคยไปแสดงอาการโมโหโทสะใส่นะคะ อย่างที่บอกเราเป็นคนไม่ใช่อารมณ์ค่ะ หลายครั้ง ถ้ามันไม่ไหว เราจะเงียบและเมินค่ะ เพราะพูดไปก็มีแต่ไม่เข้าใจกัน เราไม่เคยเปิดรับอะไรเลยค่ะ เชื่อแต่ตัวเอง ทัศนคติก็ไม่ตรงกัน
และที่เราเกลียดที่สุดเลยคือ บ่อยครั้งนะคะที่เราอยากชวนคุย เราเลยเปิดบทสนทนาด้วยการถามเรื่องบางเรื่อง และคำตอบที่ได้รับคือ "กูเกิ้ลก็มี ทำไมไม่รู้จักเปิด โตมากับเทคโนโลยีแต่ไม่รู้จักใช้" ก็เป็นซะเเบบนี้แล้วใครจะอยากชวนคุยอะค่ะ และนี่คือเหตุผลที่ทำไมเราและน้องถึงเลือกที่จะไม่คุยกับคนที่บ้านค่ะ
ถามว่าเรารักเขาไหม ก็รักและเคารพเหมือนเดิมค่ะ แต่ที่เลือกที่จะไม่คุยด้วยเเละเมินเพราะ ถ้าคุยกันก็มีแต่จะชวนทะเลาะนี่แหละค่ะ มีแต่จะเสียความรู้สึกเสียเปล่าๆ และสาบานตรงนี้เลยค่ะ ว่าไม่เคยเลยที่เราจะชวนหาเรื่องทะเลาะก่อน
เราอยากรู้ค่ะว่าที่บ้านหรือครอบครัวของทุกคนมีเคสนี้ไหมคะ และแก้ไขยังไง เราทนมาจนจะครึ่งชีวิตแล้วค่ะ ไม่รู้จะเปลี่ยนตัวเองยังไงแล้ว
ขอขอบคุณคนที่เข้ามาแนะนำและแลกเปลี่ยนประสบการณ์ล่วงหน้านะคะ