สวัสดีค่ะทุกคนที่อ่านกระทู้เเละตอบกระทู้นะคะ เริ่มเรื่องเลย เมื่อวันที่ 10 ต.ค. ย่าเราเสียชีวิตทางอุบัติเหตุทางรถ ซึ่งย่าเป็นบุคคลที่เรารักเเละเป็นห่วงมากที่สุดในชีวิต ครึ่งนึงของชีวิตเราคือย่าเราเลยก็ว่าได้ และย่าเราก็รักเรามากที่สุดเช่นกัน /// เราเสียใจหนักมากๆ ไม่ได้นอนทั้งเช้าทั้งกลางคืน 3 คืน 3 วันติด ข้าวกินไม่ลง กินไม่ได้เลย ไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไร คืนสวดคืนเเรกทุกอย่างผ่านไปด้วยดี พอคืนที่ 2 ฟังพระจบ ระหว่างเรานั่งพับเหรียญโปรยทาน น้าชายเราก็พูดขึ้นว่า หอม อื้อ...หอม ได้กลิ่นเเล้ว รู้เเล้ว เราอยากรู้เราจึงเดินไปนั่งข้างน้าชาย เราก็ได้กลิ่นจริงๆ กลิ่นน้ำอบเเบบหอมมาก หอมฟุ้งเลย เเต่เป็นระยะๆ ได้กลิ่นเป็นพักๆ พอถามคนอื่น สรุปมีเเค่เรากับน้าชายที่ได้กลิ่นกันสองคน พอคืนที่ 4 ระหว่างเราฟังพระสวดอภิธรรมบทอะไรนี้ละคะ ซึ่งมันเศร้ามากๆ เศร้ามากที่สุด เราค่อยๆ น้ำตาไหล เเล้วป้าก็นั่งไปเรียกข้างๆ เราก็ลุกไปนั่งข้างป้า ทีงี้ก็คุยกัน คุยกันไปมา มือเราเริ่มสั่น เราเริ่มร้องไห้ออกมา ทีงี้เหมือนสติเราเริ่มหลุด เราเริ่มร้องออกมาดังขึ้นเรื่อยๆ จนเหมือนจะควบคุมตัวเองไม่ได้ จนป้าที่นั่งข้างเรา ต้องเรียกป้าเราอีกคนไห้พาเราไปข้างนอก
ลุงเราก็รีบเอาพระที่คอเขามาห้อยไห้เรา
เราเริ่มรู้สึกดีขึ้น เเต่มือก็ยังสั่นเป็นพักๆ ยิ่งบทกรวดน้ำ เรายิ่งรู้สึกอย่างร้องไห้ มือยิ่งสั่นเเรงขึ้นเรื่อยๆ เรานั่งข้างนอก รอจนพระสวดเสร็จ ถึงเข้าไปนั่งข้างในได้
ทีงี้พวกป้าๆ น้าๆ ก็เลยไห้ไปจุดธูปบอกว่าไห้พูดว่าไม่ต้องเป็นห่วงเรา อะไรเเบบนี้ก็ว่าไป ยังไม่ทันจะจุดไฟเสร็จ มือเราก็เริ่มสั่นอีกครั้ง สั่นเเรงขึ้น เเละระหว่างพนมมือจะบอกกล่าว ทีงี้มือสั่นเเรงมาก เเบบ
เเรงเลย เราเริ่มร้องไห้หนักมากๆ ร้องแบบปล่อยโฮ เหมือนคนไม่มีสติ เเต่เราพอรู้พอตัวเอง จนป้าต้องวิ่งเข้ามากอดเรา เเละพาเราไปนอน เรานอนไม่ได้ จึงขอกอดมือป้าเราที่นอนข้างๆ จนหลับใปในที่สุด (ที่บอกว่าไม่ได้นอน 3 คืนติด คือคืนเเรกที่ตาย คืนสวดพระที่ 1 เเละ คืนที่ 2 รวมเป็น 3 คืน ) มาถึงเช้าวันเผา พวกป้าๆ ก็จ้างวงมโหรี มาเล่นในงานวันเผา ระหว่างวงมโหรีเล่น ซึ่งเราก็นั่งฟัง สักพักมือก็เริ่มสั่น ร้องไห้ออกมาแต่ไม่ได้ร้องเยอะ ร้องเเบบเศร้าๆ จนวงมโหรีเล่นจบไป ป้ากัวเราจะร้องไห้จะมือสั่นอีก เลยไม่ได้ไห้เราเขาไปฟังพระสวด จนกระทั่งทุกอย่างผ่านไป พอถึงเวลาวนรอบเมรุ เราเป็นคนหว่านดอกไม้ เราขนลุกตลอดเวลา เหมือนเราจะร้องแต่ร้องไม่ออก พอถึงพิธีวางดอกไม้จันทร์ เราก็เริ่มร้อง เเต่มือเราไม่สั่น เราร้องหนักมากๆ จนกระทั่งทุกคนวางดอกไม้จันทร์ เสร็จ จึงได้ขึ้นไปดูหน้าศพ มือเราเริ่มสั่น ใจเริ่มสั่น เหมือนใจจะขาดไห้ได้ ร้องไห้เเบบหนักมากๆ จนเราต้องลงไปนั่งรอข้างล่าง หลังจากนำศพเขาเตาเผา เราก็หยุดร้อง ทุกอย่างก็กลับไปเป็นปกติ วันเวลาก็ผ่านไป เเละเมื่อสองวันก่อน เราทะเลาะกับเเฟนหนักมาก เราร้องไห้หนัก มือเริ่มสั่นเหมือนตอนงาน เราพยายามควบคุมตัวเอง จนทุกอย่างมันเริ่มดีขึ้น เเต่พอกับมาบ้าน เรายิ่งเศร้ายิ่งท้อ ยิ่งคิดถึงย่ามากขึ้นกลางคืนนอนไม่ได้เลย ตื่นตลอดทั้งคืน กึ่งหลับกึ่งตื่น เป็นเเบบนี้มาตั้งเเต่วันเผาจนตอนนี้จะครบ 1 เดือนเเล้ว วันที่ 10 นี้ก็ 1 เดือนพอดี ก่อนหน้าที่จะมีงานศพ เรารู้สึกว่าตัวเราจะเข้าข่ายเป็นโรคซึมเศร้า ก่อนหน้านี้ เราเป็นคนเครียด คนขี้คิดมากอยู่เเล้ว เวลาเราเครียดเราท้อ เราไม่เคยระบายให้ใครฟัง เรารู้อยากตายตลอดเวลา เคยทำร้ายตัวเองและคนรอบข้างมาหลายต่อหลายครั้ง ยิ่งตอนทะเลาะ ยิ่งตอนมีอะไรมากระทบกระเทือนจิตใจเรา เรายิ่งรู้สึกเหมือนชีวิตไม่มีค่า เราพยายามไปทำตามเเบบทดสอบพวกโรคซึมเศร้า คือผลออกมาว่าเจ้าข่ายรุนเเรง เเต่เราไม่เเน่ใจ
เราเลยอยากมาขอคำปรึกษา ว่าเราควรไปหาหมอจริงๆ ไช่ไหม อาการที่เราเป็นไม่ได้เรียกร้องความสนใจใช่ไหม เราลองไปอ่านไปกูเกิ้ลมา มันมีหลายสาเหตุหลายปัจจัย เกิดจากความเครียดสะสม เเละอีกหลายๆ อย่าง แถมตั้งเเต่ย่าเราเสีย เรานอนกลางคืนไม่ได้เลย พยายามข่มตานอนแต่นอนไม่หลับ นอนเช้าเกือบทุกวัน เป็นแบบนี้มา 1 เดือนกว่าๆ แล้ว เรารู้วึกว่าเหมือนเราใช้ชีวิตยากขึ้นทุกวัน มีใครเคยมีอาการเเบบนี้บ้างคะ หรือพอมีความรู้เรื่องเเบบนี้ เเนะนำหน่อยค่ะ เราไม่อยากเป็นเเบบนี้ เราไม่มีความสุขเลย...
ขอปรึกษาหน่อยค่ะ ใครเคยมีอาการเเบบนี้บ้างคะ เวลาเราร้องไห้หนักๆ ................
ลุงเราก็รีบเอาพระที่คอเขามาห้อยไห้เรา
เราเริ่มรู้สึกดีขึ้น เเต่มือก็ยังสั่นเป็นพักๆ ยิ่งบทกรวดน้ำ เรายิ่งรู้สึกอย่างร้องไห้ มือยิ่งสั่นเเรงขึ้นเรื่อยๆ เรานั่งข้างนอก รอจนพระสวดเสร็จ ถึงเข้าไปนั่งข้างในได้
ทีงี้พวกป้าๆ น้าๆ ก็เลยไห้ไปจุดธูปบอกว่าไห้พูดว่าไม่ต้องเป็นห่วงเรา อะไรเเบบนี้ก็ว่าไป ยังไม่ทันจะจุดไฟเสร็จ มือเราก็เริ่มสั่นอีกครั้ง สั่นเเรงขึ้น เเละระหว่างพนมมือจะบอกกล่าว ทีงี้มือสั่นเเรงมาก เเบบ
เเรงเลย เราเริ่มร้องไห้หนักมากๆ ร้องแบบปล่อยโฮ เหมือนคนไม่มีสติ เเต่เราพอรู้พอตัวเอง จนป้าต้องวิ่งเข้ามากอดเรา เเละพาเราไปนอน เรานอนไม่ได้ จึงขอกอดมือป้าเราที่นอนข้างๆ จนหลับใปในที่สุด (ที่บอกว่าไม่ได้นอน 3 คืนติด คือคืนเเรกที่ตาย คืนสวดพระที่ 1 เเละ คืนที่ 2 รวมเป็น 3 คืน ) มาถึงเช้าวันเผา พวกป้าๆ ก็จ้างวงมโหรี มาเล่นในงานวันเผา ระหว่างวงมโหรีเล่น ซึ่งเราก็นั่งฟัง สักพักมือก็เริ่มสั่น ร้องไห้ออกมาแต่ไม่ได้ร้องเยอะ ร้องเเบบเศร้าๆ จนวงมโหรีเล่นจบไป ป้ากัวเราจะร้องไห้จะมือสั่นอีก เลยไม่ได้ไห้เราเขาไปฟังพระสวด จนกระทั่งทุกอย่างผ่านไป พอถึงเวลาวนรอบเมรุ เราเป็นคนหว่านดอกไม้ เราขนลุกตลอดเวลา เหมือนเราจะร้องแต่ร้องไม่ออก พอถึงพิธีวางดอกไม้จันทร์ เราก็เริ่มร้อง เเต่มือเราไม่สั่น เราร้องหนักมากๆ จนกระทั่งทุกคนวางดอกไม้จันทร์ เสร็จ จึงได้ขึ้นไปดูหน้าศพ มือเราเริ่มสั่น ใจเริ่มสั่น เหมือนใจจะขาดไห้ได้ ร้องไห้เเบบหนักมากๆ จนเราต้องลงไปนั่งรอข้างล่าง หลังจากนำศพเขาเตาเผา เราก็หยุดร้อง ทุกอย่างก็กลับไปเป็นปกติ วันเวลาก็ผ่านไป เเละเมื่อสองวันก่อน เราทะเลาะกับเเฟนหนักมาก เราร้องไห้หนัก มือเริ่มสั่นเหมือนตอนงาน เราพยายามควบคุมตัวเอง จนทุกอย่างมันเริ่มดีขึ้น เเต่พอกับมาบ้าน เรายิ่งเศร้ายิ่งท้อ ยิ่งคิดถึงย่ามากขึ้นกลางคืนนอนไม่ได้เลย ตื่นตลอดทั้งคืน กึ่งหลับกึ่งตื่น เป็นเเบบนี้มาตั้งเเต่วันเผาจนตอนนี้จะครบ 1 เดือนเเล้ว วันที่ 10 นี้ก็ 1 เดือนพอดี ก่อนหน้าที่จะมีงานศพ เรารู้สึกว่าตัวเราจะเข้าข่ายเป็นโรคซึมเศร้า ก่อนหน้านี้ เราเป็นคนเครียด คนขี้คิดมากอยู่เเล้ว เวลาเราเครียดเราท้อ เราไม่เคยระบายให้ใครฟัง เรารู้อยากตายตลอดเวลา เคยทำร้ายตัวเองและคนรอบข้างมาหลายต่อหลายครั้ง ยิ่งตอนทะเลาะ ยิ่งตอนมีอะไรมากระทบกระเทือนจิตใจเรา เรายิ่งรู้สึกเหมือนชีวิตไม่มีค่า เราพยายามไปทำตามเเบบทดสอบพวกโรคซึมเศร้า คือผลออกมาว่าเจ้าข่ายรุนเเรง เเต่เราไม่เเน่ใจ
เราเลยอยากมาขอคำปรึกษา ว่าเราควรไปหาหมอจริงๆ ไช่ไหม อาการที่เราเป็นไม่ได้เรียกร้องความสนใจใช่ไหม เราลองไปอ่านไปกูเกิ้ลมา มันมีหลายสาเหตุหลายปัจจัย เกิดจากความเครียดสะสม เเละอีกหลายๆ อย่าง แถมตั้งเเต่ย่าเราเสีย เรานอนกลางคืนไม่ได้เลย พยายามข่มตานอนแต่นอนไม่หลับ นอนเช้าเกือบทุกวัน เป็นแบบนี้มา 1 เดือนกว่าๆ แล้ว เรารู้วึกว่าเหมือนเราใช้ชีวิตยากขึ้นทุกวัน มีใครเคยมีอาการเเบบนี้บ้างคะ หรือพอมีความรู้เรื่องเเบบนี้ เเนะนำหน่อยค่ะ เราไม่อยากเป็นเเบบนี้ เราไม่มีความสุขเลย...