คนเดียวจนชชิน.

คือผมเป็นคนที่ติดเพื่อนติดแฟนมากนะในช่วงหนึ่ง พอมาถึงช่วงนึงผมก็ตั้งแต่เลิกกับแฟนคนล่าสุดไปผมก็หันมาอยู่กับเพื่อนใช้ชีวิตคนเดียวหลังจากนั้นเพื่อนผมก็มีแฟนเริ่มมีแฟนกันส่วนผมก็ยังไม่มีแฟนตอนนี้จะเข้าปีที่ 5 ผมเรียนรู้ที่จะอยู่คนเดียวใช้ชีวิตคนเดียวไม่ใช่ว่าผมไม่ได้หานะแฟนแต่ว่าผมเคยตามหาแต่ว่ามันกลับไม่ได้ตามหาผมมันก็เลยทำให้ผมคิดว่าเราไม่ควรจะวิ่งตามหาความรักถ้ามันจะเกิดมันก็เกิดของมันเองแต่บางทีถ้าเราไม่พยายามมันก็อาจจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยผมโสดมาประมาณ 4 ปีได้แล้วไม่รู้เป็นเพราะอะไรที่ผมยังไม่สามารถเริ่มต้นใหม่ได้อาจจะเป็นหลายเหตุผลหรือว่าผมยังไม่สามารถที่จะเริ่มต้นใหม่หรือไม่กล้าที่จะเริ่มต้นใหม่ผมเสียใจกับความรักที่พังลงไปเป็นอย่างมากผมเคยพยายามทุกวิถีทางเพื่อให้ลืมแต่มันก็ไม่ดีขึ้นเลยผมพยายามหนีหนีไปไกลไกลมากไกลชนคิดว่าผมคงจะลืมมันได้แล้ว แต่มันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คิดสุดท้ายแล้วสิ่งสำคัญที่สุดในการหนีก็คือยอมรับความจริงที่มันเกิดขึ้นเพราะใจผมมันยังคิดอยู่มันยังพะวงอยู่ในเรื่องเดิมๆแล้วนั่นคือคงจะเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมไม่สามารถจะเริ่มต้นใหม่อีกครั้งผมอาจจะเริ่มต้นใหม่ได้แต่คงไม่ใช่เร็วๆนี้ แล้วพอมาตอนนี้เรื่องของเธอก็วนมีครั้งโอนมาให้ผมคิดถึงซึ่งผมไม่ได้ติดต่อไม่ได้พูดคุยไม่ได้พูดถึงเธอนานมากแล้วแต่พอมีคนอื่นพูดถึงผมโกรธคิดถึงเธอไม่ได้ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมผมถึงยังไม่ไปไหนทั้งนี้ผมยอมรับความจริงแล้วและอีกอย่างเราก็ห่างกันมาตั้งนานแล้วผมเลือกทุกวิถีทางเพื่อให้เจอหน้าเธอผมมีโอกาสได้เจอเธออีกครั้งแต่ผมเลือกที่จะไม่ไปหาหรือไปเจอเพื่อหลีกเลี่ยงเธอรู้วิธีทางเพราะผมกลัวว่าความพยายามให้ผมมาทำมาทั้งหมดมันจะหมดความหมายผมเชื่อว่าก็คงมีหลายคนเที่ยงจมปลักแล้วยังไม่ไปไหนเหมือนกับผมความรู้สึกมันทรมานมันเศร้าเฉาไม่ค่อยมีชีวิตชีวาแต่ผมก็เรียนรู้ที่อยู่คนเดียวกินข้าวคนเดียวดูหนังคนเดียวไปไหนมาไหนคนเดียวทั้งๆที่ผมเคยไปไหนมาไหนกับเพื่อนหรือคนรักคนเก่าๆผมก็เริ่มชินกับการอยู่คนเดียวจนทุกวันนี้การที่มีคนเยอะผมมองว่ามันเป็นเรื่องวุ่นวายอยากอยู่คนเดียวอยากใช้ชีวิตคนเดียวโดยไม่มีใครมายุ่งแต่มันก็เป็นไปไม่ได้เพราะคนเราต้องมีสังคมแต่ผมก็ยังคุยกับเพื่อนหรือเปล่าเพื่อนผมอยู่ไปสังสรรค์กับเพื่อนปกติ