เราควรแก้ที่ตัวเราใช่ไหม?

กระทู้คำถาม

คือเรื่องมันมีอยู่ว่าคุณยายเราเสีย 😭แล้วคุณตา(

นางเป็นฝรั่ง)เขาต้องอยู่คนเดียวซึ่งแม่ก็ต้องไปทำงานส่วนตัวเราก็ต้องไปเรียน เขาก็จะไม่มีใครอยู่บ้านซึ่งคุณตาก็จะเหงาๆ

มีป้าคนนึง ที่เป็นเพื่อนของตาและยายเป็นเพื่อนกันมานานมาก แม่กับตาก็เลยตัดสินใจกันว่าจะขอให้ป้าคนนี้มาอยู่ด้วยเพื่อเป็นเพื่อนก็ให้ตา เราก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรเพราะเราคิดว่ามันก็ดี อย่างน้อยแกจะได้มีเพื่อน

*********************

ช่วงที่นางมาแรกๆก็ไม่ได้มีปัญหากัน ต่างคนต่างอยู่(เรากับป้าคนนั้น) พอเวลาผ่านไปนางเริ่มทำตัวเหมือนเป็นคนในครอบครัวจริงๆ ทำตัวใหญ่ ขอให้แม่เราทำโน้นทำนี่ให้แต่แม่เราก็ยินดี แล้วมีอยู่วันนึงที่เราไม่ได้ล้างจาน ซึ้งเรามีข้อเสียตรงที่ไม่ชอบล้างจาน แต่ก็ปรับตัวเอง

นางพูดเบาๆให้ตาไม่ได้ยิน "จานแค่นี้ทำไมไม่ล้าง มีปัญหาไรล้างไม่ได้" พูดแบบประชดผสมกับเชิงด่าเรา เราก็ไม่ได้พูดไรแล้วก็ไปล้าง หลายวันถัดไป เราก็ใช้หม้อต้มน้ำ แบบน้ำเปล่าเฉยๆไม่ได้ใส่อะไรเจ้าไปนอกจากน้ำ พอเราเอาน้ำที่เหลือเททิ้งแล้วเอาไปคว่ำ เพี้ยนต้มน้ำรอ

นางก็พูดออกมา "ถ้าจะไม่ใช้ซันไลต์ล้างก็ไม่ต้องล้าง วางไว้" งงสิ เพี้ยนกริบ

พอมาวันนี้ นางพูดออกมาดังๆ ฉอดๆ "จานใบเดียวจะทิ้งไว้ให้ใครล้าง" แล้วมองหน้าเหมือนเราไปทำอะไรไม่ดีไว้
แบบ จานนั้นคือจานที่ใส่กับ ซึ่งเราก็ตักส่วนที่เราจะกินออกมาแล้ว แล้วที่เหลือก็ใส่อับเรียบร้อยเเล้ว จานก็เราไปแช่เพื่อที่จะล้างหลังกินเสร็จ ณตอนนั้นเราก็ยังกินข้าวไม่เสร็จเลย เรารู้ตัวว่าต้องล้างแต่คือรอกินเสร็จไม่ได้หรอไง