ทำไมชีวิตมันรู้สึกแย่แบบนี้?

เราคิดว่าตอนนี้เราเป็นภาระของคนในครอบครัว ตัวปัญหา ตัวซวย ถ้าไม่มีเราพ่อแม่จะไม่เหนื่อย ไม่เครียดเรื่องเงิน เขาคงดีใจถ้าบนโลกนี้ไม่มีเราจะได้หมดภาระที่ต้องส่งเสียเพราะเขาก็ไม่ได้สนใจเราอยู่แล้ว ชอบหนีปัญหา เงียบหายไม่โทรมา ไม่เคยรับรู้ว่าชีวิตเราเป็นยังไง เขาจะรู้ไหมว่าคำบางคำมันทำร้ายจิตใจเรามากแค่ไหนแต่เราแสดงออกว่ารู้สึกกับอะไรแบบนั่นไม่ได้ เพราะเราถูกสร้างมาว่าต้องร่าเริง พูดเก่ง หัวเราะเก่ง เราไม่สามารถร้องไห้ต่อหน้าคนอื่นได้เลย มันน่าสมเพชชะมัด เราเกลียดตัวเองทุกครั้งที่ร้องไห้ ระบายกับคนในครอบครัวไม่ได้เลย เขาไม่เข้าใจครส.เราแม้แต่น้อย พูดอะไรไปเอาแต่เปลี่ยนเรื่องไม่เคยรับฟัง พูดเรื่องคนอื่น ชมคนอื่นบ่อยๆ
   เราเคยนอนรพ.พ่อแม่ไม่เคยมาเยี่ยมเลย เอาแต่ทำงาน ตอนนั้นก็เสียใจ น้อยใจมาก แต่เราได้แค่พูดไปว่าโอเค ไม่ต้องมาหรอกแค่นี้เอง เราเป็นโรคความดันในสมองสูงค่ะ แต่ทุกคนทำเหมือนมันเป็นเรื่องเล็กๆ เรารักษามาจะ3ปีแล้ว ซึ่งทุกครั้งเราไปตามนัดเราก็โทรหาพวกเขาตลอด เล่าให้ฟังแต่ก็ยังไม่ทันจะเล่าจบก็เปลี่ยนเรื่องหรือบอกว่ารีบวาง ไม่ว่างบ้าง เเละเหมือนเดิมค่ะ เราอดทนมาตลอด พูดกับตัวเองเสมอว่าจัดการชีวิตตัวเอง ไม่ต้องพึ่งใครหรอก
   ทำไมการใช้ชีวิตมันยากแบบนี้คะ เราเหนื่อย ไม่ไหวแล้ว ตั้งใจเรียนเพื่อพยายามให้เขาภูมิใจ แค่มองมาดูซักครั้งได้ไหม ขอร้องได้ไหม แค่หันมาดูก็ได้ หันมามองความมืดมิดนี้ที ฮ่าๆๆๆน่าขำที่สุด ดูเรียกร้องอะไรที่มันดูไร้ค่ามากเลยใช่ไหมคะ เรายอมรับนะคะว่าเรารู้สึกอยากตาย แต่ไม่เคยคิดทำร้ายตัวเองนะ แค่อยากหายไป ไปที่ไหนก็ได้ไกลๆ อยากนอนหลับไป บ่อยครั้งที่เราภาวนาให้เราไม่ตื่นขึ้นมาอีก แต่โลกนี้มันใจร้ายให้ตื่นมาอยู่ดี เราไม่ต้องการให้ใครปลอบเรานะ คำพวกนั้นมันยิ่งทำให้รู้สึกน่าสมเพชไปอีก
   เราร้องไห้ทุกคืนเลย เวลาจะหลับตามันแวบเข้ามาทุกที ไม่อยากคิดเรื่องพวกนี้หรอก แต่มันมาเองไง เมื่อไหร่จะหลุดพ้นมันซักที อยากเป็นคนที่อ่อนเเอบ้างได้ไหม ไม่หัวเราะแล้วได้ไหม

//ยาวไปหน่อย แต่ขอบคุณทุกคนนะคะที่อ่านจนจบ//
วันนี้เราอายุ 22ปีแล้ว แต่ปีนี้มันไม่น่าจดจำหรอก ไม่อยากให้ใครอวยพรอะไรด้วยซ้ำ เกลียดตอนนี้สุดๆไปเลย ผ่านไปเร็วๆเถอะนะ
   
หวังว่าโลกของทุกคนจะน่าอยู่กว่าเรานะคะ 🙂