แม่เราไม่ได้เลี้ยงเราตั้งแต่เกิดนะคะ ตากับยาย เลี้ยงเราตั้งแต่จำความได้ ปู่เราเลี้ยงเรามาแบบผู้ดี ตอนเด็กก้ค่อนได้ใช้เงินเยอะ ได้รับความอบอุ่นอย่างดีแต่เราจำได้ไม่มาก จนพอเรา 10 กว่าขวบบ้านเราไม่มีรายได้ เราได้ออกไปทำงานตั้งแต่ 13 ปี ปู่ทรุดอมาพาด แม่เราติดคุกประมาณหลายปีได้ และ มาชนผู้หญิงคนตายสุดท้ายต้องรับผิดชอบเค้า และ ได้เสียกับสามีเค้า เราไม่รู้ว่านี่เป็นสาเหตุที่ทำให้แม่มีนิสัย หยาบคาย อารมณ์เสีย และพฤติกรรมวางตัวไม่ดีแบบนี้ไหม คือ ตอนเรา 10-13 คือแม่ค่อนข้างที่จะพูดด่าหยาบคาย เราอยู่กันครอบครัวใหญ่ มีครอบลุง 2ครอบครัว รวมแล้วคนในบ้าน 10 กว่า คน แม่เราอยู่หลังเล็กสามี ค่าใช้จ่ายในบ้าน ลุงเราเป็นคนออก แม่เรากับก้จะนอนและมายกอาหารไปกินบ้านเล็กบ่อยๆ แต่ตอนเดินลงมา ด้วยความที่หน้าอกแม่ เราใหญ่ แต่แม่เราไม่เซฟตัวชอบใส่เสื้อกล้าม แล้วืชอบจับนมตัวเอง ตลอดทาง คือ เราแค่รู้สึกรังเกียจท่าทางแบบนี้ แม่เราพอทะเลาะกันแฟน เราก้ส่งข้าวแม่บ้าางาไปส่ไปไก้ชอบ ด่าเรา และ ทะเลาะกับเรา เองเป็นที่ไม่ยอมคนเถียงทุกคำ แม่เอาไม่ใหญ่ไล่ฟาดเรา จนเราต้องหนีไปหาปู่ ปู่ก้ต้องไล่แม่ไป แม่เราไม่ได้เลี้ยงเราตั้งแต่เกิดนะคะ ตากับยาย เลี้ยงเราตั้งแต่จำความได้ ปู่เราเลี้ยงเรามาแบบผู้ดี ตอนเด็กก้ค่อนได้ใช้เงินเยอะ ยายเราก้เป็นผู้ดีเก่า  แต่แม่เราชอบด่ายายมาก จนตอนเด็กๆเราเผลอด่าตาม โครตรู้สึกตอนนี้ แต่เราได้รับความอบอุ่นอย่างดีจาก ยายกับตา แต่เราจำได้ไม่มาก จนพอเรา 10 กว่าขวบบ้านเราไม่มีรายได้ เราได้ออกไปทำงานตั้งแต่ 13 ปี ปู่ทรุดอมาพาด แม่เราติดคุกประมาณหลายปีได้ และ มาชนผู้หญิงคนตายสุดท้ายต้องรับผิดชอบเค้า และ ได้เสียกับสามีเค้า เราไม่รู้ว่านี่เป็นสาเหตุที่ทำให้แม่มีนิสัย หยาบคาย อารมณ์เสีย และพฤติกรรมวางตัวไม่ดีแบบนี้ไหม คือ ตอนเรา 10-13 คือแม่ค่อนข้างที่จะพูดด่าหยาบคายกับเรา น้องชาย ส่วนน้องสาวเราอีกคนเป็นหลานรักของน้าสาวกับตา แม่เราไม่ค่อยยุ่งด้วย เราอยู่กันครอบครัวใหญ่ มีครอบลุง 2ครอบครัว รวมแล้วคนในบ้าน 10 กว่า คน แม่เราอยู่หลังเล็กสามีใหม่ ค่าใช้จ่ายในบ้าน ลุงเราเป็นคนออก แม่เรากับก้จะนอนและมายกอาหารไปกินบ้านเล็กบ่อยๆ แต่ตอนเดินลงมา ด้วยความที่หน้าอกแม่ เราใหญ่ แต่แม่เราไม่เซฟตัวชอบใส่เสื้อกล้าม แล้วชอบจับนมตัวเอง เอาลิ้นเลียปากบ้าง ตลอดทาง คือ เราแค่รู้สึกรังเกียจท่าทางแบบนี้ แม่เราพอทะเลาะกันแฟน เราก้ส่งข้าวให้แม่ เเม่ชอบหาเรื่อง ด่าเรา และ ทะเลาะกับเรา เองเป็นที่ไม่ยอมคน เถียงทุกคำ แม่เอาไม้ใหญ่ไล่ฟาดเรา เราเองต้องหนีมาหาตา ตาปกป้องเรา ตาเดินไม่ได้ แต่ไล่แม่เราไป  ตอนเรียนเราเคยหนีเรียน โดดเรียนบ้าง แม่เราไปยืนด่าหน้าโรงเรียนจนเพื่อนมองหมด ร้องไห้ตลอด สุดท้ายเราเกเรให้สุด หนีออกจากบ้าน ไปทำงานดริ้งที่ในเมือง สุดท้ายแม่ให้น้าชายมาตามให้กลับอีก ก้อยู่บ้านเป็นปีค่ะ จนมีพี่สาวของลุงที่มีครอบครัวแล้วมาเที่ยวเชียงใหม่ แล้วแม่เราก้ขอให้เราไปทำงานกับเค้า เราก้เตรียมใจไปทำงานหาดใหญ่ กับเค้า แม่ให้ค่าเดินทางแค่ 500฿ โชคดีไปพักบ้านพี่ เราไปทำเป็นเสริฟ์ ได้กินฟรี 2 มื้อ  แล้วเราก้ไปทำงานครั้งแรกในชีวิต รุ่นพี่ก้มีรังแกบ้าง ด้วยความที่เป็นเด็กเวลาคุยโทรสับกับจะมีร้องไห้ บ้าง จนผ่านมาเดือนนึง แม่มาหาถึงร้านแบบเซอร์ไพส์ แม่เรามารับเรา จะให้เราไปช่วยญาติเค้าทำงาน มาคุยที่ร้านต่อว่า และบอกให้ไป พูดเป็นชั่วโมง เลยอ่า คือ กลับไปคุยที่บ้านก้ได้ เราอายมาก เราร้องไห้มาก จิงๆเราไม่อยากไปเพราะกำลังลงตัว แต่แม่เราทำให้เราอายจนเอาหน้าหนีไม่ได้เลย เราพอใจกับงานตรงนี้ และทำพฤติกรรมที่ดี พอเราได้ไปทำงานให้ญาติที่ภูเก็ต ด้วยความที่ไปแบบไม่พอใจ เราใส่อารมณ์ เล่น ไม่ทำงาน จนทำให้เพื่อนเค้าต้องส่งเรากลับ ในระยะเวลาไม่ถึงเดือน เรากลับมาไม่มีรายได้ เราก้เปลี่ยนงานเรื่อยๆ จนมาถึงวันนี้ วันที่เราไม่ต้องถูกแม่เราข่มเหงต่อไป เรามีธุรกิจ ตัวเองใน วัย 20 รายได้หลายแสน แต่อยู่ในบ้านเดียวกับแม่ช่วงโควิด บ้านได้พักหนี้ 6 เดือน บ้านเราแค่ 4 ห้องเอาคนมาอยู่ 7-8 คน และพาญาติพี่น้องไปหารายได้กับนาย พี่น้องก้เล่นงานแม่อย่างสวย โกงเงินนายทุนไปหลายหมื่น แล้วไปด่าเค้าหยาบคาย คือ พอเรารู้เรื่อง  แม่เราด่าเราหยาบคายได้นะ แต่ถ้าไปด่าคนอื่นก้ระวังด้วย และเค้าก้ด่ากลับด้วย หลังจากนั้นแม่เราโกรธเค้าได้ อาทิตย์เดียว ก้ชวนเค้ามาอยู่บ้านอีก ญาติหลายคนเอาของมาฝากบ้านเราเต็มไปหมด ของใช้ คือบ้านเราเป็นที่เก็บของที่จอดมอไซยังไม่พอ เราอึดอัด เราเป็นคนจ่ายค่าบ้าน จ่ายหนี้แทนแม่อีกหลายอย่าง ไม่ปรึกษาเราเลยว่าโอเคไหมที่จะให้มาอยู่ มาเก็บของ ทำให้เราไม่มีสมาธิทำธุรกิจจนซบเซา เราเกิดความรู้สึกแบบว่า เวลาจะคุยกับแม่คือ  เราลำคาญ และนึกถึงเรื่งเก่าๆที่เคยด่าเราว่า เรายิ่งอารมณ์ไม่ดี คูณ 2 เราไม่รู้ทำไม ปรึกษาแฟน แฟนก้ตอบด่าได้แค่เรื่องของคนในครอบครัวคุณ พอมีเรื่องไรนิดหน่อยแฟนก้ชอบบ่นว่า เข้ากับแม่ตัวเองไม่ได้ เราโครตเสียใจ คือเราสะสมมาตลอดชีวิต เราให้เค้าฟังทุกวัน ทำไมไม่เข้าใจบ้าง พอบ้านพักหนี้เสด  ตัวเราเองจะย้ายไปอยู่คนเดียว  ที่เล่ายาวกลัวคนอื่นจะคิดว่าเราไม่มีเหตุผล เลยเล่าให้กว้างที่สุดเราไม่สามารถลดอคติตัวเองกับแม่ได้  ควรปรึกษหมอดีไหมคะ