สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องมาพูดคุยเกี่ยวกับความคิดที่ว่า "ความเป็นผู้หญิงมันคืออะไร"
เราเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่โสด และเพราะความโสดนี่แหละถึงโดนคนอื่นทักอยู่ประจำและหนึ่งในนั้นก็มีคนที่เราแอบชอบอยู่ด้วยและพวกเขาก็ว่าเพราะเราไม่มีความเป็นผู้หญิง และความหมายในที่นี้ไม่ใช่นิสัย แต่เป็นภาพลักษณ์ภายนอกที่พวกเขาเหล่านั้นมองเรา แต่ไม่เคยว่าอะไรเขานะคะ บางครั้งก็คิดว่ามันคงจริงอย่างที่พวกเขาพูดกัน
คงเพราะว่าผู้หญิงแบบเรามักทำอะไรทุกอย่างด้วยตัวเองหรือเพราะอยู่คนเดียวมานานจนมีภูมิคุ้มกันว่าสามารถผ่านทุกอย่างไปเองได้
ไม่ว่าจะซ่อมรถ ซ่อมไฟ ยกของหนัก ไปไหนคนเดียวได้ ทำอาหาร หรือเบื่อก็ไปซื้อของเองได้ จนเหมือนว่าไม่มีความกลัวต่อสิ่งที่จะเผชิญ
เราไม่ได้อ่อนหวาน แต่ก็ไม่ได้หยาบกระด้าง
เราไม่ได้เข้มแข็ง แต่แค่บางอย่างบังคับให้เราเข้มแข็ง
เราไม่ได้สนใจเสื้อผ้า หรือ ของใช้ผู้หญิงมากมาย แต่ก็ไม่ได้ปล่อยให้ตัวเองโทรมหรือภาพลักษณ์ไม่ดี
เราไม่ได้เป็นแม่ศรีเรือน แต่งานบ้านก็ไม่ได้ละเลย
ตอนแรกก็รู้สึกไม่ได้คิดไรมากกับคำๆนี้ที่ว่าเราไม่มีความเป็นผู้หญิง เพราะแบบนี้เลยโสดแต่พอมีคนมาพูดเยอะๆเข้าและคนที่เราแอบชอบเขาก็คิดเหมือนกันแต่เขาไม่รู้นะว่าเราแอบชอบ มันเหมือนโดนสะกดจิตว่าตกลงเราผิดใช่ไหม ชีวิตที่เราเป็นอยู่มันไม่ถูกต้องเหรอ เราควรลองเปลี่ยนวิถีชีวิตเรามั้ย และความเป็นผู้หญิงที่คนอื่นอยากให้เป็นมันเป็นยังไง
ต้องอ่อนหวานมากกว่านี้ ต้องไม่เข้มแข็งมากเกินไปเหรอ ต้องเป็นแม่ศรีเรือน ต้องอยู่ในกรอบในสิ่งที่อีกฝ่ายอยากให้เป็น
บางครั้งก็คิดนะว่าทำไมผู้หญิงคนอื่นถึงได้สวยและน่ารักมีความสดใสในแบบผู้หญิงทำอะไรก็ดูเหมาะเป็นผู้หญิง ไม่เหมือนเราขนาดมอเตอร์ไซต์พังยังนั่งซ่อมเองข้างถนน แต่เราก็ไม่ได้ว่าเราไม่เคารพในตัวเองนะ แค่บางทีเราก็คือเรา การที่จะให้เราไปเป็นแบบคนอื่นมันยาก
ที่ตั้งกระทู้นี้เพราะแค่รู้สึกสับสนและเคว้งมันเหมือนเราใช้ชีวิตแบบนี้มันดีรึยัง เราทำได้ดีรึยังกับชีวิตตัวเอง ทำไมในใจเรามันบอกว่าเราเป็นเราดีแล้ว แต่ในหัวกลับโดนสะกดว่ามันยังไม่ดีพอที่คนอื่นจะเปลี่ยนมุมมอง
ทำไมคนอื่นถึงต้องจำกัดความเป็นผู้หญิง ว่าความเป็นผู้หญิงมันควรเป็นยังไง??
เราเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่โสด และเพราะความโสดนี่แหละถึงโดนคนอื่นทักอยู่ประจำและหนึ่งในนั้นก็มีคนที่เราแอบชอบอยู่ด้วยและพวกเขาก็ว่าเพราะเราไม่มีความเป็นผู้หญิง และความหมายในที่นี้ไม่ใช่นิสัย แต่เป็นภาพลักษณ์ภายนอกที่พวกเขาเหล่านั้นมองเรา แต่ไม่เคยว่าอะไรเขานะคะ บางครั้งก็คิดว่ามันคงจริงอย่างที่พวกเขาพูดกัน
คงเพราะว่าผู้หญิงแบบเรามักทำอะไรทุกอย่างด้วยตัวเองหรือเพราะอยู่คนเดียวมานานจนมีภูมิคุ้มกันว่าสามารถผ่านทุกอย่างไปเองได้
ไม่ว่าจะซ่อมรถ ซ่อมไฟ ยกของหนัก ไปไหนคนเดียวได้ ทำอาหาร หรือเบื่อก็ไปซื้อของเองได้ จนเหมือนว่าไม่มีความกลัวต่อสิ่งที่จะเผชิญ
เราไม่ได้อ่อนหวาน แต่ก็ไม่ได้หยาบกระด้าง
เราไม่ได้เข้มแข็ง แต่แค่บางอย่างบังคับให้เราเข้มแข็ง
เราไม่ได้สนใจเสื้อผ้า หรือ ของใช้ผู้หญิงมากมาย แต่ก็ไม่ได้ปล่อยให้ตัวเองโทรมหรือภาพลักษณ์ไม่ดี
เราไม่ได้เป็นแม่ศรีเรือน แต่งานบ้านก็ไม่ได้ละเลย
ตอนแรกก็รู้สึกไม่ได้คิดไรมากกับคำๆนี้ที่ว่าเราไม่มีความเป็นผู้หญิง เพราะแบบนี้เลยโสดแต่พอมีคนมาพูดเยอะๆเข้าและคนที่เราแอบชอบเขาก็คิดเหมือนกันแต่เขาไม่รู้นะว่าเราแอบชอบ มันเหมือนโดนสะกดจิตว่าตกลงเราผิดใช่ไหม ชีวิตที่เราเป็นอยู่มันไม่ถูกต้องเหรอ เราควรลองเปลี่ยนวิถีชีวิตเรามั้ย และความเป็นผู้หญิงที่คนอื่นอยากให้เป็นมันเป็นยังไง
ต้องอ่อนหวานมากกว่านี้ ต้องไม่เข้มแข็งมากเกินไปเหรอ ต้องเป็นแม่ศรีเรือน ต้องอยู่ในกรอบในสิ่งที่อีกฝ่ายอยากให้เป็น
บางครั้งก็คิดนะว่าทำไมผู้หญิงคนอื่นถึงได้สวยและน่ารักมีความสดใสในแบบผู้หญิงทำอะไรก็ดูเหมาะเป็นผู้หญิง ไม่เหมือนเราขนาดมอเตอร์ไซต์พังยังนั่งซ่อมเองข้างถนน แต่เราก็ไม่ได้ว่าเราไม่เคารพในตัวเองนะ แค่บางทีเราก็คือเรา การที่จะให้เราไปเป็นแบบคนอื่นมันยาก
ที่ตั้งกระทู้นี้เพราะแค่รู้สึกสับสนและเคว้งมันเหมือนเราใช้ชีวิตแบบนี้มันดีรึยัง เราทำได้ดีรึยังกับชีวิตตัวเอง ทำไมในใจเรามันบอกว่าเราเป็นเราดีแล้ว แต่ในหัวกลับโดนสะกดว่ามันยังไม่ดีพอที่คนอื่นจะเปลี่ยนมุมมอง