วิธีตัดใจจากคนที่แอบชอบ(ยังไม่รู้ว่าชอบเรามั้ยแต่ถ้าไม่ชอบเขามันดีต่อใจและชีวิตมากกว่า)

นี่เป็นกระทู้แรกของเราค่ะ เราไม่เคยคิดจะมาถามอะไรแบบนี้เลย เราเป็นคนรักวิทยาศาสตร์ค่ะ อาจจะดู ดูถูกความรู้สึกมนุษย์ไปหน่อยแต่ว่าสิ่งที่เราคิดคืออารมณ์ก็เป็นแค่พวกปฏิกิริยาเคมีเท่านั้น เป็นแค่ภาพลวงตา เหมือนกับเรามองหุ่นยนต์ หุ่นยนต์กำลังเศร้า แต่เรามองเราก็มองว่ามันก็แค่การตั้งค่ามาให้เป็นอย่างนั้นมันไม่ได้เศร้าจริงๆ สิ่งที่เราคิดก็ประมาณนี้ แต่ไม่ว่าจะมองแบบนี้มากแค่ไหน ไม่ว่าจะบอกว่าเขาน่ะก็เป็นมนุษย์ ถึงเขาจะเป็นเจ้าชายน้อยแล้วเราเป็นจิ้งจอกที่ถูกทำให้เชื่องก็ตาม(มุกเปรียบจากหนังสือ เจ้าชายน้อย) แต่เขาก็เป็นมนุษย์อยู่ดี แต่ลึกๆแล้วเขาก็พิเศษอยู่ดีเป็นความจริงที่เปลี่ยนไม่ได้ แอบ “รัก” เขามาราว5ปีล่ะมั้ง?  เอาจริงๆคือไม่รู้ตัวเลยว่ารักเขาจนมารู้ก็ตอนที่รักไปนานแล้ว ที่ใช้คำว่ารักเนี่ยเพราะว่าเป็นคนเดียวจริงๆ ที่รู้สึกแบบนี้ แต่ว่าถ้าเป็น “ชอบ” เนี่ยชอบมาหลายคนแล้ว แต่สุดท้ายแต่เขาส่งของขวัญวันเกิดมาตามธรรมเนียมของพวกเราก็ดีใจแทบแย่ อ่านการ์ดอวยพรแล้วน้ำตาไหลบ้าง อ้อ เราลืมบอกไปรึเปล่าว่า เป็นผู้ชายคนเดียวที่เราเสียน้ำตาให้ เขาไม่ได้ทำอะไรหรอกแต่ก็แค่ร้องให้เพราะเรื่องเล็กๆน้อยๆ เช่น อยากเจอ มีคนมาแตะของที่เขาให้มา แล้วรวมถึงเราสามารถแม้แต่ระบุน้ำหอมที่เขาใส่มาในการ์ดอวยพรว่าอยู่ตรงไหนของการ์ดอวยพร ประเภทน้ำหอม และแม้แต่พยายามหาน้ำหอมกลิ่นเดียวกันมาเพื่อเก็บไว้ที่บ้านมั้งๆที่เป็นน้ำหอมผู้ชายแถมบุคลิกของน้ำหอมยังตรงข้ามกับบุคลิกปกติของเราอีกต่างหาก และเราแม้แต่ คิดเรื่องที่เขาใส่น้ำหอมลงมาทำไม ถึง2เดือนและยังคงคิดต่อไป...
โอเคเกริ่นกันมาพอแล้วใช่มั้ยนะ? เดี๋ยวเราเล่าเหตุผลที่เรารักเขาให้ฟังดีกว่า
คือเริ่มจากที่เราเรียอยู่ที่โรงเรียนแห่งนึงและเราก็เล่นไวโอลินอยู่ในวงเครื่องสายของโรวเรียนแห่งนั้น เราอายุน้อยที่สุดในวง และเล่นเป็นไวโอลินตัวหลัก พร้อมๆกับคนๆนี้ และเพราะพวกเราเล่นเป็นตัวหลักด้วยกัน เวลาซ้อมก็มักจะซ้อมด้วยกัน นั่งข้างกัน แถมคนในวงก็ดูจะสนับสนุนคู่เราแบบไม่มีเหตุผล5555 แต่ก็นั่นแหละ บางทีเราก็จะได้เล่นไวโอลินคู่กันเพลงมันก็จะมีแบบ swan lake  four season อะไรแบบนี้แหม่เพลงก็ ห้บรรยากาศเหลือเกิน แ
ะเนื่องจากเราก็อยู่วงเนี้ยะอยู่ราว3ปีมั้งแถวนั้น มันก็มีเรื่องเกิดขึ้นมากมายทั้ง เคยเล่นไวโอลินด้วยกันหลายงานเล่นโน่นนี่ด้วยกัน นั่งด้วยกันที่โรงอาหารและหยอกล้อกันอิเราก็ออกแนวรุ่นน้องขี้แกล้ง ก็ขี้แก
้งเรพาะชอบเขานี่ล่ะแต่ก็ไม่รู้ว่าเริ่มเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วก็พี่เขาเป็นคนน่ารัก เงียบๆ เรียนเก่ง ตั้งใจเรียน รักครอบครัว ใจดี หางตาตเหมือนง่วงตลอดเวลาทำให้ดูเป็นคนอบอุ่น แต่ถึงจะเป็นแบบนี้ก็มีความกวนประสาทเล็กๆเรียกว่าจิ๋วๆน่าจะถูกกว่า บวกกับที่วงนี้สำคัญกับเรามาก คือแบบทุกอย่างทำให้เราหลงเขาเข้าเต็มเปาเลย แถมหลังจากเราย้ายโรงเรียนจากโรงเรียนเดียวกับเขาไปที่อื่นเราก็ส่งของขวัญไปเซอร์ไพรส์เขาท่บ้านและเพราะอย่างนั้นเขาก็เลยส่งกลับมาและกลายเป็นธรรมเนียมของพวกเรถึงปัจจุบัน ทำให้ลืมเขาไม่ได้ซักที มันจะมีช่วงนึงที่เราแบบไม่ได้คุยกับเขานานอะแล้วเราก็แบบดีใจเฮ้ยเราลืมเขาได้แล้วล่ะ แต่สุดท้ายแค่ได้คุยกับเขาครั้งเดียวทางไลน์ ก็ทำให้เรารู้ว่าเรายังชอบเขาอยู่ และการที่เราชอบเขาอยู่มันมีข้อเสียมากมาย เราชอบคิดในแง่ร้ายว่าเขาเก
ียดเราบ้างแค่เพราะเหตุผลเล็กๆน้อยๆ เราคิดว่าเขาไม่ชอบเราแน่ๆเลยแค่เพราะข้อความข้อความเดียวไม่ก็บางทีก็คิดโน่นคิดนี่เกี่ยวกับเขาคือชอบเขาแหละแต่คือเขาไม่ได้ชอบเราอะ ข้อเสียคือมันมากมายอยู่แล้วอะ อิเราก็เป็นคนแปลกนะ มีคนมาชอบก็ไม่น้อยแต่ก็แค่ชอบแต่ไม่ได้รักอะแล้วเผลอๆที่ชอบพวกเขาก็แค่เพราะพวกเขามีด้านที่เหมือนกับคนคนนี้อะแค่นั้นเองอะ จนพ่อเราเริ่มสงสารพวกเขาด้วยซ้ำอะด้วยเหตุผลหลายๆอย่างอะเราอยากจะเลิกชอบเขาซักทีก่อนที่มันจะบานปลายไปมากกว่านี้ ก่อนที่เราจะชอบเขามากกว่านี้ก่อนที่5ปีมันจะกลายเป็น6ก่อนที่มันจะแก้ยากไปกว่านี้
ปล.เราไม่สายธรรมะนะให้เราเข้าวัดเราขอผ่าน แล้วก็เราต้องอ่านหนังสือเยอะมากๆด้วยและต้องเรียนเยอะมากๆด้วยเรพาะงั้นช้อยส์ที่ต้องแบบนั่งสมาธิอะไรแบบนี้คือ เวลาไม่พอที่จะไปทำ
ขอบคุณค่ะ