ขอเล่าตั้งเเต่ช่วงประถมเลยนะคะ อาจจะยาวหน่อย😂
จำความได้ตั้งเเต่เนิสเซอรี่มาเรามีเพื่อนสนิทอยู่2คนค่ะ ขอใช้นามสมมุตินะคะ เอกับบี เอคือเพื่อนสนิทที่บ้านใกล้กันมากเลิกเรียนก็ไปเล่นด้วยกันตลอดเอาเป็นว่าอยู่ด้วยกันทั้งที่โรงเรียนเเละบ้าน เเต่บีคือเพื่อนสนิทที่อยู่โรงเรียนอย่างเดียวเจอกันเฉพาะตอนไปเรียน พอเข้าอนุบาล เอย้ายโรงเรียนไปเเต่เรายังเล่นด้วยกันเหมือนเดิมคือไปเล่นบ้านเอทุกวัน อยู่โรงเรียนก็เล่นกับบี เราชอบทะเลาะกับบีอยู่บ่อยๆ เเต่ก็ยังเล่นด้วยกันส่วนเอก็ยังเล่นด้วยกันปกติแต่เรารู้สึกว่าเรารักเอมากกว่าบีเพราะเอเป็นเพื่อนที่ดีมากมักจะคอยเตือนเรา ยอมเราทุกอย่างอยสกจะบอกว่าตอนเด็กเราค่อนข้างเอาแต่ใจตัวเอง ทุกเสาร์อาทิตย์เราจะไปบ้านเอตั้งเเต่7โมงเช้า เลิกเรียนก็ไปเล่นบ้านเอทุกวัน เป็นแบบนี้มาประมาณ8-9ปี ตั้งแต่เราอายุ3ขวบถึง11ปีช่วงป.5เราเริ่มมีโลกส่วนตัว เล่นเกมดูหนังดูการ์ตูนอยู่ที่บ้าน คือไม่ได้ไปบ้านเอเเล้ว ตั้งเเต่ป.5 เราก็เริ่มมีเรื่องความรักมีเรื่องการบูลลี่เข้ามาเกี่ยว
ทุกอย่างเริ่มตั้งเเต่ป.5 อายุ11 เริ่มโต เราไม่ใช่หน้าตาหน้าเกลียดอะไรขนาดนั้นเราเป็นขาว สูง ติดพ่อ พ่อกับเเม่เราหย่ากัน เเม่เรามีสามีใหม่เเต่งงานกันเเล้วเเต่ที่พอรู้เรื่องพ่อแท่ๆเพราะยายเป็นคนเล่าให้ฟัง พ่อแท้เราขาวสูงค่ะเเต่เจ้าชู้เลยเลิกกับเเม่ เเม่เราไปอยู่กับพ่อใหม่ตั้งเเต่เราขึ้นป.1 เท่ากับว่าเราอยู่กับยายตามาตั้งเเต่เกิด พวกท่านรักเรามากดูแลเอาใจใส่สั่งสอนเราดีมากแต่เราค่อนข้างดื้อจนเคยตัวเพราะตาจะเป็นคนยกประเคนทุกอย่างให้เราหมดอยากได้อะไรบอกท่านเป็นห่วงเรามากรักเราที่สุดในบรรดาหลานๆที่มี ท่านเป็นคนมีเหตุผลมากคอยสั่งสอนเราเสมอ ตอนนั้นเราเริ่มโตเริ่มอยากคบเพื่อนแบบจริงจังแต่หาไม่ได้เลยเพื่อนสนิทเราบีเริ่มตีตัวออกห่าง เริ่มเกเริ่มเหลวไหลตามผู้ชาย เป็นคนที่ผีเจาะปากมาก นกสองหัว เรียนไม่เก่งเพราะติดผู้ชาย เราเลยเริ่มไม่อยากคบเเต่ก็ไม่อยากเสียเพื่อนเลยเล่นๆไป เราเป็นคนขี้อายไม่ค่อยกล้าเเสดงออก เป็นคนที่เพื่อนๆไม่ค่อยคุยด้วยไม่ค่อยนึกถึง เราโดนบูลลี่ครั้งเเรกตอนป.6 มีผู้ชายมาชอบเราอยู่โรงเรียนเดียวกัน ผู้ชายคนนี้เป็นคนขาวค่ะหน้าตาดีเเต่นิสัยออกแนวแย่ๆหน่อย ผู้ชายคนนี้มีคนชอบเยอะมากแต่เค้ามาชอบเราตามจีบเรา1เดือนเอาของมาให้ มาหาที่ห้องบ่อยๆ มาเล่นกับเราบ่อยๆ ตอนนั้นยอมรับว่าเราก็ชอบเเต่ไม่ได้อยากคบ กลุ่มเพื่อนบางกลุ่มเริ่มไม่ชอบเราเริ่มมาด่ามาเเซะเรา ตอนนั้นเราจิตตกมากเราโทรไปฟ้องแม่เเทบทุกวันเเต่ท่านก็บอกให้เราอดทนเพราะใกล้จะจบเเล้ว ช่วงนั้นคือทุกอย่างแย่มาก ไม่รู้เพราะอะไรตั้งเเต่นั้นเพื่อนๆก็ไม่คบเราเลย เราเล่นกันอยู่2คนกับบีเพราะบีก็ไม่มีเพื่อนคบเหมือนกัน เราสงสัยมาถึงทุกวันว่าเพราะอะไร นิสัยเราเป็นคนไม่ชอบนินทาใคร ไม่ชอบยุ่งเรื่องของใคร เป็นคนตลกเฮฮาซะด้วยซ้ำ จนมาถึงช่วงมัธยม
ขึ้นม.1เราย้ายมาอยู่กับเเม่ แม่เราค่อนข้างอารมณ์รุนเเรง เเม่กดดันเราเรื่องเรียนหนักมากห้ามมีเเฟนห้ามทุกอย่าง เราก็โอเครับได้ เราขึ้นม.1วันเเรก เรียนซัมเมอร์กับพี่ชาย พี่ชายอยู่ม.3 ไม่ใช่พี่เเท้เเต่เป็นลูกพี่ลูกน้อง พี่เราค่อนข้างป๊อปในโรงเรียน คนรู้จักเยอะ คล้ายๆว่าเป็นคนมีชื่อเสียงในโรงเรียนที่ใครๆก็รู้จัก เเค่เพิ่งมาเรียนซัมเมอร์เราก็ถูกบูลลี่เเล้วนี่ขนาดยังไม่เปิดเทอมเลยช่วงเรียนซัมเมอร์ เพราะเราเป็นน้องพี่ซี(นามสมมุติ) พี่ซีมักจะฝากเรากับรุ่นน้องคนสนิทรุ่นน้องคนนี้ขึ้นรถเดียวกับเราอยู่ชั้นเดียวกับเราพี่เราเลยฝาก พี่เราสนิทกับรุ่นน้องคนนี้พอควรเลยเเละรุ่นน้องดูเหมือนจะชอบพี่เราด้วย เธอดูไม่ชอบเราจนเราดูออก ผ่านมาสักพักเราโดนตั้งกลุ่มด่า เราก็ไม่ยอมหรอกเพราะเราไม่ได้ไปทำอะไรให้ เราโดนใส่ร้ายต่างๆนาๆเหมือนละครเลยโน๊ะ5555 ตอนนั้นคือแทบทั้งระดับไม่ชอบเรา เราเครียดมาก ดีที่ยังมีเพื่อนอยู่บ้าง ผ่านไปซักพักทุกอย่างก็เหมือนจะดีขึ้น เราอยู่โรงเรียนนี้ได้2ปี ตลอดสองปีที่ผ่านมาเรามักจะเป็นคนที่เพื่อนสนใจผิดกับตอนประถมทุกอย่างเหมือนจะดีแต่ก็ไม่ใช่ เวลาทำอะไรเรามักจะเป็นคนที่โดดเด่นอยู่พอควร ตอนนี้เรามีเพื่อนสนิทเเล้ว เราเรียนไม่ถือว่าเก่งมากแต่ก็ไม่เคยได้ต่ำกว่าที่5เลย เราทำอะไรมักจะเด่นกว่าเพื่อนคนนี้เสมอ เพื่อนเราค่อนข้างอ้วน ดำ เราไม่ได้จะด่าเพื่อนหรืออะไรไม่ได้มีเจตนาจะเหยียดเลยเเต่อยากจะสื่อให้รู้ว่าเพราะแบบนี้รึเปล่าเพื่อนถึงไม่ชอบเรา เพื่อนสนิทเรา อ้วน เรียนไม่เก่งเท่าไหร่เเต่พอไปได้ แต่ภาษาต่างประเทศอังกฤษคืออ่านไม่ออกเลย0หมด เรา ผอม เรียนเก่งกว่า นี่คือข้อเปรียบเทียบเเล้ว1 และเวลาเล่นอะไรทำอะไรเรามักจะทำได้ดีกว่าเพื่อนคนนี้เสมอ เเต่เราจริงใจกับเพื่อนคนนี้มากเลยนะ เรารักมันมากไปไหนไปกันสอนมันทุกอย่างมีอะไรก็ปรึกษากันทุกอย่าง เรารักกันมากจนมาปีสุดท้ายคือปีนี้ เพื่อนเราเริ่มตีตัวออกห่าง สร้างกลุ่มกับเพื่อนคนอื่นโดยไม่มีเรา เอาเราไปนินทาต่างๆนาๆจนตอนนี้เหมือนทุกอย่างซ้ำรอยเดิมเราเครียดคิดมากทุกวันช่วงหลัง เพื่อนไม่ชอบเราเอาเราไปนินทา ด่าเราทุกวันเเซะเราทุกวัน เราไม่เคยไปทำอะไรให้เลยเคยทะเลาะกันบ้างเป็นปกติแต่เรื่องมันนานมากเเล้ว เพื่อนขุดเรื่องเรามาพูดโดยเฉพาะเรื่องที่เราเคยถูกใส่ร้ายซึ่งเรื่องนั้นมันเป็นปมฝังใจเรามากตั้งเเต่เข้ามาเหยียบโรงเรียนนี้ กลุ่มเพื่อนเรามีเเต่คนที่เอาความคิดตัวเองเป็นหลัก ต่อต้านทุกอย่างต่อต้านคุณครู ต่อต้านสิ่งที่โรงเรียนให้ทำ แต่เราไม่มีใครเเล้วนอกจากพวกเค้าเราเลยต้องยอมอยู่ด้วยเพราะห้องเรามีผู้หญิงแค่ไม่กี่คน ไม่ถึง10คน ที่เหลือผู้ชาย เเละผู้ชายติดเฟรนโซนเราหลายคนเลยในห้อง เเต่เราไม่เคยคิดอะไรด้วยเลย ไม่เคยมีเเฟนเลยที่โรงเรียนนี้ เราเป็นคนตรงไปตรงมามั่นใจในตัวเองพอสมควรแต่ตอนนี้เราเริ่มไม่อยากทำอะไรเเล้ว ไม่อยากไปโรงเรียน ไม่กล้าพูดอะไรมากเพราะเพื่อนล้วนๆ เราไปทำอะไรให้ มีอะไรก็มาขอให้เราช่วย เราช่วยทุกอย่าง มีอะไรให้เพื่อนทุกอย่างให้หมดทุกอย่างจริงๆ แต่ดูที่เพื่อนๆทำกับเรา ทำใมคะเพราะอะไร เราว่าเราก็เป็นคนนิสัยดีคนนึงเลย เราชอบดูซีรี่ย์จนตอนนี้เราอ่านภาษาเกาหลีออกฟังออก เราฟังเพลงอังกฤษเพราะมันเพราะมากนี่คือรสนิยมเเต่พอเพื่อนเห็นก็ว่าเราลูกคนหนูฟังเพลงอินเตอร์ มองเราเหมือนเกลียดเรามาก เราผิดหรอคะ เรามีหน้าม้าเพราะเราชอบของเราเราคิดว่ามันน่ารักดีออกเพื่อนกลุ่มเรามักจะนินทาเราเรื่องหน้าม้า คิดว่าสวยหรอวะอย่างงั้นอย่างงี้ เรามีไอดอลคือนางแบบเกาหลีคนนึงเพื่อนบอกเราเลียนเเบบเค้าไม่สวยเหมือนเค้า เราผืดใช่ไหม เราไม่เคยออกนอกกรอบที่ครอบครัวขีดไว้สักครั้งกลับกัน เราชอบวางแผนอนาคตด้วยซ้ำ เราอยากเป็นนางแบบเหมือนพี่เค้า อยากเป็นเจ้าของธุรกิจ อยากเป็นแอร์ อยสกเป็นไกด์ เพราะเรารู้หลายภาษา เราอยากมีเพื่อนที่จริงใจจริงๆ อยากมีเพื่อนที่รักเราจริงๆไม่ทำร้ายเราเหมือนที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ เพื่อนว่าเราซื่อตามคนไม่ทันโก๊ะๆมึนๆ เรารู้ค่ะเรารู้ทุกอย่างเเต่เเค่ไม่พูด รุ้ว่าคนไหนไม่ชอบคนไหนชอบ เราไม่ใช่คนซื่อหรอกค่ะ เรารู้เราเข้าใจเราดูออกทุกอย่างที่เพื่อนทำ แต่เเค่เราไม่เคยพูด เราไม่เคยทำอะไรให้พวกเขากลับกันเรามักจะช่วยเหลือด้วยซ้ำ เราผิดมากหรอคะ ผิดที่เป็นเราผิดทุกอย่าง เราเครียดเราอยากมีคนที่จริงใจบ้าง เราควรทำยังไงดีคะ
อยากมีเพื่อนที่รักเราจริงใจกับเราจริงๆ
จำความได้ตั้งเเต่เนิสเซอรี่มาเรามีเพื่อนสนิทอยู่2คนค่ะ ขอใช้นามสมมุตินะคะ เอกับบี เอคือเพื่อนสนิทที่บ้านใกล้กันมากเลิกเรียนก็ไปเล่นด้วยกันตลอดเอาเป็นว่าอยู่ด้วยกันทั้งที่โรงเรียนเเละบ้าน เเต่บีคือเพื่อนสนิทที่อยู่โรงเรียนอย่างเดียวเจอกันเฉพาะตอนไปเรียน พอเข้าอนุบาล เอย้ายโรงเรียนไปเเต่เรายังเล่นด้วยกันเหมือนเดิมคือไปเล่นบ้านเอทุกวัน อยู่โรงเรียนก็เล่นกับบี เราชอบทะเลาะกับบีอยู่บ่อยๆ เเต่ก็ยังเล่นด้วยกันส่วนเอก็ยังเล่นด้วยกันปกติแต่เรารู้สึกว่าเรารักเอมากกว่าบีเพราะเอเป็นเพื่อนที่ดีมากมักจะคอยเตือนเรา ยอมเราทุกอย่างอยสกจะบอกว่าตอนเด็กเราค่อนข้างเอาแต่ใจตัวเอง ทุกเสาร์อาทิตย์เราจะไปบ้านเอตั้งเเต่7โมงเช้า เลิกเรียนก็ไปเล่นบ้านเอทุกวัน เป็นแบบนี้มาประมาณ8-9ปี ตั้งแต่เราอายุ3ขวบถึง11ปีช่วงป.5เราเริ่มมีโลกส่วนตัว เล่นเกมดูหนังดูการ์ตูนอยู่ที่บ้าน คือไม่ได้ไปบ้านเอเเล้ว ตั้งเเต่ป.5 เราก็เริ่มมีเรื่องความรักมีเรื่องการบูลลี่เข้ามาเกี่ยว
ทุกอย่างเริ่มตั้งเเต่ป.5 อายุ11 เริ่มโต เราไม่ใช่หน้าตาหน้าเกลียดอะไรขนาดนั้นเราเป็นขาว สูง ติดพ่อ พ่อกับเเม่เราหย่ากัน เเม่เรามีสามีใหม่เเต่งงานกันเเล้วเเต่ที่พอรู้เรื่องพ่อแท่ๆเพราะยายเป็นคนเล่าให้ฟัง พ่อแท้เราขาวสูงค่ะเเต่เจ้าชู้เลยเลิกกับเเม่ เเม่เราไปอยู่กับพ่อใหม่ตั้งเเต่เราขึ้นป.1 เท่ากับว่าเราอยู่กับยายตามาตั้งเเต่เกิด พวกท่านรักเรามากดูแลเอาใจใส่สั่งสอนเราดีมากแต่เราค่อนข้างดื้อจนเคยตัวเพราะตาจะเป็นคนยกประเคนทุกอย่างให้เราหมดอยากได้อะไรบอกท่านเป็นห่วงเรามากรักเราที่สุดในบรรดาหลานๆที่มี ท่านเป็นคนมีเหตุผลมากคอยสั่งสอนเราเสมอ ตอนนั้นเราเริ่มโตเริ่มอยากคบเพื่อนแบบจริงจังแต่หาไม่ได้เลยเพื่อนสนิทเราบีเริ่มตีตัวออกห่าง เริ่มเกเริ่มเหลวไหลตามผู้ชาย เป็นคนที่ผีเจาะปากมาก นกสองหัว เรียนไม่เก่งเพราะติดผู้ชาย เราเลยเริ่มไม่อยากคบเเต่ก็ไม่อยากเสียเพื่อนเลยเล่นๆไป เราเป็นคนขี้อายไม่ค่อยกล้าเเสดงออก เป็นคนที่เพื่อนๆไม่ค่อยคุยด้วยไม่ค่อยนึกถึง เราโดนบูลลี่ครั้งเเรกตอนป.6 มีผู้ชายมาชอบเราอยู่โรงเรียนเดียวกัน ผู้ชายคนนี้เป็นคนขาวค่ะหน้าตาดีเเต่นิสัยออกแนวแย่ๆหน่อย ผู้ชายคนนี้มีคนชอบเยอะมากแต่เค้ามาชอบเราตามจีบเรา1เดือนเอาของมาให้ มาหาที่ห้องบ่อยๆ มาเล่นกับเราบ่อยๆ ตอนนั้นยอมรับว่าเราก็ชอบเเต่ไม่ได้อยากคบ กลุ่มเพื่อนบางกลุ่มเริ่มไม่ชอบเราเริ่มมาด่ามาเเซะเรา ตอนนั้นเราจิตตกมากเราโทรไปฟ้องแม่เเทบทุกวันเเต่ท่านก็บอกให้เราอดทนเพราะใกล้จะจบเเล้ว ช่วงนั้นคือทุกอย่างแย่มาก ไม่รู้เพราะอะไรตั้งเเต่นั้นเพื่อนๆก็ไม่คบเราเลย เราเล่นกันอยู่2คนกับบีเพราะบีก็ไม่มีเพื่อนคบเหมือนกัน เราสงสัยมาถึงทุกวันว่าเพราะอะไร นิสัยเราเป็นคนไม่ชอบนินทาใคร ไม่ชอบยุ่งเรื่องของใคร เป็นคนตลกเฮฮาซะด้วยซ้ำ จนมาถึงช่วงมัธยม
ขึ้นม.1เราย้ายมาอยู่กับเเม่ แม่เราค่อนข้างอารมณ์รุนเเรง เเม่กดดันเราเรื่องเรียนหนักมากห้ามมีเเฟนห้ามทุกอย่าง เราก็โอเครับได้ เราขึ้นม.1วันเเรก เรียนซัมเมอร์กับพี่ชาย พี่ชายอยู่ม.3 ไม่ใช่พี่เเท้เเต่เป็นลูกพี่ลูกน้อง พี่เราค่อนข้างป๊อปในโรงเรียน คนรู้จักเยอะ คล้ายๆว่าเป็นคนมีชื่อเสียงในโรงเรียนที่ใครๆก็รู้จัก เเค่เพิ่งมาเรียนซัมเมอร์เราก็ถูกบูลลี่เเล้วนี่ขนาดยังไม่เปิดเทอมเลยช่วงเรียนซัมเมอร์ เพราะเราเป็นน้องพี่ซี(นามสมมุติ) พี่ซีมักจะฝากเรากับรุ่นน้องคนสนิทรุ่นน้องคนนี้ขึ้นรถเดียวกับเราอยู่ชั้นเดียวกับเราพี่เราเลยฝาก พี่เราสนิทกับรุ่นน้องคนนี้พอควรเลยเเละรุ่นน้องดูเหมือนจะชอบพี่เราด้วย เธอดูไม่ชอบเราจนเราดูออก ผ่านมาสักพักเราโดนตั้งกลุ่มด่า เราก็ไม่ยอมหรอกเพราะเราไม่ได้ไปทำอะไรให้ เราโดนใส่ร้ายต่างๆนาๆเหมือนละครเลยโน๊ะ5555 ตอนนั้นคือแทบทั้งระดับไม่ชอบเรา เราเครียดมาก ดีที่ยังมีเพื่อนอยู่บ้าง ผ่านไปซักพักทุกอย่างก็เหมือนจะดีขึ้น เราอยู่โรงเรียนนี้ได้2ปี ตลอดสองปีที่ผ่านมาเรามักจะเป็นคนที่เพื่อนสนใจผิดกับตอนประถมทุกอย่างเหมือนจะดีแต่ก็ไม่ใช่ เวลาทำอะไรเรามักจะเป็นคนที่โดดเด่นอยู่พอควร ตอนนี้เรามีเพื่อนสนิทเเล้ว เราเรียนไม่ถือว่าเก่งมากแต่ก็ไม่เคยได้ต่ำกว่าที่5เลย เราทำอะไรมักจะเด่นกว่าเพื่อนคนนี้เสมอ เพื่อนเราค่อนข้างอ้วน ดำ เราไม่ได้จะด่าเพื่อนหรืออะไรไม่ได้มีเจตนาจะเหยียดเลยเเต่อยากจะสื่อให้รู้ว่าเพราะแบบนี้รึเปล่าเพื่อนถึงไม่ชอบเรา เพื่อนสนิทเรา อ้วน เรียนไม่เก่งเท่าไหร่เเต่พอไปได้ แต่ภาษาต่างประเทศอังกฤษคืออ่านไม่ออกเลย0หมด เรา ผอม เรียนเก่งกว่า นี่คือข้อเปรียบเทียบเเล้ว1 และเวลาเล่นอะไรทำอะไรเรามักจะทำได้ดีกว่าเพื่อนคนนี้เสมอ เเต่เราจริงใจกับเพื่อนคนนี้มากเลยนะ เรารักมันมากไปไหนไปกันสอนมันทุกอย่างมีอะไรก็ปรึกษากันทุกอย่าง เรารักกันมากจนมาปีสุดท้ายคือปีนี้ เพื่อนเราเริ่มตีตัวออกห่าง สร้างกลุ่มกับเพื่อนคนอื่นโดยไม่มีเรา เอาเราไปนินทาต่างๆนาๆจนตอนนี้เหมือนทุกอย่างซ้ำรอยเดิมเราเครียดคิดมากทุกวันช่วงหลัง เพื่อนไม่ชอบเราเอาเราไปนินทา ด่าเราทุกวันเเซะเราทุกวัน เราไม่เคยไปทำอะไรให้เลยเคยทะเลาะกันบ้างเป็นปกติแต่เรื่องมันนานมากเเล้ว เพื่อนขุดเรื่องเรามาพูดโดยเฉพาะเรื่องที่เราเคยถูกใส่ร้ายซึ่งเรื่องนั้นมันเป็นปมฝังใจเรามากตั้งเเต่เข้ามาเหยียบโรงเรียนนี้ กลุ่มเพื่อนเรามีเเต่คนที่เอาความคิดตัวเองเป็นหลัก ต่อต้านทุกอย่างต่อต้านคุณครู ต่อต้านสิ่งที่โรงเรียนให้ทำ แต่เราไม่มีใครเเล้วนอกจากพวกเค้าเราเลยต้องยอมอยู่ด้วยเพราะห้องเรามีผู้หญิงแค่ไม่กี่คน ไม่ถึง10คน ที่เหลือผู้ชาย เเละผู้ชายติดเฟรนโซนเราหลายคนเลยในห้อง เเต่เราไม่เคยคิดอะไรด้วยเลย ไม่เคยมีเเฟนเลยที่โรงเรียนนี้ เราเป็นคนตรงไปตรงมามั่นใจในตัวเองพอสมควรแต่ตอนนี้เราเริ่มไม่อยากทำอะไรเเล้ว ไม่อยากไปโรงเรียน ไม่กล้าพูดอะไรมากเพราะเพื่อนล้วนๆ เราไปทำอะไรให้ มีอะไรก็มาขอให้เราช่วย เราช่วยทุกอย่าง มีอะไรให้เพื่อนทุกอย่างให้หมดทุกอย่างจริงๆ แต่ดูที่เพื่อนๆทำกับเรา ทำใมคะเพราะอะไร เราว่าเราก็เป็นคนนิสัยดีคนนึงเลย เราชอบดูซีรี่ย์จนตอนนี้เราอ่านภาษาเกาหลีออกฟังออก เราฟังเพลงอังกฤษเพราะมันเพราะมากนี่คือรสนิยมเเต่พอเพื่อนเห็นก็ว่าเราลูกคนหนูฟังเพลงอินเตอร์ มองเราเหมือนเกลียดเรามาก เราผิดหรอคะ เรามีหน้าม้าเพราะเราชอบของเราเราคิดว่ามันน่ารักดีออกเพื่อนกลุ่มเรามักจะนินทาเราเรื่องหน้าม้า คิดว่าสวยหรอวะอย่างงั้นอย่างงี้ เรามีไอดอลคือนางแบบเกาหลีคนนึงเพื่อนบอกเราเลียนเเบบเค้าไม่สวยเหมือนเค้า เราผืดใช่ไหม เราไม่เคยออกนอกกรอบที่ครอบครัวขีดไว้สักครั้งกลับกัน เราชอบวางแผนอนาคตด้วยซ้ำ เราอยากเป็นนางแบบเหมือนพี่เค้า อยากเป็นเจ้าของธุรกิจ อยากเป็นแอร์ อยสกเป็นไกด์ เพราะเรารู้หลายภาษา เราอยากมีเพื่อนที่จริงใจจริงๆ อยากมีเพื่อนที่รักเราจริงๆไม่ทำร้ายเราเหมือนที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ เพื่อนว่าเราซื่อตามคนไม่ทันโก๊ะๆมึนๆ เรารู้ค่ะเรารู้ทุกอย่างเเต่เเค่ไม่พูด รุ้ว่าคนไหนไม่ชอบคนไหนชอบ เราไม่ใช่คนซื่อหรอกค่ะ เรารู้เราเข้าใจเราดูออกทุกอย่างที่เพื่อนทำ แต่เเค่เราไม่เคยพูด เราไม่เคยทำอะไรให้พวกเขากลับกันเรามักจะช่วยเหลือด้วยซ้ำ เราผิดมากหรอคะ ผิดที่เป็นเราผิดทุกอย่าง เราเครียดเราอยากมีคนที่จริงใจบ้าง เราควรทำยังไงดีคะ