เหลือแค่ตัวคนเดียว ต้องทำอย่างไรดี

คือผมอยากมาบอกความรู้สึกของตัวเองเปนคำพูดครับ ผมมีครอบครัวที่แตกแยกตั้งเเต่เด็กครับ พ่อกับแม่แยกทางกัน ส่วนตัวผมก็อยู่กับยายมาจนโตครับ ความรู้สึกของผมคือผมรู้สึกมีปมมาตั้งแต่เด็กครับว่าทำไม ทำไมเราถึงไม่มีพ่อแม่อยู่พร้อมน่าพร้อมตาเหมือนกับครอบครัวคนอื่นอื่นเค้าบ้าง มันอึดอัดที่จะพูดออกมาได้ แต่ยายก้เลี้ยงผมมาอย่างดี จนผมได้มาทำงานที่โรงแรมแห่งหนึ่ง แล้วก้คบกับแฟนมาได้ไม่นาน แม่ผมก็เสีย แล้วต่อมายายก็เสีย สุดท้ายพ่อก็เสีย ภายในระยะเวลา ไม่ถึง2ปี คือเสียหมดทั้ง3คน ผมก็รู้สึกแย่มากมากแต่ก็ไม่เคยแสดงความเสียใจออกมาให้ใครรู้ สุดท้ายผมเหลือแค่แฟนที่อยู่ด้วยกันผมจึงรู้สึกว่าเทอคือคนเดียวที่ผมเหลืออยู่ ผมรักเทอมากจึงฝากชีวิตทั้งหมดไว้ที่เทอ เทอเป็นทุกทุกอย่างของผม เทอมีนิสัยดี เก่ง ฉลาด ความรู้เยอะ ส่วนผมแทบไม่เป็น อะไรเลย เราคบกันมา6ปี เข้าปีที่7 ผมไม่เคยคิดเลยว่าแฟนผมคนนี้จะมาทิ้งผมไปอีกคน คืออยู่ดีดีเค้าก็เปลี่ยนไป จนผมรู้ว่าเค้ากลับไปคบกับแฟนเก่าเค้า แล้วผมก็อยู่ตัวคนเดียว ผมเสียใจมาก ถึงมากที่สุด แต่มันไม่มีน้ำตา มันแย่ มันเหงา มันรู้สึกเหมือนเป็นแค่ความฝัน ผมแทบไม่มีแรง กินอะไรไม่ได้เลย คิดอะไรไม่ออก ว่าจะไปต่อยังไงดี ผมเป็นคนแทบไม่มีเพื่อนเลย อยู่แต่กับแฟน แทบจะตัดขาดจากโลกภายนอก ภาพในหัวมันวนเวียนอยู่ตลอดเวลา นอนหลับก้สดุ้งตื่นขึ้นมาทุกที ผมเหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลก มันรู้สึกใจหายทุกครั้งที่เลิกงานแล้วกลับมาถึงห้อง มันรู้สึกวังเวง ไม่มีใครเลยนอกจากตัวเอง ผมพยายามเปิดดูคลิปที่ เล่าเรื่องราวแนวเดียวกันกับผม และวิธีปรับตัวอยู๋กัยมัน ตอนดูมันก็เหมือนรู้สึกดี แต่พอสักพัก มันก็รู้สึกเหมือนเดิมอีกเป็นแบบนี้ทุกวันชีวิตที่ไม่เหลือใครนี่มันช่างแสนเดียวดายมาก ไม่มีใครที่คอยคุยด้วย วันวันนั่งคุยกับแต่ตัวเอง ว่าชีวิตเราทำไมถึงอาภัพเช่นนี้ ชาติก่อนเราสร้างกรรมอะไรมา ทำไมชาตินี้ถึงไม่เหลือใครเลย ผมเป็นคนเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่ออกไปไหน มันท้อแท้ไปหมด บางครั้งก็อยากตายตายไปซ่ะ แต่ก็ไม่กล้า กลัวบาป ไปทำงานเจอน่าคนอื่น ผมจะทำเหมือนผมไม่เป็นอะไร สบายดี แต่ในใจลึกลีกแล้วมันจุกแน่นแค่ไไหนกับความรู้สึก ผมเหมือนเป็นคน2บุคลิกไปเเล้ว ที่ทำได้ในตอนนี้ก็คือ ระบายความรู้สึกลงใน พันทิป นี่เเหละครับ หวังว่าคงมีคนที่มีเรื่องราวเช่นเดียวกันกับผมจะมาแชร์เรื่องราวของคุณบ้าง และอยากรู้ว่าคุณรับมือกับมันยังไง และจะก้าวผ่านมันไปได้ยังไงครับ ขอบคุณครับ