สวัสดีค่ะ คือเราขอเล่าอะไรนิดนึงนะค่ะ คือเรามี ครอบครัวรวมกัน4คน พ่อแม่พี่ และฉันค่ะ เรารู้สึกว่า เราไม่อยากเกิดมาเลย คือมีแม่ ก็รักแต่พี่ พี่สาวนะค่ะ พ่อก็รักแต่หลาน (ลูกของพี่ชายพ่อนะค่ะ)คือเราอ่ะ ยังเรียนอยู่ ม.ต้น พี่สาวเรามหาลัยปี1
เอาเรื่องแม่ก่อน คือเราไม่ใช่เด็กเรียนเก่ง แต่ก็พยายามตั้งใจเรียนค่ะ เราสอบได้ไม่เกิน 4-10 ของลำดับสอบ แต่พี่เราเรียนเก่งที่1ของห้องตลอด มันเลยทำให้แม่เปรียบเทียบและก็รักพี่มากกว่า พี่พูดอะไรแม่ก็เชื่อ เราพูดไม่ยอมเชื่อ เราโครตเกลียดความรู้สึกนี่ มีอยู่ครั้งนึง เราต้องตัดแว่นเพราะสายตาเราสั้นแล้วเราก็ทำไอ้ตรงที่เกาะจมูกอันนึงหัก เราไม่กล้าบอกพี่หรือพ่อแม่เขา เราเลยเก็บเงียบแต่ไม่ใช่ไม่พยายามนะค่ะ เราก็ว่าจะไปตัดใหม่ แต่มันแพงเราเลยรอเก็บเงินค่ะ แต่อยู่ๆแม่ก็มาค้นกระเป๋าเรา เห้ย!!ได้หรอ เราไม่ได้โกรธที่เขาเจอแว่น แต่อยู่ๆคุณจะมารื้อกระเป๋าคนอื่นไม่ได้ป่ะ เราเป็นคนที่ไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับของส่วนตัวค่ะ ความรู้สึกคือไม่ให้เกียต ถึงจะเป็นแม่ก็เหอะ แล้วพี่เราก็มาบอกว่า ไม่ต้องไปยุ่งกับมันหรอกตามัน เดี๋ยวเดี๋ยวก็เหล่ เราก็แบบเสียความรู้สึกเราน้องนะ ไม่พูดจะไม่ว่าอะไรเลย แต่พูดแล้วจะมาพูดแบบนี้ คืออะไรไม่เข้าใจ พ่อรักแต่หลาน เราอยู่ในจุดที่หลานโตกว่าเรา แล้วพ่อเราตามใจ คือเราอยากดัดฟัน เราเก็บเงินได้ส่วนนึงแล้วแหละ แต่เราอยากดัดเร็วๆ เราเลยไปขอพ่อแต่เราบอกเขาว่าเดี่ยวผ่อนคืน เขาไม่ยอม เราก็ไม่ได้โกรธ เราเลยคิดว่าเดี่ยวเก็บเองก็ได้ แต่พอหลังจากนั่น2-3วัน หลานมาเยี่ยมคือเราก็เล่นกับพี่เขาปกติ แต่หลานก็มาบ่นกับเราตอนนั้นพ่อนั่งอยู่ข้างๆ ว่าอยากดัดฟันแต่พ่อแม่ไม่ยอม พ่อเราอาสาเลยจ้า ออกเงินดัดฟันให้ เราว่าที่พ่อแม่ไม่ยอมเพราะฟันพี่แกสวยขาวสะอาดอยู่แล้ว เพราะฟันพี่แกเรียงตัวสวยมาก แต่เราฟันเหยินเลยอยากดัด จากนั้น1อาทิต พ่อ พาหลานไปดัดฟัน ทั้งที่เราอายุถึงแล้ว ฟันพี่แกก็สวย พี่แกแค่ดัดตามเพื่อน เพราะทุกคนในกลุ่มเพื่อนแกมีแต่คนดัดฟัน แล้วเราก็เครียด เวลาเราเครียดเราจะหายใจไม่ออก อันนี้ไม่มีใครรู้เราไม่เคยบอก บางครั้งเราหายใจไม่ออกในห้องก็ไม่มีใครสนใจ(ขนานเขาเข้ามาเห็น) แต่พอพี่เราแค่ท้องเสียพาไปหาหมอ เวลาเราเครียดเราก็จะตั้งสติ แล้วก็หาอะไรที่ชอบทำแต่ฉันเครียดทุกวัน เราอยากเรียนจบเร็วๆ จะได้ไม่อยู่เป็นภาระในบ้านนี้ นี่ขนาดน ม.ต้นยังเครียดขนานนี้ถ้สเราโตขึ้นจะเป็นยังไง
เบื่อครอบครัวผิดไหมค่ะ
เอาเรื่องแม่ก่อน คือเราไม่ใช่เด็กเรียนเก่ง แต่ก็พยายามตั้งใจเรียนค่ะ เราสอบได้ไม่เกิน 4-10 ของลำดับสอบ แต่พี่เราเรียนเก่งที่1ของห้องตลอด มันเลยทำให้แม่เปรียบเทียบและก็รักพี่มากกว่า พี่พูดอะไรแม่ก็เชื่อ เราพูดไม่ยอมเชื่อ เราโครตเกลียดความรู้สึกนี่ มีอยู่ครั้งนึง เราต้องตัดแว่นเพราะสายตาเราสั้นแล้วเราก็ทำไอ้ตรงที่เกาะจมูกอันนึงหัก เราไม่กล้าบอกพี่หรือพ่อแม่เขา เราเลยเก็บเงียบแต่ไม่ใช่ไม่พยายามนะค่ะ เราก็ว่าจะไปตัดใหม่ แต่มันแพงเราเลยรอเก็บเงินค่ะ แต่อยู่ๆแม่ก็มาค้นกระเป๋าเรา เห้ย!!ได้หรอ เราไม่ได้โกรธที่เขาเจอแว่น แต่อยู่ๆคุณจะมารื้อกระเป๋าคนอื่นไม่ได้ป่ะ เราเป็นคนที่ไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับของส่วนตัวค่ะ ความรู้สึกคือไม่ให้เกียต ถึงจะเป็นแม่ก็เหอะ แล้วพี่เราก็มาบอกว่า ไม่ต้องไปยุ่งกับมันหรอกตามัน เดี๋ยวเดี๋ยวก็เหล่ เราก็แบบเสียความรู้สึกเราน้องนะ ไม่พูดจะไม่ว่าอะไรเลย แต่พูดแล้วจะมาพูดแบบนี้ คืออะไรไม่เข้าใจ พ่อรักแต่หลาน เราอยู่ในจุดที่หลานโตกว่าเรา แล้วพ่อเราตามใจ คือเราอยากดัดฟัน เราเก็บเงินได้ส่วนนึงแล้วแหละ แต่เราอยากดัดเร็วๆ เราเลยไปขอพ่อแต่เราบอกเขาว่าเดี่ยวผ่อนคืน เขาไม่ยอม เราก็ไม่ได้โกรธ เราเลยคิดว่าเดี่ยวเก็บเองก็ได้ แต่พอหลังจากนั่น2-3วัน หลานมาเยี่ยมคือเราก็เล่นกับพี่เขาปกติ แต่หลานก็มาบ่นกับเราตอนนั้นพ่อนั่งอยู่ข้างๆ ว่าอยากดัดฟันแต่พ่อแม่ไม่ยอม พ่อเราอาสาเลยจ้า ออกเงินดัดฟันให้ เราว่าที่พ่อแม่ไม่ยอมเพราะฟันพี่แกสวยขาวสะอาดอยู่แล้ว เพราะฟันพี่แกเรียงตัวสวยมาก แต่เราฟันเหยินเลยอยากดัด จากนั้น1อาทิต พ่อ พาหลานไปดัดฟัน ทั้งที่เราอายุถึงแล้ว ฟันพี่แกก็สวย พี่แกแค่ดัดตามเพื่อน เพราะทุกคนในกลุ่มเพื่อนแกมีแต่คนดัดฟัน แล้วเราก็เครียด เวลาเราเครียดเราจะหายใจไม่ออก อันนี้ไม่มีใครรู้เราไม่เคยบอก บางครั้งเราหายใจไม่ออกในห้องก็ไม่มีใครสนใจ(ขนานเขาเข้ามาเห็น) แต่พอพี่เราแค่ท้องเสียพาไปหาหมอ เวลาเราเครียดเราก็จะตั้งสติ แล้วก็หาอะไรที่ชอบทำแต่ฉันเครียดทุกวัน เราอยากเรียนจบเร็วๆ จะได้ไม่อยู่เป็นภาระในบ้านนี้ นี่ขนาดน ม.ต้นยังเครียดขนานนี้ถ้สเราโตขึ้นจะเป็นยังไง