ปี2020นี้เราขึ้นม.5ค่ะ ช่วงต้นปี ตาเเท้ๆของเราเสีย เราร้องไห้เเค่ครั้งเดียว เพราะเราไม่ค่อยสนิทกับตาคนนี้ จนมากลางปี ตาคนที่2 ที่เราเคยอยู่ด้วย จนโตมาเราย้ายไปอยู่กับพ่อเเม่ เเต่ก็ไปมาหาสู่กันบ่อยมากๆๆ เพราะบ้านอยู่ใกล้กัน สอบเข้าม.4 ตาก็เป็นคนพามา ถ้าว่าง บางครั้งเขาก็จะมารับ เวลาเราหลงทางเราจะโทรไปหาตาตลอด เพราะถึงเราอธิบายไม่รู้เรื่องเขาก็รู้ว่าที่นั่นคือที่ไหน ต้องขึ้นรถสายไหนเพื่อกลับบ้าน ตาตามใจเรามากๆ อยากกินอะไรก็ให้กิน ถึงเเม้จะบ่นก็ยื่นเงินให้เรา จนมาช่วงโควิดตาของเราค่อนข้างเครียด เพราะหาเงินไม่ค่อยได้ เเละเเม่ของตาป่วยหนักมากๆ ทำให้ตาเราเครียดหนัก วันนั้นตาของเราได้เงินจากรัฐบาล ตาให้เงินเรา200บาท เเละเช้าวันถัดมาตาของเราเข้ารพ.เพราะสลบ จนผ่านไปหลายอาทิตย์ตาของเราก็ยังไม่ฟื้น จนเราไปเยี่ยมครั้งเเรก อาการของตาเราหนักมากๆคุยไม่ได้ ขยับไม่ได้ไม่รู้สึกตัว จนครั้งที่2ที่เราไปเยี่ยม หมอบอกว่าตาจะอยู่ได้อีกไม่นาน เเต่พอไม่กี่อาทิตย์ต่อมาตาของเราเสีย เราฝันถึงเขาว่าเขาเสียเเต่ผลสุดท้ายก็รอดมาได้ เเต่เราถูกปลุกเพราะเสียงคุยโทรศัพท์จากพี่เราว่าตาของเราเสียเเล้ว เรารู้สึกเหมือนตอนนั้นโลกมันพังมากๆ เราน้ำตาไหลตลอดในช่วงเช้าถึงช่วงสาย สวดศพเราก็น้ำตาไหลเมื่อคิดถึงเขา พอผ่านมาได้เราก็เป็นปกติ จนเดือนนี้เดือนตุลาคม ยายของเราเสีย ถึงเราจะทะเลาะกับยายบ่อยๆ เเต่ยายก็ดูเเลเราดีมากๆอยากกินหมูกรอบยายก้ทอดให้ ตอนเราดดนพ่อตี เขาก็ทายาให้ โดนพ่อดุเขาก็ช่วยห้าม ยายของเราเข้าโรงพยาบาลบ่อยมากๆเราพาเขาไปโรงพยาบาลตั้งเเต่ป.6 อยู่กับเขาที่โรงพยาบาลตั้งเเต่รู้ว่าเป็นไต จนเสียเพราะโรคนี้ ทุกคนรวมถึงเราเเละยายคิดว่าก็คงเข้าโรงพยาบาลเหมือนทุกๆครั้ง ที่เข้าเเล้วเดี๋ยวก็ออก เเต่ไม่เลย มันไม่เป็นเหมือนที่ทุกคนคิด ก่อนวันที่ยายเราจะเสียเราไปเฝ้ายายตามปกติ อยู่ๆก็นึกอยากจะถ่ายคลิปเก็บไว้ เเต่ไม่นึกว่าคลิปนั้นจะเป็นคลิปสุดท้าย ก่อนกลับยายก็ให้เงินเราก่อนกลับทั้งๆที่ไม่เคยให้ จนคืนนนั้นยายอาการหนัก วันถัดมาเราไม่ได้ไปเฝ้าเพราะติดทำงาน จนเราใกล้ถึงบ้านพี่เราโทรมาบอกว่ายายเสีย เราก็ไปถึงโรงพยาบาลคนเเรก ตอนนั้นน่าจะ4ทุ่ม เราร้องไห้หนักมากๆ เราต้องหลบมานั่งตรงบันได พอเราถึงบ้านเราก็ร้องไห้อีก จนจบงานศพไปเเล้ว10กว่าวัน เราก็ย้อนคิดถึงวันเก่าๆ วันที่ยายบอกให้เรารีบกินยาเพราะไอมานานมากๆจนถึงวันนี้เราก็ยังไม่หายไอ เราไม่กล้าร้องไห้ให้คนอื่นรู้ ตอนอยู่บนรถกับเเม่เราก็ร้องไห้คนเดียวเพราะจู่ๆก็นึกถึงยายกับตาขึ้นมา เรารู้สึกเเย่กว่าหลายๆครั้งที่ผ่านมา เพราะบ้านที่ตากับยายอยู่เราไปที่นั่นไม่ได้อีกเเล้ว ไม่มีคนคอยโทรหาหรือปลุกตอนเช้าของวันหยุดอีกเเล้ว ไม่มีตาที่เราชอบไปนั่งตักให้เขาบ่น ไม่มียายที่คอยทะเลาะกับเราอีกต่อไป ตอนนี้เราเหลือเเค่ พ่อ เเม่ เเละพี่สาว เเต่เราอยู่บ้านเเค่กับพ่อสองคน ทำให้เวลาเราอยู่คนเดียว เราคิดมาก คิดถึง เหงา เสียใจ 
อยู่กับเพื่อนที่โรงเรียนถึงจะทำให้เรายิ้มได้มีความสุข เเต่มันไม่มีความสุขเท่าเเต่ก่อน รู้สึกเหมือนโลกพังไปเเล้วครึ่งนึง ไม่อยากทำอะไรเเล้ว