ก่อนอื่นขอบอกก่อนว่า เราพึ้งเรียนจบใหม่ๆ ปี63( ป ตรี การตลาต) เรียนจบช่วงโควิดก็โดนยกเลิกฝึกงาน เปลี่ยนเป็นการทำงานส่งอาจารย์แทน ตั้งแต่เรียนจบ ก็ไม่ได้ขอเงินที่บ้านอีกเลย
เดินหน้าหางาน ไปสมัคทุกที่ หมดรูปไป 2 โหล ทั้งลงชื่อทิ้งไว้ที่กรมจัดหางาน ทั้งตระเวนไปสมัคงาน ไปสมัคคนเดียวบาง ไปกับเพื่อนบ้าง มีอยู่บริษัทนึงโทรมาสัมพาส และถามประสบการ เราเคยฝึกงาน 3 เดือน ตอน ปวส และเคยทำงานพาสทราม3 เดือน ก็บอกเค้าไป สุดท้ายเค้าไม่รับ เพราะรับคนมีประสบการณ์ 6เดือนขึ้นไป เพื่อนที่สมัคด้วยได้ ผ่าน เพราะมีประสบการณ์ 2 ปี ตอนนั้นท้อมาก (ประสบการณ์การทำงานสำคัญมากๆ)
แต่ก็เดินหน้าหางานต่อ มีบริษัทนึงโทรมา ให้ไปสัมพาส ดีใจมาก สัมพาสจนได้งาน แต่เป็นงานขาย เราเข้าไป 1 อาทิตย์ ต้องขับรถไปหาลูกค้าเองทุกวัน เบิกค่าน้ำมันได้บ้าง บางวันก็ออกค่าน้ำมันเอง ขายไม่เคยได้ ท้อมาก โดนกดดันทุกวัน สิ้นเดือนเงินเดือนออก เราคำนวนค่าใช้จ่ายแล้ว รายจ่ายมันเยอะกว่ารายได้ เลยตัดสินใจออก สับสนกับชีวิตมาก เลยมาทำงานที่ที่2 คืองานขาย เดินขายของตามบ้าน เดินตากแดดทั้งวัน โดนหมาไล่บ้าง โดนเค้าด่าบ้าง ก็ท้อแหละ แต่ก็พอทำได้
บางวันเจอคำพูดลูกค้า หนูเรียนจบไรมาถึงมาทำงานแบบนี้ สะตั้นนิดนึง เพราะเราคิดถึงยายที่บ้าน ที่ส่งเราเรียนจนจบ น้ำตาคอเบ้า แต่ก็พยายามไม่คิดไร ทำต่อไป ทำได้ 10 วัน มีโรงงานนึงที่เราสมัคทิ้งไว้ โทรมาให้ไปสัมพาส เราจึงตัดสินใจออกจากงานขาย (ทำฟรีไป10วัน)
เราเลยตัดสิ้นใจไปสัมพาสงานโรงงาน (จนผ่าน) รอเรียกเริ่มงาน เจ้าหน้าที่บอกว่า ถ้ามีงานอย่าพึ้งลาออกให้ทำไปก่อน เพราะต้องใช้เวลาตรวจสอบข้อมูล เรารอมาเกือบเดือน มีบริษัทนึงโทรมาให้ไปสัมพาส เราเลยลองไป สรุปได้ เราเลยลองทำรอ แล้วอีกอย่าที่นี่ก็ใกล้บ้าน เข้าทำวันแรกหน้างานก็โอเคร รายได้ที่คุยตอนสัมพาสอยู่ที่วันละ360 ทำไปได้ 6 วัน โรงงานนัดวันเริ่มงาน เราเห็นว่าที่นี่อยู่ใกล้บ้าน เลยเลือกทำที่นี่ เลยสระสิทงานโรงงาน เลือกทำงานบริษัทก็ทำงานมาเรื่อยๆ บริษัททำระบบใหม่ พนักงานก็ลาออกเรื่อยๆ ทำให้ระบบงานตำแหน่งรามีปันหา รายได้เราเลยลด ทำงานครบเดือน เศร้ามากได้ 3 พัน ทางบริษัทจึงสั่งยุบตำแหน่งงานเรา เศร้าหนักกว่าเดิม เพื่อนที่ทำอยู่ก็พากันตกงาน ตอนนี้เศร้ามาก ค่าใช้จ่ายหลายๆอย่าง มัวแต่สับสนลังเรกับชีวิต สุดท้ายตกงาน ไม่มีงานก็ไม่กล้ากลับบ้าน ไม่มีคำถามไปตอบที่บ้านว่าทำงานอะไร กดดันตัวเองทุกอย่าง แค่บ่นเฉยๆ เครียดมาก การเงินช๊อตหงิ๊กๆ โตแล้วอดทน ทุกวันนี้ไม่กล้าใช้เงินเลย 😂
หมดแรงจะเดิน แต่ก็ต้องเดินต่อ :'(
ก้าวแรกของการทำงาน เด็กจบใหม่ ปี 63
เดินหน้าหางาน ไปสมัคทุกที่ หมดรูปไป 2 โหล ทั้งลงชื่อทิ้งไว้ที่กรมจัดหางาน ทั้งตระเวนไปสมัคงาน ไปสมัคคนเดียวบาง ไปกับเพื่อนบ้าง มีอยู่บริษัทนึงโทรมาสัมพาส และถามประสบการ เราเคยฝึกงาน 3 เดือน ตอน ปวส และเคยทำงานพาสทราม3 เดือน ก็บอกเค้าไป สุดท้ายเค้าไม่รับ เพราะรับคนมีประสบการณ์ 6เดือนขึ้นไป เพื่อนที่สมัคด้วยได้ ผ่าน เพราะมีประสบการณ์ 2 ปี ตอนนั้นท้อมาก (ประสบการณ์การทำงานสำคัญมากๆ)
แต่ก็เดินหน้าหางานต่อ มีบริษัทนึงโทรมา ให้ไปสัมพาส ดีใจมาก สัมพาสจนได้งาน แต่เป็นงานขาย เราเข้าไป 1 อาทิตย์ ต้องขับรถไปหาลูกค้าเองทุกวัน เบิกค่าน้ำมันได้บ้าง บางวันก็ออกค่าน้ำมันเอง ขายไม่เคยได้ ท้อมาก โดนกดดันทุกวัน สิ้นเดือนเงินเดือนออก เราคำนวนค่าใช้จ่ายแล้ว รายจ่ายมันเยอะกว่ารายได้ เลยตัดสินใจออก สับสนกับชีวิตมาก เลยมาทำงานที่ที่2 คืองานขาย เดินขายของตามบ้าน เดินตากแดดทั้งวัน โดนหมาไล่บ้าง โดนเค้าด่าบ้าง ก็ท้อแหละ แต่ก็พอทำได้
บางวันเจอคำพูดลูกค้า หนูเรียนจบไรมาถึงมาทำงานแบบนี้ สะตั้นนิดนึง เพราะเราคิดถึงยายที่บ้าน ที่ส่งเราเรียนจนจบ น้ำตาคอเบ้า แต่ก็พยายามไม่คิดไร ทำต่อไป ทำได้ 10 วัน มีโรงงานนึงที่เราสมัคทิ้งไว้ โทรมาให้ไปสัมพาส เราจึงตัดสินใจออกจากงานขาย (ทำฟรีไป10วัน)
เราเลยตัดสิ้นใจไปสัมพาสงานโรงงาน (จนผ่าน) รอเรียกเริ่มงาน เจ้าหน้าที่บอกว่า ถ้ามีงานอย่าพึ้งลาออกให้ทำไปก่อน เพราะต้องใช้เวลาตรวจสอบข้อมูล เรารอมาเกือบเดือน มีบริษัทนึงโทรมาให้ไปสัมพาส เราเลยลองไป สรุปได้ เราเลยลองทำรอ แล้วอีกอย่าที่นี่ก็ใกล้บ้าน เข้าทำวันแรกหน้างานก็โอเคร รายได้ที่คุยตอนสัมพาสอยู่ที่วันละ360 ทำไปได้ 6 วัน โรงงานนัดวันเริ่มงาน เราเห็นว่าที่นี่อยู่ใกล้บ้าน เลยเลือกทำที่นี่ เลยสระสิทงานโรงงาน เลือกทำงานบริษัทก็ทำงานมาเรื่อยๆ บริษัททำระบบใหม่ พนักงานก็ลาออกเรื่อยๆ ทำให้ระบบงานตำแหน่งรามีปันหา รายได้เราเลยลด ทำงานครบเดือน เศร้ามากได้ 3 พัน ทางบริษัทจึงสั่งยุบตำแหน่งงานเรา เศร้าหนักกว่าเดิม เพื่อนที่ทำอยู่ก็พากันตกงาน ตอนนี้เศร้ามาก ค่าใช้จ่ายหลายๆอย่าง มัวแต่สับสนลังเรกับชีวิต สุดท้ายตกงาน ไม่มีงานก็ไม่กล้ากลับบ้าน ไม่มีคำถามไปตอบที่บ้านว่าทำงานอะไร กดดันตัวเองทุกอย่าง แค่บ่นเฉยๆ เครียดมาก การเงินช๊อตหงิ๊กๆ โตแล้วอดทน ทุกวันนี้ไม่กล้าใช้เงินเลย 😂
หมดแรงจะเดิน แต่ก็ต้องเดินต่อ :'(