เราอายุ 20ปลายๆแล้วค่ะ เป็น working woman ทำงานเป็นข้าราชการอยู่กระทรวงหนึ่ง เรามีแฟนค่ะ คบกันมาก็หลายปีแหละ เราเป็นคนชอบสงสารคนอื่นจนตัวเราเองต้องเก็บความอดทนนั้นไว้คนเดียว เข้าเรื่องเลยนะ เราพยายามเลิกกับแฟนเรามาสองปีแล้ว เหตุผลเพราะ พออยู่ๆกันไปมันไม่ใช่ ซึ่งไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ไง ด้วยวิธีการใช้ชีวิต ทัศนคติ ความชอบ คือไม่ได้เลย พยายามปรับแล้ว พยายามรักแล้วแต่ความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิม
บวกกับเขาไม่มีวินัยในตัวเอง ไม่กระตือรือร้นที่จะสร้างอนาคตร่วมกับเรา เรารู้สึกเหมือนพยายามเดินไปข้างหน้าคนเดียว เราผิดหวังกับเขามาหลายครั้ง เขาทำอะไรไม่วางแผน ไม่ค่อยคิดหน้าคิดหลัง
คือเขาเฉื่อยมากไม่ได้ดั่งใจ แต่เราเป็นคนรวดเร็ คิดไวทำไว วางแผนเรื่องเงิน เวลา งาน เป๊ะ คือรู้สึกต่างกันมาก
เฉพาะเรื่องเงิน เราต้องคอยพูดเรื่องแบบนี้อยู่ตลอดเวลา เหมือนเรากลายเป็นช่างเท้าหน้าไปแล้ว
คือเขาเฉื่อยมากไม่ได้ดั่งใจ แต่เราเป็นคนรวดเร็ คิดไวทำไว วางแผนเรื่องเงิน เวลา งาน เป๊ะ คือรู้สึกต่างกันมาก
เราไม่อยากฝืนอยู่จุดนี้อีกเเล้วคิดทุกวันว่าเอาหัวใจตัวเองมาลำบากทำไม ทำไมเราถึงปล่อยให้หัวใจเราเจ็บได้ขนาดนี้ ที่สำคัญคือบ้านเขาไม่โอเคกับเรามากๆ เพราะคิดว่าเพราะเราทำให้ลูกเขาไม่ได้กลับไปอยู่กับครอบครัว แต่จริงๆแล้วเราส่งเสริมให้เขากลับไปอยู่กับครอบครัวตลอด ครอบครัวเขาไม่เคยรู้เลยว่าเราช่วยเหลือแฟนเราทุกๆอย่างเท่าที่แฟนคนนึงจะทำได้ เราซัพพอร์ตเขาทุกๆเรื่องทั้งเรื่องงาน เรื่องเงิน เราไม่เคยปล่อยให้เขาลำบากเลย ทุกๆอย่างที่บ้านเรารู้หมดว่าเราเปย์แฟนเราคนนี้ไปเท่าไหร่ เราไม่เคยป่าวประกาศให้ใครรู้เพราะเข้าใจว่าเขาเป็นผู้ชาย
เขาก็เป็นคนดีอยู่ดูแลดี และจริงๆเขาก็คงไม่ได้อยากได้อะไรจากเราหรอก แต่เราเองที่อยากทำหน้าที่ของแฟนตรงนี้ให้ดีที่สุด วันนึงหากเลิกกันไปเขาจะไม่มาว่าว่าเราไปเกาะเขาไปเป็นตัวถ่วงเขาค่ะ
บ้านแฟนเรามีปัญหาเข้ามาตลอดเวลาไม่รู้จักจบจักสิ้น ซึ่งเรารับรู้ตรงนั้นแล้วเราเหนื่อยใจมากๆ เราคิดทุกวันเลยว่าถ้าแต่งงานกันไปแล้วชีวิตเราต้องไปอยู่กับสิ่งเหล่านี้คือเรากับลูกต้องเหนื่อยใจมากแน่ๆ ขนาดคบมานานแล้วแต่ยังหาความมั่นคงในตัวเขาไม่ได้เลย
ใจนึงคือยากเลิกมากๆเพราะสงสารตัวเองมากๆ เราอยากแต่งงานกับคนที่พร้อมจะเก็บเงินแต่งงานไปกับเรา หลายครั้งที่น้อยใจชะตาตัวเองที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ของขวัญspecial day คือไม่ได้แบบผู้หญิงคนอื่นเขา แต่ก็ปลอบใจตัวเองอยู่ว่าเข้าใจเขาว่าเขาต้องดูแลที่บ้านเขา เราคิดอยู่ตลอดว่าเราสามารถเลือกในสิ่งที่ทำให้ชีวิตเราดีกว่านี้ได้ เราเย็นชากับความรู้สึกมาก ไม่ร้องไห้ ไม่อ้อนวอน หลายครั้งที่เราพูดออกไปแล้วทำร้ายใจจิตใจเขา และเรารู้ตัว ทะเลาะกันเราก็ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวได้ สบายมากๆ แต่อีกใจนึงเราก็สงสารเขา เขาไม่ผิด เขาไม่ได้เป็นคนเลวอะไรเลย แต่เราก็อยากให้เขาเข้าใจเราบ้าง เขารู้ดีทุกอย่างว่าเราเป็นแบบนี้เพราะอะไร ทุกครั้งที่คุยหรือทะเลาะกันเรื่องนี้เขาต้องเป็นคนร้องไห้ทุกครั้ง แต่เราไม่ร้องงอแงไงเราเงียบ แล้วเราจะถูกมองว่าเป็นผู้หญิงใจร้ายตลอดเลยเพราะเราไม่ร้องไห้ เราเฉยๆแล้วใช้ชีวิตปกติของเรา เพราะเราโฟกัสที่งานกับเงินสร้างอนาคต เรื่องแบบนี้เราร้องไม่ออกค่ะ แค่ทำงานเราก็เหนื่อยเต็มทีแล้ว
เราไม่พยายามปรับความเข้าใจ สิ่งเดียวที่เราต้องการคือ ไปจากตรงนี้ แต่คนเลวกลับเป็นเราทุกที ที่สำคัญคือ เขาไม่ไปค่ะ ยังไงก็ไม่ไป เราหนีก็ไม่พ้น เราก็เหนื่อยไม่อยากให้เขาเสียเวลากับเรา เริ่มต้นใหม่กับคนที่เข้าใจเขาดีกว่า แบบต่างคนต่างใช้ชีวิตในแบบของตัวเอง โตๆกันแล้ว เราจะหาทางออกปัญหาโลกแตกนี้ยังไงดีคะ เราพยายามปรึกษาคนรอบข้างเราทุกคนแล้วแต่เราก็วนลูปกลับมาที่เดิมค่ะ เราสงสารคนที่เราปรึกษามากเป็นหมาหลายรอบแล้ว เพียงเพราะเราสงสารเขาจนลืมสงสารตัวเองค่ะ
ยาวหน่อยนะคะ อยู่ภายในใจเป็นหมื่นล้านคำมากค่ะ
ขอปรึกษาหาทางออกปัญหาชีวิต แนะนำ แชร์ประสบการณ์ปัญหากันให้หน่อยนะคะ
บวกกับเขาไม่มีวินัยในตัวเอง ไม่กระตือรือร้นที่จะสร้างอนาคตร่วมกับเรา เรารู้สึกเหมือนพยายามเดินไปข้างหน้าคนเดียว เราผิดหวังกับเขามาหลายครั้ง เขาทำอะไรไม่วางแผน ไม่ค่อยคิดหน้าคิดหลัง
คือเขาเฉื่อยมากไม่ได้ดั่งใจ แต่เราเป็นคนรวดเร็ คิดไวทำไว วางแผนเรื่องเงิน เวลา งาน เป๊ะ คือรู้สึกต่างกันมาก
เฉพาะเรื่องเงิน เราต้องคอยพูดเรื่องแบบนี้อยู่ตลอดเวลา เหมือนเรากลายเป็นช่างเท้าหน้าไปแล้ว
คือเขาเฉื่อยมากไม่ได้ดั่งใจ แต่เราเป็นคนรวดเร็ คิดไวทำไว วางแผนเรื่องเงิน เวลา งาน เป๊ะ คือรู้สึกต่างกันมาก
เราไม่อยากฝืนอยู่จุดนี้อีกเเล้วคิดทุกวันว่าเอาหัวใจตัวเองมาลำบากทำไม ทำไมเราถึงปล่อยให้หัวใจเราเจ็บได้ขนาดนี้ ที่สำคัญคือบ้านเขาไม่โอเคกับเรามากๆ เพราะคิดว่าเพราะเราทำให้ลูกเขาไม่ได้กลับไปอยู่กับครอบครัว แต่จริงๆแล้วเราส่งเสริมให้เขากลับไปอยู่กับครอบครัวตลอด ครอบครัวเขาไม่เคยรู้เลยว่าเราช่วยเหลือแฟนเราทุกๆอย่างเท่าที่แฟนคนนึงจะทำได้ เราซัพพอร์ตเขาทุกๆเรื่องทั้งเรื่องงาน เรื่องเงิน เราไม่เคยปล่อยให้เขาลำบากเลย ทุกๆอย่างที่บ้านเรารู้หมดว่าเราเปย์แฟนเราคนนี้ไปเท่าไหร่ เราไม่เคยป่าวประกาศให้ใครรู้เพราะเข้าใจว่าเขาเป็นผู้ชาย
เขาก็เป็นคนดีอยู่ดูแลดี และจริงๆเขาก็คงไม่ได้อยากได้อะไรจากเราหรอก แต่เราเองที่อยากทำหน้าที่ของแฟนตรงนี้ให้ดีที่สุด วันนึงหากเลิกกันไปเขาจะไม่มาว่าว่าเราไปเกาะเขาไปเป็นตัวถ่วงเขาค่ะ
บ้านแฟนเรามีปัญหาเข้ามาตลอดเวลาไม่รู้จักจบจักสิ้น ซึ่งเรารับรู้ตรงนั้นแล้วเราเหนื่อยใจมากๆ เราคิดทุกวันเลยว่าถ้าแต่งงานกันไปแล้วชีวิตเราต้องไปอยู่กับสิ่งเหล่านี้คือเรากับลูกต้องเหนื่อยใจมากแน่ๆ ขนาดคบมานานแล้วแต่ยังหาความมั่นคงในตัวเขาไม่ได้เลย
ใจนึงคือยากเลิกมากๆเพราะสงสารตัวเองมากๆ เราอยากแต่งงานกับคนที่พร้อมจะเก็บเงินแต่งงานไปกับเรา หลายครั้งที่น้อยใจชะตาตัวเองที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ของขวัญspecial day คือไม่ได้แบบผู้หญิงคนอื่นเขา แต่ก็ปลอบใจตัวเองอยู่ว่าเข้าใจเขาว่าเขาต้องดูแลที่บ้านเขา เราคิดอยู่ตลอดว่าเราสามารถเลือกในสิ่งที่ทำให้ชีวิตเราดีกว่านี้ได้ เราเย็นชากับความรู้สึกมาก ไม่ร้องไห้ ไม่อ้อนวอน หลายครั้งที่เราพูดออกไปแล้วทำร้ายใจจิตใจเขา และเรารู้ตัว ทะเลาะกันเราก็ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวได้ สบายมากๆ แต่อีกใจนึงเราก็สงสารเขา เขาไม่ผิด เขาไม่ได้เป็นคนเลวอะไรเลย แต่เราก็อยากให้เขาเข้าใจเราบ้าง เขารู้ดีทุกอย่างว่าเราเป็นแบบนี้เพราะอะไร ทุกครั้งที่คุยหรือทะเลาะกันเรื่องนี้เขาต้องเป็นคนร้องไห้ทุกครั้ง แต่เราไม่ร้องงอแงไงเราเงียบ แล้วเราจะถูกมองว่าเป็นผู้หญิงใจร้ายตลอดเลยเพราะเราไม่ร้องไห้ เราเฉยๆแล้วใช้ชีวิตปกติของเรา เพราะเราโฟกัสที่งานกับเงินสร้างอนาคต เรื่องแบบนี้เราร้องไม่ออกค่ะ แค่ทำงานเราก็เหนื่อยเต็มทีแล้ว
เราไม่พยายามปรับความเข้าใจ สิ่งเดียวที่เราต้องการคือ ไปจากตรงนี้ แต่คนเลวกลับเป็นเราทุกที ที่สำคัญคือ เขาไม่ไปค่ะ ยังไงก็ไม่ไป เราหนีก็ไม่พ้น เราก็เหนื่อยไม่อยากให้เขาเสียเวลากับเรา เริ่มต้นใหม่กับคนที่เข้าใจเขาดีกว่า แบบต่างคนต่างใช้ชีวิตในแบบของตัวเอง โตๆกันแล้ว เราจะหาทางออกปัญหาโลกแตกนี้ยังไงดีคะ เราพยายามปรึกษาคนรอบข้างเราทุกคนแล้วแต่เราก็วนลูปกลับมาที่เดิมค่ะ เราสงสารคนที่เราปรึกษามากเป็นหมาหลายรอบแล้ว เพียงเพราะเราสงสารเขาจนลืมสงสารตัวเองค่ะ
ยาวหน่อยนะคะ อยู่ภายในใจเป็นหมื่นล้านคำมากค่ะ