เรื่องยาวหน่อยนะคะ
สวัสดีค่ะ คือต้องขอบอกก่อน เราถูกเลี้ยมาแบบเรื่องผู้ชายอะไรไม่ได้เลย ไปเที่ยวก็ไม่ได้ ไปไหนก็ไม่ได้ตลอดเลย แม้กระทั่งเพื่อนแม่เราก็มองว่าไม่จำเป็นไม่ต้องไปเหมือนถูกปลูกฝังแบบนี้มาตลอดหลายสิบปี แต่พอเมื่อเราอยู่ม.ปลาย อะไรหลายๆอย่างก็เปลี่ยนไป เรากลับทำทุกอย่างที่แม่เราห้าม เราเริ่มโกหกแม่เราแอบไปเที่ยวกับเพื่อน เราอยากมีแฟน เราเลือกโกหกแม่ จนเรามีแฟนเราก็ไม่เคยบอกให้แม่ให้ครอบครัวเรารู้เลย คือครอบครัวเรามีกันแค่แม่ พี่สาว พี่แฟนแค่นี้นะคะ จนมาวันนึงความลับก็ถูกเปิดเพราะเพื่อนเราไม่รู้ว่าแม่เราซีเรียสเรื่องการมีแฟนเพื่อนเราพูดถึงแฟนเรา แม่ก็ขอดูหน้าแฟนเรา แม่ก็ถามใหญ่เลย เค้าลูกใคร ลูกเต้าเหล่าใคร แม่เค้าทำงานอะไร เค้านิสัยยังไง เจอกันยังไง บลาๆๆ เราก็ตอบเค้านะคะ คืดว่าเค้าเป็นห่วงแต่อีกใจก็งงวาทำไมแม่ต้องถามเยอะ เราก็เห็นว่าแม่รับได้แล้ว ก็เลยคุยโทรศัพท์กับแฟนเราให้แม่เห็น พอวางสายเสร็จ แม่ก็บอกคุยกันทำไมมันมีอะไรให้คุยนักหนา แต่คุยไม่ถึง10 นาที แม่บอกว่าเราเรียกเค้าว่าแฟนเค้ามีอะไรกะละอ่อ เดี๋ยวนี้ชักเอาใหม่เพื่อนกันก็พอ ไม่ต้องแฟนยังไม่ได้กัน เราก็เอ้ะ...แม่แต่ว่าแฟนคือคบกันนะ ไม่ได้ผัวเมียเราก็เถียง เราโดนตบเลยจ้า เราก็เสียใจว่าทำไมจะคบใครมันผิดขนาดนั้นเลยอ่อ แล้วเรื่องก็ผ่านไปที่โรงเรียนเรามีงานเราเป็นตัวแทนเต้น เราซ้อมจนดึกกลับบ้านมาแม่ตี เพราะแม่บอกว่าเราไปเที่ยวเหลวไหล เราอธิบายก็ไม่ฟังแม่ตีเราต่อหน้าเพื่อนที่ขี่รถมาส่งแม่ไม่ฟังอะไรเลย คือเราเหนื่อยเราท้อเราเจอกับปัญหาแบบนี้มาไม่จบไม่สิ้น เราคืดว่าเราคงไม่โตพอเราเลย ไปหางานพาร์ทไทม์ทำ จะได้รู้ถึงความหนักเหนื่อย เราทำงากลับมาดึกเลิกเรียนเราไปทำ ถึงบ้านก็ 22.00-23.00น.ตื่นเช้าไปโรงเรียน เราเริ่มทำงานมาตั้งแต่ ม.4 จนวันนึงเราทะเลาะกับพี่สาว เราไม่มีเงินไปกินโรงเรียน ตอนนั้นเราอยู่ปวส.1 แล้ว คือเรากะพี่คนละพ่อแต่แม่เดียวกัน เราเลยโทรหาแม่ (ตอนนั้นแม่เราทำงานที่ปราจีน ส่วนเรอยู่ระยองเพราะแม่ไปรับจ้างเลี้ยงหลานให้ลุง) เล่าว่าหนูไม่มีเงินกินข้าวเลย เพราะพี่ไม่ได้ให้เงินใช้ พี่บอกเราไม่ยอมตื่นมาขอ เค้าก็ไม่ได้ให้ อยากได้ก็ต้องตื่นมาให้ทัน เราเข้าเรียน 8.30 น. แแต่เราต้องตื่นมาขอเงินตอนตีห้าเกือบหกโมง โครตท้อแท้เลยตอนนั้น เพราะเงินที่ได้จากทำงานก็ได้ไม่กี่พัน 3000 ได้มั้งจำไม่ต่อยได้ เพราะทำแค่หลังเลิกเรียนวันละแค่ 4-5 ชม. ชม.ละ 44 บาท เอง แล้วก็เอาไปใช้จ่ายเวลากลับบ้านมาไม่มีอะไรกินก็ซื้อกิน ก็หมดไปแล้ว แม่ก็บอกว่าถ้าไม่สบายใจออกมาเถอะ เราเลยขอแม่ขอออกออกมาอยู่หอ เราก็ออกมาอยู่หอราคาถูกๆหอหญิงล้วน ค่าเช่า2000 บาทไม่รวมค่าน้ำค่าไฟ เราช่วงเดือนแรก พี่เราก็สงสารให้ค่าหอ 2000 ค่ากินอาทิตย์ละ 500 บาท เราแบบโครประหยัด หาเพื่อนไปส่งไปทำงาน หลักๆทำแลปที่โรงเรียนเลิก 1ทุ่ม 2 ทุ่มไม่ได้ไปทำงาน ก็ไปเก็บชม.ได้น้อยกว่าเดิมอีก ขอตังแม่แม่ก็ไม่มี เราเอาเงินที่ได้มาจ่ายค่าน้ำค่าไฟที่หอ เดือนละ 200 บาท ค่าหอเงินพี่ ค่ากิน ก็อดๆอยากๆ อาทิตย์ละ 500 7 วัน กินเข้าเช้า กลางวัน เย็น ชีวิตแบบเห้อแย่สุดๆ ค่าชีทเรียน จ่ายทุกวันเลยมั้ง จนมาวันนึงเราเจอกับผู้ชายคนนึง เค้าก็ดีนะเราคบกะเค้า ได้ประมาณ 2-3 เดือน เค้าก็เริ่มถามเราว่าทำไมเราประหยัดจัง แรกๆเราก็ไม่กล้สบอกกล้าพูดกลัวโดนทิ้ง หลังๆเราก็เริ่มค่อยๆบอก แบบเออเป็นไงเป็นกันไป เราก็เล่าให้เค้าฟังทุกอย่างเกี่ยวกะครอบครัว กะสิ่งที่เป็น เค้าก็ส่งสาร เค้าได้ตังมาโรงเรียนวันละ 150 เค้าก็เอามาให้เราใช้ 100 บาท เค้าบอกจะได้มีตังใช้เหมือนเพื่อนๆ ไม่ต้องประหยัดขนาดนั้น เราก็คบเค้า เค้าก้อทำงาน พาเราไปกินโน้นนี่นั่น คือเราเหมือนมีคนที่คอยช่วยเราบอกเราเล่าให้เค้าฟังได้ จนครบมา1 ปี เราคิดว่า1เราอยากพาเค้าไปแนะนำให้คนที่บ้านเรารู้จัก ตอนแรกเค้าก็กลัวนะ เพราะเราบอกแม่เราดุ แม่เหมือนไม่อยากให้เรามีแฟน เพราะพอแม่รู้ว่าเรามีแฟนเราก็จะต้องเลิกกันตลอด เค้าก้อกลัวๆ พอเจอแม่เราเค้าก็กลัวๆนะเกรงๆ พอเค้ากลับบ้านไปแม่ก็ถามๆๆๆๆๆๆๆ บลาๆ แต่เราไม่ได้บอกนะ ว่าพี่เค้าช่วยเรา แม่เค้าก็บ่นๆ แต่พอเราพูดๆๆกะแม่นะ เค้าบ่นเราก็พูดๆๆ พี่เค้ามาหาที่บ้านบ่อยขึ้นจนแม่เค้าแพ้ความดี ของพี่เค้า จนยอมพูดดว่าเอออเค้าเป็นคนดี เจอคนดีๆก็ดี พอคบกันได้2ปี พี่เค้าก็สนิทกะครอบครัวเรามากขึ้น มาหาบ่อยจนแม่เราชวนนอนที่บ้าน (แม่เราเลิกเลี้ยงหลานให้ลุงกลับมาอยู่บ้ากะพี่แล้วนะ) พอมานอน ได้ประมาณ2-3 วันปัญหาก็เกิดตรงที่แม่เรามาพูดกะเราว่า พี่เราว่าแฟนเราว่าทำไมมานอนทำไมไม่อายคนอื่นเหรองานก็ยังไม่แต่งเลย ไม่อายคนอื่นเหรอเป้นขี้ปากชาวบ้านเค้า แต่เวลาที่นอนเรานอนกะแม่ พี่เค้านอนหน้าบ้านตรงโซฟานะ เราเลยอึดอัดไม่รู้จะพูดกะใครระบายกะใคร เลยไปพูดกะแฟนเราว่าแม่เราพูดแบบนี้ พี่เค้าก็ซึมก้เศร้าไปเลยเพราะเค้าทำดีมาตลอด เค้าไม่ได้อยากไปนอนแต่แม่เราให้ไปนอนเองแล้วมาเจอแม่แฟนพูดแบบนี้เค้าแบบเปลี่ยนไปเลย เราก็ยิ่งท้อเข้าไปใหญ่ เลยไปพูดกะพี่เราว่าพี่พูดแบบนี้แบบที่แม่ เราพูดจริงๆๆอ่อ พี่เค้าก็บอกไม่เลยไม่เคยพูด บอกว่าแฟนเองดีตลอด พี่เราไม่อยากเป็นคนผิดเลยเรียกให้แฟนเราไปคุยด้วย ก็เคลียกันสรุปเรื่องนี้แม่เราพุดเองเพราะพี่เราไม่ได้พูด วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะคะเดี๋ยวมีเวลาจะพิมเพื่อมให้ใหม่ยังไม่จบนะคะ
ปัญญาครอบครัวกับแฟนตลอดเลยค่ะ ไม่รู้จะทำยังไงดี
สวัสดีค่ะ คือต้องขอบอกก่อน เราถูกเลี้ยมาแบบเรื่องผู้ชายอะไรไม่ได้เลย ไปเที่ยวก็ไม่ได้ ไปไหนก็ไม่ได้ตลอดเลย แม้กระทั่งเพื่อนแม่เราก็มองว่าไม่จำเป็นไม่ต้องไปเหมือนถูกปลูกฝังแบบนี้มาตลอดหลายสิบปี แต่พอเมื่อเราอยู่ม.ปลาย อะไรหลายๆอย่างก็เปลี่ยนไป เรากลับทำทุกอย่างที่แม่เราห้าม เราเริ่มโกหกแม่เราแอบไปเที่ยวกับเพื่อน เราอยากมีแฟน เราเลือกโกหกแม่ จนเรามีแฟนเราก็ไม่เคยบอกให้แม่ให้ครอบครัวเรารู้เลย คือครอบครัวเรามีกันแค่แม่ พี่สาว พี่แฟนแค่นี้นะคะ จนมาวันนึงความลับก็ถูกเปิดเพราะเพื่อนเราไม่รู้ว่าแม่เราซีเรียสเรื่องการมีแฟนเพื่อนเราพูดถึงแฟนเรา แม่ก็ขอดูหน้าแฟนเรา แม่ก็ถามใหญ่เลย เค้าลูกใคร ลูกเต้าเหล่าใคร แม่เค้าทำงานอะไร เค้านิสัยยังไง เจอกันยังไง บลาๆๆ เราก็ตอบเค้านะคะ คืดว่าเค้าเป็นห่วงแต่อีกใจก็งงวาทำไมแม่ต้องถามเยอะ เราก็เห็นว่าแม่รับได้แล้ว ก็เลยคุยโทรศัพท์กับแฟนเราให้แม่เห็น พอวางสายเสร็จ แม่ก็บอกคุยกันทำไมมันมีอะไรให้คุยนักหนา แต่คุยไม่ถึง10 นาที แม่บอกว่าเราเรียกเค้าว่าแฟนเค้ามีอะไรกะละอ่อ เดี๋ยวนี้ชักเอาใหม่เพื่อนกันก็พอ ไม่ต้องแฟนยังไม่ได้กัน เราก็เอ้ะ...แม่แต่ว่าแฟนคือคบกันนะ ไม่ได้ผัวเมียเราก็เถียง เราโดนตบเลยจ้า เราก็เสียใจว่าทำไมจะคบใครมันผิดขนาดนั้นเลยอ่อ แล้วเรื่องก็ผ่านไปที่โรงเรียนเรามีงานเราเป็นตัวแทนเต้น เราซ้อมจนดึกกลับบ้านมาแม่ตี เพราะแม่บอกว่าเราไปเที่ยวเหลวไหล เราอธิบายก็ไม่ฟังแม่ตีเราต่อหน้าเพื่อนที่ขี่รถมาส่งแม่ไม่ฟังอะไรเลย คือเราเหนื่อยเราท้อเราเจอกับปัญหาแบบนี้มาไม่จบไม่สิ้น เราคืดว่าเราคงไม่โตพอเราเลย ไปหางานพาร์ทไทม์ทำ จะได้รู้ถึงความหนักเหนื่อย เราทำงากลับมาดึกเลิกเรียนเราไปทำ ถึงบ้านก็ 22.00-23.00น.ตื่นเช้าไปโรงเรียน เราเริ่มทำงานมาตั้งแต่ ม.4 จนวันนึงเราทะเลาะกับพี่สาว เราไม่มีเงินไปกินโรงเรียน ตอนนั้นเราอยู่ปวส.1 แล้ว คือเรากะพี่คนละพ่อแต่แม่เดียวกัน เราเลยโทรหาแม่ (ตอนนั้นแม่เราทำงานที่ปราจีน ส่วนเรอยู่ระยองเพราะแม่ไปรับจ้างเลี้ยงหลานให้ลุง) เล่าว่าหนูไม่มีเงินกินข้าวเลย เพราะพี่ไม่ได้ให้เงินใช้ พี่บอกเราไม่ยอมตื่นมาขอ เค้าก็ไม่ได้ให้ อยากได้ก็ต้องตื่นมาให้ทัน เราเข้าเรียน 8.30 น. แแต่เราต้องตื่นมาขอเงินตอนตีห้าเกือบหกโมง โครตท้อแท้เลยตอนนั้น เพราะเงินที่ได้จากทำงานก็ได้ไม่กี่พัน 3000 ได้มั้งจำไม่ต่อยได้ เพราะทำแค่หลังเลิกเรียนวันละแค่ 4-5 ชม. ชม.ละ 44 บาท เอง แล้วก็เอาไปใช้จ่ายเวลากลับบ้านมาไม่มีอะไรกินก็ซื้อกิน ก็หมดไปแล้ว แม่ก็บอกว่าถ้าไม่สบายใจออกมาเถอะ เราเลยขอแม่ขอออกออกมาอยู่หอ เราก็ออกมาอยู่หอราคาถูกๆหอหญิงล้วน ค่าเช่า2000 บาทไม่รวมค่าน้ำค่าไฟ เราช่วงเดือนแรก พี่เราก็สงสารให้ค่าหอ 2000 ค่ากินอาทิตย์ละ 500 บาท เราแบบโครประหยัด หาเพื่อนไปส่งไปทำงาน หลักๆทำแลปที่โรงเรียนเลิก 1ทุ่ม 2 ทุ่มไม่ได้ไปทำงาน ก็ไปเก็บชม.ได้น้อยกว่าเดิมอีก ขอตังแม่แม่ก็ไม่มี เราเอาเงินที่ได้มาจ่ายค่าน้ำค่าไฟที่หอ เดือนละ 200 บาท ค่าหอเงินพี่ ค่ากิน ก็อดๆอยากๆ อาทิตย์ละ 500 7 วัน กินเข้าเช้า กลางวัน เย็น ชีวิตแบบเห้อแย่สุดๆ ค่าชีทเรียน จ่ายทุกวันเลยมั้ง จนมาวันนึงเราเจอกับผู้ชายคนนึง เค้าก็ดีนะเราคบกะเค้า ได้ประมาณ 2-3 เดือน เค้าก็เริ่มถามเราว่าทำไมเราประหยัดจัง แรกๆเราก็ไม่กล้สบอกกล้าพูดกลัวโดนทิ้ง หลังๆเราก็เริ่มค่อยๆบอก แบบเออเป็นไงเป็นกันไป เราก็เล่าให้เค้าฟังทุกอย่างเกี่ยวกะครอบครัว กะสิ่งที่เป็น เค้าก็ส่งสาร เค้าได้ตังมาโรงเรียนวันละ 150 เค้าก็เอามาให้เราใช้ 100 บาท เค้าบอกจะได้มีตังใช้เหมือนเพื่อนๆ ไม่ต้องประหยัดขนาดนั้น เราก็คบเค้า เค้าก้อทำงาน พาเราไปกินโน้นนี่นั่น คือเราเหมือนมีคนที่คอยช่วยเราบอกเราเล่าให้เค้าฟังได้ จนครบมา1 ปี เราคิดว่า1เราอยากพาเค้าไปแนะนำให้คนที่บ้านเรารู้จัก ตอนแรกเค้าก็กลัวนะ เพราะเราบอกแม่เราดุ แม่เหมือนไม่อยากให้เรามีแฟน เพราะพอแม่รู้ว่าเรามีแฟนเราก็จะต้องเลิกกันตลอด เค้าก้อกลัวๆ พอเจอแม่เราเค้าก็กลัวๆนะเกรงๆ พอเค้ากลับบ้านไปแม่ก็ถามๆๆๆๆๆๆๆ บลาๆ แต่เราไม่ได้บอกนะ ว่าพี่เค้าช่วยเรา แม่เค้าก็บ่นๆ แต่พอเราพูดๆๆกะแม่นะ เค้าบ่นเราก็พูดๆๆ พี่เค้ามาหาที่บ้านบ่อยขึ้นจนแม่เค้าแพ้ความดี ของพี่เค้า จนยอมพูดดว่าเอออเค้าเป็นคนดี เจอคนดีๆก็ดี พอคบกันได้2ปี พี่เค้าก็สนิทกะครอบครัวเรามากขึ้น มาหาบ่อยจนแม่เราชวนนอนที่บ้าน (แม่เราเลิกเลี้ยงหลานให้ลุงกลับมาอยู่บ้ากะพี่แล้วนะ) พอมานอน ได้ประมาณ2-3 วันปัญหาก็เกิดตรงที่แม่เรามาพูดกะเราว่า พี่เราว่าแฟนเราว่าทำไมมานอนทำไมไม่อายคนอื่นเหรองานก็ยังไม่แต่งเลย ไม่อายคนอื่นเหรอเป้นขี้ปากชาวบ้านเค้า แต่เวลาที่นอนเรานอนกะแม่ พี่เค้านอนหน้าบ้านตรงโซฟานะ เราเลยอึดอัดไม่รู้จะพูดกะใครระบายกะใคร เลยไปพูดกะแฟนเราว่าแม่เราพูดแบบนี้ พี่เค้าก็ซึมก้เศร้าไปเลยเพราะเค้าทำดีมาตลอด เค้าไม่ได้อยากไปนอนแต่แม่เราให้ไปนอนเองแล้วมาเจอแม่แฟนพูดแบบนี้เค้าแบบเปลี่ยนไปเลย เราก็ยิ่งท้อเข้าไปใหญ่ เลยไปพูดกะพี่เราว่าพี่พูดแบบนี้แบบที่แม่ เราพูดจริงๆๆอ่อ พี่เค้าก็บอกไม่เลยไม่เคยพูด บอกว่าแฟนเองดีตลอด พี่เราไม่อยากเป็นคนผิดเลยเรียกให้แฟนเราไปคุยด้วย ก็เคลียกันสรุปเรื่องนี้แม่เราพุดเองเพราะพี่เราไม่ได้พูด วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะคะเดี๋ยวมีเวลาจะพิมเพื่อมให้ใหม่ยังไม่จบนะคะ